بارهنگ (Plantago) که با نام باتنگ نیز در برخی منابع یاد می شود، گیاهی است علفی و خودرو و چند ساله، دارای برگ های سبز پهن و گل آذین سنبله ای آن در وسط برگ ها قرار دارد. دانه آن ریز و مدور و سیاه مایل به بنفش. این گیاه در باغ ها و روی چمن ها و کنار جوی های آب در نواحی معتدله زمین بوفور یافت می شود.
به گزارش دکتر سلام، طبیعت آن سرد و دانه آن و گاهی برگ و ریشه این گیاه مصرف درمانی دارد. مضمضه نمودن آب برگ این گیاه سبب بهبودی زخم های داخل دهان می شود. کشیدن آب برگ آن در بینی سبب التیام زخم ها و شقاق مخاط بینی شده و بدینوسیله از خون دماغ جلوگیری میشود. گرفتن آب طبخ شده بارهنگ در پای دندان دردناک، درد را تا حدودی تسکین می دهد و تقویت کننده لثه نیز می باشد. طبخ کرده (دم کرده) دانه بارهنگ جهت معالجه بیماری هایی مثل نفس تنگه (آسم) پیچش شکم و ناراحتی های ریه ای و زخم های دستگاه گوارش بکار میرود. خوردن دانه بارهنگ و بهمن پیچ بطور مساوی استفاده می کنند و پس از بخ آب صاف کرده آن را با روغن بادام شیرین می خورند.
بعضی از پزشکان به افرادیکه اسهال خونی دارند دستور می دهند مقداری بارهنگ را با کمی سرکه و عدس طبخ نموده و پس از اضافه نمودن قدری نمک طعام بر آن میل نمایند (بارهنگ ده گرم، سرکه نصف استکان و عدس پنجاه گرم با اضافه نمودن مقداری نمک طعام) ضماد لعاب بارهنگ به اعضاء سوخته شده با آتش یا مواد شیمیایی نظیر اسیدها و بازها، بهبودی عضو سوخته شده را تسریع کرده و سوزش زخم را هم نقصان می دهد (چنانچه عضوی با مواد شیمیائی سوخته شود قبل از هر چیز شستشوی ماده شیمیائی از عضو لازم می باشد و بعد از شستشوی با آب به مداوا پرداخته شود)
