در مورد هیپرپیگمانتاسیون چه اطلاعاتی دارید؟ هیپرپیگمانتاسیون می تواند در همه نژاد ها رخ دهد، اما به شکل قابل توجهی در افرادی که دارای پوست تیره تر هستند، دیده می شود. هیپرپیگمانتاسیون می تواند در اثر عوامل متعدد ایجاد شود، اما شایع ترین علت آن، آسیب پوست است. دو نوع شدید هیپرپیگمانتاسیون عبارتند از آلبينيسم (زالی) و ويتيليگو. در فرهنگ عمومی، تعدادی از افراد مبتلا به هیپرپیگمانتاسیون، پیام آور نوید برای جامعه بوده اند. در این مقاله از بخش زیبایی و بیماری های دکتر سلام به بررسی هیپرپیگمانتاسیون می پردازیم.
هیپرپیگمانتاسیون چیست؟
هیپرپیگمانتاسیون پوست، ظاهر روشن تر پوست در قسمت های خاصی از بدن و یا در سراسر بدن است. این می تواند توسط بسیاری از عوامل خارجی یا ژنتیکی ایجاد شود. رنگ پوست انسان و سایر موجودات زنده، محصول رنگدانه های زیستی است. رنگ پوست انسان به طور عمده توسط گروهی از رنگدانه ها به نام “ملانین” تعیین می شود.
هنگامی که میزان بالایی ملانین تولید می شود منجر به یک اختلال رنگدانه ای به نام ملانیسم گردیده یا رنگ پوست، به صورت قابل توجهی تیره تر از رنگ معمول خواهد بود. برعکس، مقدار کم ملانین یا فقدان آن سبب روشن تر شدن پوست می شود، که هیپرپیگمانتاسیون نامیده می شود.
دو جزء کلیدی برای تولید ملانین شامل تیروزین و ملانوسیت ها هستند. ملانوسیت ها سلول هایی هستند که در لایه بیرونی پوست قرار دارند که از اسید آمینه تیروزین برای تولید رنگدانه ملانین استفاده می کنند.
هیپرپیگمانتاسیون به دنبال نقص در حداقل یکی از 3 جزء تیروزین، ملانوسیت ها و ملانین اتفاق می افتد.
دکتر آمِرزِب پیرزادا، یک متخصص مراقبت از بهداشت و سلامت، در پاکستان می گوید: علت این نقص ها، از بیماری های ارثی/ خود ایمنی تا جراحات پوستی مانند سوختگی ها متفاوت است.
علل هیپرپیگمانتاسیون چیست؟
هیپرپیگمانتاسیون، می تواند توسط عوامل متعددی ایجاد شود، اما رایج ترین آن، پس از آسیب به پوست است.
علل احتمالی عبارتند از:
- عفونت‌ها، سوختگی ها و یا تاول ها
- عمل های زیبایی، مانند محلول های شیمیایی و یا لیزرها، که به شکل غلط انجام می شود.
- شرایط مزمن که معمولاً از بدو تولد حضور دارند.
انواع مختلف آن
آلبینیسم یا زالی
شناخته شده ترین نوع هیپرپیگمانتاسیون، آلبینیسم است که به شکل عدم وجود رنگ های تیره تر در مو، پوست و عنبیه چشم مشاهده می شود. بر اساس مطالعه انجام شده توسط کتابخانه پزشکی ملی ایالات متحده آمریکا، از هر 20000 نفر در جهان، یک نفر مبتلا به آلبینیسم است.
آلبینیسم به علت عوامل ژنتیکی ایجاد می شود و علائم بلافاصله از بدو تولد حضور خواهند داشت. پیرزادا، می گوید: افرادی که دارای چنین اختلالاتی هستند به عنوان آلبینو یا زال نامگذاری می شوند. “در آلبینو ها، آرایش ژنتیکی هنگام تولید ملانین کاملا متفاوت خواهد بود. یک ژن غیر طبیعی، می تواند سبب محدود شدن تولید ماده شیمیایی گردد. “
جدا از ویژگی های زیبایی، آلبینیسم، اغلب با خطر بیشتر ابتلا به چندین نوع اختلال بینایی نیز همراه است. این شامل محدود شدن حرکت چشم، حساسیت به نور و دوربینی یا نزدیک بینی است.
