در مورد دررفتگی مادرزادی لگن چه می دانید؟ چرا بعضی از نوزادان از همان بدو تولد با دررفتگی مفصل ران متولد می شوند؟ آیا علت اصلی نوع نحوه به دنیا آمدنشان است؟ عوارض جراحی دررفتگی مادرزادی لگن برای این نوزادان چیست و از چه موقع میتوان جراحی را انجام داد؟ آیا با مراقبت های پس از جراحی دررفتگی مادرزادی لگن آشنایی دارید؟ درمان های جایگزین جراحی چیست؟ در این مقاله از بخش ارتوپدی دکتر سلام در مورد دررفتگی مادرزادی لگن و درمان های آن صحبت خواهیم کرد و عوارض آن را مورد تحلیل قرار می دهیم.
دررفتگی مادرزادی لگن ( مفصل ران) چیست؟
دررفتگی مادرزادی لگن یا CHD به حالتی گفته می شود که یک نوزاد با یک لگن ناپایدار به دنیا می آید. این عارضه به دلیل شکل گیری غیر طبیعی مفصل لگن در طی مراحل اولیه رشد جنین به وجود می آید. نام دیگر این بیماری دیسپلازی رشدی لگن است. این بی ثباتی با رشد کودک وخیم تر می شود. مفصل گوی و کاسه ای در لگن کودک ممکن است گاهی از جای خود خارج شود. این بدان معنا است که با حرکت کردن، قسمت گوی شکل سر استخوان ران از قسمت کاسه ای شکل استخوان لگن بیرون می آید. گاهی ممکن است مفصل کاملا دچار دررفتگی شود. طبق یافته های ژورنال “پزشکان خانواده آمریکا” از هر هزار جنین یک جنین با عارضه دررفتگی مفصل لگن متولد می شود.
سندروم احتقان لگن (واریس لگن) یا PCS یک عارضه مزمن است که در زنان وقتی که سیاهرگ های زیر شکم در ناحیه لگنی واریسی می شوند رخ می دهد. سیاهرگ های واریسی، سیاهرگ هایی هستند که در نتیجه عملکرد ضعیف، متورم، پیچ خورده و کشیده می شوند. این سندروم دردی سهل کننده و پایدار را در ناحیه لگن ایجاد می کند که گفته می شود در زمان های مختلف و در موقعیت های متفاوت تشدید می گردد. احتمال ابتلا به این عارضه در زنانی که قبلا سابقه زایمان داشته اند بیشتر است.
متخصصین بر این باورند که علت درد مزمن لگن در زنان در ۳۰ درصد موارد بروز این سندروم است.
علت دررفتگی مادرزادی لگن چیست؟
علت دررفتگی مادرزادی لگن در بسیاری از موارد ناشناخته است. از جمله عوامل تاثیرگذار می توان به سطح پایین مایع آمنیوتیک در رحم مادر، وضعیت بریچ جنین (وقتی که نوزاد به جای سر ابتدا از پا بیرون می آید) و سابقه خانوادگی این بیماری اشاره کرد. همچنین فضای کم و محدود در رحم ممکن است باعثدررفتگی مادرزادی لگن شود یا روی آن تاثیر بگذارد. به این علت اگر اولین حاملگی شما باشد احتمال ابتلای نوزاد شما به این عارضه بیشتر است. زیرا رحم شما قبلا کشیده نشده است.
نشانه ها و علائم دررفتگی مادرزادی لگن
علائم و نشانه ها در جنین به این صورت است که ممکن است یک پا از پای دیگر بلندتر باشد. وقتی که کودک راه رفتن را شروع می کند ممکن است بلنگد یا در زمان تعویض پوشک ممکن است یکی از مفاصل ران نسبت به مفصل دیگر انعطاف پذیری کمتری داشته باشد.
دررفتگی مادرزادی لگن چگونه درمان می شود؟
اگر نوزاد شما کوچکتر از شش ماه است و تشخیصدررفتگی مادرزادی لگن گرفته است احتمالا با یک کمربند پاولیک هارنس، مفصل ران در جای خودش قرار می گیرد. این کمربند مفصل ران را داخل قسمت کاسه ای شکل استخوان لگن قرار می دهد. پاولیک هارنس با قرار دادن پاها در موقعیت قورباغه ای، مفصل ران را به داخل حفره لگنی هدایت می کند. ممکن است لازم باشد که نوزاد شما پاولیک هارنس را به مدت ۶ تا ۱۲ هفته بپوشد که به سن نوزاد و ضخامت شرایط بستگی دارد. ممکن است لازم باشد که نوزاد تمام وقت یا پاره وقت از هارنس استفاده کند.
اگر درمان با پاولیک هارنس موفقیت آمیز نباشد یا کودک شما برای استفاده از پاولیک هارنس خیلی بزرگ باشد، ممکن است کودک به جراحی نیاز پیدا کند. جراحی تحت بیهوشی عمومی انجام می گیرد و شامل جا انداختن مفصل ران در حفره لگن است که به آن جراحی ریداکشن بسته گفته می شود. یا اینکه جراح تاندون های نوزاد را طویل کرده (طول آنها را افزایش می دهد) و قبل از جایگذاری مفصل ران موانع دیگر را برمی دارد که به آن جراحی ریداکشن بسته گفته می شود. بعد از جایگذاری صحیح مفصل ران، پا و مفصل ران حداقل به مدت ۱۲ هفته در گچ قرار می گیرد. اگر کودک تان ۱۸ ماه یا بزرگتر است یا به درمان های ذکر شده پاسخ مناسبی نداده است ممکن است برای بازسازی مفصل لگن به استئوتومی فمورال یا لگن نیاز شود. به این معنی که جراح سر استخوان فمور (سر گوی شکل مفصل ران) یا استخوان استابولار لگن (حفره لگنی) را تغییر شکل میدهد.
