حتما شما هم شنیده اید که افراد زیادی در سرتاسر جهان به فکر کاشت چیپست زیر پوستی هستند و اکثر کارهای الکترونیکی خود را به این چیپست زیر پوستی محول می کنند. آیا می دانید چیپست زیر پوستی چیست؟ آیا این تراشه ها برای بدن عوارضی به دنبال دارد؟ آیا با نحوه عملکرد آن آشنایی دارید؟ در این مقاله از بخش عمومی دکتر سلام به بررسی نحوه عملکرد، عوارض، مزایا و خطرات چیپست زیر پوستی خواهیم پرداخت.
چیپست زیر پوستی چیست؟
وقتی یک شرکت فناوری واقع در ویسکانسین در تابستان گذشته پیشنهاد کرد که در بدن کارکنانش بطور اختیاری چیپست زیر پوستی نصب شود، اینترنت وحشت کرد! ولی فقط چند روز قبل از این باصطلاح « مهمانی چیپست زیر پوستی » در مقر اصلی شرکت، افرادی مشتاقانه درصف همایش سرقت اطلاعات ایستاده بودند تا پول بپردازند و چیپست زیر پوستی را بدست آورند که به شکل تزریق زیر پوستی بین انگشتان شست و نشانه آنها کاشته شود.
اقدام فوق الذکر این سوال را مطرح می کند که آیا این چیپست زیر پوستی ، گامی به سوی آینده نامشخصِ پیشرو هستند؟ یا فقط راهی آسان برای وارد شدن به حساب ها و باز شدن درها به وسیله تکان دادن مچ دست می باشند؟ تعداد افراد کم ولی رو به افزایشی ( بین 5000 تا 100000 نفر بر اساس آمارهای ارائه شده توسط شرکت اطلاعات زیستی)، چیپست زیر پوستی را در دست خود نصب کرده اند. ولی اگر به این آمار عجیب توجه شود، جامعه ممکن است به زودی متوجه تحولات مهمی گردد.
وقتی از چیپست زیر پوستی حرف می زنیم، منظورمان چیست؟
چیپست زیر پوستی معمولا به شکل استوانه هستند و حاوی تراشه، چسب پلاستیکی حاوی صمغ سالم زیستی و آنتن دارای سیم پیچ مسی می باشند. تراشه های استفاده شده در انسان ها و حیوانات، از برق محلی استفاده می کنند و باتری یا منبع قدرت دیگری ندارند و لذا معمولا خاموش هستند تا اینکه در محلی قرار گیرند که دارای یک دستگاه گیرنده است و باعث می شود ارتباط در میدان مغناطیسی انجام گیرد.
چیپست زیر پوستی اغلب مجهز به فناوری تشخیص امواج رادیویی هستند که دارای دامنه وسیعی از فرکانس های کوتاه، متوسط و بلند می باشند.
شرکت بیوهاکس که چیپست زیر پوستی را برای کارکنان داوطلب شرکت 35 ام. نصب کرده است، وسایل ارتباطی دارای میدان مغناطیس نزدیک می سازد، در حالی که شرکت های دیگر به کاربران اجازه انتخاب می دهند و آنها نیز معمولا از فناوری تشخیص امواج رادیویی استفاده می کنند تا جایگزین کلیدها و رمز عبورها شوند و بدین ترتیب کاربران می توانند با کمک این چیپست ها، وارد خانه هایشان شوند، خودروهای خود را روشن و خاموش کنند و به راحتی از رایانه های شخصی شان استفاده نمایند. در سوئد، شرکت بیوهاکس با همکاری شرکت راه آهن شرایطی را ایجاد کرده که این چیپست زیر پوستی می توانند مثل بلیط عمل کنند و حتی میتوان مانند تلفن همراه با آنها صحبت کرد.
اطلاعات بیشتر
فردی که چیپست زیر پوستی در دستش نصب شده، می تواند در آن اطلاعات مالی اش را ذخیره کند. این چیپست زیر پوستی دارای فضای حافظه قابل برنامه ریزی و امکانات امنیتی است و به شما اجازه می دهد که در آن به برنامه ریزی یا ایجاد رمزهای شناسایی بپردازید.
