زخم پای دیابتی چیست؟ زخم پای دیابتی به چه دلیل ایجاد می شود؟ درمان زخم پای دیابتی به چه صورت می باشد؟ دیابت شرایطی است که توانایی بدن را برای پردازش و برقراری تعادل قند خون مختل می کند که در غیر این صورت به عنوان قند خون شناخته می شود. در ایالات متحده تخمین زده می شود تعداد افراد مبتلا به دیابت بالای 18 سال که بیماری آنها تشخیص داده شده و تشخیص داده نشده مجموعا 30.2 میلیون نفر باشد. این رقم بین 27.9 و 32.7 درصد از جمعیت را نشان می دهد. در ادامه این مقاله از بیماری ها و دیابت دکتر سلام به طور کامل درباره درمان انواع زخم پای دیابتی توضیح خواهیم داد.
انواع دیابت
بدون اقدام و مدیریت دقیق، دیابت می تواند منجر به ایجاد قند در خون شود که می تواند خطر عوارض خطرناکی از جمله سکته مغزی و بیماری های قلبی را افزایش دهد. انواع مختلفی از دیابت ایجاد می شود و مدیریت این بیماری بستگی به نوع آن دارد. در این مقاله از بخش بیماری های دکتر سلام انواع دیابت و درمان های آن را بررسی می کنیم.سه نوع مشهور دیابت می توانند ایجاد شوند: نوع 1، نوع 2 و دیابت حاملگی.
دیابت نوع 1
این نوع که با عنوان دیابت ویژه نوجوانان نیز شناخته می شود، زمانی اتفاق می افتد که بدن نتواند انسولین تولید کند. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 وابسته به انسولین هستند؛ به این معنی که برای زنده ماندن باید روزانه انسولین مصنوعی مصرف کنند.
دیابت نوع 2
دیابت نوع 2 بر نحوه استفاده بدن از انسولین تأثیر می گذارد. در حالی که بدن هنوز انسولین تولید می کند، برخلاف نوع اول، سلول های بدن به همان میزان که قبلاً به آن پاسخ موثری می دادند، دیگر نمی دهند. طبق اعلام موسسه ملی دیابت و گوارش و بیماری های کلیوی، این رایج ترین نوع دیابت است و با چاقی ارتباط بسیار محکمی دارد.
دیابت حاملگی
این نوع در زنانی که در دوران بارداری هستند، اتفاق می افتد که بدن می تواند نسبت به انسولین حساس تر شود. دیابت حاملگی در همه خانم ها بروز نمی کند و معمولاً بعد از زایمان برطرف می شود. انواع دیگر دیابت که کمتر شایعند، شامل دیابت مونوژنیک و دیابت مرتبط با فیبروز تخمدان است.
پیش دیابت ها
پزشکان به بعضی از افراد مبتلا به پیش دیابت یا افرادی که در مرز دیابت هستند، اشاره می كنند كه قند خون معمولاً بین 100 تا 125 میلی گرم در هر میلی لیتر (میلی گرم بر دسی لیتر) است. میزان قند خون طبیعی بین 70 تا 99 میلی گرم در لیتر است در حالی که فرد ناشتای مبتلا به دیابت، قند خونی بالاتر از 126 میلی گرم در دسی لیتر دارد. سطح پیش دیابت به این معنی است که قند خون بالاتر از حد معمول است اما نه به حدی که دیابت را تشکیل دهد. با این حال، افراد مبتلا به پیش دیابت در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 2 هستند؛ اگرچه معمولاً علائم دیابت کامل را تجربه نمی کنند. علائم خطر ابتلا به پیش دیابت و دیابت نوع 2 مشابه هستند. آنها شامل موارد زیر هستند:
- اضافه وزن داشتن
- سابقه خانوادگی دیابت
- داشتن کلسترول لیپوپروتیین با چگالی بالا (HDL) پایین تر از 40 میلی گرم در لیتر و یا 50 میلی گرم در لیتر
- سابقه فشار خون بالا
- داشتن دیابت حاملگی یا به دنیا آمدن کودکی با وزن بیش از 9 پوند
- سابقه سندرم تخمدانی چند کیسه ای (PCOS)
- تبار آفریقایی-آمریکایی، آمریکایی های بومی، آمریکای لاتین یا جزایر آسیایی و اقیانوسیه
- بیش از 45 سال سن داشته باشید
- سبک زندگی بدون تحرک
اگر پزشک تشخیص دهد که فرد به دیابت مبتلا است، توصیه می کند که فرد از نظر سلامتی تغییراتی را ایجاد کند تا به طور ایده آل بتواند پیشرفت به دیابت نوع 2 را متوقف کند. کاهش وزن و داشتن رژیم غذایی سالم تر اغلب می تواند به پیشگیری از بیماری کمک کند.