ملانین، یک سطح حافظت در مقابل اشعه های مضر UV را فراهم می کند. فقدان این رنگدانه در افراد مبتلا به آلبینیسم، در صورتی که اقدامات احتیاطی لازم صورت نگیرد، می تواند سبب آسیب خورشید به چشم ها و سرطان پوست شود.
طبق گفته سازمان ملی آلبینیسم و هیپرپیگمانتاسیون، اکثر افراد مبتلا به آلبینیسم که در ایالات متحده زندگی می کنند، در مقایسه با سایر جمعیت، یک امید به زندگی متوسط دارند. هر چند، افرادی که در مناطق گرمسیری زندگی می کنند، دسترسی به کرم های ضد آفتاب و سایر اشکال حفاظت نداشته و احتمال بیشتری برای ابتلا به سرطان های پوستی تهدید کننده حیات دارند.
ویتیلیگو یا همان لک و پیس
یکی دیگر از تظاهرات هیپرپیگمانتاسیون، ویتیلیگو است. قسمت هایی از بدن فرد مبتلا به ویتیلیگو، از حد متوسط سفید تر است. در حالی که آمار در مورد ویتیلیگو بسیار متفاوت است، برآورد شده است که بیش از 35 میلیون نفر در سراسر جهان به آن مبتلا هستند.
اِوانس می گوید: “ویتیلیگو یک اختلال خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به سلول های تولید کننده رنگدانه خودی یا ملانوسیت ها حمله کرده و آن ها را از بین می برد که موجب ایجاد نواحی بدون رنگدانه در پوست می گردد.” اندازه و مکان این نواحی بدون رنگدانه در افراد مختلف، متفاوت است اما معمولاً در اطراف دهان، بینی و چشم رخ می دهد. سفیدی زودرس مو ها نیز می تواند در بخش های آسیب دیده اتفاق بیفتد.
علائم ویتیلیگو لزوماً در هنگام تولد وجود ندارند و اگرچه معمولاً قبل از سن 20 سالگی ظاهر می شوند ولی ممکن است در هر زمان ظاهر شوند. احتمالاً ویتیلیگو یک علت ژنتیکی دارد، زیرا شواهدی وجود دارد که نشان می دهند در بین نسل ها منتقل می شود.
ویتیلیگو در زیر پوست، با خطر بالایی از مسائل پزشکی خاص همراه است. دیابت نوع 1، آرتریت روماتوئید و بیماری سلیاک از جمله این موارد هستند.
اشکال دیگر هیپرپیگمانتاسیون
در حالی که آلبینیسم و ویتیلیگو دو نوع شدید هیپرپیگمانتاسیون هستند، چندین تظاهر دیگر نیز وجود دارد.
اِوانس می گوید: “پیتیریازیس آلبا، نوعی از اگزما است که اغلب در کودکان و عمدتاً بر روی صورت آنها دیده می شود، که باعث ایجاد نواحی پوسته پوسته روشن بر روی پوست می شود. “برخی از اختلالات مادرزادی، مانند انواع خاصی از خال ها یا سایر اختلالات نیز ممکن است باعث ایجاد لکه های روشن و نواحی از پوست که رنگدانه آن کاهش یافته، شوند”.
عوامل خارجی نیز در ایجاد هیپرپیگمانتاسیون نقش دارند. ایوانز می گوید: “انواع خاصی از عفونت ها، از جمله مخمر‌های معمول یا شرایط قارچی، می توانند سبب بروز نواحی پوسته پوسته روشن بر روی پوست گردند،” عفونت های دیگر مانند جذام نیز می توانند باعث ایجاد نواحی روشن پراکنده بر روی پوست شوند که این نواحی فاقد حس شده اند.
