اختلالات روان تنی یا سایکوسوماتیک به دسته ای از بیماری های روانی گفته می شود که با علائم جسمی همراهند. برخلاف بیماری های جسمی مثل عفونت یا آسیب دیدگی، علائم جسمی این نوع بیماری ها برگرفته از احساسات و تفکر ذهنی خود بیمار است نه یک علت خاص ارگانیک. اختلالات سایکوسوماتیک معمولا ناشی از استرس ها و تنش های روحی و عاطفی اند که به صورت درد یا سایر علائم جسمی بروز می کنند. در این مقاله از بخش بیماری های دکتر سلام به بررسی سه اختلال سایکوسوماتیک یعنی سندروم روده تحریک پذیر، بی اشتهایی و پرخوری عصبی و نحوه درمان هر یک از آنها می پردازیم.
سندروم روده تحریک پذیر (IBS)
سندروم روده تحریک پذیر (IBS) یکی از بیماری های شایع و مزمن دستگاه گوارش است که باعث بروز علائمی مثل گرفتگی معده، نفخ یبوست و یا اسهال می شود. برآوردها نشان می دهند که این بیماری معمولا در افراد بین 20 تا 30 سال بروز می کند و به طور میانگین از هر 5 نفر 1 نفر به آن مبتلا می شود. علاوه بر این تحقیقات نشان می دهند زنان دو برابر مردان به سندروم روده تحریک پذیر دچار می شوند. در اغلب موارد این بیماری مادام العمر است اما گاهی اوقات نیز ممکن است پس از چند سال بهبود پیدا کند.
علائم سندروم روده تحریک پذیر
علائم سندروم روده تحریک پذیر در افراد مختلف متفاوت است و ممکن است در برخی ها شدیدتر از بقیه باشند. این علائم معمولا در زمان های خاص مثل مواقعی که فرد دچار استرس می شود یا بعد از خوردن غذاهای خاصی تشدید می شوند. به طور کلی اصلی ترین و شایع ترین علائم سندروم روده تحریک پذیر عبارتند از:
- درد و گرفتگی شکم که بعد از اجابت مزاج برطرف می شود
- اسهال یا یبوست
- نفخ بیش از حد
- احساس نیاز فوری به اجابت مزاج
- احساس عدم تخلیه کامل روده ها بعد از اجابت مزاج
- دفع مخاط از مقعد
سایر مشکلات سندروم روده تحریک پذیر
علاوه بر علائم اصلی، معمولا بیماران مبتلا به این اختلال مشکلات دیگری را هم تجربه می کنند که عبارتند از:
- احساس بی حالی یا کمبود انرژی
- کمر درد
- مشکلات مربوط به مثانه مثل بیدار شدن از خواب در شب برای تخلیه مثانه، احساس نیاز فوری به تخلیه مثانه و بروز مشکل در تخلیه کامل آن
- احساس درد هنگام برقراری رابطه جنسی
- بی اختیاری ادرار
علائم سندروم روده تحریک پذیر روی زندگی رومزه بیمار نیز تاثیر بسزایی دارد و می توان گفت اغلب افراد مبتلا به این اختلال احساس افسردگی و اضطراب دارند.
علل سندروم روده تحریک پذیر
مشکلات مربوط به هضم غذا
بعد از خوردن غذا، بدن شما با استفاده از حرکات ریتمیک فشرده سازی و شل کردن عضلات روده غذا را در دستگاه گوارش حرکت می دهد. اما این فرایند در بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر تغییر می کند و ممکن است زودتر یا دیرتر از زمان مناسب مواد مصرف شده وارد سیستم گوارش شوند. اگر غذا خیلی سریع از دستگاه گوارش عبور کند شما به اسهال مبتلا می شوید چون دستگاه گوارش فرصت کافی بد جذب آب از مواد ندارد.
