بیماری های آمیزشی یا بیماری های سرایت کننده از راه تماس جنسی

در مورد بیماری های آمیزشی چه می دانید؟ STDها بیماری هایی هستند که از طریق تماس جنسی منتقل می شوند. این بدین معنی است که آنها اغلب، اما نه به طور انحصاری،از طریق روابط جنسی پخش می شوند. اچ آی وی، کلامیدیا، تبخال دستگاه تناسلی، زگیل تناسلی، سوزاک، برخی از انواع هپاتیت، سیفلیس و تریکومونیازیس از بیماری های سرایت کننده از راه تماس جنسی (STD) هستند. در این مقاله از بخش بیماری ها و جنسی دکتر سلام به بررسی بیماری های آمیزشی می پردازیم.

بیماری های آمیزشی یا بیماری های سرایت کننده از راه تماس جنسی (STD) چه هستند؟

STD ها معمولا به بیماری های آمیزشی یا VD  نیز نامیده می شدند. آنها از شایع ترین بیماری های مسری هستند. بيشتر از 65 ميليون آمريكایی مبتلا به بیماری های آمیزشی علاج ناپذیر هستند. هر ساله 20 میلیون مورد جدید گزارش می شود. نیمی از این عفونت ها در بین افراد 15 تا 24 ساله دیده می شود و می توانند پیامدهای بلند مدتی داشته باشند.

بیماری های آمیزشی، بیماری های جدی هستند که به درمان نیاز دارند.  برخی از این بیماری های آمیزشی مانند HIV نمی توانند درمان شوند و می توانند کشنده باشند.  با یادگیری بیشتر در مورد بیماری های آمیزشی می توانید راه  هایی برای محافظت از خود را بیاموزید.

شما می توانید از یک رابطه جنسی واژینال، مقعدی و یا سکس دهانی به یک بیماری مقاربتی مبتلا شوید. همچنین می توانید از طریق تماس با اشیاء مرطوب مانند حوله ها، لباس های مرطوب و یا صندلی توالت به بیماری تریکومونیازیس آلوده شوید، اگر چه که معمولا از طریق تماس جنسی پخش می شود.  شما در معرض خطر شدیدی قرار دارید اگر :

• بیشتر از یک شریک جنسی داشته باشید.
• با فردی که شرکای جنسی زیادی داشته است، رابطه جنسی برقرار کرده باشید.
• استفاده نکردن از کاندوم در هنگام رابطه جنسی.
• استفاده از سوزن مشترک در هنگام تزریق داروهای داخل وریدی.
• اقدام به رابطه جنسی به منظور کسب پول یا مواد مخدر

HIV و تبخال، شرایط مزمنی هستند که می توانند مدیریت شوند اما قابل درمان نیستند. هپاتیت B نیز ممکن است مزمن باشداما می تواند مدیریت شود. شما ممکن است متوجه این موضوع نشوید که به برخی از بیماری های آمیزشی مبتلا هستید تا زمانی که به اندام های جنسی خود آسیبی نرسانده اید (ناباروری)، بینایی، قلب یا سایر اندام های دیگر. ابتلا به بیماری های مقابتی ممکن است سیستم ایمنی بدن را ضعیف کند و شما را در مقابل سایر عفونت ها آسیب پذیرتر کند. بیماری التهابی لگن (PID) یک عارضه پیچیده سوزاک و کلامیدیا است که باعث می شود زنان نتوانند باردار شوند وحتی می تواند کشنده باشد. اگر یک بیماری مقاربتی را به کودک تازه متولد شده انتقال دهید،ممکن است به نوزاد آسیب دائمی وارد شده و یا حتی بمیرد.

چه عواملی باعث بروز بیماری های آمیزشی می شوند؟

بیماری های آمیزشی تقریبا شامل هر نوع عفونتی می شوند. بیماری های آمیزشی باکتریایی از قبیل کلامیدیا، سوزاک و سفلیس است. بیماری های آمیزشی ویروسی شامل HIV، تبخال دستگاه تناسلی، زگیل تناسلی (HPV) و هپاتیت B هستند. عامل بروز تریکومونیازیس نیز ناشی از انگل است.

میکروب هایی که باعث بیماری های آمیزشی می شوند در مایع منی، خون، ترشحات واژن و گاهی بزاق مخفی می شوند. بیشتر این موجودات زنده از طریق واژینال، مقعد و یا رابطه جنسی دهانی پخش می شوند، اما برخی مانند آنهایی که باعث بروز تبخال دستگاه تناسلی و زگیل تناسلی می شوند ممکن است از طریق تماس با پوست گسترش پیدا کنند. شما با به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مانند مسواک یا تیغ با شخصی که دارای این بیماری است، می توانید به بیماری هپاتیت B مبتلا شوید.

9 بیماری مقاربتی در زنان: درمان و پیشگیری

بیماری های آمیزشی در زنان ممکن است درمان های مختلفی داشته باشد:

• بیماری های آمیزشی، عفونت هایی هستند که در طول هر نوع تماس جنسی منتقل می شوند.
• بسیاری از بیماری های آمیزشی در زنان، علائم خاصی ندارند.
• بیماری های آمیزشی شایع در زنان عبارتند از کلامیدیا، سوزاک، ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)، تبخال دستگاه تناسلی و ویروس زیکا است.
• درمان با داروهای آنتی بیوتیکی می تواند بیماری های آمیزشی ناشی از باکتری، از جمله کلامیدیا، سیفلیس و سوزاک را درمان کند.
• هیچ نوع درمانی برای برخی از بیماری های آمیزشی مزمن مانند HIV یا عفونت مزمن هپاتیت B وجود ندارد، اما داروهایی برای مدیریت این شرایط مزمن در دسترس می باشد.
• عوارض ناشی از بیماری های آمیزشی به نوع خاصی از بیماری بستگی دارد، اما بیماری التهابی لگن  (PID ) و ناباروری از عوارض برخی از بیماری های آمیزشی هستند.
• کاندوم می تواند از بروز برخی از بیماری های آمیزشی پیشگیری کند، اما نه از تمام آنها و هرگز به طور 100٪ از بروز بیماری های آمیزشی مؤثر نیست.

بیماری های آمیزشی (STD) چه هستند؟

بیماری های آمیزشی عفونت هایی هستند که می توانند از طریق هر نوع تماس جنسی از یک فرد به فرد دیگر منتقل شوند.گاهی به این بیماری های آمیزشی، عفونت  های مقاربتی(STI) نیز گفته می شود زیرا باعث انتقال یک موجود زنده از یک فرد به فرد دیگر در طی فعالیت جنسی می شوند. مهم است درک کنیم که تماس جنسی بیش از داشتن روابط جنسی  (واژینال و مقعدی ) را شامل می شود.  تماس جنسی شامل بوسیدن، تماس دهانی- تناسلی و استفاده از اسباب  بازی  های جنسی مانند ویبراتورها هستند. احتمالا بیماری های آمیزشی برای هزاران سال وجود داشته اند، اما خطرناک  ترین این شرایط , سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) است که از سال 1984 شناخته شده است.

بسیاری از بیماری های آمیزشی قابل درمان هستند، اما درمان  های موثر برای دیگر بیماری ها مانند اچ آی وی، ویروس پاپیلومای انسانی، هپاتیت Bو هپاتیت Cوجود ندارد.  حتی بیماری سوزاک که زمانی به آسانی درمان می شد، به بسیاری از آنتی بیوتیک  های قدیمی مقاوم شده  است. بسیاری از بیماری های آمیزشی ممکن است در افرادی که هیچ علائم بیماری ندارند و هنوز بیماری مقاربتی در آنها تشخیص داده نشده است،وجود داشته باشد. بنابراین آگاهی عمومی و آموزش در مورد این عفونت  ها و روش  های پیشگیری از آنها حائز اهمیت است.

واقعا چیزی به عنوان رابطه جنسی ایمن وجود ندارد.  تنها راه موثر برای پیشگیری از بیماری های آمیزشی، خودداری از داشتن رابطه جنسی است.رابطه جنسی در زمینه رابطه تک همسری که در آن هیچکدام از طرفین به بیماری های آمیزشی آلوده نیستند، امن و بی خطر محسوب می شود و اغلب افراد فکر می کنند که بوسیدن یک فعالیت بی خطر است.  اما متاسفانه، سیفیلیس، تبخال و دیگر عفونت  ها می توانند از طریق این عمل نسبتا ساده و ظاهرا بی ضرر اتفاق بیفتد. همه اشکال دیگر ارتباط جنسی نیز دارای خطر هستند.  اینطور تصور می شود که کاندوم باعث پیشگیری از بیماری های آمیزشی می شود. کاندوم در کاهش شیوع عفونت های خاص مانند کلامیدیا و سوزاک مفید هستند، با این حال آنها به طور کامل از عفونت  های دیگری مثل تبخال تناسلی، زگیل تناسلی، سیفیلیس و ایدز محافظت نمی کنند. پیشگیری از شیوع بیماری های آمیزشی، به مشاوره افراد در معرض خطر و تشخیص زود هنگام و درمان عفونت ها بستگی دارد.

