اختلال دوقطبی ، که قبلاً افسردگی جنونی نامیده می شد، یک وضعیت سلامت روان است که باعث نوسانات شدید خلقی ای مانند اوج (شیدایی یا هیپومانیا) و فرود (افسردگی) عاطفی می شود. هنگامی که دچار افسردگی می شوید، ممکن است احساس غم یا ناامیدی کنید و علاقه یا لذت را در بیشتر فعالیت ها از دست بدهید. هنگامی که خلق و خوی شما به سمت شیدایی یا هیپومانیا (ملایم تر از شیدایی) تغییر می کند، ممکن است احساس سرخوشی، سرشار بودن از انرژی یا تحریک پذیری غیرعادی کنید. این نوسانات خلقی می تواند بر خواب، انرژی، فعالیت، قضاوت، رفتار و توانایی تفکرتان تأثیر بگذارد. در این مقاله از بخش روانشناسی دکتر سلام به بیماری اختلال دو قطبی می پردازیم.
اختلال دوقطبی چیست؟
اختلال دوقطبی یک بیماری روانی است که با تغییر شدید خلق و خو مشخص می شود. علائم می تواند شامل خلق و خوی بسیار شدیدی به نام شیدایی باشد. افسردگی مقطعی نیز از علائم این بیماری است. اختلال دوقطبی همچنین به عنوان بیماری دوقطبی یا افسردگی مانیک شناخته می شود. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است در مدیریت کارهای روزمره زندگی در مدرسه یا محل کار یا حفظ روابط مشکل داشته باشند. هیچ درمان قطعی وجود ندارد، اما گزینه های درمانی زیادی وجود دارد که می تواند به مدیریت علائم کمک کند.
قسمت هایی از نوسانات خلقی ممکن است به ندرت یا چندین بار در سال اتفاق بیفتد. در حالی که اکثر افراد علائم عاطفی متفاوتی را تجربه می کنند، اما برخی نیز ممکن است هیچ کدام را تجربه نکنند. اگرچه اختلال دوقطبی یک وضعیت مادام العمر است، اما می توانید با دنبال کردن یک برنامه درمانی، نوسانات روحی و سایر علائم خود را مدیریت کنید. در بیشتر موارد، اختلال دوقطبی با داروها و مشاوره روانشناختی (روان درمانی) درمان می شود.
علل اختلال دوقطبی
علت دقیق اختلال دوقطبی ناشناخته است، اما عواملی مانند موارد زیر ممکن است در آن دخیل باشند:
- تفاوت های بیولوژیکی: به نظر می رسد که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی تغییرات جسمی ای را در مغز خود تجربه می کنند. اهمیت این تغییرات هنوز نامشخص است اما در نهایت ممکن است به تشخیص دلایل بیانجامد.
- ژنتیک: اختلال دوقطبی در افرادی که دارای یک خویشاوند درجه یک مانند خواهر و برادر یا والدین مبتلا به این اختلال هستند، شایع تر است. محققان در تلاشند تا ژن هایی را که ممکن است در ایجاد اختلال دوقطبی نقش داشته باشد، پیدا کنند.