بعضی کارشناسان اغلب از این چیپست ها، به عنوان دستگاه گیرنده یاد می کنند ولی یک محقق امنیت اطلاعات بنام تارا ویلر معتقد است که این اصطلاح دقیق نیست چون وقتی این چیپست ها، در محیط غیرفعال قرار می گیرند، قدرت گیرندگی آنها کم است و چیزی را نمی توانند ارسال کنند.
خطرات چیپست زیر پوستی برای سلامتی
امروزه تراشه های زیر پوستی بقدری ایمن هستند که صاحبان حیوانات خانگی از آنها برای ردیابی سگ ها و گربه هایشان استفاده می کنند. در واقع خطر چیپست زیر پوستی برای انسان از سوراخ کردن گوش کمتر است چون خیلی سریع تر و راحت تر انجام می شوند. با این حال کارشناسان هشدار می دهند که اگر افراد سعی کنند خودشان این تراشه ها را نصب کنند و اقدامات ضد عفونی کننده را انجام ندهند، ممکن است دچار آلودگی شوند که شاید گاهی منجر به مرگ شود. اما اگر برای نصب چیپست زیر پوستی به یک کارشناس ماهر در سوراخ کردن بدن مراجعه کنیم که از سوزن ها و ابزار ضدعفونی شده استفاده می نماید، خطر آلودگی و عفونت از بین می رود.
پس از نصب چیپست زیر پوستی ، ورم برای یک روز و کبودی برای چند روز در دست ایجاد می شود و 2 تا 4 هفته طول می کشد تا این تراشه ها بتواند خود را با بافت های دست تطبیق دهد و کاربران ممکن است تا حدود 2 سال خارش ها و سوزش هایی را در دست خود احساس کنند تا این که بدن، این مشکلات را خود به خود حل نماید.
پس از اینکه جای نصب تراشه در زیر پوست، التیام پیدا کرد، دیگر در زیر پوست دست احساس نمی شود. برای تراشه ای که زیر پوست قرار دارد، این امکان هست که در میان عضو دیگری قرار گیرد که این وضع تا حدودی دردناک است ولی میتوان از این حالت با قرار ندادن چیپست زیر پوستی بین اعضاء سخت جلوگیری نمود.
ارزانترین چیپست زیر پوستی به صورت کپسول در شیشه ایمن (از نظر زیست محیطی) تهیه می شوند و زیر پوست بین انگشتان شست و اشاره جای می گیرند. با اینکه این چیپست زیر پوستی نابود نشدنی نیستند ولی احتمال کمی وجود دارد که در داخل بدن انسان بشکنند.
تراشه های نصب شونده، قابل تطبیق با دستگاه های ام.آی.آر. هستند ولی توسط بازرسی های فلزی و دستگاه های نمایشگر فرودگاهی، شناسایی نمی شوند و اگر شخصی از کار گذاشته شدن چیپست زیر پوستی در بدنش پشیمان شود، خارج کردن آنها از بدن مشکل نیست و پزشک می تواند دستکش بدست کند، برش کوچکی در پوست ایجاد نماید و با فشار، چیپست زیر پوستی را به راحتی از دست خارج کند.
یک نگرانی راجع به سلامتی و ایمنی چیپست زیر پوستی از سوی افرادی مطرح می شود که می گویند برخلاف میلشان تراشه ای را در داخل بدنشان کار گذاشته اند. آنها معتقدند که این تراشه ها باعث می شوند که صداهایی را بشنوند یا نورهایی را ببینند که تاکنون تجربه نکرده اند. این ترس گاهی بدلیل بیماری ذهنی ناشناخته و یا ادعاهای افراد کلاهبرداری است که ادعا می کنند می توانند از طریق چیپست زیر پوستی ، افراد را ردیابی نمایند.
اگر راجع به کار گذاشتن چیپست زیر پوستی در بدن شک دارید، موضوعات مربوط به سلامت آن ممکن است نگرانی اصلی شما نباشد. فیلم های هالیوود وتلویزیون اغلب نشان می دهند که از ابزار عکسبرداری و پیگیری برای ردیابی و به دام انداختن سریع افراد استفاده می شود. ولی صاحبان حیوانات خانگی گمشده تایید می کنند که واقعا حیوانات و انسان ها را نمیتوان بدین ترتیب، ردیابی و پیدا نمود.
