به گزارش بخش اخبار پزشکی دکتر سلام؛ طبق یک تحلیل جدیدِ داده های سرطانی در سرتاسر ایالات متحده، استفاده از ایمن درمانی برای درمان ملانوما که به مغز گسترش می یابد، می تواند بطور قابل توجهی طول عمر را افزایش دهد. مطالعه جدید توسط محققان بریگام و بیمارستان زنان در بوستون، انجام شده و در حال حاضر در مجله تحقیقات ایمونولوژی سرطان منتشر شده است، در این مطالعه، نتایج جدید نشان داده اند که با ” ايمن درمانى از طريق مهار نقاط وارسى ” مدت زنده ماندن بیماران مبتلا به این بیماری، با متاستازهای مغزی، دو برابر شده است.
ملانوما و متاستازهای مغزی
متاستازهای مغزی، تومورهای ثانویه مغزی هستند که از مهاجرت و رشد مجدد سلول های سرطانی یک تومور اولیه در جاهای دیگر بدن در مغز، بوجود می آیند. این نوع متاستازها، مرحله پیشرفته سرطان هستند که اغلب برای درمان به چالش کشیده می شوند. به تازگی، بسیاری از درمان های مربوط به ملانوما و دیگر انواع تومورهایی که به مغز گسترش یافته اند، مزایای بالینی زیادی را برای بیماران ارائه داده اند، دیوید راردون، استاد پزشکی دانشکده پزشکی هاروارد در بوستون، توضیحی در مورد این مطالعه داد.
در طی 10 سال گذشته، انقلاب عظیمی در درمان های ملانوما پیشرفته رخ داده است که قدرت ضد سرطانی سیستم ایمنی را بهبود بخشیده است. تعدادی از این روش های ایمنی اکنون تایید شده است.
مطالعه جدید مربوط به استفاده از مهارکننده های ایمنی و یا داروهایی است که پروتئین های خاصی را در سلول ها متوقف می کنند. با مسدود کردن پروتئین های هدفمند، توانایی طبیعی سیستم ایمنی بدن برای هدف گیری و کشتن سلول های سرطانی با استفاده از داروها افزایش می یابد.
ملانوما و ایمن درمانی
در سرطان هایی که در پوست شروع به گسترش می کنند، ملانوم از همه خطرناک تر است. اگر چه این یکی از شایعترین انواع سرطان پوست است، اما بیشترین مرگ و میر، ناشی از آن است. آمار رسمی ایالات متحده برآورد می کند که 91،270 مورد جدید، در سال 2018 تشخیص داده شده و 9،320 به مرگ و میر ناشی از این سرطان منجر خواهد شد.
این نوع سرطان زمانی شروع می شود که DNA آسیب دیده و ملانوسیت ها یا سلول های پوستی که رنگدانه ها را ایجاد می کنند، از بین می رود. این باعث ایجاد سلول های جهش یافته می شود که از سیستم ایمنی حذف می شوند و به تکثیر و تشکیل تومورها ادامه می دهند. شایع ترین علت آسیب DNA در ملانوسیت ها، قرار گرفتن در معرض نور ماوراء بنفش، مانند نور خورشید و تخت های برنزه است.
تقریبا در تمام مواردی که ملانوم در مرحله اول شیوع، تشخیص داده می شوند، می توان آن را با جراحی درمان کرد. اما، پس از تشخیص افرادی که بیماری شان، به مرحله پیشرفته رسیده است و به سایر قسمت های بدن متاستاز شده اند، تنها حدود نیمی از آنها، بیش از یک سال زنده می مانند.
ملانوما معمولا به مغز، متاستاز می شود، اما می تواند به ریه ها، کبد و استخوان نیز گسترش یابد. در میان سرطان های متاستاتیک مغز، سومین نوع سرطان شایع، همین نوع سرطان است.
زنده ماندن بیش از دو برابر زمان متوسط
آزمایش های بالینی ایمن درمانی و بازرسی ها در ملانوم پیشرفته، برخی از نتایج اولیه امیدوار کننده را در سال های اخیر نشان داده است. با این حال، محققان یادآوری می کنند که بسیاری از این آزمایشات ” فاقد یا شامل پرونده های کمی هستند که در آن ملانوما به مغز گسترش یافته است. دلیل اصلی این است که این آزمایشات بر روی سایر درمان ها و این که آیا این دارو واقعا می تواند از جریان خون به مغز برسد یا خیر تاثیر می گذارند.
این امر موجب کمبود اطلاعات در مورد این مطلب است که آیا ایمن درمانی های جدید ممکن است به نفع مبتلایان این بیماری، مبتلا به متاستاز مغز باشد یا خیر.
محققان تحقیقات خود را در مورد 2،753 بیمار مبتلا به این بیماری، در پایگاه ملی سرطان که در سالهای 2010-2015 در بیمارستان های اطراف ایالات متحده تشخیص داده شده بود، مورد بررسی قرار دادند. آنها کشف کردند که بقای متوسط برای افرادی که تحت درمان با ایمن درمانی قرار گرفتند، 12.4 ماه بود که چیزی بیشتر از دو برابر طول عمر 5.2 ماهه، برای کسانی است که درمان را دریافت نکرده بودند.
این بدان معنی است که 1/28 درصد از افرادی که ايمنى درمانى از طريق مهار نقاط وارسى را دریافت کردند، 4 سال بیشتر زنده ماندند، در حالی که تنها 11.1 درصد از کسانی که این درمان را دریافت نکردند، تا این زمان زنده مانده اند. حتی مزایای این درمان برای افرادی که ملانوم در آنها به مغز و یا به سایر قسمت های بدنشان مانند کبد و ریه ها گسترش یافته بود، بیشتر نمایانگر بود.
پروفسور دیوید راردون اظهار داشت: “نتایج تجزیه و تحلیل ما نشان می دهد که مهار کننده های ایمنی می توانند به یک درمان معنی دار برای ملانومای متاستاز، از جمله سرطان گسترش یافته به سیستم عصبی مرکزی، دست یابند.” با این وجود، نیاز به تحقیق بسیاری وجود دارد تا دریابیم که چرا برخی از بیماران ملانوما که سرطان آنها به سیستم عصبی مرکزی گسترش یافته است، کمتر به ایمن درمان واکنش نشان می دهند.