عوامل خطر اختلال دوقطبی
عواملی که ممکن است خطر ایجاد اختلال دوقطبی را افزایش دهند یا به عنوان محرک عمل کنند عبارتند از:
- داشتن خویشاوند درجه یک مبتلا به اختلال دوقطبی مانند والدین یا خواهر و برادر
- استرس زیاد موقتی، مانند فوت یک دوست یا یک رویداد آسیب زای دیگر
- سوء مصرف مواد مخدر یا الکل
عوارض اختلال دوقطبی
اختلال دوقطبی درمان نشده می تواند منجر به مشکلات جدی شود و تأثیراتی مانند موارد زیر را بر زندگی شما بگذارد:
- مشکلات مربوط به مصرف مواد مخدر و الکل
- خودکشی یا اقدام به خودکشی
- مشکلات حقوقی یا مالی
- آسیب دیدگی روابط
- عملکرد ضعیف در مدرسه
شرایط همزمان در اختلال دوقطبی
اگر اختلال دوقطبی دارید، ممکن است وضعیت سلامتی دیگری نیز داشته باشید که همراه با اختلال دوقطبی باید درمان شود. برخی از شرایط می توانند علائم اختلال دوقطبی را بدتر کنند یا باعث شوند که درمان کندتر پیش برود. مثال ها عبارتند از:
- اختلالات اضطرابی
- اختلالات اشتها
- اختلال کمبود توجه / بیش فعالی (ADHD)
- مصرف الکل یا مواد مخدر
- مشکلات سلامت جسمی مانند بیماری های قلبی، مشکلات تیروئید، سردرد یا چاقی
علائم اختلال دوقطبی
سه علامت اصلی می تواند همراه با اختلال دوقطبی بروز کند:
- شیدایی
- هیپومنی
- افسردگی
هنگام تجربه شیدایی، فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است احساس عاطفی بالایی داشته باشد. آنها می توانند احساس هیجان، تحریک پذیری، سرخوشی و پر از انرژی بودن را تجربه کنند. در هنگام جنون، آن ها همچنین ممکن است درگیر رفتارهایی مانند موارد زیر شوند:
- احساس سرخوشی
- انجام رابطه جنسی محافظت نشده
- استفاده از مواد مخدر
هیپومانیا به طور کلی با اختلال دوقطبی همراه است. شبیه شیدایی است، اما به این اندازه شدید نیست. بر خلاف شیدایی، هیپومانیا ممکن است در کار، مدرسه یا روابط اجتماعی مشکلی ایجاد نکند. با این حال، افراد مبتلا به هیپومانیا متوجه تغییر در روحیه خود می شوند.
در طول قسمت های افسردگی ممکن است موارد زیر را تجربه کنید:
- ناراحتی عمیق
- ناامیدی
- از دست دادن انرژی
- عدم علاقه به فعالیت هایی که زمانی از آنها لذت می برده اید
- خواب خیلی زیاد یا خیلی کم
- افکار خودکشی
اگرچه این یک بیماری نادر نیست، اما تشخیص اختلال دوقطبی به دلیل علائم متنوع آن دشوار است.
بیشتر بدانید: چه کسانی اقدام به خودکشی می کنند
علائم اختلال دوقطبی در زنان
زنان و مردان به تعداد مساوی به اختلال دوقطبی مبتلا می شوند. اما علائم اصلی این اختلال ممکن است بین زن و مرد متفاوت باشد. در بسیاری از موارد، زنان مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:
- بیماری آن ها بعداً در زندگی، (در 20 یا 30 سالگی) تشخیص داده شود
- قسمت های خفیف تری از شیدایی را تجربه کنند.
- قسمت های افسردگی بیشتر از شیدایی باشد.
- در یک سال چهار مرتبه یا بیشتر بیماری شیدایی و افسردگی داشته باشند.
- مشکلات دیگری را به طور همزمان تجربه کنند؛ مشکلاتی از جمله بیماری تیروئید، چاقی، اختلالات اضطرابی و میگرن
- بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلال در مصرف الکل قرار دارند.
اختلال دوقطبی در زنان مبتلا ممکن است بیشتر اوقات برگشت کند. اعتقاد بر این است که این اختلال در اثر تغییرات هورمونی مربوط به قاعدگی، بارداری یا یائسگی ایجاد می شود. اگر زن هستید و فکر می کنید که اختلال دوقطبی دارید، فهمیدن حقایق برای شما مهم است.
علائم اختلال دوقطبی در مردان
زن و مرد هر دو علائم متداول اختلال دوقطبی را تجربه می کنند. با این حال، مردان ممکن است علائم متفاوتی از زنان را تجربه کنند. مردان مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است:
- این بیماری را در اوایل زندگی متوجه شوند.
- مشکلات شدیدتری را تجربه کنند. (مخصوصاً قسمت های جنون)
- سوء مصرف مواد داشته باشند.
- در هنگام بروز قسمت های شیدایی کارهایی انجام دهند.
مردان مبتلا به اختلال دوقطبی به احتمال کمتری نسبت به زنان به دنبال مراقبت های پزشکی هستند. آن ها همچنین تمایل زیادی به مرگ به وسیله خودکشی دارند.
انواع اختلال دو قطبی
سه نوع اصلی از اختلال دوقطبی وجود دارد: دوقطبی I ، دوقطبی II و خلق ادواری (سایکلوتایمیا)
دوقطبی I
دوقطبی I به وسیله حداقل یک قسمت جنون آمیز تعریف می شود. شما ممکن است قسمت های افسردگی هیپومنیک یا عمده را قبل و بعد از قسمت جنون تجربه کنید. این نوع از اختلال دوقطبی به طور یکسان بر مردان و زنان تأثیر می گذارد.