بیاد داشته باشید که تراشه های فعلی حتی دارای منبع قدرت نیستند و لذا دامنه فعالیت آنها محدود است و شما مجبورید دست خود را مقابل یک گیرنده حرکت دهید تا چیپست زیر پوستی کار کند.
خطرات تصادفی چیپست زیر پوستی
چیپست زیر پوستی می توانند مقداری از اطلاعات را در خود ذخیره کنند و حالت گیرنده و فرستنده دارند و حمل آنها نیز آسان است. یک سارق اطلاعات می تواند یک ظاهر معمولی داشته باشد ولی یک چیپست زیر پوستی با فناوری بالا در دستش نصب کرده باشد و لذا گاهی می توانند بیش از فناوری در کسب اطلاعات موفق باشند.
به گوشی همراه خود و به باطری فکر کنید که نیاز دارید در آن تلفن داشته باشید تا بتوانید به پیام های دستگاه ردیاب یا ماهواره گوش دهید و از طریق آن اطلاعات، با دنیای خارج به وسیله یک برج مخابراتی یا اینترنتی، ارتباط برقرار کنید. وسیله ای که نیاز دارید که آنرا نصب کنید باید کاملا بزرگ باشد و یک باطری در داخلش باشد که مدام شارژ شود و هر 2 یا 3 سال تعویض گردد.
در حالی که از نظر ذهنی غیر ممکن نیست که فردی را تصور کنیم که از چنین وسیله ای استفاده کند، ولی این کار اکنون از نظر عملی کاملا قابل اجراست. یک سارق اطلاعات نیاز دارد که فردی را در یک منطقه خاص، ردیابی کند و سپس وسیله ای در اختیار داشته باشد که بتواند یک جریان الکترومغناطیسی را ارسال کند و آنقدر قوی باشد که بتواند از راه دور چیپست زیر پوستی را به کار اندازد.
هیچ دستگاه موجود در بازار وجود ندارد که بتواند این اقدامات را انجام دهد، به ویژه وقتی که راه های آسان تر و ارزان تری برای ردیابی موقعیت یک فرد وجود دارند. ما می توانیم از ابزار ردیابی خود به شکل تلفن همراه نیز استفاده کنیم که سرقت اطلاعات از آن خیلی سخت نیست چون شرکت ها می توانند پیام های وارده را بخوانند و موقعیت مکانی فردی را که رایانه شخصی را حمل می کند و یا با شبکه تماس می گیرد، تشخیص دهند.
گذشته از چنین نظارت هایی، شاید جنبه مهم دیگر امنیتی راجع به تراشه ها شامل سرقت های اطلاعاتی سنتی تر گردد. اقدامات زیادی در برابر خطر امنیتی تراشه ای که ممکن است به وسیله یک ویروس آلوده شود، صورت گرفته است.
در سال 2010 یک دانشمند بریتانیایی بنام مارگ گاسن به طور داوطلبانه چیپست زیر پوستی داخل دستش را آلوده کرد تا ببیند که آیا می تواند ویروس را با ابزار خارجی کنترل کننده نابود نماید یا خیر. او در انجام این کار موفق شد ولی برای مقابله با خطر حمله تزریقی در شرایط واقعی، کاربر نیاز دارد که به بررسی چیپست زیر پوستی نصب شده در بدن یک دشمن خطرناک بپردازد و سپس به یک گیرنده جداگانه نیاز است که به جمع آوری اطلاعات از فرستنده اصلی اقدام کند و آنها را مستقیما به یک پایگاه اطلاعاتی مطمئن بفرستد، بدون آنکه توجهی به معتبر بودن آنها داشته باشد.