بیشتر بدانید: روشهای سریع و آسان برای هضم غذا
در صورت حرکت آهسته و کند این مواد نیز دچار یبوست می شوید چون آب زیادی از این مواد جذب می شود. علاوه بر این بررسی ها نشان می دهند که مشکلاتی مثل سوء جذب اسیدهای صفراوی هم می تواند باعث بروز سندروم روده تحریک پذیر شود.
افزایش حساسیت روده
مسؤل ایجاد بسیاری از احساسات شما دستگاه گوارشتان است. به عنوان مثال، سیگنال هایی که از اعصاب موجود در دستگاه گوارشتان به مغز فرستاده می شوند باعث می شوند احساس گرسنگی یا سیری کنید و یا نیاز به دستشویی رفتن داشته باشید.
برخی از محققان معتقدند که روده بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر نسبت به سیگنال های عصبی دستگاه گوارش بیش از حد حساس است؛ مثلا سوء هاضمه خفیف و معمولی که برای بسیاری از افراد مساله عادی و قابل حلی محسوب می شود در این بیماران مشکلات بزرگی مثل درد شدید معده ایجاد می کند.
عوامل راون شناختی
شواهد نشان می دهند که عوامل روان شناختی نیز در بروز بیماری سندروم روده تحریک پذیر موثرند. حالت های شدید روحی مثل استرس و اضطراب باعث ایجاد تغییرات شیمیایی در بدن می شوند که عملکرد طبیعی دستگاه گوارش را مختل می کنند.
البته این مساله فقط درباره بیماران مبتلا به این اختلال صدق نمی کند؛ برای خیلی ها اتفاق می افتد که وقتی در شرایط استرس زا و نگران کننده قرار می گیرند سیستم گوارششان مختل می شود و دچار مشکلات اجابت مزاج می شوند.
در برخی موارد نیز بیمار مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر در کودکی مورد سوء استفاده، بی توجهی و بداخلاقی قرار گرفته یا در آن یک بیماری جدی و یا یک واقعه آسیب زای مهم را تجربه کرده است. این تجربیات ناراحت کننده می تواند بیمار را نسبت به علائم درد و ناراحتی حساس تر از دیگران کنند.
تشدید کننده های سندروم روده تحریک پذیر
مصرف برخی نوشیدنی ها و غذاها باعث تشدید علائم سندروم روده تحریک پذیر می شوند. این موارد بین افراد مختلف متفاوت است اما متدوال ترین آنها عبارتند از:
- الکل
- نوشیدنی های گازدار
- شکلات
- نوشیدنی های حاوی کافئین مثل چای، قهوه یا کولا
- خوراکی های فراوری شده مثل بیسکوییت
- غذاهای سرخ شده یا چرب
استرس
استرس نیز به عنوان یکی دیگر از علل سندروم روده تحریک پذیر شناخته شده است. یادگیری روش های مدیریت استرس و مقابله با آن می تواند گام بزرگی در جهت بهبود و کاهش علائم این اختلال باشد.
بیشتر بدانید: واکنش های طبیعی بدن در مقابل استرس
درمان سندروم روده تحریک پذیر
درمان سندروم روده تحریک پذیر اغلب ترکیبی از دارو درمانی و تغییر سبک زندگی است که در ادامه به بررسی آنها می پردازیم.
رژیم غذایی مناسب
با اینکه تغییر رژیم غذایی نقش مهمی در کنترل علائم سندروم روده تحریک پذیر دارد اما نمی توان یک رژیم واحد و معین برای همه بیماران مبتلا به این اختلال تجویز کرد. در واقع رژیم غذایی هر فرد به علائم و نحوه واکنش او به غذاهای مختلف بستگی دارد. اگر به این بیماری دچارید توصیه می کنیم که یک لیست از مواد غذایی و نوشیدنی هایی که علائمتان را تشدید و تحریک می کنند تهیه و از مصرف آنها خودداری کنید. با این حال این نکته را هم باید بدانید که لزومی ندارد برای همیشه مصرف این مواد غذایی را کنار بگذارید.