شایع ترین بیماری های آمیزشی در زنان چیست؟

بیماری های آمیزشی شایع در زنان عبارتند ازکلامیدیا، تبخال تناسلی، ویروس پاپیلومای انسانی  (HPV )، سیفیلیس و سوزاک.  در سال ۲۰۱۹ گزارش نظارت بر روی روابط جنسی و پیشگیری از بیماری  های جنسی منتشر شده از مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری  ها در ایالات متحده  (CDC ) نشان داد که سه بیماری شایع سیفیلیس، سوزاک و کلامیدیا در حال افزایش هستند. آمار بیماری سیفیلیس و سوزاک در سال های ۲۰۱۷ تا 2018، از سال ۱۹۹۱ بیشتر بود و تعداد موارد ابتلا به کلامیدیا  (تقریبا ۱.۷ میلیون مورد ) بیشترین میزان ثبت  شده بود.

پیامد جدی افزایش بیماری سیفیلیس، افزایش چشمگیر این بیماری در تعدادی از نوزادان مبتلا به سیفیلیس است.  سیفیلیس مادرزادی می تواند دوران بارداری از مادر به نوزاد منتقل شود و این بیماری، یک بیماری جدی است که می تواند منجر به سقط جنین، تولد نوزاد مرده، مرگ نوزاد تازه متولد شده و مشکلات شدید پزشکی و عصبی شود.

بیماری سوزاک چیست؟

سوزاک یک عفونت باکتریایی است که توسط باکتری نایسریا گونوره آ (باکتری گونوکوکوس) و از طریق تماس جنسی منتقل می شود.سوزاک یکی از قدیمی  ترین بیماری های آمیزشی است.  تخمین زده می شود که در حال حاضر، بیشتر از یک میلیون زن مبتلا به سوزاک هستند.  در میان زنانی که آلوده هستند، درصد قابل  توجهی نیز آلوده به کلامیدیا نوع دیگری از باکتری  هایی که باعث ایجاد بیماری های آمیزشی می شوند هستند.

برخلاف باور عمومی، سوزاک از صندلی توالت یا دستگیره در قابل انتقال نیست. باکتری که باعث بروز سوزاک می شود، به شرایط بسیار ویژه ای برای رشد و تولید مثل نیاز دارد. این باکتری نمی تواند بیشتر از چند دقیقه خارج از بدن زندگی کند و نه می تواند بر روی پوست دست ها، بازوها و یا پاها زندگی کند و تنها بر روی سطوح مرطوب در بدن باقی می ماند و بیشتر در مهبل یافت می شود و عموما در دهانه رحم قرار می گیرد.  (دهانه رحم زن انتهای رحم است که از مهبل خارج شده  است ) و همچنین می تواند در مجرای ادرا نیز زندگی کند که از طریق این مجرا، ادرار از مثانه خارج می شود.  سوزاک می تواند در پشت گلو  (از طریق تماس دهانی) و  در مقعد نیز وجود داشته باشند.

علائم سوزاک

اکثریت زنان مبتلا به سوزاک، به ویژهدر مراحل اولیه عفونت، هیچ علایم خاصی ندارند.  هنگامی که زنان علائم و نشانه  های سوزاک را تجربه می کنند می توان گفت که به سوزاک مبتلا شده اند. سوزاک اگر درمان نشود، می تواند منجر به عفونت شدید لگن با التهاب لوله  های فالوپ و تخمدان ها شود.  سوزاک می توانند در بدن نیز پخش شوند تا مفاصل را آلوده کند و باعث بروز آرتروز گونوکوکال شود. عفونت سوزاک لوله  های فالوپ، می تواند منجر به یک عفونت جدی و دردناک لگن شود که به عنوان بیماری التهابی لگن یا PID شناخته می شود. PID در بخش قابل  توجهی از زنان با عفونت سوزاک در دهانه رحم رخ می دهد.

علائم عفونت لگن عبارتند از تب، گرفتگی لگن، درد شکمی و یا درد در هنگام آمیزش است.  عفونت لگن می تواند باعث بروز مشکل در باردار شدن و یا حتی عقیمی شود.  گاهی اوقات اگر عفونت خیلی شدید باشد، یک ناحیه موضعی از عفونت و چرک  (دمل ) شکل می گیرد و ممکن است یک عمل جراحی بزرگ لازم باشد که حتی می تواند نجات بخش زندگی فرد باشد. عفونت سوزاک در افراد مبتلا به بیماری  هایی که باعث اختلال در عملکرد ایمنی غیر طبیعی مانند ایدز می شوند، می تواند جدی تر نیز باشد.

آزمایش و تشخیص سوزاک

آزمایش سوزاک از طریق استفاده از سواب (گوش پاک کن) در محل آلوده (رکتوم، گلو، دهانه رحم) و شناسایی باکتری ها در آزمایشگاه و یا از طریق کشت مواد از سواب (رشد باکتری ها) و یا شناسایی ماده ژنتیکی از باکتری ها انجام شود. گاهی اوقات آزمایشات به دلیل بروز خطاهای نمونه برداری (عدم وجود باکتری در ناحیه نمونه برداری) یا دیگر مشکلات فنی، حتی زمانی که زن به عفونت مبتلا باشد، باکتری را نشان نمی دهد. آزمایشات جدید تری برای تشخیص سوزاک شامل استفاده از پروب های DNA یا تکنیک های تقویتی (به عنوان مثال، واکنش زنجیره ای پلیمراز یا PCR) برای شناسایی ماده ژنتیکی باکتری ها است. این آزمایشات نسبت به کشت دارند گران تر هستند اما معمولا نتایج سریع تری دارند.

درمان سوزاک

در گذشته، درمان سوزاک بدون عارضه، نسبتا ساده بود. تزریق پنی سیلین تقریبا هر فرد آلوده ای را درمان می کرد. متاسفانه انواع جدیدی از سوزاک وجود دارند که در برابر آنتی بیوتیک های مختلف از جمله پنی سیلین ها مقاوم شده اند و بنابراین درمان آنها دشوارتر است. خوشبختانه، سوزاک هنوز هم می تواند با سایر داروهای تزریقی یا خوراکی درمان شود..

عفونت  های ساده گونوکوکال دهانه رحم، مجرای ادرار و رکتوم، معمولا با یک بار تزریق سفتریاکسون و یا سفیکسیم خوراکی (سوپراکس) درمان می شوند.  برای عفونت  های ساده گونوکوکال حلق، درمان پیشنهادی سفتریاکسون به صورت تک دوز است.

روش  های جایگزین برای عفونت  های ساده گونوکوکال دهانه رحم، مجرای ادرار و رکتوم شامل اسپکتینومایسین در زنانی که باردار نیستند یا دوزهای تک سفالوسپورین هایی مانند سفتیزوکسیم یا سفوکسیتین و یا 1 گرم آنتی بیوتیک پروبنسید خوراکی یا سفوتاکسیم می باشند.

درمان سوزاک باید شامل داروهایی باشد که کلامیدیا و سوزاک را نیز درمان کند (مانند آزیترومایسین یا داکسی سایکلین)  زیرا سوزاک و کلامیدیا اغلب در یک شخص وجود دارند. شرکای جنسی زنانی که سوزاک یا کلامیدیا دارند، باید برای درمان هر دو عفونت معالجه شوند زیرا ممکن است شریک زندگی آنها نیز آلوده شود. درمان شرکای جنسی، از عود مجدد عفونت به زن جلوگیری می کند. زنانی که از PID یا آرتروز گونوکوکال رنج می برند، به درمان تهاجمی تری نیاز دارند که بر ضد باکتری هایی که ایجاد کننده سوزاک هستند، موثر است. این زنان اغلب به تجویز داخل وریدی آنتی بیوتیک ها نیاز دارند.

