تحقیقات جدید نشان می دهند، والدینی که اغلب با کودکان نوپای خود صحبت می کنند، نه تنها به بهبود مجموع لغات کودکشان کمک می کنند، بلکه توانایی های غیر کلامی کودک مانند استدلال و درک عددی را نیز افزایش می دهند. تقریبا 40 سال پیش این تحقیق صورت گرفته و نتایج نشان می دهند، کودکانی که در فقر متولد می شوند، در سن 3 سالگی، به طور متوسط 30 میلیون کلمه کمتر از همسالان ثروتمند خود یاد دارند. در این مقاله از بخش روانشناسی دکتر سلام به بررسی راه افزایش هوش کودک می پردازیم.
تاثیر صحبت کردن بر هوش کودک
یافته های این مطالعه نسبتا کوچک در طول سال ها، با ادعاهای تبعیض نژادی و مطالعات بعدی که موفق به تکرار نتایج نشدند، تبدیل به یک بحث و جدل شده اند. اما یک چیزی که به نظر می رسد، همه با آن موافق هستند این است که تعداد کلماتی که کودک در ابتدای دوران طفولیت خود می شنود، با یافته های تحقیقات جدید، تفاوت دارند و ممکن است حتی مهم تر و قابل توجه تر از آنچه که قبلا گفته شده بود، باشد.
تاثیر بر مهارت های غیر کلامی و هوش کودک
محققان دانشگاه یورک به این نتیجه رسیدند که تعداد کلماتی که یک کودک می شنود، نه تنها باعث بهبودی واژگان و رشد زبانی آنها می شود، بلکه می تواند به رشد و پیشرفت توانایی های غیر کلامی کودک مانند استدلال و درک عددی آنها کمک کند و آگاهی آنها را شکل دهد.
این مطالعه بر روی 107 کودک انجام گرفت که با استفاده از ضبط صوت، زندگی روزمره خود را در طول سه روز ضبط می کردند.
آنچه محققان دریافتند، ایجاد یک ارتباط مثبت بین توانایی های شناختی و کیفیت و چگونگی صحبت افراد بزرگسالی بود که کودکان آنها را شنیده بودند ( براساس تعداد لغات و تنوع واژگان )
محققان، به این موضوع اذعان دارند که درباره دلایلی که پشت رابطه این پیوند وجود دارد، تحقیقات بیشتری لازم است، اما متخصصین پیوند در مورد دانستن و کسب اصلاعات درباره آن، اظهار شگفتی نکردند.
فواید صحبت کردن با کودکان
سارا پیکارسکی، یک آسیب شناس زبان گفتاری در توسان، آریزونا، اخیرا اظهار داشته است که این پیوند کاملا دقیق و درست است.
او گفت : رشد کودک در محیطی غنی از زبان، باعث شکل گیری نحوه درک کردن، دیدن و استفاده از زبان کودک می شود. ما به عنوان والدین، باید از مثال ها و نمونه هایی استفاده کنیم و این کار باعث می شود که حتی در سنین خیلی پائین، کودک به طور طبیعی، همان روش ها را انجام دهد و از زبان استفاده کند.
سخنگوی آکادمی کودکان آمریکا (AAP) و عضو کمیته اجرایی شورای کودکان، دکتر دیپش ناوساریا، با این نظر موافق است. اما او به والدین این هشدار را می دهد که کودکان ممکن است در شنیدن تعداد بیشتری از کل کلمات، با یکدیگر تفاوت داشته باشند.
او می گوید: من فکر می کنم مشاهداتی که این محققان انجام داده اند، احتمالا درست هستند، به این معنی که افزایش توانایی های غیر کلامی، بر اساس تعداد کلماتی است که شنیده می شود. اما من فکر می کنم آنچه که کنترل این مطالعات را سخت و دشوار می کند، نه تنها تعاملات کلامی، بلکه تعاملات غیر کلامی می باشند که در حال اتفاق افتادن هستند.
همانگونه که او توضیح می دهد، تعداد کلمات گفته شده ممکن است فقط یک نمونه برای واکنش های سریع و مثبت و تعاملات رشد دهنده باشد.
او توضیح می دهد که این فقط در مورد کلمات نیست، بلکه در مورد تعاملات نیز صدق می کند. پدر و مادر لال و گنگ، هنوز هم می توانند تعاملات مثبتی را با کودکان خود داشته باشند. آنها نباید فكر كنند كه استفاده نکردن از كلمات، باعث عقب ماندگی آنها می شود بلکه همین تعاملات دیداری نیز باعث رشد و پیشرفت می شود.
صحبت کردن با کودک و تمرکز بر تعاملات مثبت
در زمینه اهمیت تعاملات بین والدین و کودک و تاثیر آن بر روی رشد شناختی و پیامد های رفتاری، تحقیقات زیادی وجود دارد.
داشتن یک رابطه واکنشی سریع و مثبت و رشد دهنده با کودکان، می تواند تاثیر مهم و به سزایی بر رشد کلی آنها داشته باشد.
محققان این مطالعه این موضوع را مورد تایید قرار می دهندکه والدین مثبت ( والدینی که رابطه واکنشی سریع و مثبتی دارند و مشوق اکتشاف و بیان هستند) با نشانه های کمتری از بی قراری، تجاوز و نافرمانی و سرپیچی در میان کودکان مورد مطالعه روبرو بودند.
والدینی که با فرزندا نشان صحبت می کنند، احتمال اینکه بیشتر به آنها واکنش سریع و مثبت نشان دهند و با هم مشغول شوند و ارتباط برقرار کنند، وجود دارد.