جراحی ریداکشن دررفتگی مادرزادی لگن
جراحی ریداکشن دررفتگی مادرزادی لگن از نظر تکنیکی چالش برانگیز است. شیوه جراحی ریداکشن معمولا برای بیمارانی که درمان غیر جراحی (که اولین خط درمان با آن آغاز می شود) در مورد آنها موثر نبوده است به کار برده می شود. با این حال جراحی اولیه می تواند نشان دهد که دررفتگی دیر تشخیص داده شده است و جراحی تا سن ۸ سالگی قابل انجام است. مرحله ریداکشن (جا اندازی) مرحله دشواری است. ریداکشن با آشکارسازی دقیق کپسول شروع می شود. مشخص کردن قسمت تحتانی استابولوم (حفره لگن) کلید جایگیری دقیق اپی فیز ران (سر گرد استخوان ران) است. روند کامل عمل در داخل مفصل عبارت است از تراشیدن لیگامانهای ترس (رباتهای دایره ای)، بافت چربی درون حفره استابولار، لیگامان عرضی استابولار و اورژن لیمبوس که به صورت شعاعی بریده شده است.
ریداکشن از طریق جراحی را در بیماران کوچکتر از یک سال میتوان از طریق دسترسی قدامی انجام داد و در بعضی موارد نیز از طریق دسترسی سدادی. مرحله تکمیل کننده دیگری وجود ندارد. در مقابل اگر تشخیص دیر صورت گرفته باشد ریداکشن مفصل لگن باید با روش های اصلاحی به روی استخوان فمور و استابولوم ترکیب شود. این روش های اصلاحی برای تثبیت ریداکشن قبل از کپسولوگرافی و با هدف ماکسیمم کردن پایداری لگن و به حداقل رساندن ریسک دیسپلازی باقی مانده طراحی می شوند. به طور سنتی کوتاه کردن فمور (استخوان ران) و دیروتیشن اوستئوتومی برای کودکان بزرگتر از سه سال انجام می گیرد. اما در حال حاضر نشان داده شده که در بیماران جوانتر روش مفید و سنجیده است. این استئوتومی فشار روی اپی فیز را کاهش می دهد ریداکشن را تسهیل کرده و ریسک عود مجدد و نکروز آواسکولار سر استخوان فمور که دو عارضه نگران کننده هستند را کاهش می دهد. نتیجه به روند درمان بر طبق روش و کیفیت رسیدگی های بعد از عمل بستگی دارد.
ریداکشن از طریق جراحی برای عارضه دررفتگی مادرزادی لگن یک روش چالش برانگیز است که نتیجه آن به دو عامل بستگی دارد. توانایی جراح برای پیش بردن بهینه برنامه عمل و میزان ملایمت و دقتی که در جراحی به کار برده می شود. دو عارضه اصلی عبارتند از عود مجدد دررفتگی که عمدتا از تکنیک ناقص عمل ناشی می شود و نکروز آواسکولار سر استخوان فمور که ممکن است به کنترل و مراقبت ضعیف و جراحی بیش از حد تهاجمی مرتبط باشد. یکی دیگر از علل نکروز آواسکولار، درمانهای غیر جراحی ناموفق هستند که به بافت ها و رگ های خونی آسیب وارد کرده اند. بنابراین یادگیری تکنیک جراحی توصیه شده در این مقاله از اهمیت بالایی برخوردار است.
به ندرت جراحی تجویز می شود. مدیریت و کنترل عارضه دررفتگی مادرزادی لگن عمدتا به تکنیک های غیرجراحی بستگی دارد که شامل روشهای سرپایی زودهنگام مثل تریپل یا دابل دایپرینگ (پوشاندن نوزاد با سایز دو یا سه برابر پوشک) برای جا انداختن استخوان لگن، پد ابداکشن و پاولیک هارنس و درمان های بعدی در بیمارستان مثل کشش و ریداکشن غیر جراحی و تثبیت می باشد.
ریداکشن از طریق جراحی برای مواردی که در اولین خط درمان دچار عدم موفقیت می شوند انجام می گیرد. یعنی وقتی موانع ریداکشن را نمی توان برطرف کرد و استخوان لگن ناپایدار مانده و قابل جا افتادن نباشد. سرانجام اگر در رفتگی مادرزادی لگن دیر تشخیص داده شود ممکن است ریداکشن از طریق جراحی به عنوان اولین مرحله از درمان در نظر گرفته شود. بهترین سن این عمل آغاز چهار سالگی است که در درستی یا نادرستی آن جای بحث وجود دارد. تمرکز این مقاله منحصرا بر روی عارضه دررفتگی مادرزادی لگن است و مدیریت دیسپلازی باقیمانده مورد بحث نمی باشد.