دوقطبی II
مبتلایان به این نوع اختلال دوقطبی یک قسمت افسردگی عمده را تجربه می کنند که حداقل دو هفته طول می کشد. آنها همچنین حداقل یک قسمت هیپومنیک دارند که حدود چهار روز ادامه دارد. تصور می شود که این نوع اختلال دوقطبی در زنان شایع تر است.
سایکلوتایمیا
مبتلایان به سیکلوتیمیا قسمت هایی از هیپومانیا و افسردگی را با هم دارند. این علائم کوتاهتر و شدیدتر از شیدایی و افسردگی ناشی از اختلال دوقطبی I یا دوقطبی II است. بیشتر افراد مبتلا به این شرایط فقط یک یا دو ماه در سال دارای روحیه پایدار هستند.
هنگام بحث در مورد تشخیص، پزشک شما قادر خواهد بود تا به شما بگوید که چه نوع اختلال دوقطبی ای دارید.
زندگی با اختلال دو قطبی
مراحل اوج و فرود اختلال دوقطبی اغلب به حدی شدید است که در زندگی روزمره اختلال ایجاد می کند.
اما گزینه های مختلفی برای درمان اختلال دوقطبی وجود دارد که می تواند تغییراتی ایجاد کند.
آنها قصد دارند تا اثرات یک قسمت را کنترل کنند و به فردی که مبتلا به اختلال دوقطبی است کمک کنند تا به طور معمول زندگی کند.
گزینه های درمانی زیر موجود است:
- دارو برای جلوگیری از بیماری های شیدایی و افسردگی – این ها به عنوان تثبیت کننده خلقی شناخته می شوند و شما آن ها را روزانه و به صورت طولانی مدت مصرف می کنید.
- دارو به منظور درمان علائم اصلی افسردگی و شیدایی (در هنگام بروز)
- یادگیری شناخت علل و نشانه های قسمت افسردگی یا شیدایی
- درمان روانشناختی- مانند گفتگوی درمانی، که می تواند به شما در مقابله با افسردگی کمک کند، و توصیه هایی در مورد چگونگی بهبود روابط شما ارائه دهد.
- مشاوره در مورد شیوه زندگی- مانند انجام ورزش منظم، برنامه ریزی برای انجام فعالیت هایی که از آن ها لذت می برید و به شما حس پیشرفت می بخشند و همچنین توصیه هایی در مورد بهبود رژیم غذایی و خواب بیشتر
بیشتر بدانید: روان درمانی گروهی چیست؟ مزایا، معایب و کاربرد گروه درمانی
تصور می شود که استفاده از ترکیبی از روش های مختلف درمانی بهترین روش برای کنترل اختلال دوقطبی است .کمک و مشاوره برای افراد دارای شرایط طولانی مدت یا مراقبان آنها نیز در مراکز خیریه، گروه های حمایتی و انجمن ها در دسترس است.
این روش شامل کمک به خود و یادگیری برای مقابله با جنبه های عملی یک مشکل طولانی مدت است.
تشخیص اختلال دوقطبی
تشخیص اختلال دوقطبی نوع یک شامل یک یا چند قسمت جنون یا قسمت های مختلط (جنون و افسردگی) است. این نوع از دوقطبی همچنین ممکن است شامل یک قسمت افسردگی بزرگ باشد. تشخیص دوقطبی نوع دو شامل یک یا چند قسمت افسردگی اساسی و حداقل یک قسمت هیپومانیا است.
برای تشخیص بخش مرتبط با جنون، باید علائمی را تجربه کنید که حداقل یک هفته طول بکشد یا باعث شود که در بیمارستان بستری شوید. در این مدت تقریباً هر روز باید علائم را تجربه کنید. از طرف دیگر قسمت های افسردگی عمده باید حداقل دو هفته ادامه داشته باشند.
تشخیص اختلال دوقطبی دشوار است زیرا نوسانات خلقی ممکن است متفاوت باشد. تشخیص در کودکان و نوجوانان سخت تر است. این گروه سنی اغلب تغییرات بیشتری در میزان خلق و خو، رفتار و انرژی دارند.