چگونه مشکلات انسولین ایجاد می شوند
همه اشکال دیابت ناشی از اضافه وزن فرد یا شیوه زندگی غیرفعال نیست. در حقیقت برخی از دوران کودکی به آن مبتلا هستند. پزشکان علت دقیق ابتلا به دیابت نوع یک را نمی دانند. دیابت نوع 2، که همچنین با عنوان مقاوم به انسولین شناخته می شود، دلایل واضح تری دارد. انسولین به گلوکز موجود در مواد غذایی فرد اجازه می دهد تا به سلولهای بدن دسترسی پیدا کند تا انرژی لازم را تأمین کند. مقاومت به انسولین معمولاً نتیجه چرخه زیر است:
- فرد ژن یا محیطی دارد که باعث می شود قادر به ساخت انسولین کافی برای پوشش مقدار گلوکز خود نباشند.
- 2- بدن سعی کند انسولین اضافی برای پردازش قند خون اضافی ایجاد کند.
- لوزالمعده نتواند با افزایش تقاضاها همگام شود و قند اضافی خون در بدن شروع به گردش می کند و باعث آسیب می شود.
- 4- با گذشت زمان، انسولین در تحویل گلوکز به سلول ها کمتر موثر شده و قند خون همچنان در حال افزایش است.
در مورد دیابت نوع 2، مقاومت به انسولین به تدریج صورت می گیرد. به همین دلیل است که پزشکان اغلب در تلاش برای کاهش سرعت یا معکوس کردن این چرخه و ایجاد تغییر در سبک زندگی را توصیه می کنند.
درد زخم پای دیابتی
زخم های پا یک عارضه شایع در دیابت کنترل نشده است که در نتیجه ی از بین رفتن بافت پوست و در معرض قرار گرفتن لایه های زیر آن بوجود می آید. آنها در زیر انگشتان بزرگ و پنجه پای شما شایع هستند و می توانند پاها را تا استخوان ها تحت تأثیر قرار دهند. همه مبتلایان به دیابت می توانند دچار زخم و درد پا شوند؛ اما مراقبت مناسب از پا می تواند به جلوگیری از بروز آنها کمک کند. درمان زخم پای دیابتی و درد پا بسته به علل آنها، متفاوت است. در مورد هرگونه درد یا ناراحتی پا با پزشک خود صحبت کنید تا اطمینان حاصل کنید که این یک مشکل جدی نباشد؛ زیرا زخم های آلوده در صورت غفلت می توانند منجر به قطع عضو شوند.
همه گیر شناسی
طبق آمار موسسه ملی دیابت و گوارش و بیماری های کلیوی، تخمین زده می شود 16 میلیون آمریکایی مبتلا به دیابت هستند و میلیون ها نفر دیگر بنظر می رسد که در معرض خطر ابتلا به این بیماری باشند. بستری در بیمارستان به دلیل خسارات پا ناشی دیابت، بیش از هر عارضه دیابت دیگری است. در بین بیماران مبتلا به دیابت، 15٪ دچار زخم پای دیابتی و 12-24٪ از افراد دارای زخم پای دیابتی نیاز به قطع عضو دارند. در حقیقت، دیابت عامل اصلی قطع عضو غیرمتعارف اندام تحتانی در ایالات متحده است. در حقیقت، هر ساله تقریباً 5٪ از بیماران دیابتی دچار زخم پای دیابتی و 1٪ نیاز به قطع عضو دارند.
توزیع سن برای زخم های دیابتی
دیابت در 3-6٪ آمریکایی ها رخ می دهد. از این تعداد، 10٪ دیابت نوع 1 دارند و معمولاً در سنین پایینتر40 سالگی تشخیص داده می شوند. در میان بزرگسالان تحت مراقبت های پزشکی، شیوع دیابت حدود 10٪ است (از این تعداد، 90٪ مبتلا به دیابت نوع 2 هستند). نروپاتی (آسیب به عصب ها) دیابتی تقریباً 10 سال پس از شروع دیابت بروز می کند و بنابراین، ناهنجاری و زخم پای دیابتی مدتی بعد از آن رخ می دهد.
شیوع زخمهای دیابتی براساس نژاد
مسئله بیماری پای دیابتی در جوامع لاتین ایالات متحده شرقی، در آمریکایی های آفریقایی تبار و در بومیان آمریکایی که بالاترین شیوع دیابت در جهان را دارند، مورد توجه ویژه قرار گرفته است.
پیش بینی زخم پای دیابتی
مرگ و میر در مبتلایان به دیابت و زخم پای دیابتی اغلب نتیجه بیماری عروق بزرگ عروق مرتبط با عروق کرونر یا کلیوی است. در یک بررسی مقالاتی خونکائِو و همکاران در ارزیابی کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی (HRQOL) در بزرگسالان مبتلا به زخم پای دیابتی، دریافتند که چنین بیمارانی در چهار مورد از هشت مقیاس بررسی کوتاه سلامت 36 موردی نمره ضعیفی داشتند؛ مخصوصا در مواردی مانند عملکرد بدنی، نقش جسمی، سلامت عمومی و سرزندگی. عوامل خطر کمتر HRQOL شامل مواردی مانند وجود درد، سطح پروتئین واکنشی C بالای 10 میلی گرم در لیتر، اندازه زخم بیش از 5 سانتی متر مربع، مقدار شاخص تحرکی مچ پای کمتر از 0.9، سطح هموگلوبین قندی شده بالا و شاخص توده بدنی بیش از 25 کیلوگرم بر متر مربع.