مهم است که به این نکته توجه داشته باشیم که داکسی سایکلین، یکی از داروهای توصیه  شده برای درمان PID است و استفاده آن  برای زنان باردار توصیه نمی شود.

سوزاک یکی از بیماری های آمیزشی است که به سادگی قابل پیشگیری می باشد زیرا باکتری که باعث عفونت می شود، فقط تحت شرایط خاصی می تواند دوام بیاورد و زنده بماند. استفاده از کاندوم می تواند از بروز عفونت سوزاک پیشگیری کند. از آنجایی که این موجود زنده می تواند در گلو زندگی کند، باید از کاندوم در حین رابطه دهانی- تناسلی نیز استفاده شود.

بیماری کلامیدیا یکی از بیماری های آمیزشی

بیماری کلامیدیا یک باکتری است که باعث بروز یک عفونت می شود که بسیار شبیه سوزاک است و نحوه شیوع و علائم مشابهی دارد.  این بیماری شایع است و  تخمین ها حاکی از آن است که  2.9 میلیون عفونت به طور سالانه در ایالات متحده رخ می دهد. همانند سوزاک، باکتری کلامیدیا در دهانه رحم و مجرای ادرار یافت می شود و می تواند در گلو یا رکتوم نیز زندگی کند. هم مردان و هم زنان آلوده اغلب فاقد علائم عفونت کلامیدیا هستند. بنابراین، این افراد می توانند ناخودآگاه این عفونت را به دیگران انتقال دهند. نوه دیگر کلامیدیا تراکوماتیس، که در آزمایشگاه های تخصصی قابل تشخیص می باشد، باعث ابتلا به بیماری مقاربتی با عنوان لنفوگرانولوم ونیروم می شود.

علائم کلامیدیا

اکثریت زنان مبتلا به کلامیدیا، دارای علائمی نیستند. سرویسیت (عفونت دهانه رحم) از شایع ترین نشانه های وجود عفونت است. در حالی که نیمی از زنان مبتلا به سرویسیت کلامیدیال، هیچ علامتی ندارند، برخی دیگر ممکن است ترشحات واژن و یا درد شکمی را تجربه کنند. عفونت مجرای ادرار معمولا با عفونت کلامیدیایی در دهانه رحم همراه است. زنان مبتلا به عفونت مجرای ادراری، دارای علائم عفونت مجاری ادراری هستند از جمله درد هنگام ادرار و نیاز مکرر و فوری به ادرار.

کلامیدیا برای لوله های فالوپ بسیار مخرب است و همچنین می تواند باعث عفونت شدید لگن شود. در صورتی که درمان نشود، برخی از زنان مبتلا به کلامیدیا به بیماری التهابی لگن مبتلا می شوند. از آنجایی که این عارضه، علائمی برای زنان آلوده ندارد، عفونت کلامیدیایی اغلب درمان نمی شود و منجر به تخریب شدید لوله های فالوپ، مشکلات باروری و حاملگی خارج از رحمی در لوله فالوپ می شود.

عفونت کلامیدیا، مانند سوزاک، با افزایش شیوع زایمان زودرس مرتبط است. علاوه بر این، نوزاد می تواند در هنگام عبور از کانال تولد آلوده، مبتلا به عفونت شده که می تواند منجر به بروز آسیب جدی چشم یا ذات الریه شود. به همین دلیل، تمام نوزادان با قطره های چشمی حاوی آنتی بیوتیک درمان می شوند که کلامیدیا را می کشد. درمان تمام نوزادان به دلیل تعداد زیاد زنان آلوده ای که هیچ علائمی ندارند و باعث عواقب وخیم ناشی از عفونت کلامیدیایی چشم نوزاد می شوند، امری عادی است.

تشخیص کلامیدیا

کلامیدیا را می توان با کمک سواب و جمع آوری موادی که در دهانه رحم جمع شده اند و توسط یک آینه طبی یا سپکولوم تشخیص داد، اما آزمایشات  غربالگری غیر تهاجمی بر روی ادرار یا بر روی سواب های واژینال ارزان تر هستند و گاهی برای بیماران قابل قبول تر می باشد. در حالی که کشت دادن ارگانیسم می تواند تشخیص را تایید کند، این روش به آزمایشگاه های تحقیقاتی و تحقیقات پزشکی قانونی محدود می شود. برای تشخیص معمولی، آزمایشات تشخیصی  جدیدتر و ارزان قیمتی که به شناسایی و تقویت ماده ژنتیکی ارگانیسم بستگی دارد، می توانند جایگزین روش های قدیمی و زمان بر شوند.

درمان کلامیدیا

درمان کلامیدیا شامل مصرف آنتی بیوتیک ها می باشد. درمان تک دوز مناسب برای کلامیدیا شامل آزیترومایسین خوراکی است (Zithromax، Zmax). درمان های جایگزین اغلب به دلیل هزینه بالای این دارو، مورد استفاده قرار می گیرند. رایج ترین روش درمانی جایگزین، داکسی سایکلین است (ویبرامایسین، اوراسه، آدوکسا، آتریدوکس وغیره ). برخلاف بیماری سوزاک، مقاومت کلامیدیا در برابر آنتی بیوتیک های فعلی کم است. بسیاری از آنتی بیوتیک های دیگر نیز وجود دارند که در مقابله با کلامیدیا مؤثر بوده اند. همانند بیماری سوزاک، کاندوم یا مانع محافظتی دیگر، مانع از گسترش عفونت می شود.

بیماری سیفلیس چیست؟

سیفلیس یک نوع بیماری مقاربتی است که قرن ها پیش وجود داشته است. این بیماری از طریق یک موجود زنده باکتریایی به نام اسپیروکت(یک نوع باکتری مارپیچ) ایجاد می شود. نام علمی این موجود زنده Treponema pallidum است. اسپیروکت شبیه کرم است، شکل مارپیچی دارد و زمانی که در زیر میکروسکوپ دیده می شود به شدت تکان می خورد و با پنهان شدن در پوشش مرطوب  مخاط دهان یا دستگاه تناسلی، می تواند فرد را آلوده می کند. اسپیروکت یک زخم قدیمی و بدون درد را تولید می کند که به عنوان سیفلیس(خوره) شناخته می شود.

علائم سیفلیس

سیفلیس دارای سه مرحله و  به همراه یک مرحله غیرفعال (نهفته) است. تشکیل زخم (خوره) اولین مرحله است که در هر زمان، از 10 تا 90 روز پس از ابتلا به عفونت و به طور متوسط 21 روز پس از بروز عفونت تا اولین علائم بیماری، ایجاد می شود. سیفلیس در حال حاضر که به صورت زخم می باشد، بسیار مسری است.

عفونت می تواند از تماس با زخم اسپیروکت منتقل شد. اگر زخم خارج از مهبل و یا درون بیضه مرد باشد، کاندوم ممکن است مانع انتقال عفونت از طریق تماس نشود. به همین ترتیب، اگر زخم در داخل دهان باشد، فقط بوسیدن فرد آلوده می تواند عفونت را گسترش دهد. زخم می تواند بدون درمان و  بعد از سه تا شش هفته برطرف شود، اما اگر مرحله اولیه بیماری درمان نشود، این بیماری می تواند ماه ها بعد به عنوان سفلیس ثانویه تکرار شود.

در اغلب زنان، یک عفونت اولیه به تنهایی و حتی بدون درمان حل می شود.  با این حال، برخی به مرحله دوم عفونت موسوم به سیفلیس ثانویه مبتلا می شوند که هفته  هاتا ماه ها بعد از مرحله اولیه ایجاد می شود و از چهار تا شش هفته به طول می انجامد.  بیماری سیفیلیس ثانویه، یک مرحله سیستماتیک از این بیماری است، به این معنی که می تواند سیستم  های مختلف اندام های بدن را درگیر کند. در این مرحله، بیماران در ابتدا می توانند علائم مختلفی را تجربه کنند، اما اغلب بثورات پوست ایجاد می شوند که معمولا ً در کف دست  ها و یا کف پا ظاهر می شوند که خارش نیز ندارند. گاهی اوقات بثورات پوستی ناشی از سفلیس ثانویه بسیار ضعیف است و به سخت تشخیص داده می شوند.

مرحله ثانویه می تواند شامل ریزش مو، گلو درد، تب، سردرد و لکه های سفید در بینی، دهان و مهبل باشد.  ضایعاتی بر روی اندام  های تناسلی وجود دارند که شبیه زگیل تناسلی هستند، اما به جای ویروس زگیل، توسط اسپیروکت ها ایجاد می شوند.  این ضایعات شبیه به زگیل، مانند بثورات پوستی شدیداً مسری هستند. بثورات می توانند بر روی کف دست  ها ایجاد شوند و عفونت نیز می تواند با تماس اتفاقی منتقل شود.