وقتی والدین به کودکان خود واکنش سریع و مثبت نشان می دهند و آنها را تشویق می کنند، اساسا برای کودکان خود محیطی را ترتیب می دهند که کودکان می دانند در این محیط شنیده می شوند و می فهمند که توانایی این را دارند که به روش مثبتی، بر روی دیگران تاثیر بگذارند.
کیفیت و چگونگی صحبت کردن
پرسش بعدی که بسیاری از والدین با خواندن این تحقیق ممکن است مطرح کنند، اهمیت چگونگی صحبت کردن با فرزندان شان می باشد.
به عنوان مثال، در طول سالها، بحث های زیادی در رابطه با روش صحبت با کودک وجود داشته است که برخی از متخصصان بر علیه آن بوده اند و برخی دیگر از هر گونه تعاملی که نوعی حس طبیعی را به والدین می دهد، حمایت می کنند.
پیکارسکی می گوید: من همیشه با فرزندان خودم، با زبانی صحبت کرده ام که با بچه های بزرگ تر و همسالان خودم صحبت می کنم. اما، این فقط یک اولویت شخصی است و صادقانه باید بگویم که آن چه که اتفاق می افتد، طبیعی است.
او فواید مثبت این کار را در کودکان خود می بیند و به سطح بالای دایره لغات و واژگان آنها در سنین پایین اشاره می کند. او همچنین اظهار می دارد که به عنوان یک آسیب شناس زبان گفتاری و در نقش یک مادر، فقط بخشی از این فعالیت و تجربه را بر عهده دارد.
در عین حال، دکتر ناوساریا، موافق نظریه هر چه پیش آید خوش آید، است.
او می گوید: والدین باید با فرزندان خود به شیوه ای صحبت کنند که برایشان راحت باشد و فکر نمی کنم که این یک مشکل بزرگ باشد و اینطور نیست که به شما بگویم که باید فقط از این روش یا روش دیگری برای صحبت کردن استفاده کنید. فقط با آنچه که طبیعی و غریزی است، به جلو بروید.
او نگران این موضوع است که والدین چطور با فرزندان خود صحبت کنند. او می گوید: ما ممکن است والدین را به دلیل اینکه بگوییم انجام این کار درست است، بیش از حد عصبی کنیم و این باعث می شود که در ایجاد تعاملات، دچار نوعی سرگردانی شوند و در کل فایده زیادی نداشته باشد.
یافتن آنچه که برای شما طبیعی است
با این حال، صحبت کردن با کسانی که حرف نمی زنند و ارتباط کلامی دو طرفه ای ندارند، می تواند برای برخی از والدین ناراحت کننده باشد.
پیکارسکی به والدین پیشنهاد کرد که جزئیات زندگی خود را تعریف کنند. این کار می تواند خسته کننده و بیش از اندازه تحریک کننده باشد، اما من همیشه متوجه شده ام که توصیف جهان پیرامون ما، پرسیدن سوالات بی انتها،خواندن کتاب و پرسیدن سوالاتی در مورد آنچه که می بینید و می شنوید می تواند کیفیت رشد زبان کودک را افزایش دهد.
اگر این کار برای شما ناراحت کننده و ناخوشایند است، پیکارسکی می گوید که انجام این کار اشکالی ندارد. با گذشت زمان و تمرین کردن، صحبت کردن با کودک بدون اینکه انتظار جوابی را از طرف آنها داشته باشید، می تواند طبیعی تر شود. شما همچنین بر اثر تعامل با کودک خود، نشانه هایی را تشخیص می دهید هر چند که به صورت کلامی، هنوز ارتباطی برقرار نشده باشد.
اما این تعاملات شخصی، به راستی، بیشترین اهمیت را دارا هستند. ناوساریا متذکر می شود که واژه ها و لغاتی که کودک از تلویزیون یا رادیو می شنود، در این تعاملات قرار نمی گیرند.
ما مطالعات دیگری داریم که نشان می دهند این کلمات تفاوتی را ایجاد نمی کنند. او توضیح داد که کلمات باید از طریق زندگی در میان مردم و در محیطی که افراد با کودک تعامل دارند به کودک آموزش داده شود تا بر روی رشد و توسعه کودک، تاثیر بگذارند.
او می افزاید : جمله ای هست که می گوید زمانی را که صرف نگاه کردن به صفحه تلویزیون می کنید، می تواند زمان واقعی شما را هدر دهد. نگاه کردن این برنامه ها برای کودک شما، هیچ گونه بار آموزشی برایش ندارند و به اندازه تعاملات زنده ای که می توانند با شما داشته باشد، مفید نیستند.حتی اگر این برنامه ها مضر هم نباشند، آنچه که انجام می دهند این است که زمان داشتن تعامل با کودک را ازشما می گیرند و این تعاملات هستند که باعث رشد و توسعه کودک می شوند.
خلاصه گفته های او این است که والدین به خاطر داشته باشند: که هیچ برنامه ای نمی تواند جای توجه و برقراری رابطه را با فرزندانتان را پر کند.
او والدین را تشویق می کند که بر روی صحبت کردن با کودک خود، در یک زمان و به صورت متناوب تمرکز کنند، زیرا کودکان بزرگتر می شوند و سوالاتی را می پرسند و باید فرصتی را برای پاسخ دادن، به آنها بدهیم.
ناوساریا می خواهد که والدین از این موضوع اطلاع داشته باشند که فقط این شما نیستید که کلماتی را باید به کودک بگوئید، بلکه این رابطه، باید یک رابطه دو طرفه باشد.
پیکارسکی با این نظر موافق است و می گوید : اینکه کودکان به محیط اطراف خود توجه نشان دهند و آنچه را که دیده اند بیان کنند، موهبت و نعمت بزرگی است که والدین می تواند به آنها بدهند.