اگر اختلال دوقطبی درمان نشود، اغلب بدتر می شود. ممکن است حالات رفتاری بیشتر اتفاق بیافتد یا شدیدتر شوند. اما اگر اختلال دوقطبی خود را مورد درمان قرار دادید، ممکن است زندگی سالم و بهتری داشته باشید. بنابراین، تشخیص صحیح بسیار مهم است.
آزمایش علائم اختلال دوقطبی
یک نتیجه آزمایش به تنهایی باعث تشخیص اختلال دوقطبی نمی شود. پزشک شما از چندین تست و آزمایش استفاده خواهد کرد. اینها شامل موارد زیر هستند:
معاینه بدنی: پزشک بدن را به طور کامل معاینه می کند. آنها همچنین ممکن است آزمایش خون یا ادرار را تجویز کنند تا علل احتمالی دیگر علائم شما را رد کنند.
ارزیابی سلامت روان: پزشک ممکن است شما را به یک متخصص بهداشت روان مانند روانشناس یا روانپزشک ارجاع دهد. این پزشکان شرایط سلامت روان مانند اختلال دوقطبی را تشخیص داده و درمان می کنند. در طول بازدید، آنها سلامت روان شما را ارزیابی کرده و به دنبال علائم اختلال دوقطبی می گردند.
بیشتر بدانید: مهمترین نکات برای داشتن سلامت روانی
مجله خلق و خوی: اگر پزشک مشکوک است که تغییرات رفتاری شما نتیجه یک اختلال خلقی مانند دوقطبی است، ممکن است از شما بخواهد که حالات خود را یادداشت کنید. ساده ترین راه برای انجام این کار، نگه داشتن ژورنالی در مورد احساس شما و مدت زمان ماندگاری این احساسات است. پزشک شما ممکن است به شما توصیه کند که الگوهای خواب و خوردن خود را ثبت کنید.
معیارهای تشخیصی: دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) خلاصه ای از علائم بیماری های مختلف روانی را در خود دارد. پزشکان می توانند از این لیست برای تأیید تشخیص دوقطبی استفاده کنند.
علاوه بر این ممکن است پزشک از سایر ابزارها و آزمایش ها برای تشخیص اختلال دوقطبی استفاده کند.
درمان اختلال دوقطبی
درمان به بهترین وجه توسط پزشک متخصصی که در تشخیص و معالجه شرایط سلامت روان تخصص دارد (روانپزشک) و در معالجه اختلالات دوقطبی مهارت لازم را کسب کرده است، انجام می شود. ممکن است یک تیم درمانی متشکل از یک روانشناس، مددکار اجتماعی و پرستار روانپزشکی از شما مراقبت کند.
اختلال دوقطبی یک وضعیت مادام العمر است. درمان به وسیله مدیریت علائم انجام می شود. بسته به نیاز شما، ممکن است درمان شامل موارد زیر باشد:
داروها غالباً، باید بلافاصله شروع به مصرف دارو کنید. ادامه درمان اختلال دوقطبی حتی در دوره هایی که احساس بهتری می کنید نیز نیاز به درمان مادام العمر به وسیله داروها دارد. افرادی که دوره درمان پس از بهبودی را سپری می کنند، در معرض خطر عود مجدد علائم یا تغییر جزئی خلقی هستند و امکان تبدیل آن ها به جنون کامل یا افسردگی وجود دارد.
برنامه های درمانی روزانه ممکن است پزشک شما یک برنامه درمانی روزانه را توصیه کند. این برنامه ها ضمن تحت کنترل قرار دادن علائم، پشتیبانی و مشاوره مورد نیاز را ارائه می دهند.
درمان سوء مصرف مواد اگر با الکل یا مواد مخدر مشکل دارید، به درمان سوء مصرف مواد نیز نیاز خواهید داشت در غیر این صورت، مدیریت اختلال دوقطبی بسیار دشوار است.
بستری در بیمارستان اگر رفتار های خطرناک یا تمایل به خودکشی داشته باشید و یا از واقعیت فاصله بگیرید(بیمار روانی)، به احتمال زیاد پزشکتان شما را در بیمارستان بستری می کند. معالجه روان پزشکی در بیمارستان می تواند به شما در کسب آرامش و امنیت کمک کند و چه به جنون و یا افسردگی مبتلا باشید، روحیه تان را پایدار کند.
