بیماری بی اشتهایی عصبی و داروی درمان آن

در مورد بیماری بی اشتهایی عصبی چه می دانید؟ آیا می دانید این بیماری جزو اختلالات غذایی محسوب می شود؟ می دانید چه راهکارهای درمانی برای آن وجود دارد؟ در این مقاله از بخش روانشناسی و بیماری های دکتر سلام به بررسی درمان و داروهای موجود برای بی اشتهایی عصبی می پردازیم. بی اشتهایی عصبی باعث می شود که فرد مبتلا، همیشه احساس گرسنگی کند و هر چقدر غذا می خورد سیر نمی شود.

بیماری بی اشتهایی عصبی چیست؟

بی اشتهایی عصبی مرگبارترین اختلال غذایی است و حدود ۱۰ درصد بیماران را می کشد. بسیاری از بازماندگان هرگز بهبود نخواهند یافت؛ حتی پس از دهه ها. با این حال، هیچ دارویی برای درمان این بیماری خطرناک تایید نشده است. براساس یک مقاله نوشته شده در سال ۲۰۱۷، برخی از داروها ادعا کرده اند که این بیماری را درمان می کنند، اما آن ها به طور قطع ثابت نکرده اند که به بهبود کمک می کنند. به عنوان نتیجه، درمان استاندارد به صورت روان درمانی باقی می ماند. با این حال، تنها حدود ۳۰ درصد از بیماران بی اشتهایی عصبی پس از گذشت نه سال و تنها ۶۰ درصد پس از ۲۲ سال بهبود می یابند، پس درمان های دارویی راه درازی در پیش دارند.

هوبرتوس هیمریخ، کسی است که در کالج کینگ لندن بر روی اختلالات غذایی مطالعه می کند و می گوید: ” درمان روانی بسیار ناکافی است .من امیدوارم که کشف دارو روزی رخ دهد، زیرا ما بیمارانی با بی اشتهایی عصبی داریم که قادر به رهبری زندگی شان، نیستند.”

مطالعات متعددی نشان داده اند که سه داروی وعده دهنده الونزاپین، آریپیپرازول و درانابینول ممکن است به بیماران بی اشتهایی عصبی کمک کنند تا وزن خود را به دست آورند. با این حال هیچ یک از این داروها که تحت نام های تجاری زیپرکسا، آبیلیفای و مارینول فروخته می شوند و توسط اداره غذا و داروی آمریکا برای درمان بی اشتهایی عصبی تایید شده اند، به طور کامل موثر نیستند. با این وجود، برخی از روانپزشکان این داروها را به عنوان درمان های موسوم به “بدون برند” تجویز می کنند که اغلب تحت شرایط مجوز FDA قرار می گیرند.

متخصصان می گویند که سازمان غذا و داروی آمریکا به دلیل ماهیت بیماری که آنجام آزمایش بر روی آن را دشوار می کند، به کندی به ارزیابی درمان های دارویی بالقوه برای بی اشتهایی عصبی می پردازد. هیمریخ می گوید: اگر شما یک آزمایش بالینی را برای آزمایش یک داروی بی اشتهایی عصبی اجرا کنید، معیار اصلی موفقیت، افزایش وزن است. اما نشانه اصلی بی اشتهایی عصبی ترس از افزایش وزن است و به کارگیری بیماران برای انجام آزمایش دشوار است.

هیمریخ توضیح می دهد: اغلب بیماران از شرکت در این مطالعه خودداری می کنند. آن ها از هدف اصلی درمان می ترسند. از میان بیمارانی که برای انجام آزمایش حاضر می شوند، دور از انتظار نیست که 25 درصد از بیماران مصرف این دارو را متوقف کنند و از مطالعه خارج شوند. با توجه به بررسی های انجام شده در سال ۲۰۱۶، تعداد کمی از بیماران بی اشتهایی عصبی مایل به مصرف این دارو بوده اند و این برای محققان دشوار بوده است تا نتیجه گیری کنند که آیا این داروها موثر هستند یا خیر.

