پارگی منیسک چیست؟ چه درمان هایی برای بازسازی منیسک وجود دارد؟ PT چیست؟ مفصل زانو از سه استخوان تشکیل شده است: فیمر (استخوان ران)، درشت نی (ساق پا)و کشگک (کاسه زانو). سطوح این استخوان ها در محل مفصل با لایه ای از غضروف پوشانده شده است. این سطح مهم به استخوان ها اجازه می دهد تا بدون آسیب زدن به یکدیگر به نرمی روی هم بلغزند. دو منیسک در زانوی شما وجود دارد؛ هر یک از آن ها بین استخوان ران و درشت نی قرار دارد. منیسک میانی در قسمت داخلی زانو و منیسک جانبی در قسمت بیرونی زانوی تان قرار دارد. در این بخش از ورزش و سلامتی، فیزیوتراپی و ارتوپدی و بیماری های دکتر سلام به تمام سوالات شما در مورد پارگی منیسک پاسخ خواهیم داد.
مرور اجمالی بر منیسک زانو
منیسک از غضروف سختی ساخته شده است و با سطوح استخوان هایی که در زیرش قرار دارند، مطابقت دارد. عملکرد منیسک در راستای توزیع وزن بدن برروی مفصل زانو است. بدون حضور منیسک، وزن بدن شما به طور غیر یکنواخت بر روی استخوان های پایتان (استخوان ران و درشت نی) توزیع می شود. این توزیع وزن نابرابر باعث می شود که نیروهای اضافی وارده در مناطق خاصی از استخوان، باعث آرتروز زودهنگام مفاصل شود. بنابراین، عملکرد منیسک برای سلامت زانوی شما حیاتی است.
منیسک، c شکل است و حالت گوه ای دارد. پروفیل گوه ای به حفظ پایداری مفصل به وسیله جلوگیری از لغزش سطح گرد استخوان ران برروی سطح صاف درشت نی کمک می کند. منیسک توسط رگ های خونی کوچک تغذیه می شود، اما منیسک دارای ناحیه بزرگی در مرکز است که منبع خون مستقیمی ندارد. این مساله باعث بروز مشکلی می شود و این مشکل این است که زمانی که منیسک آسیب می بیند، این ناحیه تمایلی به بهبود ندارد. بدون مواد مغذی ضروری که توسط رگ های خونی تامین می شود، منیسک بهبود نمی یابد.
پارگی منیسک چیست؟
منیسک بین درشت نی (استخوان ساق پا)و استخوان ران (فیمر)قرار دارد و قسمت پایین پا را از ضربه ناشی از وزن بدن محافظت می کند. منیسک میانی در قسمت داخلی زانو و منیسک جانبی در خارج از زانو قرار دارد.
معمولا هنگامی که یک ورزش کار می چرخد و در حالیکه پایش ثابت است، قسمت بالای ران را می چرخاند و زانویش خم می شود پارگی اتفاق می افتد.
گاهی اوقات منیسک می تواند به شکل یک بلوک یا دیسک رشد کند، که منیسک صفحه ای نامیده می شود. منیسک صفحه ای تمایل زیادی به پارگی دارد و معمولا در کودکی ایجاد می شود.
انواع پارگی منیسک
دو دلیل شایع پارگی منیسک یکی به دلیل آسیب ناشی از ضربه است (اغلب در ورزش کاران دیده می شود)و دیگری ناشی از فرایند فرسایشی است(که در افراد مسن که تعداد غضروف شکننده زیادتری دارند اتفاق می افتد).
این امر که در آن معمولا پارگی به همراه آسیب دیگری در درون زانو اتفاق می افتد، غیر معمول نیست. آسیب عموما در ساختارهایی از جمله رباط صلیبی جلویی (ACL)و رباط طرفی میانی (MCL)رخ می دهد. هنگامی که هر سه این آسیب ها با هم اتفاق می افتند، به عنوان سه گانه ناخوشایند شناخته می شود؛ یک الگوی آسیب دیدگی که در ورزش هایی که بازیکن با خارج زانو ضربه می زند، چون فوتبال دیده می شود.
پارگی منیسک یا پارگی غضروف؟
پوشش استخوان داخل مفصل و منیسک از غضروف ساخته شده است. با این حال، آن ها انواع مختلفی از غضروف هستند. افراد اغلب از عبارت غضروف به معنای منیسک (گوه های غضروفی بین استخوان) و یا سطح مفصل (غضروف مفصلی که انتهای استخوان را می پوشاند) استفاده می کنند.
