پا چنبری شرایطی است که در آن یک کف پا یا هر دو کف پاهای نوزاد به نظر می رسد که در داخل مچ پا چرخیده است. پا به سمت پایین و به سمت داخل و کف پاها روبروی یکدیگر هستند. اصطلاح پزشکی پا چنبری تالیپس اکینوواروس (TEV) یا تالیپس اکینوواروس مادرزادی (CTEV) است. در 50% موارد، هر دو پا درگیر است. طبق گزارش و آمار مؤسسه ملی بهداشت (NIH)، فقط بیش از 1 نوزاد در هر 1000 نوزاد، با عارضه پا چنبری متولد می شوند. در این مقاله از بخش ارتوپدی دکتر سلام به بررسی پا چنبری می پردازیم.
میزان درگیری پاچنبری در انسان ها
نکته ای که پزشکان در مورد پاچنبری رعایت می کنند این است که آن ها هیچموقع در همان اول کار جراحی را پیشنهاد نمی دهند و سعی می کنند از روش های دیگری بیمار را درمان کنند. پاچنبری نوعی تغییر شکل در پا است که در همان ابتدای تولد در شخص وجود دارد و جلو و عقب پا به سمت داخل کشیده می شوند که یک نوع بد شکلی را در پای انسان به وجود می آورد. نکاتی در مورد پاچنبری وجود دارد که بهتر است با آن ها آشنا شوید.
- از هر 1000 تولدی که رخ می دهد یکی از آن ها دچار پاچنبری می شود.
- میزان رخ دادن پاچنبری در پسر ها حدود دو برابر بیشتر از دختر ها صورت می گیرد.
- پاچنبری قابلیت یک طرفه یا دو طرفه بودن دارد.
- پاچنبری با سابقه های فامیلی هم مرتبط است و می تواند به همان علت رخ دهد.
- اگر خانواده ای یک کودک بیمار داشته باشند، پاچنبری در کودک جدید آن ها رخ نمی دهد و احتمال رخ دادن آن حدود 3 درصد است.
علائم پا چنبری
در عارضه پا چنبری ، تاندون هایی که در قسمت داخلی پا هستند، کوتاه می شوند، استخوان ها شکل غیر معمولی دارند و تاندون آشیل سفت می شود. اگر پا چنبری درمان نشود، ممکن است فرد روی قوزک پا یا دو طرف پای خود راه برود.
در صورت درمان نشدن این عارضه، ممکن است اینطور به نظر برسد که فرد بر روی مچ پا یا بر روی کناره مچ پاهای خود راه می رود.
در یک نوزاد متولد شده با عارضه پا چنبری، علائم زیر دیده می شوند:
- بالای کف پا به سمت پایین و در داخل حرکت می کند.
- قوس، بیشتر مشخص است و پاشنه به سمت داخل وارد می شود.
- در موارد شدید، پا ممکن است برعکس و وارونه به نظر برسد.
- عضلات ساق پا مقدار کمی توسعه پیدا می کنند.
- عضلات پا در صورتی که یک پا را تحت تاثیر قرار دهند، معمولا کمی کوتاهتر از پای دیگر است، مخصوصا در پاشنه پا.
- یک فرد مبتلا به پا چنبری، معمولا در هنگام پیاده روی و راه رفتن، احساس ناراحتی یا درد نمی کند.
یک متخصص مراقبت از سلامتی،معمولا زمانی که نوزاد متولد می شود، متوجه پا چنبری می شود. گاهی اوقات می توان پا چنبری را قبل از تولد شناسایی کرد و تشخیص داد. اکثر کودکان فقط در یک پا دچار پا چنبری هستند و هیچ مشکل دیگری ندارند، اما گاهی اوقات مشکلات دیگری مانند اسپینا بیفیدا اتفاق می افتد.
بیشتر بدانید: پای پرانتزی؛ علت، تشخیص و درمان پای پرانتزی
انواع پاچنبری
پاچنبری را می توان یکی از قدیمی ترین بیماری های ممکن برای انسان شناخت زیرا این بیماری از قدیم در انسان ها وجود داشته است و انسان ها به خوبی با آن آشنایی دارند. به طور کل بیماری پاچنبری که به آن کلاب فوت هم می گویند دو بخش مختلف دارد که ممکن است شخصی دچار یکی از این بخش ها شود که در بند های زیر هرکدام از آن ها به طور کامل بیان شده است.