درمان های اصلی اختلال دوقطبی به منظور کنترل علائم، متشکل از داروها و مشاوره روانشناختی(روان درمانی) است. این درمان ها ممکن است شامل مشاوره و آموزش نیز باشد.
داروهای اختلال دوقطبی
تعدادی دارو برای درمان اختلال دوقطبی وجود دارد. نوع و میزان مصرف داروی مورد نظر بر اساس علائم شما مشخص می شود.
داروهایی که ممکن است برای درمان استفاده شوند:
پایدارکننده خلق و خوی: برای کنترل جنون یا هیپومنیک معمولا از داروهای پایدارکننده خلق و خوی استفاده می شود. چند نمونه از داروهای پایدارکننده خلق و خوی عبارتند از: لیتیوم(لیتوبید)، اسید والپروئیک(دپاکن)، سدیوم دیوالپروئکس(دپاکت)، کاربامازپین(تگرتول) و لاموتریگن(لامیکتال).
داروهای ضد روان پریشی: اگر با وجود درمان با داروهای مختلف باز هم علائم جنون یا افسردگی وجود داشته باشد، مصرف داروهای ضد روان پریشی مانند اولانزاپین، ریزپریدون، کوئتیاپین، آریپیپرازول، زیپراسیدون، لورازیدون یا آسناپین می توانند کمک کننده باشند.
داروهای ضد افسردگی: احتمال دارد که پزشک تان برای کنترل و مدیریت افسردگی، یک داروی ضد افسردگی تجویز کند. به دلیل اینکه این نوع از دارو می تواند باعث تقویت جنون شود، معمولا همراه با پایدارکننده خلق و خوی یا داروی ضد روان پریشی تجویز می شود.
بیشتر بدانید: داروها آیا مصرف قرص ضد افسردگی باعث پوکی استخوان می شود؟
داروهای ضد افسردگی-ضد روان پریشی: داروی symbyax ترکیبی از داوری ضد افسردگی فلوکستین و داروی ضد روان پریشی اولانزاپین است. این دارو به عنوان درمان کننده افسردگی و پایدارکننده خلق و خوی عمل می کند.
داروهای ضد اضطراب: بنزودیازپین ها می توانند در کاهش اضطراب و بهبود خواب به شما کمک کنند. اما معمولا در دوره ای کوتاه مورد استفاده قرار می گیرند.
یافتن داروی مناسب برای اختلال دوقطبی
یافتن داروی مناسب شما احتمالا با صحیح و خطا همراه خواهد بود. اگر یک دارو برای شما موثر نبود، باید داروهای دیگر را امتحان کنید.
این کار نیاز به صبوری دارد، زیرا برخی از داروها برای داشتن تاثیر کامل نیاز به هفته ها یا ماه ها مصرف دارند. به طور معمول پزشک به طور همزمان تنها یکی از داروها را تغییر می دهد تا توانایی تشخیص اینکه کدام دارو بیشترین تاثیرگذاری و کمترین عوارض جانبی را دارد، داشته باشد. در صورت تغییر علائم، ممکن است داروها نیاز به تغییر داشته باشند.
اثرات جانبی
با یافتن دارویی با دوز مناسب، اغلب عوارض جانبی خفیف بهبود می یابند و بدن تان با داروها سازگار می شود. اگر عوارض جانبی، آزاردهنده هستند، با پزشک یا روان پزشک مشورت کنید.
هرگز داروی خود را تغییر نداده و مصرف آن را متوقف نکنید. اگر مصرف دارو را متوقف کنید، ممکن است علائم بدتر شود یا مجددا باز گردد. ممکن است افسردگی شدید، احساس خودکشی یا جنون و هیپومنیک را تجربه کنید. اگر نیاز به تغییر دارو را احساس می کنید، حتما با پزشک خود مشورت کنید.
داروها و بارداری در اختلال دوقطبی
مصرف برخی از داروهای درمان اختلال دوقطبی می توانند با نقص های مادرزادی همراه باشند و از طریق شیر مادر به کودک منتقل شوند. نباید از برخی داروهای خاص مانند والپروئیک اسید و سدیم دیبالوپراکس در دوران بارداری استفاده کرد. همچنین، مصرف داروهای ضد بارداری هنگام مصرف برخی داروهای اختلال دوقطبی ممکن است اثرگذاری آن ها را کاهش دهد.