وقتی افراد درباره پارگی غضروف صحبت می کنند، به طور کلی در مورد پارگی منیسک صحبت می کنند. همچنین وقتی افراد درباره آرتروز و غضروف فرسوده صحبت می کنند، اغلب منظور آن ها غضروف مفصلی موجود در انتهای استخوان است.
علائم پارگی منیسک
اگر منیسک دچار پارگی شد، ممکن است علائم و نشانه های زیر را در زانوی خود داشته باشید:
- احساس ترکیدن زانو،
- تورم و یا سفتی،
- درد (به ویژه زمانی که زانوی خود را می چرخانید)،
- مشکل در صاف کردن کامل زانو،
- احساس کنید که وقتی که سعی دارید تا زانوی خود را حرکت دهید، قفل است.
چه وقت باید به پزشک مراجعه کنم؟
اگر زانوی شما دردناک و یا متورم است یا اگر نمی توانید به روش های معمول زانوی خود را تکان دهید، با پزشک خود تماس بگیرید.
علل پارگی منیسک
ممکن است منیسک در فعالیت هایی که سبب تماس مستقیم یا فشار ناشی از چرخش یا پیچش اجباری می شوند، پاره شود. چرخش یا پیچش ناگهانی، اسکات شدید و یا بلند کردن اجسام سنگین می تواند منجر به آسیب شود. بسیاری از ورزش کاران در معرض خطر پارگی منیسک قرار دارند.
ورزشی که نیاز به چرخش و یا توقف ناگهانی دارد ممکن است شما را در معرض خطر بیشتری قرار دهد. برخی از این ورزش ها عبارتند از:
- فوتبال
- بسکتبال
- تنیس
به گفته بیمارستان کودکان بوستون، پارگی منیسک به طور فزاینده ای در کودکان رواج پیدا کرده است. این به این دلیل است که کودکان در سنین پایین در ورزش های گروهی شرکت می کنند. علاوه بر این، زمانی که کودک تنها بر روی یک ورزش تمرکز می کند، احتمال پارگی منیسک بالا می رود. همین مساله برای نوجوانانی که در ورزش های رقابتی شرکت می کنند، نیز صادق است.
منیسک با گذشت زمان تضعیف می شود. پارگی منیسک، در افراد بالای ۳۰ سال متداول تر است. حرکاتی مثل اسکات و یا گام برداشتن می تواند منجر به مجروح شدن فردی با منیسک ضعیف شود.
اگر به آرتروز استئوآرتریت مبتلا هستید، در معرض خطر آسیب دیدگی زانو و یا پارگی منیسک قرار دارید. استئوآرتریت یک اختلال متداول مفصلی است که شامل درد و سفتی ناشی از پیری و فرسایش و پارگی در مفاصل است.
زمانی که افراد مسن، پارگی منیسک را تجربه می کنند، به احتمال زیاد ناشی از فرسایش است. این مشکل زمانی رخ می دهد که غضروف موجود در زانو ضعیف و نازک تر شده و در نتیجه، به میزان بیشتری مستعد پارگی می شود.
عوامل خطر در پارگی منیسک
انجام فعالیت هایی که مستلزم چرخش شدید و محوری زانو است، شما را در معرض خطر پارگی منیسک قرار می دهد. این خطر به ویژه در ورزش کاران و به خصوص آن هایی که در ورزش های برخوردی، مانند فوتبال، یا فعالیت هایی مانند تنیس یا بسکتبال که شامل حرکات چرخشی می شود، شرکت می کنند، بسیار بالا است. خطر پارگی منیسک با افزایش سن و به علت فرسایش و پارگی زانو، افزایش می یابد.
مشکلات منیسک پاره
منیسک پاره ممکن است منجر به بی ثباتی زانو، ناتوانی در حرکت عادی و یا درد مداوم زانو شود. احتمال ابتلا به آرتروز در زانوی مجروح بیشتر است.
تشخیص پارگی منیسک
آزمون فیزیکی
بعد از این که علائم بیماری خود را با پزشک در میان گذاشتید، او زانوی و محدوده ی حرکت شما را بررسی خواهد کرد و نزدیک به نقطه ای که منیسک در امتداد مفاصل شما قرار دارد، نگاهی می اندازد.
همچنین ممکن است پزشک تان تست مک موری را برای بررسی منیسک پاره انجام دهد. این تست شامل خم کردن زانو و سپس صاف کردن و چرخاندن آن است. ممکن است در طی این آزمون صدای ترکیدن به گوش تان برسد. این می تواند نشان دهنده پارگی منیسک باشد.