درمان هیپرپیگمانتاسیون چیست؟
در موارد خاص، هیپرپیگمانتاسیون، قابل درمان است، از جمله استفاده از کورتیکواستروئیدهای موضعی و یا سایر موارد درمانی موضعی اگزما برای درمان پیتیریازیس آلبا.
سایر تغییرات رنگ ناشی از عوامل خارجی نیز می توانند درمان شوند. پیرزادا می گوید: “در صورت فقدان رنگدانه در اثر آسیب هایی مانند سوختگی ها یا مواد شیمیایی، استفاده از کورتیکواستروئیدها، درمان نور/ لیزر یا جراحی پیوند پوست ممکن است توصیه شود”.
هنگامی که هیپرپیگمانتاسیون، علت ژنتیکی دارد، تغییر ظاهری آن تا حدی مشکل تر است. برای افرادی که مایل به تغییر ظاهر خود هستند، گزینه ها در هزینه، درمان و اثربخشی متفاوت است.
پیزاردا میگوید: “افراد به دنبال درمان این بیماری در حال گسترش و ارثی هستند، اما گزینه های درمانی بسیار محدود است.”
اگر هیپرپیگمانتاسیون به علت بیماری ارثی باشد، پزشک ممکن است ژل های موضعی را تجویز کند. همچنین درمان های موفق با استفاده از نور پالس دار و لیزر درمانی، توسط متخصصان پوست انجام شده است.
اگر درمان، جواب ندهد یا در دسترس نباشد، گاهی اوقات مخفی کردن کامل ناحیه، یک گزینه است. پیزاردا می گوید: “اگر این ژل های موضعی جواب ندهد، مخفی کردن ناحیه با استفاده از خالکوبی زیبایی یا آرایش دائمی، ممکن است بهترین گزینه باشند. “داروهای موضعی، مانند هیدروکوئینون و دیگر داروهای روشن کننده پوست، می توانند برای سفید کردن پوست در نواحی که دچار هیپرپیگمانتاسیون نشده اند، استفاده شوند. به طوری که با سایر قسمت‌های بدن یکرنگ می شوند.”
آیا درمان لازم است؟
افراد مبتلا به آلبینیسم، ویتیلیگو و سایر اشکال هیپرپیگمانتاسیون، اغلب از سوی جامعه طرد می شوند. همان طور که سازمان ملی آلبینیسم و هیپرپیگمانتاسیون اشاره می کند، افراد مبتلا به اشکال شدیدتر هیپرپیگمانتاسیون، در معرض خطر انزوای اجتماعی قرار دارند، زیرا اغلب، از بیماریشان برداشت غلط می شود.
امروزه، بسیاری از افراد، به راحتی هیپرپیگمانتاسیون خود را می پذیرند و برای درمان یا مخفی کردن آن، تلاشی نمی کنند. در فرهنگ عمومی، تعدادی از افراد مبتلا به هیپرپیگمانتاسیون، پیامی نویدبخش برای جامعه بوده اند.
موسیقی دان هایی مانند ادگار و جانی وینترو سلیف کِیتا به روشن شدن حقیقت آلبینیسم کمک کرده اند. پیزاردا می گوید “مایکل جکسون همچنین ادعا داشته که او مبتلا به ویتیلیگو بوده است و به عنوان یک طرفدار بزرگ مایکل، من معتقدم که او وضعیتش را پذیرفت”.
در صنایع مدرن، وینی هارلو به تازگی امواجی را که رقیب مدل بالاتر آمریکایی است، ساخته است. هارلو با داشتن نواحی پراکنده سفید قابل مشاهده بر روی صورت و دستانش، مبتلا به ویتیلیگو است.
ما به این پرسش پاسخ می دهیم که آیا درمان هیپرپیگمانتاسیون ضروری است؟ “به عنوان یک متخصص مراقبت از بهداشت و سلامت، بیماران متعددی را دیده ام که این اختلال را تجربه کرده اند، و من معتقدم که اگر شما این شرایط را بپذیرید، زندگی برای شما بسیار ساده تر خواهد بود “.