در صورت امکان، در مورد گزینه های درمانی مختلف با پزشک خود صحبت کنید. اگر برای درمان اختلال دوقطبی خود دارو مصرف می کنید و فکر می کنید ممکن است باردار باشید، سریعاً با پزشک خود صحبت کنید.
روان درمانی و اختلال دوقطبی
روان درمانی یک بخش مهم از روند درمان اختلال دوقطبی است و می تواند در محیط های فردی، خانوادگی یا گروهی انجام شود. بدین منظور ممکن است چندین نوع درمان مفید باشند. این درمان ها شامل موارد زیر هستند:
ریتم درمانی درون فردی و اجتماعی (IPSRT). این روش بر تثبیت ریتم های روزانه، مانند خواب، بیداری و وعده های غذایی تمرکز دارد. یک برنامه روزانه ثابت امکان مدیریت بهتر خلق و خو را فراهم می کند. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است از ایجاد برنامه روزانه برای خواب، رژیم غذایی و ورزش خود استفاده کنند.
درمان شناختی رفتاری (CBT): تمرکز این روش بر شناسایی باورهای ناسالم، رفتارهای منفی و جایگزینی آن ها با موارد مثبت و سالم است. CBTمی تواند در شناسایی قسمت های دوقطبی کمک کند. شما همچنین می توانید استراتژی های مؤثر برای مدیریت استرس و کنار آمدن با شرایط ناراحت کننده را یاد بگیرید.
آموزش روانی: یادگیری در مورد اختلال دوقطبی (آموزش روانشناختی) می تواند به شما و عزیزانتان کمک کند تا شرایط را بهتر درک کنید. دانستن اینکه چه اتفاقی می افتد می تواند به شما کمک کند تا بهترین حمایت را داشته باشید، مشکلات را شناسایی کنید، برنامه ای را برای جلوگیری از بازگشت مجدد مشکل تنظیم کنید و به درمان خود ادامه دهید.
درمان خانواده محور: حمایت و ارتباطات خانوادگی می تواند به شما در پیش بردن برنامه درمانی تان کمک کرده و به شما و عزیزان کمک کند تا علائم هشدار دهنده نوسانات روحی را تشخیص داده و مدیریت کنید.
سایر گزینه های درمانی برای اختلال دوقطبی
بسته به نیاز های ویژه شما، ممکن است سایر روش های درمانی به درمان افسردگی شما اضافه شود.
در طول درمان با امواج الكتريكي (ECT)، جريان هاي الكتريكي ای از مغز عبور مي كنند كه عمداً باعث کمی تشنج مي شوند. به نظر می رسد ECT باعث ایجاد تغییراتی در شیمی مغز می شود که می تواند علائم بیماری های روانی خاص را معکوس کند.
اگر با داروها بهتر نشدید، یا نمی توانید داروهای ضد افسردگی را به دلایل مسائل سلامتی مانند بارداری مصرف کنید و یا در معرض خطر خودکشی هستید، ممکن است ECT یک گزینه مناسب برای درمان دوقطبی باشد.
تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) به عنوان گزینه ای برای کسانی که به داروهای ضد افسردگی پاسخ نداده اند، مورد بررسی قرار می گیرد.
درمان اختلال دوقطبی در کودکان و نوجوانان
معمولاً برای کودکان و نوجوانان بسته به علائم، عوارض جانبی دارو و سایر موارد، تصمیم گرفته می شود. به طور کلی، درمان شامل موارد زیر است:
داروها: كودكان و نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی معمولاً همان داروهایی را كه برای بزرگسالان استفاده می شود مصرف می کنند. تحقیقات کمتری در مورد ایمنی و اثربخشی داروهای دوقطبی در کودکان نسبت به بزرگسالان وجود دارد، بنابراین تصمیمات درمانی اغلب براساس تحقیقات مربوط به بزرگسالان است.
روان درمانی: درمان اولیه و طولانی مدت می تواند به بازگشت علائم کمک کند. روان درمانی می تواند به کودکان و نوجوانان کمک کند تا برنامه خود را مدیریت کنند، مهارت های مقابله ای را توسعه دهند، مشکلات یادگیری را برطرف کنند، مشکلات اجتماعی را کمتر کنند و به تقویت پیوندهای خانوادگی و ارتباطات کمک کنند.