فیبر
معمولا به افراد مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر توصیه می شود میزان فیبر مصرفی شان را تغییر بدهند. 2 نوع فیبر اصلی وجود دارد: فیبر محلول که در آب حل می شود و فیبر نامحلول
مواد غذایی حاوی فیبر محلول عبارتند از:
- جو دوسر
- جو
- چاودار
- میوه هایی مثل سیب و موز
- سبزیجات ریشه دار مثل سیب زمینی و هویج
- تخم کتان
مواد غذایی حاوی فیبر نامحلول عبارتند از:
- نان سبوس دار
- سبوس
- غلات
- آجیل و دانه ها ( به جز تخم کتان)
اگر به اسهال دچار شده اید کاهش مصرف فیبر نامحلول می تواند به درمان آن کمک کند. در صورت ابتلا به یبوست نیز می توانید با افزایش مقدار فیبر محلول مصرفی و همینطور افزایش میزان آب نوشیدنی تان آن را برطرف کنید. اگر دائما دچار نفخ می شوید توصیه می شود مصرف برخی میوه ها و سبزیجات نفاخ، شیر، غلات و حبوبات را محدود کنید.
نکات تغذیه ای کلی برای کاهش علائم سندروم روده تحریک پذیر
- سر وقت و منظم غذا بخورید
- هیچ یک از وعده های غذایی تان را حذف نکنید و بین آنها فاصله های طولانی نیندازید
- هر روز حداقل 8 لیوان نوشیدنی به خصوص آب و سایر نوشیدنی های بدون کافئین مثل چای و دمنوش های گیاهی مصرف کنید
- مصرف چای و قهوه تان را تا حداکثر سه فنجان در روز کاهش بدهید
- از مصرف مشروبات الکلی خودداری کنید
- از مصرف نشاسته های مقاوم به هضم که اغلب در غذاهای فراوری شده یا دو بار پخته شده وجود دارد خودداری کنید
- در صورت ابتلا به اسهال از مصرف آدامس، نوشیدنی ها و هر محصولی که حاوی شیرین کننده مصنوعی سوربیتول است خودداری کنید
- اگر نفخ دارید مصرف جو دوسر و حداکثر 1 قاشق غذاخوری تخم کتان در روز به کاهش نفختان کمک می کند.
ورزش
علائم بسیاری از مبتلایان به سندروم روده تحریک پذیر بعد از ورزش کردن کاهش پیدا می کند. می توانید با پزشکتان در خصوص تمرین ها و حرکات ورزشی مناسب مشورت کنید. توصیه می شود هر هفته حداقل 150 دقیقه فعالیت هوازی با شدت متوسط مثل پیاده روی سریع و یا دوچرخه سواری انجام بدهید. نکته مهم این است که شدت این فعالیت ها باید به حدی باشد که ضربان قلب و ریتم تنفستان را افزایش بدهند.
کاهش استرس
کاهش اضطراب و استرس نیز می تواند در کاهش شدت و دفعات علائم سندروم روده تحریک پذیر موثر باشد. برخی از روش های کاهش استرس عبارتند از:
- استفاده از تکنیک های آرام سازی ذهن و بدن مثل مدیتیشن یا تمرین های مربوط به تنفس
- فعالیت های بدنی مثل یوگا، پیلاتس یا تای چی
- ورش منظم مثل دویدن، شنا یا پیاده روی
مصرف پروبیوتیک
تحقیقات نشان می دهند که مصرف پروبیوتیک در کاهش علائم سندروم روده تحریک پذیر در برخی مبتلایان به این اختلال موثر است. پروبیوتیک ها نوعی مکمل غذایی اند که حاوی باکتری های مفید هستند و می توانند تعادل باکتریایی روده ها را بازگردانند.
داروهای ضد تحرک برای درمان اسهال
لوپرامید نام یکی از داروهای ضد تحرک است که با کند کردن انقباضات ماهیچه های روده مانع از عبور سریع مواد از دستگاه گوارش می شود و در نتیجه اسهال را برطرف می کند. از جمله عوارض جانبی مصرف این دارو می توان به گرفتگی معده و نفخ، سرگیجه، خواب آلودگی و بثورات پوستی اشاره کرد.