تکنیک جراحی ریداکشن مفصل لگن
معاینه تخصصی قبل از عمل
معاینه تخصصی قبل از عمل برای پیش بینی و درک درست موانع موجود در ریداکشن مفصل لگن الزامی است که شامل رادیوگرافی هر دو مفصل ران در روتاسیون اینترنال (چرخش داخلی) می باشد تا از زاویه گردن و شفت فمور ارزیابی دقیقی به عمل آید. نتیجه این ارزیابی معمولا نرمال است. علاوه بر رادیوگرافی لگن، آرتروگرافی نیز یک روش برای تجسم ایسموس کپسول مفصل ران، اینترپوزیشن (جابه جایی) بافت استابولوم (کاسه لگن) و اینورژن لیمبوس است. اگر درمان غیر جراحی موفق به ریداکشن یا ثبات در لگن شود معمولا آرتروگرافی انجام می شود. آرتروگرافی این مزیت را دارد که یک نوع بررسی متحرک است. قبل از ریداکشن دررفتگی مادرزادی لگن تصویربرداری با تشدید مغناطیسی یا ام آر آی به طور روتین انجام نمی شود. به این علت که اطلاعاتی که از این روش به دست می آید به انتخاب تکنیک جراحی کمکی نمی کند.
توموگرافی رایانه ای (CT) یا سی تی اسکن ممکن است به فهمیدن نقص استابولار و آنالیز حفره استابولار مخصوصا قبل از جراحی اصلاحی ریداکشن های ناموفق کمک کند. اگرچه در بیماران جوان تر آسیفیکیشن (استخوان سازی) ناکامل و قرارگیری در معرض پرتو فایده های سی تی اسکن را محدود می کند.
آماده شدن برای جراحی
کشش قبل از عمل به مدت یک هفته می تواند به پایین آوردن سر استخوان فمور به سمت حفره لگن کمک کرده و رگ های خونی را برای ریداکشن (جا اندازی) آماده کند. کشش، قسمتی از روند استاندارد درمان است . اگر چه که هیچ مدرک قطعی برای کارآیی این شیوه وجود ندارد.
دستورالعمل های جراحی: ریداکشن (جااندازی) و تثبیت
ریداکشن از طریق جراحی هدف اصلی است. سر استخوان فمور باید داخل حفره لگن (استابولار) جایگذاری شود. مانع عمده خارج مفصلی برای ریداکشن، ماهیچه ایلیوپسواس (ماهیچه خاصره ای مازویی) است که در مقابل کپسول مفصل خم می شود. موانع داخل مفصلی عبارتند از ایسموس کپسولار که توسط ماهیچه ایلیوپسواس بیشتر محدود می شود، لیگامان ترس (دایره ای)، لیگامان ترانسورس، غشای لیفی و چربی که حفره لگن را پر کرده (پولوینار) و لیمبوس اینورتد که سطح مفصل را می پوشاند. لیمبوس جراحی به عنوان یک ساختار پاتولوژیک مرکب از لابروم اینورتد، فشارهای بیش از حد ناشی از بافت های کپسولار مجاور را تحمل می کند . (کلمه لیمبوس به معنی لبه است و این جا برای مشخص کردن لبه استخوانی استابولوم استفاده می شود)
اپی فیز فمورال، اسکولاریزیشن (تشکیل عروق خونی) انتهایی را از شریان سیرکومفلکس خلفی دریافت می کند که می تواند به عنوان یک مانع برای ریداکشن مورد بررسی قرار گیرد، با توجه به آسیب پذیری آن توسط ترومای جراحی به علت کشش بیش از حد در حین پایین آوردن استخوان فمور یا آسیب پذیری توسط ابداکشن شدید مفصل لگن در حین تثبیت. تثبیت با پوزیشن ریداکشن برای تکمیل کپسولوگرافی بدست می آید و در بسیاری از موارد، اصلاح ناهنجاری های استخوانی مثل بیرون زدگی یا طول بیش از حد فمورال و دیسپلازی استابولار. در حالت ایده حال اصلاح دفورمیتی (بدشکلی) استخوان در صورت انجام، برای اطمینان از تثبیت، کافی است. در صورت نیاز هر گونه بافت کپسولار اضافی برداشته می شود.
عوارض جراحی ریداکشن دررفتگی مادرزادی لگن
دو عارضه که بعد از جراحی ریداکشن دررفتگی مفصل لگن رخ می دهد عبارتند از عود مجدد دررفتگی و نکروز آواسکولار استخوان اپی فیز فمورال.
درمان های غیر جراحی دررفتگی مادرزادی لگن
روش های درمانی به سن کودک بستگی دارد.
نوزاد تازه متولد شده در یک وسیله جای گیری نرم قرار می گیرد که پاولیک هارنس نامیده می شود. نوزاد به مدت یک تا دو ماه در این وسیله قرار می گیرد تا استخوان ران در حفره لگن جای بگیرد. این بریس مخصوص برای نگه داشتن استخوان لگن در پوزیشن مناسب طراحی شده است که به کودک امکان حرکت دادن پاها را می دهد و تعویض پوشک به راحتی انجام می گیرد. پاولیک هارنس به سفت کردن لیگامان های دور مفصل لگن کمک کرده و امکان شکل گیری نرمال حفره لگنی را فراهم می کند.
در تضمین کارایی پاولیک هارنس، والدین نقشی اساسی بازی می کنند. پزشک و تیم مراقبت درمانی به شما نحوه انجام امور روزانه کودک مثل تعویض پوشک، حمام کردن، تغذیه و تعویض لباس کودک را آموزش میدهند.