به گفته هیمریخ، الانزاپین یکی از داروهای مشهور و آزمایش شده تر برای درمان بی اشتهایی عصبی است و تحت نام تجاری زیپرکسا، توسط FDA برای درمان اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی و افسردگی شدید تایید شده است. الانزاپین اشتها را افزایش می دهد که در تئوری باعث می شود که بیماران دچار افزایش وزن شوند. در حداقل پنج آزمایش بالینی این دارو منجر به اضافه وزن بیشتری نسبت به پلاسبو شد. با این حال، دست کم سه مطالعه دیگر در تضاد با این یافته ها بود.

ویویان کافانتاریس از موسسه تحقیقات پزشکی فینستین نیویورک می گوید: مشکل بی اشتهایی عصبی این است که بیماران همیشه گرسنه هستند. او بازرس اصلی مطالعه ای است که در آن الازپین نتوانسته است وزنی بیش از پلاسبو را به بیماران بی اشتهایی عصبی برگرداند.

آریپیپرازول یکی دیگر از داروهای ضدروان پریشی است که توسط FDA برای بسیاری از شرایط روانی مشابه الانزاپین تایید شده است (اما دوباره، نه برای بی اشتهایی عصبی). با این حال، آریپیپرازول، که تحت نام تجاری آبیلیفای فروخته می شود، به گونه ای متفاوت از الازپین عمل می کند. و به جای افزایش اشتها، ممکن است ناراحتی بیماران در مورد خوردن غذا را کاهش دهد.

هیمریخ می گوید: این دارو ممکن است به بیمارانی که فکر می کنند بزرگ هستند یا بیش از حد چاق می­باشند کمک کند. او اضافه می کند: برای بیماران آنورکسیک، اضطراب، حالات افسردگی، و اختلالات شکل بدن ممکن است مهم تر از شاخص توده بدنی باشد. پس از همه این ها، یکی از 5 علت مرگ و میر ناشی از بی اشتهایی عصبی به علت خودکشی است.

آریپیپرازول هنوز در هیچ آزمایش بالینی ای برای بی اشتهایی عصبی مورد مطالعه قرار نگرفته است. اما بررسی نمودار نشان داد که ۲۲ بیمار بزرگ سال که آریپیپرازول را مصرف کردند، نسبت به ۸۴ بیماری که این دارو را مصرف نکرده بودند وزن بیشتری کسب کردند.

گیدو فرانک که در دانشگاه کلرادو به آموزش روان پزشکی مشغول است و نویسنده اصلی بررسی نمودار است، می گوید: تا کنون این دارو کاملا موفق بوده است، با این اخطار که این تحقیقات هنوز هم ادامه دارد.

سومین داروی امیدبخش، درونابینول با نام تجاری مارینول، یک شکل مصنوعی از THC و جز کلیدی ماری جوانا است. این دارو، مشابه الانزپین اشتها را افزایش می دهد و به منظور درمان کاهش وزن در افراد مبتلا به ایدز تایید شده است. در یک آزمایش انجام شده در سال ۲۰۱۳ از میان ۲۵ بیمار، بیماران بی اشتهایی عصبی که درونابینول را مصرف کردند نسبت به کسانی که پلاسبو را مصرف کرده بودند وزن بیشتری کسب کردند.

اما در یک مطالعه آزمایشی در سال ۲۰۱۷نه زن مبتلا به بی اشتهایی عصبی پس از مصرف این دارو به مدت چهار هفته، تغییر چشمگیری در BMI تجربه نکردند، هر چند آن ها بهبودهایی در شاخص هایی مانند افسردگی و مراقبت از بدن را گزارش دادند.

در حالی که الانزاپین، آریپیپرازول و درونابینول امیدوارکننده هستند، اما آن ها به زودی در سبد درمانی قرار نخواهند گرفت. هیمریخ می گوید که حداقل ۱۰ سال طول می کشد تا هر کدام از این داروها برای درمان بی اشتهایی عصبی تایید شوند و هیچ شرکتی مسئولیت این آزمایش را بر عهده نمی گیرد. او می گوید: این درمان های دارویی احتمالا برای حداقل یک دهه به طور گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرند و نتیجه گیری کرد: این یک وضعیت واقعا غم انگیز است.