در صورت نیاز، این روش می تواند به درمان مشکلات سوء مصرف مواد در کودکان بزرگتر و نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی کمک کند.
آموزش روانی: تربیت روانی می تواند شامل یادگیری علائم اختلال دوقطبی و نحوه تفاوت آن ها با رفتارهای مربوط به سن رشد فرزند، وضعیت و رفتار فرهنگی مناسب باشد. فهم اختلال دوقطبی همچنین می تواند به شما در حمایت از فرزندتان کمک کند.
حمایت: همکاری با معلمان و مشاوران مدرسه و تشویق و حمایت خانواده و دوستان می تواند به شناسایی خدمات و ترغیب کودک برای رسیدن به موفقیت کمک کند.
سبک زندگی و داروهای خانگی
برای متوقف کردن چرخه های رفتاری ای که باعث اختلال دوقطبی می شود، نیاز به ایجاد تغییر در شیوه زندگی خود دارید. در اینجا چند نکته آورده شده است:
نوشیدن الکل یا استفاده از مواد تفریحی را ترک کنید. یكی از بزرگترین نگرانی های مربوط به اختلال دو قطبی، عواقب منفی رفتارهای پرخطر و سوء مصرف مواد مخدر یا الكل است. اگر در ترک خود مشکل دارید، از متخصصان کمک بگیرید.
روابط سالم ایجاد کنید. با افرادی که تأثیر مثبت دارند ارتباط برقرار کنید. دوستان و اعضای خانواده می توانند از علائم هشدار دهنده تغییر روحیه حمایت و به شما کمک کنند.
یک برنامه زندگی سالم ایجاد کنید. داشتن روال منظم برای خواب، غذا خوردن و فعالیت بدنی می تواند به متعادل کردن روحیه شما کمک کند. قبل از شروع هر برنامه ورزشی با پزشک خود مشورت کنید. یک رژیم غذایی سالم داشته باشید.
اگر لیتیوم مصرف می کنید، در مورد مصرف مناسب مایعات و نمک با پزشک خود صحبت کنید. اگر در خوابیدن مشکل دارید، درمورد آنچه که می توانید انجام دهید با پزشک یا متخصص بهداشت روان صحبت کنید.
قبل از مصرف سایر داروها ابتدا آن ها را بررسی کنید. قبل از مصرف داروهای تجویز شده توسط پزشک دیگر یا هرگونه مکمل یا داروی بدون نسخه، با پزشک معالج اختلال دوقطبی خود تماس بگیرید. بعضی اوقات برخی از داروها باعث ایجاد افسردگی یا جنون می شوند یا ممکن است با داروهای مصرف شده برای اختلال دوقطبی تداخل پیدا کنند.
تهیه نمودار خلق و خوی را فراموش نکنید. ثبت تاریخچه ای از روحیات روزانه، روش های درمانی، خواب، فعالیت ها و احساسات ممکن است در شناسایی محرک ها، گزینه های درمانی مؤثر و در صورت نیاز، به تنظیم درمان کمک کند.
داروهای جایگزین برای اختلال دوقطبی
تحقیقات زیادی در مورد داروهای جایگزین یا مکمل (که بعضاً به آن ها پزشکی یکپارچه نیز گفته می شود) و اختلال دوقطبی انجام شده است. بیشتر مطالعات در مورد افسردگی اساسی است، بنابراین مشخص نیست که چگونه این روش ها بر روی اختلال دوقطبی تاثیر می گذارند.
اگر علاوه بر درمان توصیه شده توسط پزشک، از داروهای جایگزین یا مکمل استفاده می کنید، ابتدا اقدامات احتیاطی زیر را انجام دهید:
مصرف داروهای تجویز شده یا جلسات درمانی را متوقف نکنید. در ارتباط با درمان اختلال دو قطبی، داروهای جایگزین یا مکمل ها جایگزینی برای مراقبت منظم پزشکی نیستند.
با پزشکان و متخصصان بهداشت روان صادق باشید. به آن ها بگویید که دقیقاً کدام داروهای جایگزین یا مکمل را استفاده می کنید یا دوست دارید امتحان کنید.