- پاچنبری منفرد یا ناشناخته: معروف ترین و شایع ترین پاچنبری در جهان، پاچنبری منفرد است که اغلب در کودکان رخ می دهد. کودکانی دچار این عارضه می شوند که مشکلات پزشکی دیگری در بدن خود ندارند.
- پاچنبری غیر منفرد: این پاچنبری خود به تنهایی حضور پیدا نمی کند و در کنار آن بیماری های زیاد دیگری هم مانند اختلالات عصبی-عضلانی، مهره شکاف دار و … هم وجود دارد. هنگامی که این بیماری در کنار یک بیماری دیگری مانند اختلالات عصبی به وجود می آید، نمی توان آن را به همین سادگی درمان کرد زیرا از خود مقاومت نشان می دهد. به همین دلیل زمان درمان بیشتر خواهد بود و در صورت نیاز شخص باید جراحی هم انجام دهد.
عوامل خطر پا چنبری
عوامل خطر برای پا چنبری شامل موارد زیر می شود:
جنسیت
مردان دو برابر بیشتر از زنان با احتمال پا چنبری متولد می شوند.
ژنتیک
والدینی که با عارضه پا چنبری متولد شده باشند، فرزندانشان احتمال بیشتری دارد که شرایطی مشابه با آنها داشته باشند. اگر هر دو والدین این مشکل را داشته باشند،خطرش بسیار بالا خواهد بود. محققان دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در ایالات متحده، این مشکل را به یک جهش در ژن حیاتی برای رشد و پیشرفت زودرس اندام های تحتانی به نام PITX1، تشخیص دادند.
علل ابتلا به پا چنبری
پا چنبری عمدتا ایدیوپاتیک است، به این معنی که علتش ناشناخته است. اعتقاد بر این است که عوامل ژنتیکی نقش مهمی ایفا می کنند و برخی از تغییرات ژنی خاص با آن همراه شده اند، اما هنوز به خوبی شناخته نشده است و به نظر می رسد که از طریق خانواده ها منتقل می شود. ولی این به دلیل موقعیت قرار گرفتن جنین در رحم نیست. گاهی اوقات ممکن است آن را به اختلالات اسکلتی مانند اسپینا بیفیدا و یا مشکل رشد در مفصل ران معروف به دیسپلازی مفصل ران (DHH) مرتبط دانست.
ممکن است به علت اختلال در یک مسیر عصبی عضلانی، احتمالا در مغز، نخاع، عصب یا عضله باشد. عوامل محیطی ممکن است نقش داشته باشند. تحقیقات، پیوند و رابطه ای بین شیوع پا چنبری و سن مادر و همچنین اینکه آیا مادر سیگار می کشد یا نه و یا دیابت داشته باشد، پیدا کرده اند. یک ارتباط نیز بین شانس بالایی از بروز پا چنبری و آمینوسنتز زودهنگام قبل از 13 هفتگی بارداری در دوران حاملگی، وجود دارد.
تشخیص پا چنبری
این بیماری بلافاصله در هنگام تولد قابل مشاهده و تشخیص است. همچنین قبل از تولد و توسط سونوگرافی می توان این عارضه را تشخیص داد، به خصوص اگر هر دو پا تحت تاثیر آن قرار گرفته باشند. اگر پا چنبری قبل از تولد تشخیص داده شود، تا زمانی که نوزاد متولد می شود، هیچ درمانی امکان پذیر نیست. اگر این عارضه در دوران بارداری و یا بعد از تولد تشخیص داده شود، پزشکان آزمایشات بیشتری را برای بررسی سایر مشکلات سلامتی مانند اسپینا بیفیدا و دیستروفی (تحلیل) عضلانی پیشنهاد می کنند. اشعه ایکس نیز ممکن است به مشاهده جزئیات بیشتری از این ناهنجاری و بد شکلی پاها،کمک کند.