از دست دادن اندام در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی، به ویژه در صورت تاخیر در درمان، یک خطر قابل توجه است. دیابت علت غالب شناسایی شده برای قطع عضو غیر تروماتیک اندام پایینی در ایالات متحده است. نیمی از قطع عضوهای غیرمستقیم ناشی از عوارض پای دیابتی است و خطر 5 ساله نیاز به قطع عضو برابر 50٪ است. در افراد دیابتی که دارای نروپاتی هستند، حتی اگر مدیریت موفقیت آمیز منجر به بهبودی زخم پای دیابتی شود، میزان عود 66٪ و میزان قطع عضو تا 12٪ افزایش می یابد. مطالعه ای توسط چاماس و همكاران نشان داد كه بیماری کم خونی قلب علت اصلی مرگ زودرس در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی است و به نظر می رسد این منبع اصلی مرگ و میر در معاینه پس از مرگ 62.5 درصد از 243 بیمار مبتلا به زخم پای دیابتی است.
این مطالعه همچنین نشان داد که در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی، میانگین سن مرگ ناشی از بیماری کم خونی قلب براساس معاینه پس از مرگ، 5 سال کمتر از گروه کنترل شده بود. مشخص شد که بیماران مبتلا به زخم پای نروپاتی بیشترین خطر مرگ زودرس را نسبت به بیماری کم خونی قلب را دارند. یک مطالعه توسط چن و همکاران نشان داد که پس از درمان بیمارستانی زخم پای دیابتی، عفونت سیستمیک تهاجمی مرتبط با زخم (DFU-ISI) یک عارضه دیررس مهم است که خطر مرگ و میر را افزایش می دهد. در بیماران مورد مطالعه، استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) باعث افزایش 57 درصدی ISI شد. با استفاده از الگوی رگرسیون کاکس، محققان دریافتند که بهبود زخم پیچیده و وجود MRSA در کشت زخم اولیه، پیشرفت DFU-ISI را سبب شده (نسبت خطر به ترتیب 3.812 و 2.030) که نسبت خطر مرگ و میر در تجمع DFU-ISI، مقدار 1.987 پیش بینی شده است.
شناسایی علائم و تشخیص زخم پای دیابتی
یکی از اولین نشانه های زخم پای دیابتی تخلیه کف پا است که ممکن است جوراب شما را لکه دار کند یا در کفش شما نشت کند. تورم غیرمعمول، سوزش، قرمزی و بوی ناشی از یک یا هر دو پا نیز علائم اولیه زخم پای دیابتی است. بارزترین علامت زخم جدی پا، بافت سیاه (به نام ایچار) است که در اطراف زخم بوجود می آید. این به دلیل عدم وجود جریان سالم خون به نواحی اطراف زخم شکل می گیرد. فساد جزئی یا کامل عضو بر اثر نرسیدن خون که به مرگ بافت به دلیل عفونت اشاره دارد، می تواند در اطراف زخم ظاهر شود. در این حالت، ترشحات بو، درد و بی حسی می تواند رخ دهد. علائم زخم پای دیابتی همیشه مشهود نیست. بعضی اوقات تا زمانی که زخم آلوده نشود، علائم زخم را نشان نمی دهد. اگر شروع به دیدن هرگونه تغییر رنگی پوست، به خصوص بافت هایی که سیاه شده است، یا دردی را در اطراف ناحیه ای که به نظر می رسد دچار تحریک یا التهاب شده باشد احساس کردید، با پزشک خود مشورت کنید. پزشک شما با استفاده از معیارهای زیر احتمالاً جدیت زخم شما را در مقیاس 0 تا 3 مشخص می کند:
- 0: بدون زخم اما در معرض خطر قرار دارد
- 1: زخم وجود دارد اما عفونت ندارد
- 2: زخم عمیق که به مفاصل و تاندون ها سرایت کرده است
- 3: زخم های گسترده یا آبسه های عفونت
معاینه جسمی زخم پای دیابتی
معاینه فیزیکی اندام دارای زخم دیابتی را می توان به 3 دسته گسترده تقسیم کرد:
- بررسی زخم و وضعیت عمومی اندام
- ارزیابی احتمال نارسایی عروقی
- ارزیابی احتمال نروپاتی خارجی
به یاد داشته باشید که دیابت یک بیماری سیستمی و سراسری است. از این رو، معاینه کامل جسمی بیمار حیاتی است.