نوزاد تازه متولد شده به مدت یک تا دو ماه جهت درمان عارضه دررفتگی مادرزادی لگن در پاولیک هارنس قرار داده می شود. برای کودکان یک تا شش ماهه مشابه درمان نوزادان تازه متولد شده استخوان ران کودک با استفاده از هارنس یا وسیله مشابهی در حفره لگن جایگذاری می شود. این روش معمولا موفقیت آمیز است. حتی در مورد آنهایی که از اول دچار دررفتگی بوده اند.
اینکه هر نوزاد چه مدتی لازم است از هارنس استفاده کند متفاوت است. هارنس معمولا برای مدت حداقل ۶ هفته به صورت تمام وقت و سپس به مدت ۶ هفته دیگر به صورت پاره وقت پوشیده می شود.
اگر با استفاده از هارنس، مفصل لگن در وضعیت مناسبی قرار نگرفت ممکن است که پزشک از یک بریس ابداکشن ساخته شده از یک ماده سفت تر که پاهای کودک را در پوزیشن مناسب نگه می دارد استفاده کند.
در بعضی موارد روش ریداکشن بسته، مورد نیاز می باشد. پزشک استخوان ران کودک شما را به آرامی به پوزیشن مناسب منتقل می کند و سپس تنه کودک گچ گیری می گردد (گچ اسپایکا). تا استخوان ها در محل خودشان نگه داشته شوند. این عمل در حالی که کودک تحت بیهوشی قرار گرفته است انجام می گیرد.
مراقبت از کودک در گچ اسپایکا به دستورالعمل های خاصی نیاز دارد. پزشک و تیم مراقبت درمانی نحوه انجام فعالیت های روزمره، حفظ و نگهداری از گچ و شناسایی هرگونه مشکلی را آموزش می دهند.
برای کودکان ۶ ماهه تا ۲ ساله: کودکان بزرگ تر هم با روش ریداکشن بسته و گچ گیری اسپایکا درمان می شوند. در بیشتر موارد از اسکین تراکشن (کشش پوستی) به مدت چند هفته قبل از جای گیری استخوان ران استفاده می شود . اسکین تراکشن بافت های نرم دور مفصل ران را برای تغییر پوزیشن استخوان آماده می کند. این فرآیند می تواند در منزل بیمار یا در بیمارستان انجام شود.
با این حال ممکن است به بیماران دچار عارضه دیسپلازی مفصل لگن توصیه شود که قبل از جراحی نزد فیزیوتراپیست بروند. فیزیوتراپیست تمرین هایی را تجویز می کند که جراحی و فرآیند توانبخشی را قابل تحمل تر می کند.
هر چه مفصل و ناحیه اطراف آن قوی تر باشد توانبخشی که بعد از عمل باید انجام گیرد آسانتر خواهد بود.
بهبودی بعد از عمل دررفتگی مادرزادی لگن
زمانی که مفصل ران طی عمل جراحی در جای صحیح قرار گرفت بیماران به درمان تخصصی احتیاج پیدا می کنند. در اولین مرحله که به عنوان مرحله آموزش راه رفتن شناخته می شود، به بیماران نحوه استفاده از واکر و عصای کراچ آموزش داده می شود. بعد از تقریبا ۶ تا ۸ هفته ماهیچه ها دوباره به هم پیوند خورده و استخوان جوش میخورد. این شرایط لازم است که توسط یک فیزیوتراپیست با روش هایی مثل گرمادرمانی، یخ درمانی، ماساژ درمانی، التراسوند تراپی و تمرین های کششی درمان شود. تمرین های تقویتی با استفاده از پرتو درمانی برای کمک به حرکت مفصل ران و بازیافتن دوباره دامنه حرکتی مفصل تجویز خواهد شد.
در این مرحله برای درمانگر مهم است که تمام عضلات ضعیف شناسایی شده و روی آنها کار شود. همینطور می توان گفت که این یک زمان ایده آل برای بیماران است که به استفاده از واکر و عصای کراچ عادت کنند و همینطور برای درمانگر که به بیماران نشان دهد که در هفته های بعد از عمل دقیقا با چه چیزی مواجه خواهند بود. ورزش درمانی سنتی شامل بال بانسینگ، بال کچینگ، پرتاب به سمت هدف، لگد زدن، کار با میله تعادل، بالا رفتن از پله، راه رفتن بر سطوح ناهموار، دویدن و پریدن می باشد. به علاوه فعالیت های یکپارچه سازی حسی مثل سوئیس بال، حرکات وستیبولار و اسکوتر برد درمانی.
درمان های جایگزین غیر جراحی دررفتگی مادرزادی لگن
تاخیر یا جلوگیری از بروز درد مفصل لگن
گاهی درد قابل تحمل است اما معمولا درد نشانه لزوم اصلاح چیزی است تا تحمل آن. وقتی درد ناشی از دیسپلازی مفصل لگن خیلی شدید باشد باید با پزشک تان درباره درمان قطعی به وسیله جراحی PAO یا جراحی پری استابولار استئوتومی یا تعویض کامل مفصل ران THR مشورت کنید. بی توجهی دراز مدت به درد برای یک بزرگسال جوان می تواند موجب بروز آسیب های بیشتری به مفصل لگن شود و امکان انجام جراحی اصلاحی برای بازیابی عملکرد مفصل لگن را از بین ببرد.