داروهای ضد افسردگی با دوز پایین
مصرف برخی داروهای افسردگی با دوز کم می تواند باعث آرام شدن معده و کاهش علائم سندروم روده تحریک پذیر شود. به طور کلی دو نوع داروی ضد افسردگی برای درمان این اختلال استفاده می شود: داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (TCAs) و مهار کننده های باز جذب سروتونین (SSRIs).
داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مثل آمیتریپتیلین در مواردی تجویز می شوند که داروهای ضد اسپاسم نتوانند علائم بیماری را کاهش بدهند یا از بین ببرند. این داروها با جلوگیری از ارسال سیگنال های عصبی به مغز عمل می کنند و ممکن است با عوارضی مثل خشکی دهان، یبوست، تاری دید و خواب آلودگی همراه باشند.
داروهای مهار کننده باز جذب سروتونین مثل سیتالوپرام، فلوکستین و پروکستین نیز جزو جایگزین های داروهای ضد افسردگی به شمار می روند و عوارض جانبی شایع مصرف آنها شامل تاری دید، سرگیجه، اسهال و یبوست است.
داروهای ضد اسپاسم و گرفتگی
داروهای ضد اسپاسم با شل کردن عضلات دستگاه گوارشی به کاهش علائم سندروم روده تحریک پذیر کمک می کنند. روغن مبورین و روغن نعناع از جمله داروهای ضد اسپاسم هستند. به ندرت اتفاق می افتد که این داروها عارضه جانبی خاصی ایجاد کنند اما در برخی موارد روغن نعنا می تواند باعث سوزش سر دل شود.
درمان های روان شناختی سندروم روده تحریک پذیر
اگر بعد از 12 ماه تحت درمان بودن باز هم علائم سندروم روده تحریک پذیر در شما کاهش پیدا نکرد یا از بین نرفت احتمالا پزشک مداخلات روان شناختی را برایتان تجویز می کند. چندین نوع روان درمانی مختلف وجود دارد که همه آنها شامل آموزش تکنیک ها و روش هایی برای کنترل و کاهش علائم سندروم روده تحریک پذیرند.
درمان های روان شناختی افراد مبتلا به این اختلال شامل موارد زیر است:
روان درمانی
این روش شامل صحبت با یک متخصص درمانگر برای حل مشکلات مربوط به اختلال سندروم روده تحریک پذیر است.
رفتار درمانی شناختی (CBT)
این راهکار در واقع نوعی روش درمانی است که به بررسی نحوه ارتباط اعتقادات و افکار فرد با رفتار و احساساتش می پردازد. طی این روش شما یاد می گیرید چطور در شرایط مختلف و چالش برانگیز واکنش درست و مناسب نشان بدهید.
هیپنوتیزم درمانی
در این روش از هیپنوتیزم به عنوان یک راه درمانی برای کمک به بیمار استفاده می شود.
درمان های مکمل
برخی ها اعتقاد دارند که روش های مکمل دیگری مثل طب سوزنی یا رفلکسولوژی می توانند در درمان بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر موثر باشند. با این حال هنوز هیچ مدرک علمی و پزشکی قابل استناد برای این مساله وجود ندارد و این روش ها توصیه نمی شوند.
بی اشتهایی عصبی (Anorexia Nervosa)
بی اشتهایی عصبی یا آنورکسیا نروزا یکی از اختلالات مهم و جدی مربوط به غذا خوردن است که اغلب در خانم های جوان دیده می شود. با این حال این بیماری ممکن است در هر سنی و برای هر کسی اتفاق بیفتد و نیاز به درمان مناسب داشته باشد.