متعاقب سیفلیس ثانویه، برخی از بیماران بدون داشتن هیچ علائمی، عفونت را در بدن خود دارند. این مرحله به اصطلاح مرحله نهفته عفونت است. سپس با مرحله نهفته یا بدون مرحله نهفته، که می تواند 20 سال یا بیشتر طول بکشد، مرحله سوم بیماری می تواند ایجاد شود. در این مرحله، سفلیس معمولا مسری نیست. سیفلیس در مرحله سوم نیز یک مرحله سیستمیک از این بیماری است و می تواند منجر به بروز مشکلات مختلفی را در سراسر بدن شود از جمله:

1.برآمدگی غیر طبیعی رگ بزرگ که قلب(آئورت) را ترک می کند و در نتیجه منجر به بروز مشکلات قلبی می شود.

2.رشد گره  های بزرگ (ورمی کوچک و نرم که مخصوص اواخر مرحله بیماری سیفیلیس است و در بافت همبند کبد، مغز، بیضه ها و قلب اتفاق می افتد.) در اندام  های مختلف بدن

3.عفونت مغز که منجر به بروز سکته مغزی، آشفتگی ذهنی، مننژیت  (نوعی عفونت مغزی )، مشکلاتی در احساس یا ضعف می شود. (نوروسیفیلیس)

4.درگیر شدن چشم ها که منجر به زوال بینایی می شود.

5.درگیر شدن گوش ها که منجر به ناشنوایی می شود. آسیب وارد شده به بدن در مرحله سوم بیماری سیفلیس شدید است و حتی می تواند کشنده باشد.

تشخیص سیفلیس یکی از بیماری های آمیزشی

سیفلیس را می توان با خراشیدن پایه زخم تشخیص داد و زیر یک نوع خاصی از میکروسکوپ  (میکروسکوپ میدان تاریک) برای اسپیروکت ها بررسی کرد. با این حال، چون این اسپیروکت ها به ندرت تشخیص داده می شوند،تشخیص اغلب انجام می شود و درمان براساس ظاهر خوره تجویز می شود.  تشخیص سیفیلیس پیچیده است زیرا این موجود زنده در آزمایشگاه نمی تواند رشد کند.

آزمایشات خون خاصی نیز می توانند برای تشخیص بیماری سیفیلیس مورد استفاده قرار بگیرند. آزمایشات خون غربالگری استاندارد برای سیفیلیس، با عنوان آزمایشگاه تحقیقاتی بیماری های آمیزشی(VDR ) و تست  های معرف سریع پلاسمینوژن شناخته می شوند.  این آزمایش  ها، واکنش بدن به عفونت را تشخیص می دهند اما نه به ارگانیسم ترپونما که دلیل واقعی عفونت بروز عفونت است.

درمان سیفلیس

بسته به مرحله بیماری و علائم بالینی، گزینه  های درمانی برای سیفیلیس متفاوت هستند.  تزریق طولانی مدت پنی سیلین برای درمان بیماری سیفیلیس در مراحل اولیه و مراحل آخر بسیار موثر بوده  است.  درمان نوروسیفلیس نیازمند استفاده از تزریق درون وریدی پنی سیلین است.  درمان  های جایگزین شامل داکسی سایکلین خوراکی یا تتراسایکلین هستند.

زنانی که در دوران بارداری به این بیماری آلوده می شوند، می توانند از طریق جفت، این عفونت را به جنین منتقل کنند. پنی سیلین باید در بیماران باردار مبتلا به سیفلیس مورد استفاده قرار بگیرد چون دیگر آنتی بیوتیک ها به طور موثر از جفت برای درمان جنین مبتلا به این آلودگی، عبور نمی کنند. اگر سیفلیس درمان نشود، می تواند منجر به کوری یا حتی مرگ نوزاد شود.

تبخال تناسلی یکی از بیماری های آمیزشی

تبخال تناسلی،که معمولا  به نام تبخال نیز شناخته می شود، یک عفونت ویروسی توسط ویروس تبخال  (HSV ) است که از طریق تماس نزدیک با لایه های مخاطی دهان یا مهبل یا پوست تناسلی منتقل می شود.  ویروس از طریق بریدگی های کوچک، وارد لایه ها و یا پوست می شود.  در داخل، ویروس به ریشه  های عصبی نزدیک نخاع حرکت می کند و برای همیشه در آنجا قرار می گیرد.

وقتی فرد دچار عفونت، به بیماری تبخال تناسلی مبتلا می شود، ویروس از طریق فیبرهای عصبی به سمت محل عفونت اصلی حرکت می کند.  وقتی که به پوست می رسد، قرمزی و تاول  ها معمولی رخ می دهند.  بعد از شیوع اولیه، شروع به پراکنده شدن می کند.  آنها ممکن است به صورت هفتگی یا حتی به مدت چند سال از هم جدا شوند.

دو نوع ویروس تبخال با ضایعات تناسلی مرتبط هستند : ویروس تبخال سیمپلکس 1 (HSV-1) و ویروس تبخال سیمپلکس 2 (HSV-2) که اغلب باعث بروز تاول در ناحیه دهان می شود در حالی که HSV-2  اغلب منجر به زخم یا ضایعه در ناحیه اطراف مقعد می شود.  شیوع تبخال تناسلی ارتباط نزدیکی با عملکرد سیستم ایمنی بدن دارد.  در زنانی که سیستم  های ایمنی بدن را به دلیل استرس، عفونت یا دارو سرکوب کرده اند، این بیماری شیوع بیشتری دارد.

تبخال تناسلی تنها با ارتباط مستقیم فرد به فرد پخش می شود. این باور وجود دارد که اکثر بزرگسالان فعال از لحاظ جنسی، دارای ویروس تبخال تناسلی هستند. بخشی از دلیل افزایش میزان بالای عفونت این است که بیشتر زنانی که مبتلا به ویروس تبخال هستند، نمی دانند که به این بیماری آلوده شده اند زیرا آنها علائم کمی دارند و یا هیچ علائمی ندارند. در بسیاری از زنان، شیوع غیر معمولی وجود دارد که تنها نشانه آن ممکن است خارش خفیف یا کمی ناراحتی باشد. علاوه بر این، هر چه زن به مدت بیشتری این ویروس را داشته باشد، نشانه های کمتری از شیوع آن را دارند. در نهایت، این ویروس می تواند از دهانه رحم به داخل مهبل (واژن) در زنانی که هیچ علامتی را تجربه نمی کنند ریخته شود.

علائم تبخال تناسلی

تبخال تناسلی، یک بیماری شایع است که در حدود ۴۵ میلیون نفر در ایالات  متحده به آن مبتلا هستند. ویروس های تبخال که مسئول بروز تبخال تناسلی هستند از طریق ارتباط شخصی نزدیک مثل تماس جنسی منتقل می شوند.

علائم عفونت اولیه می تواند شامل:

• تب و علائم آنفولانزا
• خارش، سوزش، و یا ناراحتی دستگاه تناسلی
• ترشحات واژن در زنان
• تورم غدد لنفاوی
• احساس فشار در شکم

 

یک  بار قرار گرفتن در معرض این ویروس، دارای یک دوره نهفتگی است که به طور کلی ۳ تا ۷ روز قبل از ایجاد ضایعه، طول می کشد. در این زمان، هیچ نشانه  ای وجود ندارد و ویروس را نمی توان به دیگران منتقل کرد.  شیوع بیماری معمولا  در طی مدت دو هفته از بروز عفونت اولیه شروع می شود و به صورت خارش و یا سوزن سوزن شدن و در پی آن، قرمزی پوست صورت می گیرد و در آخر، یک تاول شکل می گیرد. تاول ها و زخم  های بعدی که بعد از پاره شدن تاول  ها شکل می گیرند، معمولا بسیار دردناک هستند و ممکن است از ۷ روز تا ۲ هفته طول بکشند. این عفونت به طور قطع از زمان خارش تا زمان التیام کامل زخم، معمولا در مدت ۲ تا ۴ هفته، مسری است.  با این حال، همانطور که در بالا اشاره شد، افراد آلوده می توانند در صورا عدم شیوع, این ویروس را به شرکای جنسی خود منتقل کنند.