آزمون های تصویر برداری
ممکن است برای تایید پارگی منیسک، نیاز به آزمایش های تصویربرداری باشد. این آزمایشات عبارتند از:
اشعه ایکس زانو
این آزمایش پارگی منیسک را نشان نخواهد داد. با این حال، مشخص می کند که آیا علل دیگری مانند آرتروز برای درد زانو وجود دارد یا خیر.
MRI
یک آزمون MRI از یک میدان مغناطیسی برای گرفتن چند عکس از زانوی شما استفاده می کند. MRI می تواند تصاویر غضروف و رباط ها را نشان دهد، تا مشخص شود که آیا پارگی منیسک وجود دارد یا نه.
در حالی که MRI می تواند به پزشک کمک کند که پارگی منیسک را تشخیص دهد، اما ۱۰۰ درصد قابل اعتماد نیست. براساس یک مطالعه انجام شده در سال ۲۰۰۸ که در مجله مدیریت آسیب به چاپ رسید، عنوان شد که دقت MRI برای تشخیص پارگی منیسک حدود ۷۷ درصد است.
گاهی اوقات ممکن است پارگی منیسک به وسیله MRI نشان داده نشود چون آن ها می توانند به مشکلات فرسایشی یا افزایش سن شبیه باشند. علاوه بر این، ممکن است پزشک، تشخیص نادرستی درباره پارگی منیسک بدهد. این به این دلیل است که برخی از ساختارهای پیرامونی زانو می توانند به پارگی منیسک شبیه باشند. با این حال استفاده از MRI در برخی افراد به کاهش نیاز به آرتروسکوپی کمک کرده است.
سونوگرافی
یک آزمون سونوگرافی از امواج صوتی برای ثبت تصویری از درون بدن استفاده می کند. این کار مشخص می کند که آیا غضروف آزادی دارید که ممکن است در زانوی شما به دام افتاده باشد یا خیر.
آرتروسکوپی
اگر با استفاده از این روش ها، پزشک شما قادر به تعیین علت درد زانوی شما نیست، ممکن است برای بررسی زانویتان آرتروسکوپی را پیشنهاد دهد. اگر نیاز به جراحی داشته باشید، پزشک شما احتمالا از آرتروسکوپ استفاده خواهد کرد.
در آرتروسکوپی، یک برش کوچک در زانو ایجاد می شود. آرتروسکوپ یک وسیله بینایی فیبری و انعطاف پذیر است که می تواند از طریق برش ایجاد شده، وارد بدن شود. آرتروسکوپ مجهز به یک چراغ و یک دوربین کوچک است. ابزار جراحی را می توان از طریق آرتروسکوپ یا از طریق ایجاد چند شکاف اضافی در زانو وارد کرد. بعد از آرتروسکوپی، چه برای جراحی و چه برای معاینه، افراد اغلب می توانند در همان روز به خانه برگردند.
درمان پارگی منیسک زانو
نحوه عمل جراحی ارتوپدی شما به نوع پارگی منیسک، اندازه و مکان آن بستگی دارد.
بیش از یک سوم منیسک ها دارای یک منبع خونی غنی هستند. پارگی این ناحیه “قرمز” ممکن است خود به خود التیام یابد و یا اغلب با جراحی ترمیم شود. پارگی طولی، یک نمونه از این نوع پارگی است.
در مقابل، دو سوم منیسک ها فاقد یک منبع خونی هستند. بدون تامین خون، پارگی ایجاد شده در این منطقه “سفید” نمی تواند التیام یابد. این پارگی های پیچیده اغلب در غضروف های ضعیف و فرسوده دیده می شوند. از آنجا که قطعات نمی توانند با هم رشد کنند، پارگی موجود در این منطقه معمولا با جراحی بریده می شود.
در کنار نوع پارگی، سن، سطح فعالیت و هر گونه جراحت مرتبط، در برنامه درمان شما موثر خواهد بود.
درمان با روش هایی غیر از جراحی
اگر پارگی منیسک شما کوچک و در لبه بیرونی منیسک باشد، ممکن است نیاز به ترمیم جراحی نداشته باشد. تا زمانی که علائم مداوم نبوده و زانوی شما ثابت باشد، درمان غیرجراحی ممکن است تمام چیزی باشد که به آن نیاز دارید.
پروتکل RICE برای اغلب آسیب های ناشی از ورزش مفید است. RICE مخفف کلمات استراحت، یخ، فشار، و بالا آوردن عضو است.