بی اشتهایی عصبی در دسته بیماری ها و اختلالات روانی طبقه بندی می شود چون باعث تغییر نگرش ما نسبت به خودمان می شود و این تصور را به وجود می آورد که ما چاق تر از چیزی هستیم که باید باشیم؛ حتی اگر چنین چیزی در واقعیت صحت نداشته باشد.
بی اشتهایی عصبی موجب سرخوردگی شدید فرد درباره اندامش می شود؛ به طوری که او حتی اگر از لاغری مفرط رنج ببرد مدام تصور می کند بسیار چاق است. افراد مبتلا به این اختلال یا بسیار کم غذا می خورند و یا به طور کامل هیچ نوع غذا یا نوشیدنی خاصی مصرف نمی کنند و فقط هر از گاهی آب می نوشند. بزرگترین ترس افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی ترس از چاق شدن و اضافه وزن است و این ترس روند درمان را کمی با مشکل روبرو می کند.
چطور بفهمیم دچار بی اشتهایی عصبی شده ایم؟
با اینکه معمولا تشخیص بی اشتهایی عصبی کار ساده ایست اما ممکن است در برخی موارد این اختلال با مسائلی مثل خجالت کشیدن فرد از غذا خوردن با دیگران یا ترس او از این کار اشتباه گرفته شود. به طور کلی اگر هیجاناتتان نسبت به غذاهایی ک قبلا شما را وسوسه می کرده فروکش کرده است یا بدون هیچ دلیل خاصی احساس بی اشتهایی و بیزاری نسبت به غذا خوردن دارید و یا اینکه روی ورزش کردن شدید و کاهش وزن اصرار زیادی می کنید به احتمال زیاد دچار بی اشتهایی عصبی هستید.
سوء تغذیه نیز نقش بزرگی در بی اشتهایی عصبی ایفا می کند؛ به این معنی که فرد مبتلا به این اختلال اغلب دچار عوارض ناشی از سوء تغذیه شامل ریزش مو، ضعف استخوان، اختلالات خونی، و سایر واکنش های منفی به این بی اشتهایی می شوند.
علل بی اشتهایی عصبی
دلایل ابتلا به اختلالات مربوط به غذا خوردن برای هر کسی متفاوت است. از آنجایی که بی اشتهایی عصبی یک بیماری سایکوسوماتیک است، هر نوع عامل روانی مثل استرس، افسردگی و یا بر هم خوردن میزان ترشح هورمون ها می تواند در بروز آن نقش داشته باشد. به عقیده کارشناسان، این اختلال می تواند از ژنتیک، رسانه های اجتماعی و سایر رسانه های ارتباطی نیز ریشه بگیرد.
بی اشتهایی عصبی اغلب در سال های حساس زندگی یعنی دوران نوجوانی و جوانی که بدن در حال تغییر است بروز می کند و احساسات و افکار فرد نقش مهمی در ایجاد آن ایفا می کنند. تحقیقات دیگری نیز نشان داده اند که بین میزان سروتونین موجود در بدن و بی اشتهایی عصبی ارتباطاتی وجود دارد که ثابت می کنند انتقال دهنده های عصبی نیز می توانند نقش مهمی در نحوه درک فرد از خود و جهان پیرامونش داشته باشند.
درمان بی اشتهایی
رایج ترین و شناخته شده ترین روش درمانی برای درمان بی اشتهایی عصبی روان درمانی همراه با مشاوره گروهی و راهنمایی های تغذیه ای است. درست مثل بیماران مبتلا به مصرف مواد مخدر و الکل، افراد دچار اختلال بی اشتهایی عصبی نیز باید در یک مرکز درمانی جداگانه و تحت نظر پزشک قرار بگیرند.
این مساله باعث می شود تا بدن کم کم عادت کند در معرض مرگ ناگهانی ناشی از سوء تغذیه قرار نگیرد. همچنین بیمار زیر نظر درمانگرهای آموزش دیده می تواند مواد مغذی مورد نیاز بدنش را دریافت کند و در صورت بروز هر مشکلی به او کمک شود.