درمان پا چنبری
هدف از درمان این است که درد پا از بین برود و پا عملکرد طبیعی خود را به دست بیاورد، به طوری که بیمار بتواند هنگام راه رفتن و ایستادن کف پای خود را به طور کامل روی زمین بگذارد. یک جراح ارتوپد کودکان، که این شرایط را تجربه می کند، طبیعتا بهترین فرد برای درمان این بیماری خواهد بود. هرچه درمان زودتر انجام گیرد، نتایج بهتری به دست می آید.
روش پونستی برای درمان پا چنبری
درمان اصلی برای پا چنبری، روش پونستی است که در آن یک پزشک متخصص، پای کودک را دستکاری می کند. هدف از این کار این است که حالت خمیده پا اصلاح شود.. سپس، پا از انگشت شست تا ران گچ گرفته می شود تا پا در حالت و موقعیت ثابت خودش قرار بگیرد.
این روش معمولا یک جلسه در هفته انجام می شود. درمان دستی و گچ گیری بسیار آرام و با احتیاط انجام می شود و کودک نباید متحمل هیچگونه دردی شود.
گچ هر جلسه عوض می شود و وضعیت پا هر بار کمی بیشتر اصلاح می شود. کل این درمان و تعویض گچ ممکن است 4 تا 10 جلسه و با استفاده از 4 تا 10 گچ جدید انجام شود.
یک جراحی کوچک و جزئی نیز ممکن است در صورت لزوم، پس از درمان پونستی انجام شود تا تاندون آشیل آزاد شود. بیمار پس از اصلاح شدن کف پا، باید کفش های مخصوص متصل به بریس را به پا کند تا پا یا پاها در بهترین موقعیت، ثابت بمانند.این کار برای جلوگیری از عود کردن مشکل و برنگشتن به حالت چنبری لازم است.
کودک باید به مدت 2 تا 3 ماه و هر روز به مدت 23 ساعت، این کفش ها را بپوشد. پس از این، تا سن 4 سالگی، فقط در شب و در هنگام چرت روزانه، به پا کند.
روش پونستی یک روش موثر است و باید آن را خیلی زود و در سن پائین انجام داد و والدین نیز باید دقت داشته باشند که کفش ها را طبق دستورالعمل به کودک خود بپوشانند. در صورتی که دستورات پزشک دقیقا انجام نشوند، پا ممکن است به وضعیت و موقعیت اولیه خود بازگردد و درمان باید دوباره از نو شروع شود. زمانی که پای کودک در گچ است، والدین باید به تغییرات دما یا رنگ پوست توجه کنند زیرا ممکن است گچ بیش از حد سفت باشد.
روش فرانسوی برای درمان پا چنبری
روش عملکردی فرانسوی شامل کشش روزانه، ورزش و ماساژ می باشد. پا باید با یک نوار غیر ارتجاعی، بدون حرکت نگه داشته شود. هدف این است که پا به آرامی در موقعیت صحیح خود حرکت دهید. در 3 ماه اول، این جلسات درمانی عموما توسط یک فیزیوتراپ انجام می گیرد. بیشترین بخش روند بهبودی نیز در این زمان به دست می آید.
والدین نیز در طول این مدت،آموزش می بینند تا بتوانند برخی از درمان ها را در خانه انجام دهند. چسب زدن و بستن آتل، تا زمانی که کودک 2 ساله است ادامه پیدا می کند. این روش در حال حاضر در بسیاری از نواحی ایالات متحده آمریکا موجود نیست. اگر نوزاد به غیر از پا چنبری مشکل دیگری نداشته باشد،درمان معمولا با موفقیت کامل می شود. حتی اگر نتوان این عارضه را به طور کامل اصلاح کرد، ظاهر و عملکرد پا، به نحو قابل توجهی بهبود پیدا می کند.
عمل جراحی برای درمان پا چنبری
اگر درمان های دیگر موثر نباشد و یا منجر به اصلاح ناقص عملکرد شود، گاهی اوقات به عمل جراحی نیاز است. قبل از گسترده شدن روش پونستی، عمل جراحی شایع تر بود. میزان جراحی به شدت ناهنجاری و بد شکل بودن پا بستگی دارد. معمولا عمل جراحی در سنین 9 تا 12 ماهگی انجام می شود و هدف از انجام جراحی، اصلاح تمام اجزای بد شکل پا ناشی از پا چنبری در زمان عمل جراحی است.