استراحت:
از انجام فعالیتی که باعث ایجاد آسیب شده است، اجتناب کنید. ممکن است پزشک توصیه کند که برای جلوگیری از قرار دادن وزن تان بر روی پای خود از چوب زیر بغل استفاده کنید.
یخ:
برای ۲۰ دقیقه در یک زمان و چندین بار در روز از بسته های یخ، استفاده کنید. یخ را مستقیما بر روی پوست قرار ندهید.
فشار:
برای جلوگیری از تورم اضافی و از دست دادن خون، یک نوار منقبض کننده کشسانی بپوشید.
بالا بردن عضو:
برای کاهش تورم، در هنگام استراحت دراز بکشید و پای خود را بالاتر از قلب قرار دهید.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی:
داروهایی مثل آسپرین و ایبوپروفن، درد و تورم را کاهش می دهند.
درمان پارگی منسک با جراحی
اگر علائم بیماری شما با انجام درمان غیر جراحی نیز باقی بماند، ممکن است پزشک شما جراحی آرتروسکوپی را توصیه کند.
دستور العمل: آرتروسکوپی زانو یکی از رایج ترین روش های جراحی است. در آن، یک دوربین کوچک از طریق یک برش کوچک (پورتال) وارد می شود. این دوربین به داشتن دیدی بهتر از داخل زانوی شما کمک می کند. جراح ارتوپد شما به منظور اصلاح یا ترمیم پارگی، ابزار جراحی کوچکی را از طریق برش های دیگر، وارد می کند.
منیسکتومی جزئی:
در این روش، بافت منیسک آسیب دیده بریده می شود.
ترمیم منیسک:
بعضی از پارگی های منیسک را می توان با بخیه زدن اجزای پاره به یکدیگر ترمیم کرد. این که آیا پارگی می تواند با موفقیت درمان شود یا نه، بستگی به نوع پارگی و نیز وضعیت کلی منیسک آسیب دیده دارد. از آنجا که منیسک باید کاملا التیام یابد، زمان ریکاوری برای ترمیم بسیار طولانی تر از منیسکتومی است.
هنگامی که درمان اولیه کامل شد، پزشک شما تمرینات توان بخشی را تجویز خواهد کرد. ورزش منظم برای بازیابی تحرک و استحکام زانوی شما ضروری است. شما با انجام تمرین هایی برای بهبود محدوده حرکت خود شروع خواهید کرد. تمرینات استقامتی به تدریج به برنامه التیام شما افزوده خواهد شد.
در اکثر موارد، می توان توان بخشی را در خانه انجام داد، اگرچه ممکن است پزشک شما درمان فیزیکی را توصیه کند. زمان بهبودی برای ترمیم منیسک در حدود ۳ ماه است. منیسکتومی به زمان بهبودی کمتری نیاز دارد( تقریبا ۳ تا ۴ هفته).
ترمیم آرتروسکوپی در پارگی منیسک
هدف جراحی منیسک حفظ بافت سالم منیسک است. منیسک پاره برای التیام به یک منبع خون نیاز دارد. تنها یک سوم خارجی منیسک دارای منبع خونی است تا بتواند ترمیم پارگی منیسک را ممکن سازد. ترمیم معمولا محدود به منطقه پیرامونی منیسک است.
بسیاری از انواع پارگی های منیسک در مناطقی با عدم توانایی تامین خون کافی برای درمان، رخ می دهند. به طور کلی، برای درمان پارگی منیسک در مناطق بدون منبع خونی، حذف منیسک توصیه می شود.
اثر گذاری
هنگامی که این جراحی توسط یک جراح با تجربه انجام شود، درمان بسیار موفق است و نتایج خوبی را در حدود ۹۰ درصد از بیماران ایجاد می کند. در هر زانوی مجروح احتمال رشد و تورم مفاصل وجود دارد. ترمیم موفقیت آمیز، سرعت توسعه آرتروز را کاهش می دهد.
مزایای احتمالی ترمیم آرتروسکوپی منیسک
منیسک یک ساختار مهم برای انتقال وزن و جذب ضربه در زانو است. در طول فعالیت تا ۵ برابر وزن بدن بر روی زانو قرار می گیرد و نیمی از این نیرو از طریق منیسک و مستقیما به وسیله زانو انتقال داده می شود و ۸۵ درصد از نیرو در هنگام خم شدن زانو از طریق منیسک منتقل می شود. عدم وجود منیسک، فشار را بر غضروف مفصلی افزایش می دهد، که منجر به تغییرات ناتوان کننده ای می شود. ترمیم موفقیت آمیز منیسک بافت منیسک را حفظ کرده و از بروز چنین تغییراتی جلوگیری می کند.