اولویت اول برای درمان دارویی بی اشتهایی عصبی پرداختن به هر گونه مشکل مربوط به سلامتی بیمار است. اگر بیمار دچار سوء تغذیه شدید و خطرناک شده باشد یا آنقدر مضطرب و نگران باشد که زندگی اش به طور کامل مختل شده باشد باید در بیمارستان بستری شود.
متاسفانه بررسی ها نشان می دهند که حدود 20 درصد از مبتلایان به اختلال بی اشتهایی عصبی به دلیل عارضه قلبی یا سایر عوارض مرتبط با آن از جمله خودکشی جانشان را از دست می دهند. یکی دیگر از مشکلات شایع بین بیماران مبتلا به این اختلال افسردگی است که حدود 50 درصد از افراد مبتلا را درگیر می کند. به همین دلیل معمولا علاوه بر استفاده از روش های درمانی ذکر شده، پزشکان از داروهای ضد افسردگی نیز برای درمان این بیماران استفاده می کنند.
اگر احساس می کنید که شما هم به این اختلال دچارید باید به خودتان کمک کنید تا درمان شوید. تصمیم گیری برای درمان این اختلال کار ساده ای نیست چون افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی در مقابل اینکه غذا خوردن را بخشی از زندگی معمول و عادی شان بدانند مقاومت می کنند.
بی اشتهایی در این دسته بیماران به قدری قدرتمند است که ممکن است تصور شود هرگز نمی توان بر آن غلبه کرد اما باید بدانید که با تلاش و استقامت می توانید این مشکل را حل کنید. ما راهکارهای زیر را به شما پیشنهاد می کنیم:
قبول کنید که دچار مشکل شده اید
اولین قدم برای درمان بی اشتهایی عصبی قبول این مساله است که بی اشتهایی تان عادی نیست و از کنترل شما خارج شده است. باید بپذیرید که این مساله پیامدهای جسمی و روانی زیانباری برایتان دارد و خواهد داشت.
با دیگران در این خصوص صحبت کنید
مطمئنا صحبت کردن با دیگران درباره شرایط فعلی تان سخت خواهد بود به خصوص اگر برای مدت طولانی بی اشتهایی تان را از بقیه مخفی نگه داشته اید اما تلاش کنید که این کار را بکنید. ممکن است احساس شرمندگی و خجالت داشته باشید یا این موضوع شما را بترساند؛ اما باید بدانید که شما تنها نیستید. افراد زیادی در سراسر دنیا به این اختلال دچارند. سعی کنید با کسی که به او اعتماد دارید صحبت کنید و کمک بخواهید.
از قرار گرفتن در مکان ها و موقعیت هایی که بی اشتهایی شما را تشدید می کند خودداری کنید
اگر نگاه کردن به مجلات مد و تناسب اندام شما را مضطرب می کند و باعث تشدید بی اشتهایی تان می شود از آنها دوری کنید. به علاوه اینکه وقتتان را با دوستان و افرادی که مدام درباره کاهش وزن حرف می زنند سپری نکنید. از سر زدن به وب سایت های کاهش وزن و لاغری خودداری کنید و در مکان هایی که می دانید احساس بی اشتهایی تان را چند برابر می کند حضور پیدا نکنید.
از یک متخصص کمک بگیرید
توصیه ها و راهنمایی های متخصصان آموزش دیده می تواند به درمان اختلال بی اشتهایی عصبی کمک زیادی کند. پزشک یا روان پزشک متخصص می تواند عادات و نگرش های سالم غذا خوردن را در شما احیا کند و کمک کند تا دوباره اشتهایتان را به دست بیاورید.
پرخوری عصبی (Bulimia Nervosa)
بولیمیا نروزا یا پرخوری عصبی یکی از اختلالات تهدید کننده زندگیست که در آن فرد موقع عصبانی شدن کنترلش را در خوردن از دست می دهد و بعد با استفاده از روش های ناسالم سعی می کند تا کالری اضافی دریافت شده را از بین ببرد. افراد مبتلا به پرخوری عصبی برای خلاص شدن از این کالری ها و جلوگیری از اضافه وزن و چاقی از روش های مختلفی استفاده می کنند.