نوع آرتریت ایجاد شده در اثر دیسپلازی مفصل لگن استئوآرتریت نام دارد. به این معنی که سطح نرم مفصل تحلیل شده و دچار فرسایش می شود. مثل آج تایر که در اثر حرکت اتومبیل فرسوده می شود. اگر تایر بالانس نباشد فرسودگی در تایر باعث می شود که تایر سریعتر از وقتیکه بالانس است حرکت کند. وقتی عاج های تایر از بین رفت وقت آن است که تایر را تعویض کنیم. عاج های تایر اغلب با یک الگوی نامنظم فرسوده می شوند و چرخاندن تایرها به قرار دادن آج مناسب در یک پوزیشن بهتر کمک می کند. بنابراین تایرها بیشتر عمر می کنند. برای مفصل لگن دیسپلازیک اغلب این امکان وجود دارد که عدم تعادل را با جراحی اصلاح کرده و غضروف مناسب را به پوزیشن بهتری منتقل کنیم تا عمر سطح مفصل لگن را بیشتر کرده و شروع استئوآرتریت را به تاخیر بیاندازیم.
وقتی که جراحی محافظت از مفصل لگن مد نظر نباشد چند گام وجود دارد که شما می توانید برای کمک به تاخیر در تعویض کامل مفصل لگن یا برای تسکین درد تا زمانی که جراحی انجام شود بردارید. متاسفانه هیچ درمان بلند مدتی به غیر از روش های جراحی برای دیسپلازی مفصل لگن وجود ندارد.
درمان دررفتگی مادرزادی لگن با داروها
تزریق کورتیزون و داروها می توانند عامل محرک درد مفصل لگن را کاهش دهند. دیسپلازی مفصل لگن باعث التهاب و تحریک پوشش جدار مفصل می شود. به علاوه این که باعث درد سطح مفصل و پارگی لابروم می شود. دارو می تواند التهاب را کاهش داده و به تسکین درد کمک کند. مخصوصا درد های شبانه که در زمان استراحت مفصل لگن شروع می شوند. همچنین بعضی از درمان های گیاهی مثل دارو عمل می کنند و این درمان ها می توانند به عنوان درمان های جایگزین معرفی شوند.
اگر در ناحیه مفصل لگن دچار درد هستید ولی فعلا احتیاج به جراحی ندارید داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی یا NSAID شامل داروهای قابل خرید بدون نسخه پزشک مثل ایبوپروفن (ادویل) و ناپروکسن (آلو) می توانند التهاب را کاهش داده و باعث تسکین درد شوند. در حالی که این داروها می توانند باعث تسکین کوتاه مدت درد شوند. اما اثر ضد التهابی این داروها ممکن است برای داشتن تثیر کامل به سه یا چهار روز درمان ثابت نیاز داشته باشد.
دستورالعمل های موجود روی سایت آلو از این قرار هستند که شما می توانید یک یا دو قرص در هر ۱۲ ساعت و در حداکثر ۱۰ روز مصرف کنید. اما اگر قصد دارید مدت طولانی تری از این دارو مصرف کنید باید با پزشک مشورت نمایید. همچنین داروهای ضد التهاب دیگری نیز وجود دارند که در صورتی که مصرف دارو مدت زمان بیشتری طول بکشند یا اگر دچار عوارض جانبی داروهای ضد التهاب بدون نسخه شده باشید، پزشکتان می تواند برای شما تجویز کند. پزشک می تواند در مورد این داروها برای شما توضیح دهد و در مورد دوز های توصیه شده با شما صحبت کند.
به علت ریسک وابستگی و اعتیاد، داروهای مسکن برای درد مزمن مفصل لگن توصیه نمی شوند. این مورد مخصوصا برای دیسپلازی مفصل لگن صدق می کند. به این علت که تکنیک های جراحی موجود می توانند باعث درمان درازمدت و توانایی برگشت به فعالیت های روزمره شوند.
درمان دررفتگی مادرزادی لگن با تزریق
تزریق داخل مفصل لگن اغلب برای تسکین درد و تاخیر در جراحی استفاده میشوند. پیشرفت های اخیر شامل تزریق نیز می شود که می تواند از مفصل لگن محافظت کند یا غضروف مفصل لگن را بازیابی کند. در حال حاضر هیچ کدام از این تکنیک ها تسکین درازمدتی برای این عارضه نشان نداده اند. اگرچه که ممکن است این پیشرفت ها برای انواع دیگر آرتریت ها مفید باشند، احتمال خیلی کمی وجود دارد که افراد با عارضه دیسپلازی مفصل لگن از آن بهره مند شوند. زیرا استخوان های گوی و کاسه ای هنوز برای حمایت از فشارهایی که حین راه رفتن بر مفصل لگن وارد می شود کافی نیستند. تزریق داخل مفصل لگن ممکن است توسط پزشکان با تجربه که با نشانه های کالبد شناختی آشنایی دارند انجام بگیرد. اما بعضی از پزشکان ترجیح می دهند که از اولتراسوند یا فلوئوروسکوپی برای هدایت سوزن به داخل مفصل لگن استفاده کنند.