بررسی اندام زخم دیابتی
زخم های دیابتی در مناطق زیر رخ می دهد:
- مناطقی که بیشتر در معرض تحمل وزن هستند؛ مانند پاشنه پا، نواحی سر استخوان کف پایی، نوک برجسته ترین انگشتان پا (معمولاً اولی یا دومی) و نوک انگشتان پای چکشی (زخم ها معمولا بر روی روی قوزک ها نیز مشاهده می شود؛ زیرا این مناطق معمولاً در معرض ضربه و آسیب هستند)
- مناطقی که بیشتر در معرض تنش هستند؛ مانند قسمت پشتی انگشتان چکشی
سایر یافته های بدنی شامل موارد زیر است:
- کالوس های (برامدگی دراستخوان جوش خورده) هیپرتروفیک
- ناخن های ترد
- انگشتان چکشی
- شکاف ها و درزها
ارزیابی احتمال نارسایی عروقی خارجی
معاینه فیزیکی، غیوب یا پالسهای محیطی کاهش یافته را تا یک سطح خاص نشان می دهد. اگرچه کاهش ضربان قلب رایج سرخرگ ران مشخصه بیماری آئورتولیاک است، بیماری اینفرینگوال به تنهایی توسط نبضهای استخوانی ران در سطح رباط کشاله رانی و غویب یا ضربانهای ضعیف بصورت دیستال مشخص می شود. به طور خاص، از دست دادن نبض استخوان ران در زیر رباط کشاله رانی با انسداد شریان سطح مجاور رخ می دهد. از دست دادن نبض شریان رکبی با انسداد شریانی ران سطحی، بطور معمول در مجرای نزدیک کننده وجود دارد.
از دست دادن نبض های پایی مشخصه بیماری شریان رکبی (پس زانویی) دیستال یا افتادگی آن است. با این حال، توجه داشته باشید که عدم وجود نبض در قسمت دورسالیس پا ممکن است یک نوع طبیعی در آناتومی باشد که در پزشکی حدود 10٪ جمعیت کودکان را شامل می شود. از طرف دیگر، حضور نبض ساق خلفی در 99.8٪ از افراد در بازه ی سنی 0-19 سال وجود دارد. از این رو، عدم وجود هر دو نبض پایی از شاخص های خاص بیماری شریانی محیطی است.
سایر یافته های مطرح کننده بیماری آترواسکلروز عبارتند از: شنیدن صدای بیش از حد برویی مانند که سرخرگ های خاصره ای یا رانی، آتروفی پوست، از دست دادن توان رشد موهای پا، سیانوز شدن انگشتان پا، زخم یا نکروز کم خونی و رنگ پریدگی پای درگیر که بعد از 1-2 دقیقه قرار گیری در ارتفاع بالاتر از سطح قلب، به سرخی تبدیل شود.
ارزیابی احتمال نروپاتی خارجی
علائم نروپاتی خارجی شامل از بین رفتن لرزش و حس آن مکان، از بین رفتن قابلیت های ارتجاعی عمیق تاندون (بخصوص از دست دادن جرک مچ پا) ، زخم محرک، افتادگی پا، عضلات تحلیل رفته و شکل گیری بیش از حد بی حسی به خصوص در هنگام فشار بیش از اندازه بر روی نقاطی مانند پاشنه پا است.
آزمایش نایلون تک رشته ای به تشخیص وجود نروپاتی حسی کمک می کند. یک نایلون تک رشته ای 10 درجه ای بر روی هر محل خاصی از پا تا اندازه ای فشار داده می شود تا سیم را خم کند. اگر بیمار سیم را در 4 یا بیشتر از این 10 مکان احساس نکند، آزمایش برای نروپاتی مثبت است. رشته های مصرفی عمومی را می توان از انجمن ملی دیابت و گوارش و بیماری های کلیوی دریافت کرد یا پزشک متخصص می تواند از رشته های حرفه ای Semmes-Weinstein استفاده کند.
تشخیص زخم های دیابتی
ملاحظات رویکردی
فرایند تشخیص زخمهای دیابتی بیمار شامل آزمایش خون، ضبط حجم نبض، اولتراسونوگرافی (فراصوت نگاری)، شاخص مچ پا- بازویی، رادیوگرافی، توموگرافی کامپیوتری ، تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی، اسکن استخوان و آنژیوگرافی است.
آزمایش خون
بررسی کامل خون باید انجام شود. لوکوسیتوز ممکن است به آبسه های کف پایی یا سایر عفونت های مرتبط اشاره کند. بهبود زخم توسط کم خونی مختل خواهد شد. در صورت وجود کمبود شریانی اساسی، کم خونی ممکن است درد در حال استراحت را افزایش بدهد. ارزیابی سطح گلوکز، گلیکو هموگلوبین و کرآتینین به تعیین کفایت و قابلیت کنترل قند خون حاد و مزمن و وضعیت عملکرد کلیه، کمک می کند. آزمایش خون همچنین باید شامل ارزیابی هموگلوبین A1c (HbA1c) باشد؛ زیرا یک مقدار طبیعی نشانگر جانشین برای بهبود زخم است.