از خطرات احتمالی آگاه باشید. محصولات جایگزین و مکمل ها، کار داروهای تجویز شده را انجام نمی دهند. طبیعی بودن، به معنای بی خطر بودن نیست. قبل از استفاده از داروهای جایگزین یا مکمل، در مورد خطراتی مانند تداخلات اساسی با داروها با پزشک خود صحبت کنید.
مقابله و پشتیبانی در اختلال دوقطبی
مقابله با اختلال دوقطبی می تواند چالش برانگیز باشد. در اینجا چند روش وجود دارد که می توانند به شما کمک کنند:
در مورد اختلال دوقطبی اطلاعات کسب کنید. آموزش در مورد وضعیت تان می تواند شما را توانمند سازد و ترغیب کند تا به برنامه درمانی خود پایبند باشید و تغییرات خلق و خوی خود را بشناسید. به آموزش خانواده و دوستان خود در مورد آنچه بر شما می گذرد، بپردازید.
بر اهداف خود متمرکز شوید. یادگیری مدیریت اختلال دوقطبی می تواند زمان بر باشد. با یادآوری اهداف تان، به خود بگویید که می توانید برای ترمیم روابط آسیب دیده و سایر مشکلات ناشی از نوسانات روحی تان تلاش کنید.
به یک گروه حامی بپیوندید. گروه های حمایتی مخصوص مبتلایان به اختلال دوقطبی می توانند به شما کمک کنند تا با کسانی که در مواجهه با چالش های مشابه هستند ارتباط برقرار کرده و تجربیات خود را به اشتراک بگذارید.
خروجی های سالم را پیدا کنید. روش های سالم برای هدایت انرژی خود، مانند سرگرمی، ورزش و فعالیت های تفریحی را پیدا کنید.
روش های کسب آرامش و مدیریت استرس را بیاموزید. یوگا، تای چی، ماساژ، مراقبه یا سایر تکنیک های آرامش بخش می توانند کمک کننده باشند.
اگر به فکر آسیب رساندن به خود هستید یا به خودکشی فکر می کنید:
- به فردی که فورا بتواند به شما کمک کند اطلاع دهید.
- اگر در حال درمان توسط متخصص بهداشت روان هستید، با او تماس بگیرید.
- با پزشک خود تماس بگیرید.
- به نزدیکترین بخش اورژانس بیمارستان مراجعه کنید.
اگر یکی از نزدیکانتان قصد خودکشی دارد:
- او را تنها نگذارید.
- سعی کنید او را به نزدیک ترین مرکز اورژانس ببرید، یا با شماره 115 تماس بگیرید.
- سلاح گرم یا سایر ابزارهای بالقوه خودکشی، از جمله داروها را از دسترس او خارج کنید.
جلوگیری از اختلال دوقطبی
هیچ راه مطمئنی برای جلوگیری از اختلال دوقطبی وجود ندارد. با این حال، فهم سریع علائم یک بیماری روانی می تواند در جلوگیری از بدتر شدن اختلال دوقطبی یا سایر شرایط سلامت روان موثر باشد.
اگر به اختلال دوقطبی مبتلا شده اید، برخی از راهکارها می توانند در جلوگیری از تبدیل شدن کامل علائم جزئی به بیماری جنون یا افسردگی موثر باشند:
به علائم هشدار دهنده توجه کنید. توجه زودهنگام به علائم می تواند از بدتر شدن آن ها جلوگیری کند. شما ممکن است الگویی را برای قسمت های دوقطبی خود و اینکه چه چیزی باعث آنها می شود، مشخص کرده باشید. اگر احساس می کنید که در حالت افسردگی یا جنون قرار دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. از اعضای خانواده یا دوستان بخواهید که علائم شما را زیر نظر بگیرند.
از مصرف مواد مخدر و الكل خودداری كنید. استفاده از الکل یا داروهای تفریحی می تواند علائم شما را بدتر کند و باعث بازگشت مجدد آنها شود.
داروهای خود را دقیقاً طبق دستورالعمل مصرف کنید. ممکن است وسوسه شوید که درمان را متوقف کنید – اما این کار را نکنید. متوقف کردن داروی خود یا کاهش دوز آن ممکن است باعث بروز عوارض نزولی شود یا علائم شما را بدتر کند.