به عنوان مثال ممکن است بعد از غذا خوردن به طور عمد استفراغ کنند یا بیش از حد از ملین ها، مکمل های کاهش وزن و یا داروهای ادرار آور استفاده کنند. علاوه بر این ممکن است فرد به کارهای دیگری مثل روزه گرفتن، رژیم های غذایی سخت و یا ورزش شدید و سنگین دست بزند تا کالری دریافتی را از بین ببرد و مانع از افزایش وزنش شود.
علائم پرخوری عصبی
بیماران مبتلا به اختلال پرخوری عصبی معمولا علائم زیر را از خودشان نشان می دهند:
- مدام درباره اندام و بدنشان فکر می کنند
- از اینکه دچار افزایش وزن بشوند می ترسند
- به طور غیر طبیعی و یک دفعه شروع به خوردن مقدار زیادی غذا می کنند
- موقع عصبانیت و پرخاشگری نمی توانند غذا خوردنشان را کنترل کنند
- بعد از پرخوری کردن استفراغ می کنند تا مانع از افزایش وزنشان شوند
- بدون نیاز به ملین ها و دیورتیک ها استفاده یا تنقیه می کنند تا کالری اضافی را از بین ببرند
- روزه های سخت می گیرند یا به طور شدید و سنگین ورزش می کنند
- از مکمل های غذایی یا گیاهی برای کاهش وزن استفاده می کنند
درمان پرخوری عصبی
نشان داده شده است که مصرف داروهای روان پزشکی در درمان پرخوری عصبی موثر است و علاوه بر توان بخشی تغذیه ای و روان درمانی می توان از این داروها نیز برای بهبود بیماران مبتلا به اختلال پرخوری عصبی استفاده کرد. البته مصرف این داروها به تنهایی تصویه نمی شود مگر اینکه بیمار به تغذیه درمانی و درمانی دسترسی نداشته باشد.
هدف اصلی در درمان پرخوری عصبی متوقف کردن روند پرخوری و پاکسازی بعد از آن است. شایع ترین داروهای مورد استفاده برای درمان این اختلال مهار کننده های بازجذب سروتونین (SSRI) که به طور کلی می توان گفت بیماران به آن پاسخ خوبی می دهند.
بیشتر بدانید: فاکتورهای موثر در بروز چاقی واضافه وزن
هنوز دقیقا مشخص نیست که این داروها چطور عمل می کنند اما به نظر می رسد که در برخی بیماران مبتلا به پرخوری عصبی مسیرهای سروتونین مختل می شود و این داروها می توانند این اختلال را برطرف کنند. تحقیقات نشان می دهند که مهار کننده های باز جذب سروتونین در کنار روان درمانی بهتر و موثرتر عمل می کنند و به تنهایی اثر چندانی ندارند.
از بین مهار کننده های باز جذب سروتونین، داروی پروزاک با نام تجاری فلوکستین تنها داروییست که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای درمان اختلال پرخوری عصبی در بزرگسالان تایید شده است. به همین دلیل در اغلب موارد اولین اقدام دارویی برای درمان این اختلال تجویز فلوکستین است.
تحقیقات نشان می دهند که اکثر بیماران مبتلا به پر خوری عصبی ظرف 3 هفته بعد از مصرف فلوکستین واکنش مثبتی به این دارو نشان می دهند و علائمشان کمتر می شود. در صورتی که این دارو کارساز واقع نشد، در مراحل بعدی از سایر مهار کننده های باز جذب سروتونین استفاده می شود. به طور کلی توصیه می شود که بیمار بعد از اولین واکنش های مثبت نسبت به دریافت دارو، 6 تا 12 ماه دوره درمانی اش را ادامه بدهد تا به طور کامل علائم اختلال از بین بروند.