چه کسی باید ترمیم آرتروسکوپی منیسک را انجام دهد؟
با این که طول دوره این روش از منیسکوتومی بیشتر است، اما به کلی هر منیسک قابل درمانی، ترمیم می شود. ترمیم منیسک زمانی انجام می شود، که:
- بیمار سالم است و می خواهد فعال باقی بماند،
- بیمار طول دوره توان بخشی را می داند و خطرات جراحی را می پذیرد،
- منیسک پاره شده در پیرامون مفصل است.
- بافت منیسک کیفیت خوبی دارد.
- جراح، تجربه بالایی در ترمیم منیسک دارد.
فوریت جراحی در پارگی منیسک
جراحی پارگی منیسک یک وضعیت اضطراری نیست. ترمیم منیسک یک روش انتخابی است که می توان انجام داد تا اختلال زندگی بیماران را به حداقل برساند. نتایج در طول دوره ترمیم منیسک و در مدت 2 ماهه اول پس از آسیب به اوج خود می رسند.
خطرات جراحی منیسک پاره
هر جراحی ای دارای خطراتی است. همانطور که گفته شد ترمیم منیسک یک روش ایمن با نرخ مشکلات ۱ / ۳ % است. بیش ترین عوارض، مربوط به آسیب دیدگی اعصاب پوستی است، که اکثر آن ها بدون انجام درمان و هیچ روش اضافی ای، سه ماه پس از جراحی برطرف می شوند. آسیب به اعصاب اصلی تر یا رگ های خونی نادر است. سفتی زانو، عفونت و مشکلات دیگر غیر معمول هستند، اما ممکن است رخ دهند. یک تیم جراحی باتجربه از تکنیک های خاصی برای به حداقل رساندن این خطرها استفاده می کند، اما متاسفانه آن ها کاملا حذف نمی شوند.
مدیریت خطر در جراحی منیسک پاره
موثرترین درمان برای مشکلات موجود، پیش گیری است. برای مثال، خطر عفونت با مصرف آنتی بیوتیک ها در زمانی قبل از عمل جراحی کاهش می یابد و خطر ایجاد لخته های خونی با استفاده از داروهای ضد آمبولی کاهش می یابد. اگر عفونت رخ دهد، باید آرتروسکوپی را تکرار کنید تا بافت آلوده از بین برده شود. مصرف آنتی بیوتیک ها به مدت شش هفته موثر است. اگر لخته های خونی ایجاد شود، مصرف رقیق کننده های خون، به مدت سه ماه و به منظور کاهش شانس توسعه لخته های خون و انتقال به ریه ها مفید است. سفتی زانو اغلب می تواند با درمان فیزیکی و بست های کمکی، مدیریت شود، اما ممکن است برای بازیابی حرکت به آرتروسکوپی نیاز باشد. ازآنجاکه اغلب مشکلات می تواند به طور موثر مدیریت شود، اگر بیمار سوالات و یا نگرانی هایی را در دوره پس از عمل داشته باشد، جراح باید هر چه زودتر مطلع شود.
آماده سازی برای جراحی منیسک پاره
از آنجا که ترمیم منیسک یک روش انتخابی است، وضعیت بیمار می تواند با یک جراحی موفقیت آمیز بهینه شود.
- در چند روز اول، باید فردی برای کمک رسانی در خانه باشد، چون تحرک مختل خواهد شد.
- نباید هیچ گونه عفونتی در محل وجود داشته باشد.
- نباید زانوی بیمار در روز جراحی و روز پس از آن خراشیده شود.
- نباید زانو در روز جراحی و یا روز قبل از جراحی اصلاح شود.
- کاهش یا توقف مصرف سیگار باعث کاهش خطر عفونت و ایجاد لخته های خونی و بهبود مشکل خواهد شد.
- برای کاهش احتمال توسعه لخته های خونی، نباید در پنج روز اول پس از جراحی با هواپیما پرواز کنید.
- کارهای دندان پزشکی اغلب باکتری ها را آزاد می کند، بنابراین نباید در شش هفته اول بعد از جراحی دندان های خود را درمان کنید. اگر این امر غیرقابل اجتناب است،مصرف آنتی بیوتیک ها در زمان کار بر روی دندان ممکن است خطر ابتلا به عفونت را کاهش دهد.
