تاندونیت آشیل آسیبی است که به علت استفاده زیاد از حد از تاندون آشیل اتفاق می افتد. بیشتر موارد تاندونیت آشیل با مراقبت های ساده یا مراقبت در خانه تحت نظارت پزشک قابل درمان هستند. معمولا برای پیشگیری از بازگشت مجدد تاندونیت آشیل، استفاده از روش های خود مراقبتی ضروری است. موارد جدی تر تاندونیت آشیل می تواند به پارگی تاندون منجر شود که ممکن است به ترمیم با جراحی نیاز داشته باشد. در ادامه این مقاله ار بخش بیماری های دکتر سلام به توضیح کامل درباره تاندونیت آشیل پرداخته و با آنها آشنا می شویم.
انواع تاندونیت آشیل
این تاندون نواری از بافت است که ماهیچه های ساق پا (در پشت و قسمت پایین پا) را به استخوان پاشنه پا متصل می کند. تاندونیت آشیل اغلب برای دونده هایی اتفاق می افتد که به طور ناگهانی شدت و مدت دویدن خود را افزایش می دهند. این اختلال در بین افراد میانسالی که تنها در آخر هفته ها ورزش هایی همچون تنیس و بسکتبال را انجام می دهند نیز رایج است.
دو نوع تاندونیت آشیل وجود دارد:
تاندونیت در محل غیر از اتصال
در این نوع تاندونیت، فیبرهای موجود در بخش میانی تاندون دچار پارگی های کوچکی می شوند، ورم می کنند و ضخیم می شوند. این نوع تاندونیت معمولا افراد جوان تر و فعال را تحت تاثیر قرار می دهد.
تاندونیت در محل اتصال
این نوع تاندونیت قسمت پایینی پاشنه پا را تحت تاثیر قرار می دهد، جایی که تاندون به استخوان پاشنه پا متصل می شود. در هر دو نوع تاندونیت، فیبرهای تاندون آسیب دیده نیز سخت می شوند. گاهی همراه با تاندونیت در محل اتصال، اسپور (رشد استخوان اضافی) نیز اتفاق می افتد. تاندونیتی که محل اتصال تاندون را تحت تاثیر قرار می دهد می تواند در هر زمانی (حتی در بیمارانی که فعال نیستند) اتفاق بیفتد. اما اغلب این نوع تاندونیت به علت استفاده زیاد از حد طی سال ها (خصوصا در دونده هایی که مسافت های طولانی را می دوند) اتفاق می افتد.
علائم تاندونیت آشیل
درد مربوط به تاندونیت آشیل، درد خفیفی در پشت پا یا بالای پاشنه پا است که پس از دویدن یا سایر فعالیت های ورزشی احساس می شود. ممکن است که پس از دویدن طولانی، بالا رفتن از پله یا مسابقه دو سرعت، دوره های شدیدتر درد را تجربه کنید. علاوه بر این موارد ممکن است که احساس سفتی در پا (خصوصا در صبح) را تجربه کنید که معمولا بعد از انجام فعالیت های خفیف این حالت بهتر می شود.
چه هنگامی باید به پزشک مراجعه کنید
اگر اطراف تاندون آشیل درد مداومی را تجربه می کنید، فورا با پزشک تماس بگیرید. اگر احساس درد یا ناتوانی شدید است، فورا به پزشک مراجعه کنید، چون ممکن است که دچار پارگی تاندون آشیل شده باشید.
دلایل تاندونیت آشیل
تاندونیت آشیل به علت کشیدگی مکرر یا شدید تاندون آشیل اتفاق می افتد. همان طور که گفته شد تاندون آشیل نوعی نوار بافتی است که ماهیچه های ساق پا را به استخوان پاشنه پا متصل می کند. هنگامی که راه می روید، می دوید، می پرید یا روی انگشتان پا می ایستید، از این تاندون استفاده می شود. ساختار تاندون آشیل با بالا رفتن سن ضعیف می شود و باعث می شود که این تاندون بیشتر در معرض آسیب قرار داشته باشد (خصوصا در افرادی که تنها آخر هفته ورزش می کنند یا در افرادی که به طور ناگهانی شدت برنامه دویدن خود را افزایش می دهند).