تزریق کورتیزون
این داروها متداولترین تزریق های توصیه شده هستند که تسکین موقتی برای درد می باشند و در بیشتر موارد از ۳ تا ۶ ماه دوام دارند. کورتیزون نوعی استروئید است که اثرات ضد التهابی قوی دارد. یک مشکلی که وجود دارد این است که تزریق فراوان کورتیزون ممکن است باعث نرمی غضروف شود و میزان فرسودگی آن را افزایش دهد. به این دلیل سعی بیشتر پزشکان بر این است که از بیشتر از سه بار تزریق کورتیزون در مفصل لگن در سال اجتناب کنند. با هر تزریق کمی عفونت وجود دارد اما وقتی که قرار است در نهایت تعویض کامل مفصل لگن انجام شود، تزریق کورتیزون خطر عفونت را افزایش نمی دهد. اگرچه که عموما توصیه می شود که از تزریق کورتیزون در ماه های قبل از جراحی تعویض کامل مفصل لگن اجتناب شود.
تزریق هیالورونیک اسید
هیالورونیک اسید روان کننده مفصل است که در مایع مفصل نرمال وجود دارد. برخی از مزایای تزریق هیالورونیک اسید برای مفاصل دیگر گزارش شده است. اما مطالعات انجام شده روی مفصل لگن، تزریق هیالورونیک اسید را با تزریق کورتیزون با هم مقایسه کرده اند.تقریبا در تمامی مطالعات صورت گرفته، تزریق کورتیزون تسکین بهتر و طولانی تری نسبت به تزریق هیالورونیک اسید داشته است.
پرولوتراپی
پرولوتراپی عبارت است از تزریق دکستروز قندی تغلیظ شده به داخل مفصل تاندون یا لیگامان تا فرایند ترمیم را تشدید کرده یا درد را کاهش دهد. پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) یا سلول های بنیادی نیز گاهی اضافه می شوند. اما در کل آب قند به تنهایی استفاده می شود. پرولوتراپی باعث ایجاد التهاب می گردد که با این کار فرآیند درمان را استارت می زند. تصور می شود که پرولوتراپی فاکتورهای رشد را که برای ترمیم لیگامان ها، تاندون ها و غضروف ها لازم است تحریک می کند. در این باره موفقیت هایی برای آسیب های لیگامانی و تاندونی ذکر شده است و بعضی مطالعات، استئوآرتریتی پیشرفت هایی را در علایم نشان داده اند. هیچ مطالعه ای در زمینه پارگی لابروم منتشر نشده است. مثل سایر تزریق ها پرولوتراپی کاری برای اصلاح علت اصلی خرابی مفصل یعنی حمایت استخوانی ناکافی از دیسپلازی مفصل لگن نمی کند.
تزریق پلاسمای غنی شده از پلاکت (PRP)
پلاسمای غنی شده از پلاکت یاPRP تغلیظ فاکتورهای رشد از خون یک فرد است. یک نمونه از خون فرد گرفته شده و داخل سانتریفیوژ قرار داده می شود تا فاکتورهای رشد را از بقیه خون شخص جدا کند و سپس خون به بدن بیمار برگردانده می شود. در حالی کهPRP به محلی که به تحریک اضافی نیاز دارد تزریق می شود. شواهدی وجود ندارد که این روش به استئوآرتریت ایجاد شده به وسیله دیسپلازی مفصل لگن کمک کند. در یک مطالعه صورت گرفته،PRP برای بیماران تحت ترمیم آرتروسکوپیک لابروم استفاده می شده است اما محقق هیچ مزیتی از این تحریک اضافی را گزارش نکرده است.
تزریق سلول های بنیادی
سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان (BM-MSCs)سلول های مغز استخوان خود انسان هستند که می توانند تقریبا به هر نوع سلولی از جمله غضروف تبدیل شوند. سلولهای بنیادی، تغلیظ شده مغز استخوان هستند و به داخل مفصلی که دچار آرتریت شده تزریق می شوند. معمولا این تزریق ها یک هفته در میان انجام می شود. این یک روش کاملا ایمن است اما هنوز آزمایشی است، زیرا نتایج آن سوال برانگیز هستند. ممکن است برای مفاصل با بخش های کوچکی از آسیب غضروفی سودمند باشند. اما روش BM-MSC، قرارگیری استخوان ها در وضعیت صحیح که باعث آرتریت ناشی از دیسپلازی مفصل لگن است را بازیابی نمی کند.
درمان دررفتگی مادرزادی لگن با روش های طبیعی و اصلاح سبک زندگی
اصلاح سبک زندگی می تواند به تاخیر انداختن در جراحی و یا به بهبودی پس از عمل جراحی کمک کند که شامل کنترل وزن، حرکات ورزشی متعادل، خواب کافی، اجتناب از مواد مضر، مدیریت استرس و تغذیه مناسب و گرما درمانی می باشد. کتاب های زیادی در مورد این موضوع نوشته شده است. اما در اینجا مواردی مورد بحث است که مخصوص افراد درگیر دیسپلازی مفصل لگن می باشد.
کنترل و مدیریت وزن بدن
کم کردن چند پوند وزن، مفید ترین اصلاح در سبک زندگی است که می توانید انجام دهید. حتی ۵ پوند وزن اضافی می تواند به مفصل لگن آسیب وارد کرده و تفاوت زیادی را در میزان آسایش یک فرد ایجاد کند. دلیلش هم این است که اعمال فشار ماهیچه روی مفصل لگن فشار نیروی استخوان گوی شکل سر ران را به داخل استخوان کاسه ای لگن افزایش می دهد. یک پوند از وزن بدن، فشار وارده بر مفصل را تا ۳ یا ۵ پوند بیشتر می کند. بنابراین کم کردن ۵ پوند وزن می تواند فشارهای دردناکی که معادل ۱۵ تا ۲۵ پوند هستند را کاهش دهد.