زمان بندی
برای کسب نتایج بهینه، ترمیم منیسک باید در دو ماهه اول پس از پارگی انجام شود. قدم زدن بر روی زانویی که به طور کامل راست نمی شود و دارای مشکل است، ممکن است به منیسک آسیب بیشتری برساند و باعث ایجاد پارگی غیرقابل ترمیم شود. باید قبل از عمل جراحی از چمباتمه زدن اجتناب شود چون ممکن است یک قسمت از مفصل را جابجا کرده و باعث قفل شدن مفصل شود.
هزینه ها
دفتر جراح باید یک برآورد منطقی از هزینه های جراح، هزینه بیمارستان، هزینه بی هوشی، و درجه ای که باید توسط بیمه بیماران پوشش داده شود، ارایه دهد.
تیم جراحی
ترمیم آرتروسکوپی منیسک یک مهارت جراحی پیشرفته است که باید توسط یک جراح ارتوپد که در ارتروسکوپی مهارت بالایی دارد، انجام شود. جراحی باید در یک بیمارستان یا مرکز جراحی سرپایی که مخصوص انجام جراحی های زانو است، انجام شود.
پیدا کردن جراح با تجربه
جراحانی که در رشته پزشکی ورزشی آموزش دیده اند، آموزش های پیشرفته تری را در تکنیک های مرتبط با آرتروسکوپی مانند ترمیم آرتروسکوپی منیسک دیده اند. این جراحی توسط یک جراح با علاقه و با تجربه در ترمیم آرتروسکوپی منیسک انجام می شود. جراحان دارای این صلاحیت ها اغلب از دانشکده های پزشکی دانشگاهی آمده اند و اغلب اعضای جوامع تخصصی از قبیل جامعه ارتوپدی ورزشی آمریکا و انجمن آرتروسکوپی آمریکای شمالی هستند.
ابزارها
ترمیم آرتروسکوپی یک جراحی سرپایی است که در بیمارستان یا مرکز جراحی سرپایی انجام می شود. مرکزی که حجم زیادی از جراحی های زانو را انجام داده است، پرستاران و درمانگران با تجربه ای برای بهبود و کمک به بیماران دارد.
جزییات فنی
بعد از این که بی حسی انجام شد و زانو مورد معاینه قرار گرفت، رگ بندی، روی بالای ران قرار می گیرد و ران بر روی میزی در داخل یک پد نگه دارنده بسته می شود. زانو و ساق پا تمیز و پوشیده شده و آرتروسکوپی تشخیصی انجام می شود. آرتروسکوپی تشخیصی یک بررسی کامل از داخل مفصل و با استفاده از دوربینی است که به صفحه نمایش وصل شده است. این ابزار تقریبا ۵ میلی متر قطر دارد و از طریق سه یا چهار شکاف ۱ سانتی متری در اطراف زانو وارد می شود. یک برش برای جریان آب استریل و به منظور بهبود دید در داخل مفصل بکار می رود. بازرسی سیستماتیک مفصل زانو می تواند هر مشکلی را مورد بررسی قرار دهد. سپس پارگی منیسک شناسایی شده و با یک قلاب فلزی کوچک، بررسی انجام می شود. اندازه، الگو، موقعیت، پایداری و کیفیت بافت پارگی مورد ارزیابی قرار می گیرد و تصمیم در مورد ترمیم و یا حذف بافت آسیب دیده گرفته می شود. برای بهبود درمان، لبه های مخالف منیسک پاره شده با استفاده از یک دستگاه تراش کوچک، آماده می شوند. اگر تامین خون مورد نیاز باشد، می توان از چندین تکنیک برای بهبود درمان استفاده کرد. تکنیک هایی از جمله قرار دادن یک لخته خونی بین دو قسمت از پارگی، ایجاد کانال های دسترسی آوندی کوچک در حاشیه محیط مفصل، یا ایجاد یک مفصل مشترک مفید هستند. بعد از آن، منیسک با یک یا چند ابزار دیگر از جمله بخیه،پد جاذب، یا یک دستگاه ترمیم منیسک در جایگاه خود محکم می شود. بخیه برای اتصال به چند شکاف کوچک اضافی نیاز دارد.
بی حس کننده
ترمیم آرتروسکوپی منیسک می تواند به طور ایمن و از طریق بی حسی عمومی یا موضعی انجام شود. به علاوه، بی حسی موضعی به محل های برش و زانو تزریق می شود. به بیمار توصیه می شود که قبل از جراحی درباره ترجیحات خود با متخصص بی هوشی صحبت کند.
مراقبت های بعد از ترمیم منیسک پاره
همانطور که گفتیم برای رسیدن به نتیجه مطلوب، جراحی منیسک پاره باید طی دو ماه اول پس از حادثه انجام گیرد، اما بخش مهم دیگر مراقبت های پس از جراحی، به خصوص توانبخشی خواهد بود. در ادامه به نکاتی در این باره اشاره خواهیم کرد.