یک سارق اطلاعات، به نام ست ویل به طور داوطلبانه حمله ای را به یک چیپست زیر پوستی انجام داد و گوشی های همراه مجهز به اندروید را تشویق کرد که یک خط ارتباطی را باز کنند که از طریق تلفن به یک رایانه واقع در فاصله زیاد متصل بود. ویل از نرم افزار متاسپلویت بر روی یک رایانه شخصی استفاده کرد تا گوشی مجهز به اندروید را قادر نماید که از او یک عکس بگیرد. با اینکه او این فناوری را ارتقاء داد ولی فقط توانست پیام هایی را به طور مجدد به گوشی مورد نظرش ارسال نماید.
گذشته از این دلائل برای ایجاد مشکل در فضای مجازی، ترس از افزایش سرقت ها به ویژه زمانی بیشتر می شود که از چیپست زیر پوستی نصب شده در بدن بجای کلیدها یا کارت های هوشمند استفاده شوند. این احتمال وجود ندارد که فردی تلاش کند که بدین ترتیب وارد خانه شخص دیگری شود و پنجره را بشکند، قفل در را باز کند و یا حتی عکسی از دسته کلید صاحب خانه بیندازد. اما این احتمال بیشتر است که فردی به اقدامات خطرناکتر بپردازد و اگر بدنبال سرقت های مالی است، حملاتی را در این زمینه طراحی کند و لذا نصب یک چیپست زیر پوستی در بدن انسان می تواند یک هدف آسانتر برای انجام این کار باشد.
همچنین ممکن است کارت های هوشمند جعل شوند و حتی دامنه ردیابی از یک چیپست زیر پوستی از فاصله دور افزایش یابد. امور تجاری اغلب به افراد یاد می دهد که اسناد شغلی خود را پس از اتمام کار در کمدهای مخفی یا گاو صندوق قرار دهند ولی بسیاری از افراد این اسناد را در تراشه خود می گذارند و بسیاری از کارت های هوشمند که بازرگانان از آنها استفاده می کنند نیز در معرض جعل و تقلب قرار دارند.
همچنین گیرنده هایی وجود دارند که به مردم اجازه می دهند که اطلاعات موجود برروی چیپست زیر پوستی را ویرایش کنند، لذا از نظر فنی امکان دارد که یک چیپست زیر پوستی را در پایان روز، برنامه ریزی کنیم چون این کار مثل دسترسی داشتن به اطلاعات تجاری در هر روز است ولی عده ای معتقدند که این کار برای تجارت آنها خطرات و هزینه هایی را ایجاد می کند.
چه اتفاقی می افتد وقتی یک چیپست زیر پوستی دیگر کار نمی کند؟
با استفاده گسترده از چیپست زیر پوستی ، بعضی از شرکت های تجاری ممکن است راجع به کارکنانی که دیگر در آن شرکت ها کار نمی کنند ولی هنوز به دلیل داشتن چیپست زیر پوستی به اطلاعات شرکت دسترسی دارند، می توانند با استفاده از چیپست زیر پوستی وارد شرکت شوند، درها را باز کنند و از اطلاعات سامانه های موجود در شرکت استفاده نمایند، نگران باشند.
لذا اگر یک شرکت بخواهد امکان ورود این گونه کارکنان به داخل شرکت و استفاده آنها از اطلاعات و امکانات شرکت را از بین ببرد، کافی است که شماره چیپست زیر پوستی آنها را از فهرست کارکنان شرکت حذف کند و از آن به بعد دیگر درها و سامانه های شرکت، دستورات چیپست زیر پوستی این گونه افراد را قبول نمی کنند.
از دیدگاه کاربری، حتی اگر شما فکر کنید که نصب یک چیپست زیر پوستی در بدن فکر خوبی است و بدانید که برداشتن یا جدا کردن آن نیز آسان است ولی بسیاری از مردم مایل نیستند که این کار را بکنند و به قول خودشان یک تلفن همراه دیگر داشته باشند. خوشبختانه تا به حال کهنه شدن و از رواج افتادن چیپست زیر پوستی یک مشکل جدی نبوده است.