راه دیگر برای فکر کردن در مورد آن این است که وزن بدن مثل فندق شکن عمل می کند و فشار وارده بر مفصل لگن را خیلی بیشتر از آنچه فکر می کنید افزایش می دهد. زیرا مفصل ران مستقیما زیر مرکز بدن شما قرار نگرفته است. ماهیچه های مفصل ران سخت کار می کنند تا لگن را در هنگام راه رفتن نگه دارند. وقتی استخوان مفصل ران دردناک می شود لگن می تواند فشار وارده بر مفصل ران را بالا و پایین بیاورد.
فعالیت ها و تمرین های ورزشی
دویدن، بالا رفتن از پله ها و ورزش های ضربه ای در افراد درگیر عارضه دیسپلازی مفصل لگن توصیه نمی شود. تقویت و تمرین متعادل برای حفظ تعادل ماهیچه پیشنهاد می گردد. زیرا با این روش فشار خیلی زیادی روی مفصل لگن وارد نمی آید. شنا یک فعالیت عالی است که سلامتی قلبی عروقی و قدرت اندام فوقانی را حفظ می کند، به علاوه تمرین مفصل لگن با ضربه کمتر. فعالیت های دیگر مثل قایق سواری، دوچرخه سواری یا تنیس در صورت رعایت اعتدال امکان پذیر است. اما این ورزش ها به علت سختی و فشار وارده بر مفاصل ران می توانند برای مفاصل دچار آرتریت مشکل ساز باشند. بعید است که ورزش هایی مثل گلف و بولینگ به مفصل لگن صدمه بزنند اما ممکن است در هنگام انجام این ورزش ها، در پوزیشن های خاصی درد وجود داشته باشد.
حرکات مفصل لگن و تمرین های کششی سبک پیشنهاد می شود. زیرا حرکت می تواند به روان کردن و تقویت سطوح مفصل کمک کند. تای چی برای انعطاف پذیری و تعادل عالی است. همچنین پیاده روی با عصا در دست سمت مخالف مفصل ران دردناک می تواند باعث فعالیت های فیزیکی در مراحل بعدی دیسپلازی دردناک مفصل لگن شود.
بسته به میزان دیسپلازی میتوانید یک یا دو ملاقات با درمانگر جسمانی داشته باشید تا به شما روش صحیح تمرینات ورزشی بدون آسیب وارد کردن به مفصل لگن را آموزش بدهد.
خواب کافی
اگر دچار دردهای شبانه باشید این امر یعنی داشتن خواب کافی ممکن است برایتان دشوار باشد. در مقایسه با داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) مثل آسپرین، ایبوپروفن (ادویل) یا ناپروکسن (آلو)، استامینوفن (تایلنول) کمترین احتمال را در ایجاد اختلال در الگوهای خواب نرمال شامل می شود. ساعت خواب منظم به همراه زمان کافی برای خواب برای فرآیند ترمیم و درمان و تسکین فشار بسیار مهم است، به همراه چرت روزانه گاه به گاه. ممکن است لازم باشد زمان بیشتری در رختخواب بمانید تا کمبود خواب به خاطر درد را جبران کنید.
قرار گرفتن در معرض نور در طول روز و اجتناب از قرار گرفتن در معرض نور آبی قبل از خواب، در به خواب رفتن افراد و داشتن الگو های خواب بهتر کمک می کند. در این رابطه می توانید خبرنامه Harvard Health Letter را مطالعه کنید. صفحه کامپیوترها، صفحه تلویزیون ها و دستگاه های دیجیتال دستی نور آبی ساطع می کنند که میزان این نور را می توان با تنظیم این وسایل کاهش داد. عینک های فیلتر کننده نور آبی، فیلترهای صفحه کامپیوتر و تلویزیون و لامپ های مخصوص نیز می توانند قرار گرفتن در معرض نور آبی را کاهش دهند تا به بازسازی الگوهای خواب طبیعی کمک کنند.
اجتناب از مواد مضر
این امر غالبا با توقف کشیدن سیگار انجام می شود. هرگونه فرآورده تنباکو یا نیکوتین در هر شکلی عواقب جدی بر سلامت کل بدن شما خواهد داشت، از جمله بر مفاصل، لیگامان ها، استخوانه ا و ماهیچه ها. افرادی که سیگار می کشند نسبت به آنهایی که سیگار نمی کشند عوارض بعد از جراحی بیشتری خواهند داشت. قطع مصرف سیگار قبل از جراحی کمک می کند تا از عوارض بعد از جراحی جلوگیری شود. اما حداقل زمان مورد نیاز برای ترک سیگار قبل از عمل مشخص نیست. در بعضی از مطالعات آمده است که به نظر می رسد حداقل دو ماه کمترین زمان مورد نیاز باشد. اما هر چه بیشتر از دو ماه باشد بهتر است که این شامل سیگار نکشیدن و ترک کامل سیگار بعد از جراحی نیز می شود.