مدت زمان ترمیم آرتروسکوپی منیسک
ترمیم آرتروسکوپی معمولا بین یک تا یک ساعت و نیم طول می کشد. بسته به این که چه جراحی های دیگری برای مراقبت از مشکلات دیگر در زانو لازم است، زمان ممکن است کمی بیشتر یا کم تر باشد.
درد پس از جراحی
ترمیم آرتروسکوپی منیسک به طور متوسط دردناک است. از آنجا که جراحی بافت های نرم تر انجام می شود، بیشتر از یک آرتروسکوپی استاندارد دردناک است، اما درد کمتری را نسبت به بازسازی مفصل و یا روش دیگری که نیازمند سوراخ کردن استخوان است، دارد. در طول عمل جراحی برای به حداقل رساندن درد، بی حسی موضعی مورد استفاده قرار می گیرد، اما بیماران عموما در سه روز اول پس از جراحی تورم و درد زانو را تجربه می کنندکه آن ها نیز با داروهای مسکن و ضد التهاب، قابل کنترل است.
استفاده از داروها
داروهای ضد التهاب خوردنی طبق دستورالعمل و داروهای مسکن خوردنی نیز در صورت نیاز مصرف می شوند. بیماران به طور متوسط ۲ تا ۵ روز پس از جراحی به داروهای مسکن نیاز دارند.
بیشتر بخوانید : 5 ماده غذایی ضد التهاب مفاصل
کارآیی داروها
ترکیب داروی مسکن و داروهای ضد التهاب در تسکین درد بسیار موثر بوده و با حداقل عوارض جانبی همراه است. کنترل درد خوب، تعادل بین اثرات جانبی و اثرگذاری است. از آنجا که مصرف تمام داروهای مسکن بعد از عمل جراحی می تواند موجب تهوع و یبوست شود، نوشیدن مقدار زیاد مایعات و ملین های مدفوع، می تواند این مشکلات را کاهش دهد.
عوارض جانبی مهم
داروهای مسکن می تواند باعث خواب آلودگی، کندی تنفس، مشکل خالی کردن مثانه و روده، حالت تهوع، استفراغ و واکنش های آلرژیک شود. ممکن است که تاثیر داروهای مسکن بر روی بیمارانی که در گذشته داروهای مسکن یا الکل مصرف می کرده اند کم تر باشد. برای برخی از بیماران، متعادل کردن مزایا و عوارض جانبی داروی مسکن، چالش برانگیز است. اگر در گذشته نیز بیمار با داروهای مسکن یا کنترل درد مشکلاتی داشته است باید به جراح اطلاع دهد.
اقامت در بیمارستان
ترمیم آرتروسکوپی منیسک یک روش سرپایی است. بعد از جراحی، بیمار دو ساعت در اتاق ریکاوری می ماند و سپس با یکی از دوستان یا اعضای خانواده به خانه باز می گردد.
تخلیه بیمارستان
پس از ترمیم آرتروسکوپی منیسک، بیمار یک کراوکف و یک بریس زانو به همراه دارد. کراوکف یک دستگاه خنک کننده و فشاری است، که شامل کیسه ای در اطراف زانو و یک خنک کننده برای آب است. از جاذبه برای خالی و پر کردن کیسه استفاده می شود و به منظور کاهش تورم و درد، زانو خنک می ماند. بریس، مفصل ران را صاف نگه می دارد. بسته به الگوی پارگی، ممکن است فورا پس از عمل جراحی اعمال بار کامل بر روی زانو از طریق بریس امکان پذیر باشد.
کمک به بهبودی
با اینکه بیماران پس از این جراحی به خانه بازمی گردند، اما برای چند روز اول پس از جراحی به کمک نیاز دارند. تا زمانی که بیمار از داروهای مسکن استفاده می کند، رانندگی توصیه نمی شود.
آیا می توانم برای درمان پارگی منیسک به جای جراحی، PT را انجام دهم؟
PT اغلب بخشی از چیزی است که پزشکان به آن “درمان محافظه کارانه” می گویند تا از عمل جراحی جلوگیری شود. افرادی که دارای سن متوسط بوده و یا مبتلا به آرتروز هستند اغلب به دلیل فرسودگی بافت ها دچار پارگی منیسک می شوند. برای آن ها، PT می تواند به اندازه جراحی موثر باشد.