ضبط حجم نبض
ضبط نبض (PVR) یا حجم سنجی، از مچ بند های پنوماتیک استفاده می کند که ران ها، ماهیچه ساقه پا، مچ پا، پا و گاهی اوقات انگشتان پا را تحت تماس قرار می دهد تا هر تغییراتی در حجم ضربان های نبض در هر اندام را حس کند. ردیابیهای بدست آمده اطلاعات مفیدی در مورد اثر همودینامیک بیماری شریانی در هر سطح ارائه می دهد. در بیماری شدید، ردیابی ها در درجه ترانس متاتارسال ممکن است تقریباً صاف شود. در بیماری خفیف، به ویژه درگیر شدن قسمت آئورتولیاک، ردیابی PVR ممکن است در حالت استراحت، طبیعی و نرمال به نظر برسد و فقط پس از پیاده روی بیمار، علائم غیر طبیعی بروز می یابد. PVR غیر تهاجمی و سریع است و ممکن است به طور مکرر تکرار شود تا به ارزیابی پاسخ کلی همودینامیک به درمان پزشکی یا جراحی کمک کند. به طور معمول، اگر نبض پا رضایت بخش باشد، ارزیابی شریانی PVR اطلاعات مفیدی در اختیار شما قرار نمی دهد.
اولتراسونوگرافی
اولتراسونوگرافی دوتایی میتواند تصاویری از بخش های شریانی فراهم کند که به معلوم سازی درجه شدت بیماری کمک می کند و اندازه گیری همزمان سرعت جریان دوپلر می تواند به تخمین میزان تنگ شدگی مجرا کمک کند. اسکن دوتایی در تجسم آنوریسم ها، به ویژه بخش های آئورت یا پوپلیتال کاملاً مفید است. استفاده از این تکنیک احتمالاً بسیار مورد توجه متخصصین عروق خواهد بود. از یک اسکنر دستی دوپلر برای ارزیابی سیگنال های شریانی، تعیین مکان شریان ها برای تسهیل لمس نبض ها یا تعیین میزان از بین رفتن سیگنال دوپلر توسط یک مچ بند فشارخون پروگزیمال استفاده می شود (مانند اندازه گیری فشار سیستولی در شریان های اندام). مطالعات لیزری دوپلر نیز مورد استفاده قرار گرفته است اما ممکن است قابل اعتماد نباشد.
شاخص مچ – بازویی
فشار سیستولی در ناحیه پشتی پا یا شریان خلفی که با فشار سیستولی در اندام فوقانی تقسیم می شود، شاخص مچ پا- بازویی (ABI) نامیده می شود و نشانه ای از شدت سازش پذیری شریانی است. میانگین ABI عادی 1.0 است. ABI کمتر از 0.9 بیماری آترواسکلروز را نشان می دهد؛ با حساسیت تقریبا 95٪. به طور کلی ABI زیر 0.3 نشان دهنده ی احتمال ضعیف بهبودی زخم های کم خونی موضعی دیستال را نشان می دهد. متأسفانه اگر شریان های زیرین به شدت سنگی شده باشند، ABI به طور کاذب بالا رفته (و بنابراین ممکن است غیر قابل اعتماد باشد) که یافته ای رایج در بین افراد دیابتی است.
رادیوگرافی ساده
مطالعات ساده رادیوگرافی از پای دیابتی ممکن است نشان دهنده کم شدن مواد معدنی بدن و مفاصل شارکو باشد و گاهی اوقات ممکن است وجود پوکی استخوان را نشان دهد. رادیوگرافی ساده به طور معمول در تشخیص بیماری انسداد شریانی خارجی به دست نمی آید. این امر به این دلیل است که کلسیفیکاسیون شریانی که در رادیوگرافی های ساده دیده می شود، نشانه خاصی از بیماری شدید آترواسکلروز نیست. کلسیفیکاسیون از رسانه های شریانی تشخیصی آترواسکلروز نیست و حتی کلسیفیکاسیون انتیمای شریانی که مختص تشخیص بیماری آترواسکلروز است، لزوماً دلالت بر تنگ شدگی مجرای همودینامیکی قابل توجهی ندارد.
توموگرافی کامپیوتری و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی
اگرچه یک پزشک متخصص باتجربه معمولاً می تواند با معاینه جسمی، آبسه های کف پایی را تشخیص دهد؛ اما اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI) در صورت مشکوک بودن آبسه های کف پایی که در معاینه بدنی مشخص نیست، انجام می شود.
اسکن استخوان
اسکن استخوان به دلیل داشتن درصد قابل توجه نتایج مثبت کاذب و منفی کاذب مورد استفاده کمتری قرار دارد. یک مطالعه جدید نشان می دهد که سپیروفلوکساسین با برچسب Technetium-99m یک نشانگر نسبتا مفید برای التهاب استخوان است.