در مورد پاهایی با نوعی از ناهنجاری ها مانند افزایش قوس کف پا(cavus)، نزدیک شدن متاتارس ها و انگشتان پا به سمت داخل(forefoot adductus)، چرخش پاشنه پا به سمت داخل(hindfoot varus) و مچ پا به سمت پائین(ankle equinus)،از یک روش معمول جراحی با عنوان جراحی بازسازی رباط های صلیبی قدامی و خلفی(PMR) استفاده می شود.
این کار از طریق برش در سمت میانی پا و مچ پا انجام می شود، که به صورت خلفی و گاهی اوقات در اطراف جانبی پا گسترش می یابد. در این روش، معمولا رهاسازی (برش) و یا کشیدگی فاسیا پلانتار، چندین تاندون و کپسول ها یا رباط های مفصل مورد نیاز می باشد.
به طور معمول بافت های مهم پا تحت عمل قرار گرفته و به ترتیب آزاد می شوند تا اینکه پا بتواند به پوزیشن مناسب پای صاف (ایستاده روی کف پا) برسد. مخصوصا این خیلی مهم است که پوزیشن قوزک پا و پاشنه، نیوترال باشد (متمایل به طرفین نباشد) و هیندفوت (پشت پا) با میدفوت (پای میانی) در یک ردیف قرار بگیرند (یعنی ناویکولار با تالوس و استخوان تاسی (مکعبی) با استخوان کالکانئوس (استخوان پاشنه) هم راستا باشند). وقتی این مفاصل بتوانند هم راستا با هم قرار بگیرند معمولا سیم های نازکی روی این اتصالات قرار داده می شوند تا آنها را در وضعیت صحیح نگه دارند.
این سیم ها موقتی بوده و پس از گذشت سه تا چهار هفته از روی پوست برداشته می شوند. وقتی که مفاصل در یک ردیف قرار گرفتند تاندون ها (معمولا تاندون آشیل، تاندون درشت نی خلفی، تاندون فلکسور (خم کننده) بلند شست) قطع شده و طویل می شوند (طولشان تنظیم می شود). برش های ایجاد شده با بخیه های قابل جذب بسته می شوند. سپس پا به مدت ۶ تا ۸ هفته در یک وضعیت صحیح و مناسب، گچ گیری می شود. معمول است که بعد از ۳ تا ۴ هفته گچ تحت بی حسی عوض می شود تا گیره ها برداشته شده و بتوان برای ساختن یک بریس سفارشی AFO یا آرتوز مچ پا-کف پا قالب گیری کرد. تا زمانی که بریس AFO آماده شود، گچ گیری جدید دور ناحیه عمل انجام می گیرد. وقتی گچ برداشته شد بریسAFO برای جلوگیری از این که پا به وضعیت سابق خود برگردد پوشیده می شود.
در پاهایی که بدشکلی (دفورمیتی) آن ها با درمان های غیر جراحی به طور جزئی اصلاح شده است ممکن است جراحی وسیعی لازم نباشد و ممکن است فقط قسمت خلفی (پشتی) پا و قوزک تحت عمل قرار گیرد که به آن آزادسازی نسوج خلفی گفته می شود. این عمل با یک برش کوچک تر انجام می شود و شامل آزادسازی فقط کپسول خلفی قوزک پا و مفاصل ساب تالار به همراه طویل کردن تاندون آشیل می باشد.
جراحی، بافت اسکار رزیجوال باقی می گذارد (جای زخم باقی می ماند) و معمولا نسبت به درمان های غیر جراحی، سفتی و ضعف بیشتری به همراه دارد. با رشد پاها این پتانسیل وجود دارد که پاها نامتقارن رشد کنند که می تواند به عود بدشکلی پا منجر شود که بر فورفوت (جلوی پا)، هیندفوت (پشت پا) و میدفوت (پای میانی) تاثیر می گذارد. این روش برای بسیاری از بیماران به خوبی عمل می کند اما در بعضی موارد به جراحی ها و آرتروز های اضافی نیاز می شود. مطالعات بلند مدت روی افراد بالغ دچار مشکل پا چنبری بعد از جراحی، مخصوصا آن افرادی که به چندین جراحی نیاز پیدا می کنند نشان می دهد که ممکن است درمان آنها در دراز مدت به نتیجه نرسد. بر طبق یافته های دکتر داب و همکارانش بعضی از بیماران ممکن است همچنان که سن آنها بالا می رود به جراحی های بیشتری نیاز داشته باشند؛ گرچه با توجه به شیوع بافت اسکار باقی مانده از جراحی های اولیه، در مورد اثربخشی این نوع جراحی اختلاف نظر وجود دارد.