تشخیص تبخال تناسلی

تبخال تناسلی زمانی مشکوک به نظر می رسد که چند تاول دردناک در یک ناحیه ای که در معرض دید جنسی قرار دارد، ایجاد شوند. در طول شیوع اولیه، مایعاتی که از تاول گرفته می شود، ممکن است برای آزمایش و کشت این ویروس به آزمایشگاه فرستاده شوند، اما کشت ها فقط در حدود 50٪ از افراد آلوده نتیجه مثبت را نشان می دهند. به عبارت دیگر، نتیجه آزمایش منفی ناشی از تاول به اندازه نتیجه آزمایش مثبت مفید نیست، زیرا این آزمایش ممکن است یک آزمایش منفی کاذب باشد. با این حال، اگر نمونه ای از یک تاول پر از مایع (در مرحله اولیه و قبل از خشک شدن و پوسته پوسته شدن) برای تبخال مثبت باشد، نتیجه آزمایش بسیار قابل اعتماد است. کشت هایی که در طول شیوع اولیه این بیماری گرفته می شود،به احتمال زیاد از نظر وجودHSV  نسبت به کشت های ناشی از شیوع بعدی مثبت هستند.

همچنین آزمایشات خونی وجود دارند که می توانند آنتی بادی های موجود در ویروس های تبخال را تشخیص دهند که می توانند در برخی شرایط مفید باشند. این آزمایشات مخصوص HSV-1 یا HSV-2 هستند و می توانند ثابت كنند كه فرد چه زمانی به ویروس آلوده شده است و ممکن است در شناسایی عفونتی كه علائم مشخصه ای را ایجاد نمی كند مفید باشد. با این حال، چون نتایج مثبت کاذب می توانند اتفاق بیفتند و به دلیل اینکه نتایج آزمایش همیشه واضح و روشن نیستند، غربالگری جمعیت کم خطر برای عفونت HSV توصیه نمی شود.

دیگر آزمایشات تشخیصی مانند واکنش زنجیره پلیمراز  (PCR ) برای شناسایی مواد ژنتیکی ویروس و آزمایش  های غربالگری سریع آنتی  بادی فلورسنت برای تشخیص HSV  در برخی از آزمایشگاه  ها مورد استفاده قرار می گیرند.

درمان تبخال تناسلی

اگر چه هیچ درمان شناخته  شده  ای برای تبخال تناسلی وجود ندارد، اما برای شیوع این بیماری، درمان وجود دارد.  داروهای خوراکی مانند مانند آسیکلوویر (Zovirax)، فامسیکلوویر (Famvir) یا والاسیکلوویر (Valtrex) وجود دارند که از تکثیر ویروس و حتی کوتاه شدن مدت بروز ناگهانی آنها جلوگیری می کنند.  اگر چه داروهای موضعی که  به طور مستقیم بر روی ضایعات اعمال می شود، وجود دارند، اما به طور معمول نسبت به سایر داروها کارایی کمتری دارند و معمولا مورد استفاده قرار نمی گیرند.  داروهای خوراکی یا در موارد شدید که بصورت داخل وریدی استفاده می شوند، موثرتر هستند.  به خاطر داشته باشید که هنوز هیچ درمانی برای تبخال تناسلی وجود ندارد و این درمان  ها تنها شدت و مدت شیوع آن را کاهش می دهند.

از آنجایی که عفونت اولیه به HSV معمولا بدترین قسمت این بیماری است، استفاده از یک داروی ضد ویروسی معمولا مجاز است.  این داروها می توانند به طور قابل  توجهی درد را کاهش دهند و مدت زمان التیام زخم  ها را کاهش دهند، اما درمان اولین عفونت به نظر نمی رسد که باعث کاهش عود مجدد این عفونت شود.

در مقایسه با شیوع جدید تبخال تناسلی، عود مجدد تبخال تناسلی خفیف است و استفاده از داروهای ضد ویروسی تنها در صورتی مفید است که درمان بلافاصله قبل از شیوع بیماری و یا در ۲۴ ساعت اول شیوع، آغاز شود. بنابراین، داروهای ضد ویروسی باید از قبل برای بیمار تهیه شوند.  به بیمار دستور داده می شود که درمان را به محض بروز خارش و پیش از شیوع و یا در آغاز تشکیل تاول آغاز کند.

تبخال می تواند از یک قسمت بدن به قسمت دیگر بدن، در طی شیوع بیماری منتقل شود.

• بنابراین مهم است که بعد از لمس کردن تاول ها و یا زخم، به چشم  ها و یا دهان خود دست نزنید.
• شستشوی کامل دست ها در هنگام شیوع بیماری لازم است.
• لباس هایی که در تماس با زخم قرار می گیرند نباید با دیگران به اشتراک گذاشته شود.
• زوج هایی که می خواهند خطر انتقال عفونت را به حداقل برسانند باید در صورت آلوده بودن شریک جنسی خود، از کاندوم استفاده کنند. متاسفانه حتی زمانی که شریک جنسی مبتلا به این بیماری، مرحله شیوع بیماری را ندارد،  تبخال می تواند پخش شود.
• زوج ها ممکن است بخواهند از تمام تماس های جنسی، از جمله بوسیدن، در طول شیوع تبخال تناسلی خودداری کنند.
• از آنجایی که بروز تبخال تناسلی به همراه تاول ها، در طول زایمان می تواند برای نوزاد مضر باشد، بنابراین زنان بارداری که به تبخال تناسلی مشکوک هستند باید به پزشک خود اطلاع دهند. زنانی که مبتلا به تبخال هستند و باردار نیز می باشند، می توانند تا زمانی که علائم بیماری را تجربه نکرده اند و یا تا زمان زایمان، در مرحله شیوع بیماری باشند، زایمان واژینال داشته باشند.

ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) و زگیل تناسلی

بیش از 40 نوع HPV که عامل ایجاد زگیل تناسلی است (همچنین به عنوان کاندیلوماتا آکومیناتا یا زگیل ون نیز شناخته می شود)، می توانند دستگاه تناسلی زنان و مردان را آلوده کنند. این زگیل ها در درجه اول در طول تماس جنسی منتقل می شوند. انواع دیگر HPV معمولاً باعث ایجاد زگیلهای مشترک در بدن می شوند. عفونت HPV از دیرباز به عنوان علت سرطان دهانه رحم و سایر سرطانهای آنوژیتال در زنان شناخته شده است، همچنین به سرطان مقعد و آلت تناسلی در مردان نیز ارتباط دارد.

امروزه عفونت HPV شایع  ترین عفونت از راه جنسی در ایالات  متحده محسوب می شود و اعتقاد بر این است که در اکثر جمعیتی که به سن تولید مثل رسیده اند، در بعضی از مراحل زندگی به ویروس HPV  مبتلا شده  اند.

عفونت HPV شایع است و معمولا  منجر به رشد زگیل، سرطان یا علائم خاص نمی شود.  در حقیقت اکثر افراد مبتلا به HPV هیچ نشانه  و جراحتی ندارند.  آزمایش نهایی برای شناسایی HPV شامل شناسایی مواد ژنتیکی (DNA) ویروس است.

البته توجه داشته باشید که  به طور قطع مشخص نشده است که آیا سیستم ایمنی بدن قادر است که بدن فرد مبتلا به HPV را برای همیشه از این عفونت پاک کند یا خیر. به همین دلیل پیش  بینی دقیق میزان ابتلا به HPV  در جمعیت عمومی غیر ممکن است.

افرادی که مبتلا به HPV هستند و دارای هیچ نشانه ای نیستند (افراد بدون زگیل یا جراحات ناشی از HPV)، هنوز هم می توانند از طریق تماس جنسی، عفونت را به دیگران سرایت دهند.

تشخیص ویروس پاپیلومای انسانی و زگیل تناسلی

ظاهر معمولی یک جراحت تناسلی ممکن است پزشک را مجبور کند تا درمان را بدون انجام آزمایش بیشتر ادامه دهد، به خصوص در فردی که زگیل تناسلی داشته باشد.  زگیل تناسلی معمولاً به صورت برآمدگی های کوچک و گوشتی ظاهر می شود اما گاهی می تواند بزرگ باشد و ظاهری شبیه گل کلم داشته باشد.  آنها ممکن است در هر منطقه از نظر جنسی اتفاق بیفتند.  در بسیاری از موارد زگیل های تناسلی هیچ علائمی ایجاد نمی کنند اما گاهی با خارش، سوزش و یا حساسیت همراه هستند.