حتی اگر جوان تر هستید یا دارای تناسب اندام بوده و ورزش کار هستید، درمان محافظه کارانه اغلب روش خوبی برای شروع است. این درمان، بسته به جهت پارگی، مدت زمان پارگی، و موقعیت آن، می تواند اثرگذار باشد. اما اگر پارگی باعث شود که زانوی شما قفل شود، به احتمال زیاد به جراحی نیاز خواهید داشت.
بخشی از تصمیم شما ممکن است در مورد میزان محدود شدن حرکتتان باشد. اگر شما یک ورزش کار حرفه ای هستید و یا نمی توانید به خاطر وجود پارگی کار کنید، ممکن است زمانی برای آزمایش اینکه روش محافظه کارانه کار می کند یا نه، نداشته باشید.
حتی اگر جراحی کنید، پس از آن به PT نیاز خواهید داشت. ممکن است پزشک، شما را به یک درمانگر فیزیکی معرفی کند، اما در بهترین حالت، تمرینات PT برای انجام در خانه تجویز می شود. این تمرینات به شما کمک می کنند تا زانوی خود را به سلامت کامل برگردانید.
نحوه انجام آن به چه صورت است؟
چه شما PT را به عنوان بخشی از یک درمان محافظه کارانه و یا بعد از عمل جراحی و به منظور التیام انجام دهید، هدف یکسان است. هدف دستیابی به محدوده حرکت بالا، قدرت و کنترل بر بدن است.
فرآیند PT معمولا چیزی شبیه این است:
- با تمرین هایی، مانند نرمش و کشش زانو که بر روی محدوده حرکت تمرکز دارند، شروع کنید.
- تا آن جا که ماهیچه های پایتان منبسط شوند، به کشش ادامه دهید.
- تمرینات پایه ای مانند کشش پا و انگشتان پا را انجام دهید.
- اگر می توانید همه این کارها را بدون درد انجام دهید، به تمرینات پیشرفته تری، مثل بالا بردن انگشت پا همراه با وزنه، وزنه برداری، و نرمش بیشتر نیاز دارید.
اینها مراحل کلی هستند، اما می توانند براساس نیازها و توانایی های شما متفاوت باشند.
برای مثال، شما ممکن است کشش و تمرینات اولیه را زودتر از موعد شروع کنید.
به خاطر داشته باشید که به خودتان بگویید، “بی رنج، گنج میسر نمی شود”. هدف تمرکز بر بهبودی است، بنابراین شما نباید تا زمانی که تمرینات ابتدایی پاسخگوی شماست، تمرینات پیشرفته را شروع کنید.
چه مدت باید PT را ادامه دهم؟
این موضوع به سن، نوع پارگی، نحوه التیام و نوع جراحی بستگی دارد.
به عنوان بخشی از درمان محافظه کارانه، احتمالا PT را در حدود ۴ تا ۶ هفته و در طی یک برنامه منظم انجام خواهید داد. هم چنین شما باید به طور منظم در خانه تمرین کنید تا نحوه انجام حرکات را یاد بگیرید.
اگر این روش موثر نیست، ممکن است زمان عمل جراحی باشد.
اگر برای حذف بخشی از منیسک عمل کردید، ممکن است ۳ تا ۶ هفته طول بکشد تا به فعالیت های طبیعی برگردید. اگر برای ترمیم منیسک جراحی کنید، ممکن است بهبودی بیشتر از ۳ ماه طول بکشد.
توصیه هایی برای جلوگیری از پارگی منیسک
- شما می توانید با انجام مداوم تمریناتی که ماهیچه های پای شما را تقویت می کنند، از پارگی جلوگیری کنید. این به محکم کردن مفصل زانو به منظور حفاظت از آن در برابر آسیب دیدگی کمک خواهد کرد.
- هم چنین شما می توانید در طول ورزش و برای حفاظت از زانویتان در طی فعالیت هایی که ممکن است باعث افزایش خطر آسیب شوند، از لوازم محافظ استفاده کنید.
- بریس زانو بخرید.
- در هنگام ورزش و یا درگیر شدن در فعالیت هایی که ممکن است مفاصل زانوی شما را تحت فشار قرار دهند، همیشه از فرم مناسب استفاده کنید. این یک ایده خوب است که قبل از ورزش گرم کنید.
- از لوازم مناسب، مانند کفش های ورزشی ای که به طور خاص برای فعالیت شما طراحی شده اند، استفاده کنید.
- کفش خود را به درستی بپوشید.
- تکنیک های مناسب انجام فعالیت های خود را یاد بگیرید.