درمان پا چنبری با تنوتومی آشیل
هنگامی که کودک سعی می کند خود را درمان کند و پاچنبری را از پای خود دور کند، باید گچ گیری کند و تحت درمان قرار بگیرد. حال در همین هنگام پزشک نیاز دارد که یک جراحی سریع به نام تنوتومی که توسط یک چاقوی ظریف انجام می شود، بر روی پای کودک و تاندون آشیل او انجام دهد تا برخی از موارد را در تاندون اصلاح کند. در جراحی تنوتومی تاندون آشیل پا توسط همان چاقوی ظریف بریده می شود و روند طولانی ندارد. هنگامی که این جراحی کوتاه تمام شود، گچ گیری مجددا آغاز می شود.
هنگامی که گچ گیری مجددا انجام می شود تاندون خود را ترمیم می کند و از آن محافظت می شود. زخم به جا مانده از این جراحی به بخیه نیاز ندارد زیرا اندازه آن بزرگ نیست و خود در زمان کوتاهی ترمیم خواهد شد. گچ باید سه هفته بر روی پا بماند و بعد از آن هم ترمیم ادامه دارد و کلاب فوت به طور کامل از بین می رود.
درمان پا چنبری با بریس گذاری
بزرگ ترین مشکل پاچنبری این است که نمی توان به طور دقیق رفع آن را اعلام کرد زیرا ممکن است مجددا باز هم به بیمار بازگردد و پای شخص دچار مشکل شود. به همین علت پزشکان برای کودک یک بریس استفاده می کنند و کودک به مدت چند سال باید از آن استفاده کند تا خطرات پاچنبری به طور کامل رفع شود و دیگر اثری از آن باقی نمانده باشد. استفاده از بریس برای خانواده کمی سخت است اما باید دانست که استفاده از بریس ضروری است زیرا پای کودک را در حالت استاندارد قرار می دهد و از زاویه گیری اشتباه کودک جلوگیری می کند.
کودک در ابتدا باید تمام شبانه روز را به طور مداوم از بریس استفاده کند تا یک دوره حدودا سه ماهه تمام شود. بعد از آن پزشک طبق نظر خود زمان بریس را کمتر می کند و به جایی می رساند که کودک دیگر در طول روز به بریس نیازی نداشته باشد و تنها در هنگام خواب از آن استفاده کند. البته این مدت در چند ماه رخ نمی دهد و حدود سه الی چهار سال ادامه پیدا خواهد کرد تا کودک برای همیشه از بریس خلاص شود.
درمان پا چنبری با استفاده از چکمه و انواع نوار
یک مرحله دیگر هم بعد از درمان پاچنبری برای کودک وجود دارد که باید آن را هم روی پای خود انجام دهد و آن هم استفاده از نوعی چکمه خاص است. این چکمه ها که طبق نظر پزشک برای کودک معرفی می شود، از یک نوار استفاده می کند که به اندازه عرض شانه است و پای کودک را به طرف بیرون نگه می دارد. وجود این چکمه باعث می شود که پاچنبری یا کلاب فوت مجددا به پای شخص وارد نشود و نوعی محافظ برای پا است.
چکمه ها هم مانند بریس باید به مدت سه ماه تمام روز و شب در پای کودک باشد و فقط یک ساعت می توان آن را از پای کودک خارج کرد که زمان مناسبی برای نظافت کودک است. بعد از گذشت سه ماه کودک تنها در شب باید چکمه ها را بپوشد و در طول روز می تواند از کفش های عادی استفاده کند. کودک شما نباید در حالت سکون قرار بگیرد و مانند تمام کودک های دیگر نیاز به دویدن و بازی دارد. به همین دلیل باید راه رفتن و دویدن را هم در کنار درمان به کودک تان یاد بدهید تا فرم پاهای کودک به خوبی شکل بگیرد. البته دقت کنید که نباید در مدت زمان استفاده از چکمه ها بی دقتی کنید زیرا احتمال بازگشت پاچنبری وجود دارد و بی دقتی شما باعث می شود که روند درمان مجددا آغاز شود.