گاهی اوقات می توان به HPV، با تغییراتی که در پاپ اسمیر ظاهر می شود، مشکوک شوید، اگرچه که پاپ اسمیر برای تشخیص HPV طراحی نشده است. در مورد یک پاپ اسمیر غیر طبیعی، پزشک اغلب آزمایشات پیشرفته ای را روی این ماده انجام می دهد تا مشخص شود چه نوع HPV وجود دارد.  همچنین اگر از زگیل تناسلی یا از دهانه رحم، نمونه برداری شود،  برای آنالیز به آزمایشگاه فرستاده می شود.

ویروس پاپیلومای انسانی چگونه درمان می شود؟

درمان زگیل تناسلی بیرونی

هیچ نوع درمانی برای عفونت HPV  وجود ندارد تا آن را ریشه کن کند، بنابراین تنها درمان این است که جراحات حاصل از ویروس را از بین برد.  متاسفانه، حتی برداشتن زگیل لزوماً از انتشار ویروس جلوگیری نمی کند، و زگیل های تناسلی مرتبا عود می کنند.  هیچ یک از درمان های موجود ایده آل نیستند و یا نسبت به دیگر درمان ها، برتری ندارند.

یک روش درمانی که توسط بیمار می تواند انجام شود، یک محلول ۰.۵ درصد یا ژل پودوفیلوکس (پودوفیلوتوکسین) است.  این دارو دو بار در هر روز و به مدت سه روز و پس از گذشت ۴ روز بدون درمان به کار می رود.  درمان باید تا سه تا چهار هفته ادامه یابد یا تا زمانی که این جراحات از بین بروند. پودوفیلوکس ممکن است هر روز به مدت سه هفته نیز استفاده شود. همچنین یک کرم ۵ %  ایمیکیمود  (ماده ای که باعث تحریک تولید سیتوکین ها در بدن می شود، مواد شیمیایی که واکنش ایمنی بدن را هدایت و تقویت می کنند ) نیز به همین ترتیب سه بار در هفته در هنگام خواب اعمال می شود و سپس با آب و صابون ملایم و ۶ تا ۱۰ ساعت بعد شسته می شود.  این برنامه  ها تا ۱۶ هفته دیگر تکرار می شوند تا این که جراحات از بین بروند.  پماد سینکاتچین ۱۵ درصد, عصاره چای سبز با یک محصول فعال (کاتچین)، یک درمان موضعی دیگر است که می تواند توسط بیمار اعمال شود.  این دارو باید هر روز ۳ بار استفاده شود تا وقتی که زگیل کاملا از بین برود که این کار به مدت ۱۶ هفته ادامه دارد.

تنها یک پزشک مجرب می تواند برخی از درمان  ها را برای زگیل تناسلی انجام دهد.  برای مثال قرار دادن مقدار کمی از محلول ۱۰ % تا ۲۵% رزین پودوفیلین بر روی زخم  ها و سپس پس از گذشت یک ساعت، شستنشوی پودوفیلین است.  این درمان  ها هر هفته تکرار می شوند تا زگیل تناسلی ناپدید شوند.  محلول ۸۰ % تا ۹۰ % اسید تری کلرواستریکTCA ) و یا اسید بی کلرواستریک (BCA ) می تواند به صورت هفتگی به وسیله یک پزشک به این جراحات اعمال شود.  تزریق ژل fluorouracil epinephrine به جراحات، نشان داده است که در درمان زگیل تناسلی موثر است.

روش  های جایگزین شامل کرایوتراپی(منجمد کردن زگیل تناسلی با نیتروژن مایع ) هر یک تا دو هفته، برداشتن جراحات با عمل جراحی، یا جراحی لیزر می باشند. جراحی لیزر و برش جراحی، به بی حسی موضعی یا عمومی نیاز دارند که هر دو به  به میزان وسعت جراحات بستگی دارند.

درمان تغییرات پیش سرطانی (دیسپلازی) دهانه رحم مرتبط با عفونت HPV

زنانی که شاهد تغییرات پیش سرطانی متوسط تا شدید در دهانه رحم خود هستند، نیاز به درمان دارند تا مطمئن شوند که این سلول  ها به سرطان تهاجمی تبدیل نمی شوند.  در این حالت، درمان معمولا  شامل جراحی یا تخریب بافت درگیر است.  کانیزاسیون روشی است که ناحیه پیش سرطانی دهانه رحم را با استفاده از یک چاقو، یک لیزر یا یک روش شناخته  شده به نام LEEP خارج می کنند.کرایوتراپی (انجماد) یا درمان لیزری می تواند برای تخریب مناطقی از بافت که شامل تغییرات بالقوه پیش سرطانی هستند، مورد استفاده قرار گیرند.

چنانچه فردی با کسی که دارای زگیل تناسلی است، رابطه جنسی برقرار کند، چه کاری باید انجام دهد؟

هم افراد مبتلا به عفونت HPV و هم شرکای جنسی آنها در مورد خطر شیوع HPV و بروز جراحات باید مشاوره بگیرند. آنها باید درک کنند كه نبود جراحات احتمال انتقال دادن عفونت را از بین نمی برد و استفاده از كاندوم در پیشگیری از شیوع عفونت به طور کامل مؤثر نیست. لازم به ذکر است که مشخص نیست که آیا درمان می تواند عفونت را کاهش دهد یا خیر. در نهایت،  با توجه به این که تغییرات پیش سرطانی در سرویکس می تواند درمان شود و خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم را کاهش دهد، شریک جنسی مردان با زگیل تناسلی باید یادآور اهمیت پاپ اسمیر معمولی برای غربالگری سرطان دهانه رحم باشد. به طور مشابه، مردان باید از خطر احتمالی سرطان مقعد نیز آگاه شوند، اگرچه هنوز مشخص نشده است که چگونه بهترین غربالگری یا مدیریت برای سرطان اولیه مقعد انجام می شود.

واکسن HPV

یک واکسن در مقابل چهار نوع HPV در ارتباط با رشد زگیل تناسلی و دهانه رحم و سرطان آنوژنیتال موجود است.  این واکسن (Gardasil ) تاییدیه FDA را برای استفاده در مردان و زنان بین سنین ۹ تا ۲۶ سال دریافت کرده  است.

شانکروئید یکی از بیماری های آمیزشی

شانکروئید عفونتي است كه به دلیل وجود باكتري Hemophilus ducreyi ايجاد مي شود و از يك شريك جنسي به فرد ديگر منتقل مي شود. این بیماری در ناحیه ای از پوست تناسلی، اغلب بر روی فرج و آلت تناسلی مرد (اندام های تناسلی خارجی زن از جمله لب های فرج، کلیتوریس و دهانه ورود به مهبل) آغاز می شود. شانکروئید به صورت یک برآمدگی نازک شروع می شود که 3 تا 10 روز  پس از تماس جنسی ظاهر می شود. سلول های تشکیل دهنده این برآمدگی شروع به مردن می کنند و این برآمدگی به زخم باز تبدیل می شود که معمولا دردناک است. اغلب، حساسیت و تورم غدد (غدد لنفاوی) در کشاله ران وجود دارد که بطور معمول لنفاوی (مایع بافت) را از ناحیه تناسلی تخلیه می کند. با این حال، زخم دردناک و غدد لنفاوی تنها در حدود یک سوم عفونت ها اتفاق می افتد. این بیماری در كشورهاي در حال توسعه شايع است، اما يك علت نسبتا نادر زخم هاي دستگاه تناسلي در آمريكا است.

تشخیص شانکروئید

تشخیص بالینی شانکروئید را می توان در صورتی انجام داد که بیمار یک یا چند زخم دردناک در ناحیه تناسلی داشته باشد و آزمایش  ها برای سیفیلیس یا تبخال منفی باشد.تشخیص شانکروئید می تواند با کشت مواد از درون زخم  برای باکتری Hemophilus ducreyi تایید شود.  تشخیص بالینی می تواند وجود شانکروئیدرا توجیه می کند حتی اگر کشت در دسترس نباشد.

درمان شانکروئید

شانکروئید تقریبا همیشه با یک دوز خوراکی آزیترومایسین یا تزریق سفتریاکسون درمان می شود.  داروهای جایگزین شامل سیپروفلوکساسین   یا اریترومایسین هستند.  هر کدام از این درمان ها که مورد استفاده قرار بگیرند، زخم باید ظرف مدت هفت روز بهبود پیدا کند. اگر هیچ بهبودی پس از درمان مشاهده نشود،  بیمار باید دلایل زخم  هایی به غیر از شانکروئید را مورد بررسی قرار دهد. افراد مبتلا به اچ آی وی در خطر عدم موفقیت درمان برای شانکروئید قرار دارند و باید با دقت مورد بررسی قرار بگیرند که آیا درمان موثر بوده  است یا خیر.

