ماهی تیلاپیا یک ماهی ارزان یا طعم ملایم و چهارمین نوع غذای دریایی رایج در ایالت متحده است. بسیاری از افراد این ماهی را به علت نسبتا مقرون به صرفه بودن آن و اینکه خیلی طعم ماهی نمی دهد، دوست دارند. با این حال، مطالعات علمی نگرانی های برجسته ای را در مورد محتواهای چرب ماهی تیلاپیا بیان می کند. گزارشات متعدد نیز سوالات را مربوط به شیوه کشت ماهی تیلاپیا افزایش داده است. در نتیجه بسیاری از افراد ادعا می کنند که باید از خوردن آن اجتناب کنید و ممکن است حتی برای سلامتی تان مضر هم باشد. در این مقاله از بخش تغذیه دکتر سلام، شواهد را بررسی کرده و خواص و ضررات خوردن ماهی تیلاپیا را مرور می کنیم.
ماهی تیلاپیا چیست؟
نام ماهی تیلاپیا در حقیقت به چندین گونه از ماهی های آب های شیرین اشاره دارد که به خانواده سیچلاید تعلق دارند. در حالی که ماهی تیلاپیای وحشی بومی آفریقاست اما در سراسر دنیا شناخته شده است و در حال حاضر در بیش از 135 کشور پرورش داده می شود. ماهی تیلاپیا ماهی ایده آلی برای پرورش است چراکه به سرعت رشد کرده و سبزی های ارزانی را می خورد. این ویژگی ها ماهی تیلاپیا را نسبت به سایر غذاهای دریایی نسبتا ارزان تر کرده است.
فواید و مضرات ماهی تیلاپیا تا حد زیادی به شیوه های متفاوت پرورش آن بستگی دارد که با توجه به مکان تغییر می کند. چین تا حد زیادی بزرگترین تولیدکننده ماهی تیلاپیا در جهان است. آنها بیش از 1.6 میلیون تن از آن را در سال تولید کرده و بخش عمده واردات ماهی تیلاپیا را به ایالت متحده تامین می کنند.
ماهی تیلاپیا یک منبع عالی از پروتئین و مواد مغذی می باشد:
تیلاپیا یکی از منابع بسیار چشمگیر پروتئین است. در هر 100 گرم از آن 26 گرم پروتئین و تنها 128 کالری وجود دارد. حتی به میزان چشمگیرتری مقدار ویتامین و مواد معدنی در خود دارد. ماهی تیلاپیا غنی از نیاسین، ویتامین B12، فسفر، سلنیوم و پتاسیم است.
100 گرم از آن حاوی مواد زیر می باشد:
- کالری: 128
- کربوهیدرات:0 گرم
- پروتئین: 26 گرم
- چربی: 3 گرم
- نیاسین: 24% RDI
- فسفر: 20% RDI
- ویتامین B12: 31% RDI
- سلنیوم: 78% RDI
- پتاسیوم: 20% RDI
ماهی تیلاپیا همچنین منبع ضعیفی از پروتئین است و تنها 3 گرم چربی در هر 100 گرم آن وجود دارد. با این حال، نوع چربی موجود در این ماهی در شهرت بد آن مشارکت می کند.
نسبت امگا 6 به امگا 3 آن می تواند به التهاب منجر شود:
ماهی به طور کلی یکی از سالمترین غذاهای این سیاره در نظر گرفته می شود و یکی از دلایل اصلی آن این است که ماهی هایی نظیر سالمون، قزل آلا، ماهی تن و ساردین حاوی مقدار زیادی اسید چرب امگا 3 هستند. در حقیقت سالمون آب های آزاد حاوی 2.500 میلی گرم از انواع امگا 3 ها در هر 100 گرم می باشد.
اسید چرب امگا 3 چربی سالمی ست که التهابات و تریگلیسیرید خون را کاهش می دهد، حتی خطر بیماری های قلب را نیز پایین می آورد.
خبر بد در مورد ماهی های تیلاپیا در این است که آنها تنها 240 میلی گرم اسید چرب امگا 3 در هر 100 گرم دارند که 10 بار کمتر از سالمون می باشد. اگر این به اندازه کافی بد نیست، ماهی تیلاپیا حاوی اسید چرب امگا 6 بیش از امگا 3 است. اسید چرب امگا 6 بسیار بحث برانگیز است اما به طور کلی کمتر از امگا 3 سالم به نظر می رسد. بعضی از افراد حتی اعتقاد دارند، اگر اسید چرب امگا 6 زیاد مصرف شود، می تواند مضر بوده و التهابات را افزایش دهد.
توصیه می شود اگر ممکن است نسبت مصرف امگا 6 به امگا 3 در رژیم های غذایی معمولا 1 به 1 باشد. مصرف ماهی هایی که امگا 3 زیادی دارند مثل سالمون که دست یابی به این نسبت را ساده تر خواهد کرد، در حالی که ماهی تیلاپیا کمکی به آن نمی کند. در حقیقت اگر فرد در تلاش است که خطر بیماری های التهابی تظیر بیماری های قلبی را کاهش دهد، متخصصان زیادی در مورد مصرف تیلاپیا به وی هشدار می دهند.
گزارش ها از روند پرورش آنها نگران کننده است:
همانطور که تقاضای مصرف کننده برای تیلاپیا رو به رشد ادامه دارد، عرضه کنندگان روش های مقرون به صرفه ای جهت تولید محصول نسبتا ارزان برای مصرف کننده را پیش می گیرند. با این حال، گزارش های زیادی از بیش از یک دهه گذشته، جزئیات نگران کننده ای در مورد پرورش ماهی تیلاپیا به خصوص در پرورشگاه هایی که در چین هستند، نشان داده است.
ماهی تیلاپیا اغلب از مدفوع حیوانات تغذیه می کند:
یک گزارش از اداره غذا و داروی ایالت متحده (FDA) نشان داده که غذا دادن به ماهی های پرورشی در چین با مدفوع دام حیوانات متداول است.
اگرچه این کار هزینه تولید را کاهش می دهد، باکتری هایی نظیر سالمونلا در ضایعات حیوانی یافت می شود که می تواند باعث آلودگی آب شده و خطر بیماری های بر اساس مواد غذایی را افزایش دهد. استفاده از مدفوع حیوانات به عنوان تغذیه ماهی ها در این گزارش به هیچ گونه خاصی از ماهی ها ارتباط ندارد. با این حال حدود 73% از ماهی های تیلاپیا وارداتی به آمریکا از چین می آید، جایی که این روش متداول است.