رگ نگاری متداول
اگر درمان جراحی عروقی یا اندوواسکولار مورد بررسی جهت استفاده قرار گیرد؛ رگ نگاری برای مشخص کردن میزان و اهمیت بیماری آترواسکلروز مورد نیاز است. خطرات عمده مرتبط با آنژیوگرافی (رگ نگاری) متداول از طریق تزریق کنتراست مربوط به سوراخ و استفاده از مواد حاجب است. همچنین برای اطلاعات بیشتر به بیماری انحصاری Infrainguinal مراجعه کنید.
تکنیک
به طور معمول، یک سوند از طریق یک سوراخ در استخوان ران به صورت رتروگراد قرار داده می شود و کنتراست به درون آئورت زیر کلیه ای تزریق می شود. فیلم ها هنگامی که کنتراست هر دو پا پایین می آید، گرفته می شوند. در مواردی خاص مانند انسداد آئورت، ممکن است رویکرد رانی آئورت امکان پذیر نباشد. در این حالت، مداخله گران (متخصص قلب و عروق، جراح عروق یا رادیولوژیست مربوطه) ممکن است از یک نقطه ورود جایگزین استفاده کند؛ از جمله شریان بازویی یا زیر بغل. کاتتر شریانی معمولاً از غلاف 5F عبور می کند که قطر آن 1.6 میلی متر است. این سوراخی قابل توجه در شریان رانی است که ممکن است قطر آن 6-10 میلی متر باشد. پس از برداشتن سوند، فشار ملایمی حدود 30 دقیقه در محل سوراخ اعمال می شود. در بیشتر موارد، پزشک متخصص رگ نگار، می تواند از دستگاه کوچکی استفاده کند تا به بستن محل سوراخ (“دستگاه بسته شدن”) کمک کند. استقرار موفقیت آمیز این دستگاه ها نیاز به اعمال فشار طولانی مدت دارد.
گزینه های دیگر برای آنژیوگرافی متداول
آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی
آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی (MRA) جایگزینی مناسب برای بیمارانی است که به مواد حاجب ید دار حساسیت دارند. MRA بدون ایراد نیست. کلاتهای گادولینیوم، داروهای کنتراست مورد استفاده در MRA ، اخیراً نشان داده که 3 عارضه جدی در بیماران داشته اند که به نارسایی کلیوی مرتبط است: آسیب حاد کلیوی، سودویوپوکلسمی و فیبروز سیستمیک نفروژنیک. MRA در بیماران دارای سخت افزار کاشت مانند پروتز لگن یا ضربان ساز منع مصرف دارد. برنامه ی ارائه شده درباره MRA میتواند برای جراح عروق در برنامه ریزی مراحل ریکاوری، به ویژه در شریان های کوچکتر از آنترا پوپلیتئال، ناکافی باشد؛ اگرچه فن آوری و عوامل کنتراست MRA همچنان در حال پیشرفت است.
آنژیوگرافی CT چند منظوره
آنژیوگرافی CT چند منظوره (MDCT) مانع از سوراخ کردن شریانی می شود. با استفاده از تزریق کنتراست داخل وریدی به موقع، اسکنرهای CT چند منظوره (16 یا 64 کانال) میتوانند تصاویر آنژیوگرافی با وضوح عالی و با سرعت نسبتاً زیادی تولید کنند. آنژیوگرافی MDCT خطرات ناشی از کنتراست را که در بالا توضیح داده شده است را دارا می باشد.
آنژیوگرافی دی اکسید کربن
آنژیوگرافی دی اکسید کربن یک گزینه جایگزین برای بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی است. با این حال، این نوع رگ نگاری به طور گسترده در دسترس نیست و به برخی مواد حاجب ید دار علاوه بر گاز دی اکسید کربن به منظور تهیه تصاویر مفید نیاز دارد.
مرحله بندی
مرحله بندی زخم دیابتی پا بر اساس عمق بافت نرم و درگیری استخوانی انجام می شود. هر زخمی که به نظر می رسد در بافتهای زیر جلدی وجود دارد یا عمقی دارد، باید به دقت بررسی شود و در صورت برخورد با استخوان، عفونت استخوان ممکن است اتفاق افتاده باشد.
دلایل درد و زخم پای دیابتی
زخم پای دیابتی بیشتر ناشی از:
- گردش ضعیف
- قند خون بالا (قند خون)
- آسیب عصبی
- تحریک شدگی پاها یا زخم شود
گردش خون ضعیف نوعی بیماری عروقی است که در آن خون به طور موثر به پاها نمی رسد. گردش خون ضعیف همچنین می تواند باعث عدم بهبودی زخم ها شود. سطح بالای گلوکز می تواند روند بهبود زخم پای دیابتی آلوده را کند نماید، بنابراین مدیریت قند خون بسیار مهم است. افراد مبتلا به دیابت نوع 2 معمولاً زمان بیشتری برای مقابله با عفونت زخم نیاز دارند. آسیب عصبی یک اثر طولانی مدت است و حتی می تواند منجر به از دست دادن حس در پاهای شما شود. اعصاب آسیب دیده در ابتدا می توانند احساس سستی و دردناکی ایجاد کنند. آسیب عصبی باعث کاهش حساسیت شما به درد پا می شود و منجر به ایجاد زخم های بدون درد می شود. زخمها را می توان با زهکشی از ناحیه آسیب دیده و گاهی اوقات توده یا برآمدگی های معلوم کن که همیشه دردناک نیستند، معلوم کرد. خشکی پوست در دیابت شایع است. ممکن است پاهای شما مستعد ترک خوردن باشد. ممکن است کالوس، میخچه و زخم با خونریزی ایجاد شود.