چنانچه فردی با فرد مبتلا به شانکروئید روبرو شود، چه کار باید انجام دهد؟

یک متخصص مراقبت های بهداشت و درمان، باید هرکسی را که در تماس جنسی با فرد مبتلا به شانکروئید بوده است را مورد ارزیابی قرار دهد. افرادی که در معرض زخم قرار داشته اند، باید درمان شوند. علاوه بر این، اگر تماس 10 روز قبل یا کمتر از شروع زخم شریک جنسی آنها باشد، باید درمان شوند.

شپش ها و گال های ناحیه شرمگاهی (عفونت های خارج رحمی)

عفونت های خارج رحمی عفونت هایی هستند که توسط حشرات انگلی کوچکی مانند شپش یا کنه به وجود می آیند.آنها از طریق تماس فیزیکی نزدیک، از جمله ارتباط جنسی منتقل می شوند. این انگل ها بر روی پوست یا مو تاثیر می گذارند و موجب خارش می شوند.

شپش های ناحیه شرمگاهی

شپش های ناحیه شرمگاهی، یک عفونت در ناحیه تناسلی است که از طریق شپشک  (Phthirus pubis ) ایجاد می شود. شپش ها حشرات کوچکی هستند که بدون کمک ذره بین یا میکروسکوپ  و با چشم غیر مسلح قابل  رویت هستند.  این شپش روی موهای ناحیه شرمگاهی  (یا هر موی دیگری ) زندگی می کنند و با خارش همراه هستند.

درمان شپش های شرمگاهی معمولا  با پماد ۱ % پرمترین است که در ناحیه آسیب  دیده اعمال می شود و بعد از ۱۰ دقیقه شسته می شود.  درمان  های جایگزین شامل پیریدرین ها با پیپرونیل بوتوکسید است که به مدت ۱۰ دقیقه قبل از شستن اعمال می شود. هیچ یک از این درمان  ها نباید در نزدیکی چشم  ها استفاده  شود زیرا می تواند بسیار آزاردهنده باشد.  تخت  خواب و ملافه و  لباس بیمار باید با آب گرم شسته شوند.  تمام شرکای جنسی یک ماه قبل، باید برای شپش های ناحیه شرمگاهی درمان شوند و از نظر دیگر بیماری های آمیزشی مورد ارزیابی قرار بگیرند.

گال های ناحیه شرمگاهی

گال یک عفونت خارج رحمی است که توسط کرم های ریزی که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده نیستند ایجاد می شود، اما میتوان با یک ذره بین یا میکروسکوپ دیده شوند. انگل ها بر روی پوست زندگی می کنند و باعث خارش دست ها، بازوها، تنه، پاها و باسن می شوند. خارش معمولاچند هفته پس از قرار گرفتن در معرض یک فرد مبتلا به گال شروع می شود و اغلب با برآمدگی های کوچک در ناحیه خارش همراه است. خارش گال معمولا در شب بدتر می شود.

درمان استاندارد برای گال، کرم 5٪ پرمترین است که برای کل بدن، از گردن گرفته به پایین، اعمال می شود و پس از 8 تا 14 ساعت شسته می شود. این درمان باید یک بار در هفته تکرار شود.

ایورمکتین دارویی خوراکی است که برای درمان گال با موفقیت همراه بوده است. مرکز کنترل بیماری ها (CDC) توصیه می کند که مصرف این دارو با دوز 200 میکروگرم بر هر کیلوگرم وزن بدن به عنوان یک دوز واحد مصرف شود و سپس دو هفته بعد نیز تکرار شود. اگر چه که مصرف داروی خوراکی راحت تر از استفاده از کرم است،اما  ایورمکتین خطر بیشتری از عوارض جانبی سمی نسبت به پرمترین دارد و نشان داده است که در از بین بردن گال ها، نسبت به پرمترین برتری ندارد..

یک روش درمانی جایگزین استفاده از 1 اونس لوسیون 1٪ یا 30 گرم کرم لیندان است که از گردن به پایین استفاده می شود و بعد از حدود هشت ساعت شسته می شود. متاسفانه، خارش ممکن است تا دو ماه پس از درمان ادامه داشته باشد. از آنجایی که لیندان هنگام جذب پوست می تواند باعث تشنج شود، در صورت تحریک یا مرطوب بودن پوست نباید از آن استفاده شود، مانند بیماری خای وسیع پوستی، بثورات و یا بعد از حمام. از لیندان در زنان باردار یا شیرده و یا کودکان کمتر از 2 سال استفاده نمی شود.

همانند عفونت شپش شرمگاهی، هم تخت خواب و هم لباس فرد آلوده باید در ماشین لباسشوئی و با آب داغ شسته شود.  در نهایت، تمام تماس های جنسی و ارتباطات شخصی و خانوادگی در طول یک ماه قبل از پیدا شدن عفونت و درمان آن باید کنار گذاشته شود.

عفونت با ویروس نقص ایمنی بدن انسان  (HIV )، می تواند سیستم ایمنی بدن را ضعیف کرده و آسیب پذیری بدن را به بسیاری از عفونت  های مختلف و نیز ایجاد برخی سرطان های خاص افزایش  دهد.

HIV یک عفونت ویروسی است که عمدتا از طریق تماس جنسی یا به اشتراک گذاشتن سوزن و یا از یک زن باردار آلوده به نوزاد منتقل می شود. آزمایشات  منفی آنتی بادی، عفونت اخیر را رد نمی کنند. اغلب افرادی که به این ویروس آلوده هستند، طی 12 هفته از انجام آزمایش آنتی بادی، دارای HIV مثبت خواهند بود.

اگرچه علائم یا نشانه های خاصی وجود ندارد که عفونت HIV را تایید کند، اما بسیاری از افراد دو تا چهار هفته پس از آلوده شدن، یک بیماری عمومی را ایجاد می کنند. این بیماری اولیه ممکن است با تب، استفراغ، اسهال، درد عضلات و مفاصل، سردرد، گلودرد و  یا غدد لنفاوی دردناک تشخیص داده شود. به طور متوسط، افراد تا دو هفته به بیماری اولیه مبتلا هستند. به ندرت بیماری اولیه تا 10 ماه پس از عفونت رخ می دهد. همچنین ممکن است بدون داشتن بیماری اولیه، به ویروس HIV آلوده باشید.

میانگین زمان عفونت تا بروز علائم مرتبط با سرکوب سیستم ایمنی بدن، 10 سال است. عوارض جدی شامل عفونت ها یا سرطان های غیرمعمول، از دست دادن وزن، زوال ذهن و مرگ است. هنگامی که علائم بیماری ایدز شدید هستند، بیماری با عنوان سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) شناخته می شود. گزینه های متعدد درمانی که برای مبتلایان به HIV وجود دارد، به بسیاری از بیماران این اجازه را می دهد تا عفونت خود را کنترل کنند و پیشرفت بیماری را به تاخیر بیندازند.

چگونه زنان می توانند از ابتلا به بیماری های آمیزشی پیشگیری کنند؟

مهم  ترین نکته در مورد عفونت  های مقاربتی این است که تمام آنها قابل پیشگیری هستند.  با این حال، خطرات این عفونت ها اغلب کم  اهمیت هستند و بنابراین بیشتر آنها فراموش می شوند.  استفاده از کاندوم می تواند خطر انتقال عفونت را کاهش دهد اما نمی توانند از انتقال بسیاری از عفونت  ها جلوگیری می کنند.  واقعا هیچ چیزی به عنوان رابطه جنسی ایمن وجود ندارد.  رابطه جنسی در رابطه با تک  همسری که در آن هیچ یک از طرفین مبتلا به بیماری های آمیزشی نیستند، ایمن تلقی می شود.

کدام پزشک متخصص می تواند بیماری های آمیزشی را در زنان درمان کند؟

بیماری های آمیزشی در زنان توسط ارائه دهندگان مراقبت های اولیه، از جمله پزشک انراض داخلی، پزشکان متخصص خانواده و اطفال قابل درمان است. در بسیاری از موارد، متخصصان زنان و زایمان، زنان مبتلا به این بیماری ها را درمان می کنند. در مورد برخی از بیماری های آمیزشی مانند HIV و هپاتیت، از متخصصان دیگری از جمله ایمونولوژیست ها، هپاتولوژیست ها و متخصصان دستگاه گوارش می توان مشاوره گرفت.