زیاده روی در مصرف الکل نیز برای مفاصل زیانبار است و در نتیجه ی یک جراحی موفق اختلال ایجاد می کند. دو یا سه بار مصرف الکل در روز خطر عفونت، خونریزی و مشکلات قلبی را بعد جراحی افزایش می دهد.
مدیریت استرس و تغذیه مناسب
مدیریت استرس و تغذیه مناسب بدون توجه به مشکل دیسپلازی مفصل لگن عادت های خوبی برای سلامتی هستند. آموزش مراقبه و تکنیک های مدیتیشن می تواند به کاهش استرس کمک کرده و باعث ریلکسیشن ماهیچه ها شود.
توجه روز افزونی به نقش مکمل ویتامین D و رژیم های ضد التهابی در مدیریت دردهای مفاصل وجود دارد. با این حال مزایای استئوآرتریت ایجاد شده به وسیله دیسپلازی مفصل لگن در مقایسه با مشکل التهاب مفصلی مثل آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی مشخص نیست. Arthritis Foundation چند نکته برای رژیم ضد التهابی که به کاهش درد کمک می کند ارائه داده است.
درمان دررفتگی مادرزادی لگن با گرما درمانی
پد های حرارتی می توانند به ریلکسیشن ماهیچه ها کمک کنند. همچنین گرمای سطحی ممکن است به طور موقت با فراهم کردن حس پوستی که قطعا از درد مفاصل خوشایند تر هستند به تسکین درد کمک نمایند. با این حال احتمال خیلی کمی وجود دارد که گرمای سطحی بتواند گردش عمیق حسی را تا مفصل لگن برساند یا مشکل اساسی قرار نگرفتن استخوان ها را در محل خودشان حل کند.
خلاصه اصلاح سبک زندگی
به جز کاهش وزن و محدودیت فعالیت، تعداد کمی اصلاحات در سبک زندگی وجود دارد که می تواند سرعت فرآیند خرابی مفصل را که در نتیجه دیسپلازی مفصل لگن به وجود آمده است کم کند. متاسفانه مشکل اساسی دیسپلازی مفصل لگن این است که استخوان ها سطح مفصل را به قدر کافی حمایت نمی کنند که این خود باعث فشار بیش از حد در نواحی می شود که فرسودگی سریع تر انجام می گیرد. مگر اینکه استخوان ها از طریق جراحی در جای خودشان قرار بگیرند.
درمان های جایگزین و مکمل برای دررفتگی مادرزادی لگن
هیچ درمان جایگزین شناخته شده ای برای پیشگیری یا درمان این عارضه وجود ندارد. بعضی افراد در هنگام استفاده از درمان های جایگزین، تسکین موقتی درد را تجربه می کنند. هرچند که مطالعات نشان داده اند که این روش ها نتایج را در باند مدت تغییر نمی دهند.
درمان دررفتگی مادرزادی لگن با طب سوزنی
طب سوزنی گاهی برای تسکین درد به کار می رود. طب سوزنی یک روش آسیایی سنتی است که در آن سوزن های کوچکی به داخل بدن بیمار فرو برده می شود و به وسیله یک پزشک عمومی ماهر انجام می گیرد. تئوری درمان این است که جریان انرژی را در سرتاسر بدن افزایش می دهد. با این حال هیچ مدرکی برای اثبات این مکانیسم وجود ندارد.
در سال ۲۰۰۹ ژورنال British Medical مروری از ۱۳ مطالعه در مورد طب سوزنی منتشر و نتیجه گیری کرده است که تفاوت بسیار کمی بین عکس العمل واقعی بیمار در استفاده از طب سوزنی، عکس العمل متظاهرانه در استفاده از آن و عکس العمل بیمار بدون استفاده از طب سوزنی برای تسکین درد وجود دارد. افرادی که تسکین درد را گزارش می کنند ممکن است در حال تجربه اثر پلاسیبو (دارونما) باشند.
درمان دررفتگی مادرزادی لگن با تای چی و یوگا
تای چی و یوگا از رشته های سنتی هستند و شامل حرکت هایی می باشند که می توانند به قدرت رشد، انعطاف پذیری و تعادل فرد کمک کنند. اکتیو بودن تا جایی که مفاصل تان را به نقطه ای که درد دارید یا جایی که مجروح هستید هل ندهد برایتان خوب است.
به دنبال مربی هایی باشید که مایل باشند با هر محدودیتی که ممکن است شما داشته باشید کار کنند. بعضی از مربیان با تجربه می توانند روش هایی را برای اصلاح تمرین ها پیشنهاد کنند تا از دشواری آنها بکاهند.
احتیاط: با اینکه این تمرین ها می توانند قدرت ماهیچه های شما،وضعیت صحیح قرارگیری بدن و سلامت کلی شما را افزایش دهند اما نمی توانند ساختار استخوانی مفصل لگن را تغییر بدهند.
دیگر درمان های گیاهی
درمان های گیاهی بیشماری خواص ضد التهابی نشان داده اند. شامل کورکومین (از اجزاء زردچوبه)، عصاره کندر، روغن های ماهی، کلاژن غیر قطبی نوع ۲، رسوراترول و غیره.
آیا شما تجربیاتی در مورد این بیماری مادرزادی دارید؟ چگونه به درمان آن پرداختید با کدام روش؟ پیشنهادات و تجربیات خود را با دیگر کاربران دکتر سلام به اشتراک بگذارید.