عوارض جانبی درمان نکردن پا چنبری
یک پا چنبری که خوب درمان شده باشد، نباید یک کودک را در معرض خطر قرار دهد، آنها قادر خواهند بود تا بدوند ومانند سایر کودکان بازی کنند. ولی اگر درمان نشود، عوارض جانبی به همراه خواهد داشت. معمولا تا زمانی که کودک نتواند بایستد و راه برود، هیچگونه درد و ناراحتی نخواهد داشت و راه رفتن روی کف پا سخت خواهد بود. درعوض، کودک مجبور است بر روی قسمت توپی پا، قسمت بیرون پا و یا در موارد بسیار شدید بر روی نوک پا راه برود. سرانجام اینکه خطر بروز آرتریت در طولانی مدت برای کودک وجود دارد.
عدم توانایی در راه رفتن صحیح، می تواند برای حضور کامل فرد در انجام برخی از فعالیت ها، مشکل آفرین باشد. ظاهر غیر معمول پاها ممکن است باعث ایجاد تصور ضعیف فرد درباره بدنش شود. حتی با انجام درمان، پا بین یک تا یک و نیم سایز کوچکتر از پای دیگر خواهد بود و تحرک ممکن است کمی محدود شود و همچنین عضله ساق در پای آسیب دیده نیز از پای دیگر کوتاهتر است.
پیشگیری از پا چنبری
از آنجایی که علت دقیق بروز پا چنبری فهمیده نشده است، هیچگونه پیشگیری خاصی نیز وجود ندارد. با این حال، نظارت منظم تا زمانی که فرد به بزرگسالی برسد توصیه می شود. تقریبا ۲۰ درصد از کودکان مبتلا به پا چنبری، در 2 تا 3 سال اول زندگی خود، عود مجدد این بیماری را تجربه می کنند و اصلاح مجدد آن اغلب دشوار است. همچنین ممکن است پزشک، استفاده از کفش های اصلاح کننده و بستن آتل را تا زمانی که کودک به سن بلوغ می رسد را توصیه کند. اما زمانی که درمان، در مراحل اولیه و زود آغاز می شود، بیشترکودکان می توانند از یک زندگی کامل و فعال لذت ببرند.
فواید ورزش های کششی برای مبتلایان به پا چنبری
کشش پای مبتلا به پا چنبری ممکن است به حفظ و بهبود حرکت پا کمک کند. این کار به انعطاف پذیری مچ پا و پا در کودکانی که پا چنبری دارند،کمک می کند. این حرکات خاص در مچ پا و پا می تواند خاصیت ارتجاعی تاندون آشیل در پشت مچ پا و پا را حفظ کند.چرخاندن پا در تمام جهات مختلف می تواند به حفظ دامنه کامل حرکت پا کمک کند.
چه زمانی تمرینات کششی باید انجام شوند؟
به طور کلی، یک روز خاص را باید برای انجام تمرینات کششی کنار بگذارید. توصیه می شود که تمرینات کششی را به صورت روزانه و قبل از استفاده از بریس میچل-پونستی و در هنگام شب انجام دهید. به این ترتیب شما می توانید یک برنامه شبانه برای خانواده خود ترتیب دهید. فیزیوتراپی می تواند به رفع سفتی و یا ضعف باقیمانده در پا کمک کند.
آیا این تمرینات باعث می شوند که پای مبتلا به پا چنبری در کودک مقاوم تر شود؟
اغلب کودکان با انجام فعالیت های روزمره خود در حال افزایش قدرت هستند. تمرینات کششی اگر به درستی انجام شوند، می توانند باعث انعطاف پذیری و تقویت کودک شود. اگر پزشک شما معتقد است که تقویت بیشتری مورد نیاز است، ممکن است کودک را به فیزیوتراپی ارجاع دهد فیزیوتراپ می تواند به رفع سفتی و یا ضعف باقیمانده در پا کمک کند.