عوامل خطرناک زخم پای دیابتی
همه مبتلایان به دیابت در معرض خطر زخم های پا هستند که می توانند علل مختلفی داشته باشند. زخم پای دیابتی در مردان مسن بیشتر دیده می شود. برخی از عوامل می توانند خطر زخم پای دیابتی را افزایش دهند، از جمله:
- کفش نامناسب یا کیفیت پایین
- بهداشت ضعیف (شستشوی نامنظم یا غیر کامل)
- پیرایش نادرست ناخن ها
- مصرف الکل
- بیماری چشم ناشی از دیابت ها
- بیماری قلبی
- بیماری کلیوی
- چاقی
- مصرف دخانیات (گردش خون را مختل می کند)
طبقه بندی زخم پای دیابتی
طبقه بندی زخم: نوع 0
- شرح: تغییرشکل شدید پاها که در معرض خطر زخم قرار دارد
- هدف از درمان: حفظ یکپارچگی پوست
- درمان زخم موضعی: مراقبت از پوست
غیر آلوده
شرح:
- زخم سطحی، شامل تاندون ، کپسول یا استخوان نیست
- هدف از درمان زخم:
- بتوانید بستر زخم تمیزی برای بافت گرانول فراهم کنید
درمان زخم موضعی:
- از محلول ضد عفونی کننده زخم و یا ژل استفاده کنید
- استفاده از پانسمان مرطوب و جاذب یا کمی چسبنده
- فیلم پلی اورتان یا پوشاندن لایه تماس زخم با پانسمان کمی چسبنده
غیر آلوده
شرح:
- زخم عمیق که به استخوان یا مفصل نفوذ می کنند
هدف از درمان زخم:
- برداشتن میخچه و کالوس
- تمیز کردن بستر زخم برای بافت گرانول
- جلوگیری یا حذف بیوفیلم
- مدیریت ترشحات
درمان زخم موضعی:
- احتیاط توصیه می شود
- پانسمان مرطوب و جاذب یا کمی چسبنده
- استفاده از فیلم پلی اورتان یا پانسمان کمی چسبنده در تماس با لایه زخم ها
آلوده
شرح:
- زخم عمیق با شواهد پوکی استخوان
هدف از درمان زخم:
- حذف پوسته ها
- حجم باکتری ها را کاهش می دهد
- جلوگیری یا حذف بیوفیلم
- مدیریت ترشحات بو دار
درمان زخم موضعی:
- احتیاط توصیه می شود
- پانسمان ضد میکروبی
- استفاده از فیلم پلی اورتان یا پانسمان کمی چسبنده در تماس با لایه زخم ها
درمان زخم پای دیابتی
برای جلوگیری از درد و زخم، سعی کنید کمتر روی پاهایتان بایستید. این امر عدم بارگذاری روی پاها نامیده می شود و برای همه انواع زخم پای دیابتی مفید است. فشار ناشی از راه رفتن می تواند عفونت را بدتر و زخم را گسترش دهد. برای افرادی که اضافه وزن دارند، فشار اضافی ممکن است دلیل درد مداوم در پا باشد. پزشک شما ممکن است برای محافظت از پاهای شما پوشیدن موارد خاصی را توصیه کند:
- کفش دیابتی
- گچ گیری ها
- بسته بندی های فشرده سازی
- درج فضاهایی در کفش برای جلوگیری از ایجاد میخچه و کالوس
پزشکان می توانند زخم پای دیابتی را با دبریدمان، از بین بردن پوست مرده، اجزای خارجی یا عفونت هایی که ممکن است باعث ایجاد زخم شوند، برطرف کنند. عفونت یک عارضه جدی زخم پای دیابتی است و نیاز به درمان فوری دارد. همه عفونت ها با یک روش درمان نمی شوند. بافت اطراف زخم ممکن است به آزمایشگاه فرستاده شود تا مشخص شود که به چه آنتی بیوتیکی نیاز دارد. اگر پزشک شما مشکوک به عفونتی جدی است، ممکن است او به دنبال پرتونگاری به دنبال علائم عفونت استخوانی باشد. میتوان از موارد زیر برای جلوگیری از عفونت پا استفاده کرد:
- حمام پا
- استفاده از ضد عفونی کننده پوست در اطراف زخم
- خشک نگه داشتن زخم با تغییر مکرر پانسمان
- درمان آنزیمی
- محلول حاوی آلژینات های کلسیم برای مهار رشد باکتریها
داروهای زخم پای دیابتی
در صورت پیشرفت عفونت حتی بعد از درمانهای پیشگیرانه یا عدم فشار آوردن، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک ها، ضد پلاکت ها یا داروهای ضد لخته را برای معالجه زخم شما تجویز کند. بسیاری از این آنتی بیوتیکها به استافیلوکوکوس اورئوس، باکتریهایی که به علت عفونت استاف یا همان استرپتوکوک ha-همولیتیک شناخته می شوند، حمله می کنند که به طور معمول در روده شما یافت می شوند. با پزشک خود در مورد سایر شرایط سلامتی که دارید، صحبت کنید که ممکن است خطر ابتلا به عفونت توسط این باکتری های مضر، از جمله HIV و مشکلات کبدی در شما زیاد باشد.