تشخیص بیماری های آمیزشی

آزمایشات

اگر تاریخچه جنسی شما و علائم فعلی شما نشان  دهد که شما یک بیماری مقاربتی  (STD ) یا یک عفونت مقاربتی  (STI )دارید، آزمایشات آزمایشگاهی می توانند علت بیماری را شناسایی کرده و تشخیص دهند.

آزمایش خون

آزمایش خون می تواند تشخیص ایدز یا مراحل بعدی بیماری سیفلیس را تایید کند.

نمونه ادرار

برخی از عفونت های مقاربتی (STI) با نمونه ادرار قابل اثبات هستند.

نمونه گیری از مایعات

اگر زخم های تناسلی باز هستند، پزشک ممکن است مایعات و نمونه هایی از زخم ها را برای تشخیص نوع عفونت مورد آزمایش قرار دهد.

تست غربالگری

آزمایش کردن بیماری در شخصی که هیچگونه علائم بیماری نداشته باشد غربالگری نامیده می شود. اغلب اوقات، غربالگری عفونت های مقاربتی، بخشی از مراقبت های بهداشتی نیست، اما استثناهایی نیز وجود دارد:

تمام افراد

انجام تست غربالگری برای همه سنین ۱۳ تا ۶۴ ساله پیشنهاد شده است  که شامل یک آزمایش خون یا بزاق برای ویروس نقص ایمنی انسانی  (HIV ) است یعنی همان ویروسی که باعث ایدز می شود. متخصصان توصیه می کنند که افراد در معرض خطر، هر سال یک تست اچ آی وی داشته باشند.

تمام افراد 20 ساله

شیوع بالای هپاتیت C در افرادی که 20 ساله هستند وجود دارد. از آنجایی که این بیماری اغلب تا زمان پیشرفت، علائمی ندارد، متخصصان توصیه می کنند تمام افراد در این گروه سنی از نظر هپاتیت C مورد بررسی قرار بگیرند.

زنان باردار

همه زنان باردار عموما از لحاظ بیماری ایدز، هپاتیت B، کلامیدیا و سیفیلیس در اولین دیدار قبل از تولد مورد غربالگری قرار می گیرند. آزمایشات  غربالگری سوزاک و هپاتیت C حداقل یک  بار در طول دوران بارداری برای زنانی که در معرض خطر بالای این عفونت هستند، توصیه می شود.

زنان 21 سال و بیشتر

تست پاپ اسمیر برای اختلالات دهانه رحم، از جمله التهاب، تغییرات پیش سرطانی و سرطان که اغلب توسط نژاد های خاصی از ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می شود، انجام می گیرد. متخصصان توصیه می کنند که زنان هر سه سال یکبار از سن 21 سالگی آزمایش پاپ اسمیر را انجام دهند. بعد از سن 30 سالگی، توصیه می کنند که هر 5 سال یکبار آزمایش HPV DNA و یک آزمایش پاپ اسمیر انجام شود. تست پاپ اسمیر هر سه سال یکبار نیز قابل قبول است.

زنان زیر 25 سال که از نظر جنسی فعال هستند

متخصصان توصیه می کنند که همه زنان فعال جنسی زیر 25 سال، از نظر عفونت کلامیدیا مورد آزمایش قرار بگیرند. آزمایش کلامیدیا از یک نمونه ادرار یا مایع واژینال استفاده می کند که خودتان می توانید آنها را جمع آوری کنید.

انتقال بیماری های آمیزشی در رابطه جنسی بین مردان

در مقایسه با گروه های دیگر، مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، ریسک بیشتری برای ابتلا به عفونت های مقاربتی دارند. بسیاری از گروه  های بهداشت عمومی، غربالگری سالیانه یا مکرر را برای این دسته از مردان توصیه می کنند.  آزمایشات منظم برای HIV، سیفیلیس، کلامیدیا و سوزاک به خصوص، حائز اهمیت هستند.  ارزیابی برای هپاتیت B نیز ممکن است توصیه شود.

افراد مبتلا به HIV

افراد مبتلا به HIV، خطر ابتلا به دیگر عفونت های مقاربتی را افزایش می دهند. کارشناسان آزمایشات فوری برای سیفلیس، سوزاک، کلامیدیا و تبخال را پس از تشخیص ایدز توصیه می کنند. آنها همچنین توصیه می كنند كه افراد مبتلا به ویروس ایدز، از لحاظ هپاتیتC،مورد غربالگری قرار بگیرند.

زنانی که مبتلا به HIV هستند ممکن است به سرطان تهاجمی دهانه رحم مبتلا شوند، به همین دلیل متخصصان توصیه می کنند که یک تست پاپ اسمیر را یک سال پس از تشخیص بیماری ایدز انجام دهند و بعد از شش ماه دوباره تکرار کنند.

افرادی که یک شریک جنسی جدید دارند

قبل از داشتن روابط جنسی واژینال یا مقعدی با شرکای جنسی جدید، مطمئن شوید که هر دو از لحاظ عفونت های مقاربتی، آزمایش شده اید. با این حال، آزمایش روتین برای تبخال تناسلی توصیه نمی شود مگر این که علائمی از این بیماری را داشته باشید.

درمان بیماری های آمیزشی

بیماری های آمیزشی یا عفونت  های مقاربتی ناشی از باکتری  ها به طور کلی درمان می شوند.  عفونت  های ویروسی را می توان مدیریت کرد اما همیشه درمان نمی شوند.  اگر باردار هستید و به عفونت مقاربتی مبتلا هستید، درمان مناسب می تواند از خطر ابتلای نوزاد به این بیماری پیشگیری کرده و یا آن را کاهش دهد.

درمان عفونت های مقاربتی، بسته به نوع عفونت،معمولا شامل یکی از موارد زیر می شود:

آنتی بیوتیک ها

آنتی بیوتیک  ها اغلب به صورت یک دوز، می توانند بسیاری از عفونت  های باکتریایی و انگلی از جمله سوزاک، سیفلیس، کلامیدیا و تریکومونیازیس را درمان کنند.  به طور معمول، برای سوزاک و کلامیدیا به طور هم زمان تحت درمان قرار می گیرید زیرا این دو عفونت اغلب با یکدیگر ظاهر می شوند.

زمانی که درمان آنتی بیوتیک را شروع کردید، باید درمان را پیگیری کنید.  اگر فکر می کنید که نمی توانید طبق آنچه که تجویز شده، دارو را مصرف کنید، به پزشک خود بگویید. یک دوره کوتاه  تر و ساده  تر درمان ممکن است در دسترس باشد.

علاوه بر این، مهم است که از داشتن رابطه جنسی تا هفت روز بعد از اتمام درمان با آنتی بیوتیک و بهبود هرگونه زخم اجتناب کنید. متخصصان همچنین پیشنهاد می کنند که زنان حدود سه ماه بعد، مجددا آزمایش دهند، زیرا احتمال عفونت مجدد وجود دارد.

داروهای ضد ویروسی

اگر مبتلا به تبخال یا HIV هستید، یک داروی ضد ویروسی برای شما تجویز می شود. اگر درمان سرکوبگرانه به صورت روزانه با یک داروی ضد ویروس بدون نسخه تجویز شود، عود مجدد تبخال کمتر خواهد بود. با این حال، هنوز هم ممکن است که به شریک جنسی خود، تبخال را انتقال دهید.

اطلاع دادن بیماری به شریک جنسی و درمان پیشگیرانه

اگر آزمایشات نشان دهند که یک عفونت مقاربتی دارید، شریک جنسی شما از جمله شرکای فعلی و هر شریک دیگری که طی سه ماه گذشته داشته  اید،  باید مطلع شوند تا تحت آزمایش قرار بگیرند.

مقابله با بیماری  و پشتیبانی

پیشنهادات زیر ممکن است به شما در مقابله با این عفونت ها کمک کند:

خود را مقصر ندانید

اینطور فکر نکنید که شریک زندگی تان نسبت به شما بی وفا بوده است. ممکن است یکی از شما یا هر دوی شما، در گذشته یک شریک آلوده داشته اید.

با مراقبان بهداشتی صداقت داشته باشید

وظیفه مراقبان بهداشتی این نیست که شما را مورد قضاوت قرار دهند بلکه کار آنها معالجه و پیشگیری از شیوع بیماری می باشد. هر چیزی که به آنها بگویید محرمانه باقی می ماند.