فردی بنام گرافسترا در سال 2005 اولین چیپست زیر پوستی در دستش نصب شد که در آن زمان حدود 20 سال از ساخت آن چیپست زیر پوستی می گذشت. حتی الان هم شما می توانید یک گیرنده 10 دلاری بخرید که بتواند با آن چیپست زیر پوستی کار کند، درست مثل هدفونی که در سال 1999 خریده اید و آنرا به یک گوشی هوشمند جدید نصب می کنید.
او می گوید که فناوری بسیار سریع رشد می کند ولی معیارها و کاربردها تغییر نمی کنند، پس این عقیده که شما یک چیپست زیر پوستی در بدن خود نصب می کنید و 2 سال دیگر کارآیی خود را از دست می دهد، دروغ است چون چیپست زیر پوستی مثل تلفن همراه نیست و براساس مقرراتی ساخته شده است که تا وقتی که از معیارها پیروی نماید، سازگار و هماهنگ با دستگاه های جدید است.
دوره حفظ و نگهداری اطلاعات یا طول زمانی که پس از آن، دیگر نتوانید از این اطلاعات استفاده کنید، 10 سال است. میزان دوره نوشتن 100000 روز است یعنی اگر شما هر روز چیزی در آن بنویسید، 100000 روز باقی خواهد ماند و هر بارکه چیزی بنویسید، دوره نگهداری اطلاعات مجددا شروع می شود که به این معنی است که اطلاعات می تواند برای حدود یک میلیون سال حفظ شود.
افرادی که می خواهند اقدام به نصب چیپست زیر پوستی در بدن با استفاده از کارت های انتقال و پرداخت موجود کنند، ممکن است با مشکل کهنه بودن و یا از رواج افتادن آنها مواجه شوند چون دوره اطلاعات پرداخت تمام می شود و سامانه های انتقال یا ارسال اغلب اقدام به خارج کردن انواع تراشه های خاص و جایگزین نمودن تراشه های جدید می نمایند که البته این موضوع با طراحی یا برنامه ریزی کردن برای کارت ها فرق می کند.
آینده این تراشه ها چیست؟
پس از صحبت با شرکت های مربوطه و کاربران و محققین، نتایج بدست آمده برای ما شگفت آور بود. انتقادات مردم از چیپست زیر پوستی نصب شونده در بدن اغلب به بن بست می رسید و به طور غیر منتظره ای شبیه بازی موش کور بود.
امروزه مشکل استفاده از تراشه نصب شونده در بدن خیلی محدود شده است که دلائل اصلی آن می توانند رفع شدن مشکل دسترسی مدیران به اطلاعات، جایگزین شدن کلیدهای معمولی، کارت های دسترسی یا داشتن رمز عبور برای آسانی ورود و وجود حداقل خطر برای از دست رفتن اطلاعات باشند. همچنین زیان ها و اشکالات تراشه نصب شده در بدن در حال حاضر ناچیز و بی اهمیت هستند و بسیاری از نگرانی ها راجع به آنها ناشی ازاطلاعات غلط یا شایعات می باشند و ضررهای بالقوه واقعی نصب چیپست زیر پوستی در بدن، بدتر از بسیاری از آسیب های جسمی مثل سوراخ شدن یا بریده شدن پوست نیستند و شرکت های تولید کننده، تراشه هایی ساخته اند که می توانند مثل نقاشی روی چکمه عوض شوند.
اما آیا نصب چیپست زیر پوستی در بدن ارزش تحمل این مشکلات را دارد؟ و آیا حمل یک کلید یا بخاطر داشتن یک کلمه رمز تا این اندازه مشکل یا خطرناک است که لازم باشد در بدن چیپست زیر پوستی نصب کنیم؟ صحبت کردن با اطمینان راجع به خطرات آینده سخت است ولی در سال 2018 بسیاری از نگرانی ها درباره نصب چیپست زیر پوستی در بدن بی اساس بودند. البته این حرف به معنای آن نیست که موارد استفاده فعلی، توجیه کننده نصب چیپست زیر پوستی در بدن هستند ولی به نظر می رسد که در حال حاضر نصب چیپست زیر پوستی در بدن، سخت تر یا زیان بار تر از تتو کردن بر روی بدن نیست. نظر شما در این باره چیست؟ حتما نظرات خود را با ما به اشتراک بگذارید.