درمان های بدون نسخه زخم پای دیابتی
- درمانهای موضعی بسیاری برای زخم های پا وجود دارد، از جمله:
- ضمادی شامل کرم نقره یا نقره سولفادیازین
- ژل یا محلول های پلی هگزامتیلن بنگانوئید (PHMB)
- ید (یا پوویدون یا cadexomer)
- عسل درجه پزشکی به شکل پماد یا ژل
روش های جراحی زخم پای دیابتی
پزشک ممکن است توصیه کند که برای زخم های خود به دنبال جراحی باشید. یک جراح می تواند با اصلاح کردن استخوان یا از بین بردن ناهنجاری های پا از قبیل ناهنجاری ها یا شست کژی شده، به کاهش فشار اطراف زخم شما کمک کند. به احتمال زیاد نیازی به جراحی در زخم ندارید. اما اگر هیچ روش درمانی دیگری نتواند به زخم گ کمک کند تا عفونت بهبود یافته یا پیشرفتی حاصل نشود، جراحی می تواند از بدتر شدن زخم شما یا منجر به قطع عضو جلوگیری کند.
جلوگیری از مشکلات زخم پای دیابتی
طبق آمار انجمن پزشکی پدیاتور آمریکا ، 14 تا 24 درصد از آمریکایی ها که دارای زخم پای دیابتی هستند، قطع عضو کرده اند. مراقبت های پیشگیرانه بسیار مهم است. قند خون خود را بسیار کنترل کنید؛ زیرا در هنگام پایداری قند خون احتمال بروز عوارض دیابت کم است. همچنین می توانید با پیشگیری از مشکلات پای دیابتی از طریق:
- هر روز پاهای خود را بشویید
- ناخن های پا را به اندازه کافی کوتاه کنید؛ اما نه خیلی کوتاه.
- پاها را خشک و مرطوب نگه دارید
- جوراب های خود را مرتباً عوض کنید
- دیدن یک پزشک جراح برای برداشتن میخچه و کالوس
پوشیدن کفش مناسب
زخم پای دیابتی بعد از معالجه بهبود می یابد. در صورت تشدید مجدد ناحیه، ممکن است بافت زخم آلوده شود؛ بنابراین پزشک ممکن است برای جلوگیری از بازگشت زخم ها، کفش های دیابتی را توصیه کند.
چه زمانی فرد مبتلا به زخم پای دیابتی به پزشک مراجعه کند
اگر کبودی و سیاهی گوشت در ناحیه ای بی حس را دیدید، سریعاً به پزشک مراجعه کنید تا به دنبال زخم پای دیابتی آلوده باشد. در صورت عدم درمان، زخم ها می توانند باعث ایجاد آبسه شوند و در مناطق دیگر روی پاها پخش شوند. در این مرحله، زخم ها فقط با جراحی، قطع عضو یا جایگزینی پوست از دست رفته توسط جایگزین های مصنوعی پوست قابل درمان هستند.
چشم انداز کلی درباره زخم پای دیابتی
هنگامی که زود تشخیص دهید، زخم های پا قابل درمان هستند. در صورت ایجاد درد در پای خود، فوراً به پزشک مراجعه کنید؛ زیرا احتمال عفونت بیشتری انتظار شما را می کشد. عفونت های غیرقابل درمان ممکن است نیاز به قطع عضو داشته باشد. در حالی که زخمهای شما بهبود می یابد، از ایستادن بر روی پاهای خود اجتناب کنید و برنامه درمانی خود را دنبال کنید. زخم پای دیابتی می تواند چندین هفته طول بکشد تا بهبود یابد.
اگر قند خون شما زیاد باشد و اگر فشار مداوم روی زخم اعمال شود، ممکن است زخم ها مدت بیشتری طول بکشد. باقی ماندن در رژیم غذایی دقیق و فشار نیاوردن بر روی پا، مؤثرترین روش برای بهبودی زخم های پا است. هنگامی که یک زخم بهبود یافت، مراقبت های پیشگیرانه مداوم به شما کمک می کند تا از بازگشت مجدد زخم جلوگیری کنید.