چند نمونه تمرین کششی مناسب برای پا چنبری
تمرینات دورسی فلکس ( تغییر شکل) مچ پا
کف دست خود را زیر پای فرزندتان قرار دهید و دست دیگر را روی زانوی خم شده او بگذارید. به آرامی مچ پا را به سمت بالا و پایین خم کنید. این حالت را به مدت ۱۰ ثانیه نگه دارید و ۱۰ بار تکرار کنید.
تمرینات چرخشی مچ پا
یک دست خود را دور ساق پای کودک خود بگذارید و دست دیگر را دور انگشت بزرگ پا قرار دهید. به آرامی، پا را به سمت بیرون بیاورید. این حالت را به مدت ۱۰ ثانیه نگه دارید و ۱۰ بار تکرار کنید.
معایب پاچنبری
پاچنبری از کودکی در فرد آغاز می شود. حال هنگامی که کودک هنوز قابلیت راه رفتن را به خوبی بلد نیست، این بیماری تاثیری بر روی شخص نخواهد داشت و کودک دردی را احساس نخواهد کرد. حال هنگامی که این بیماری درمان شود، کودک می تواند به طور طبیعی راه رفتن خود را آغاز کند و مشکل زیادی در آن نخواهد داشت اما باز هم عواملی هستند که کودک می تواند در آن ها دچار مشکل شود. این عوامل و یا عوارض به صورت یک لیست کامل در بند های زیر با توضیح مطرح شده اند که می توانید با آن ها آشنا شوید.
- قابلیت حرکت: کودکانی که دچار پاچنبری بوده اند کمی محدود تر هستند و توانایی های حرکتی آن ها کمتر از دیگر کودک های اطرافیان شان خواهد بود.
- سایز پا: پایی که پاچنبری بر روی آن صورت گرفته باشد سایز نرمالی ندارد و معمولا حدود یک سایز کوچک تر خواهد بود و در انتخاب کفش کمی دچار مشکل می شود.
موارد بالا در صورت درمان شدن پاچنبری رخ می دهند و نگرانی زیادی را در پی ندارند اما اگر پاچنبری در کودک درمان نشود عوارض شدید تری را به وجود می آورد که در بند های زیر می توانید با آن ها آشنا شوید.
- آرتروز: احتمال رخ دادن آرتروز در کودکان دچار پاچنبری زیاد است.
- تصور بد از ظاهر: شخصی که دچار پاچنبری در پای خود است در سنین حساس نوجوانی دائما از خود گله می کند و احساس می کند که ظاهری ناخوشایند و زشت نسبت به بقیه دارد و دچار عدم اعتماد به نفس می شود.
- رشد های عضلانی: هنگامی که پاچنبری در پا وجود دارد، عضلات ساق پا به درستی رشد نمی کنند یا از رشد آن ها جلوگیری می شود. همین مسئله باعث می شود که شخص زخم های بزرگی را بر روی پای خود احساس کند و به طرز عجیب و ناخوشایندی راه برود که علاوه بر درد و سختی آن، عضلات پا ها هم ضعیف تر خواهند شد.
عود و بازگشت پاچنبری
پاچنبری از آن نوع بیماری هایی است که کودک نمی تواند به طور کامل از آن خلاص شود و هر لحظه امکان بازگشت و عود آن وجود دارد. طبق تحقیقاتی که انجام شده است میان هر ده نفر بیمار به پاچنبری، یک الی دو شخص بیماری شان عود کرده است و پاچنبری مجددا به پای آن ها بازگشته است. علت این بازگشت بی دقتی و عدم توجه در استفاده از بریس ها و چکمه ها است و زمانی که به طور دقیق این موارد پیگیری نشود، پاچنبری باز می گردد. حال زمانی که پاچنبری به پا برمی گردد بسیاری از مراحل درمان مانند گچ گیری نیاز است که مجددا انجام شود اما در برخی موارد دیگر این مراحل طی نمی شود و پزشک مستقیما از جراحی برای درمان پاچنبری استفاده می کند که خود کار خطرناکی است.
به همین علت اگر کودک شما به پاچنبری دچار است حتما در درمان های آن دقت کافی داشته باشید و مدت زمان های استفاده از چکمه و بریس را به درستی رعایت کنید و مراقبت های لازم را انجام دهید تا کودک تان به طور کامل مدت درمان خود را طی کند.