بیشتر بخوانید: ارتباط میان بیماری آرتریت پسوریاتیک و درد آشیل پا
عوامل مخاطره آمیز تاندونیت آشیل
یک سری عوامل خطر بروز تاندونیت آشیل را افزایش می دهند که از جمله آن ها می توان به این موارد اشاره کرد:
جنسیت
احتمال وقوع تاندونیت آشیل در بین مردان بیشتر است.
سن
احتمال بروز تاندونیت آشیل با بالا رفتن سن افزایش میابد.
مشکلات جسمی و تاندونیت آشیل
صاف بودن طبیعی کف پا می تواند باعث کشیدگی بیشتر تاندون آشیل شود. چاقی و سفت بودن عضلات پاشنه پا سبب افزایش کشیدگی این تاندون می شوند.
تمرین
دویدن با کفش های نامناسب سبب افزایش خطر بروز تاندونیت آشیل می شود. درد تاندون در هوای سرد بیش از هوای گرم اتفاق می افتد. به علاوه دویدن روی سطوح برآمده و سربالایی ها شما را در معرض تاندونیت آشیل قرار می دهد.
اختلالات پزشکی و تاندونیت آشیل
افرادی که دچار پسوریازیس یا فشار خون بالا هستند بیشتر در معرض تاندونیت آشیل قرار دارند.
داروها
برخی از انواع آنتی بیوتیک ها به نام فلوروکینولون با افزایش خطر بروز تاندونیت آشیل در ارتباط هستند.
عوارض جانبی تاندونیت آشیل
تاندونیت آشیل می تواند تاندون آشیل را بیشتر در معرض پارگی قرار دهد. پارگی آسیب دردناکی است که معمولا به ترمیم با جراحی نیاز دارد.
پیشگیری از تاندونیت آشیل
با این که پیشگیری از تاندونیت آشیل اغلب ممکن نیست اما می توانید اقداماتی را انجام دهید که کمتر در خطر قرار داشته باشید.
این اقدامات عبارتند از:
سطح فعالیت خود را به آرامی افزایش دهید
اگر به تازگی تمرین و ورزش را شروع کرده اید، بهتر است که به آرامی این تمرینات را آغاز کنید و مدت و شدت تمرینات را به تدریج افزایش دهید.
برای پیشگیری از تاندونیت آشیل سخت نگیرید
از انجام فعالیت هایی (همچون دویدن روی سطوح برآمده و سربالایی ها) که فشار اضافی به تاندون ها وارد می کنند بپرهیزید. اگر در فعالیت های شدید شرکت دارید، در ابتدا با سرعت کمتری تمرینات گرم کردن را انجام دهید. اگر در طول ورزش خاصی احساس درد داشتید، فورا آن را متوقف کنید و استراحت کنید.
به دقت کفش انتخاب کنید
کفش هایی که هنگام ورزش می پوشید باید زیرسازی مناسبی برای پاشنه پا فراهم کنند و کفی مناسبی داشته باشند تا به کاهش کشیدگی تاندون آشیل کمک کنند. از کفش های نامناسب استفاده نکنید. اگر کفش هایتان مناسب و راحت هستند اما کفی نامناسبی دارند می توانید کفی مناسبی برای کفش هایتان تهیه کنید.
به طور روزانه تمرینات کششی را انجام دهید
صبح ها زمانی را به انجام تمرینات کششی مخصوص عضلات ساق پا و تاندون آشیل اختصاص دهید تا بتوانید انعطاف پذیری این قسمت ها را حفظ کنید. این تمرینات برای پیشگیری از وقوع دوباره تاندونیت آشیل اهمیت دارند.
برای پیشگیری از تاندونیت آشیل عضلات ساق پا را تقویت کنید
اگر عضلات ساق پا قوی باشند، تاندون آشیل و ماهیچه های ساق پا بهتر می توانند با فشار ناشی از فعالیت و ورزش روبرو شوند.
در صورت لزوم ورزش را تغییر دهید
به جای فعالیت های پرفشار (همچون دویدن و پریدن)، ورزش های کم فشارتر (همچون دوچرخه سواری و شنا) را امتحان کنید.
بررسی تاندونیت آشیل توسط پزشک
بعد از این که علائم تان را شرح دادید و درباره نگرانی هایتان با پزشک صحبت کردید؛ پزشک، پا و قوزک را معاینه می کند.
پزشک به بررسی وجود این علائم می پردازد:
- ورم در راستای تاندون آشیل یا در پشت پاشنه پا
- ضخیم شدن یا بزرگ شدن تاندون آشیل
- اسپور استخوان در قسمت پایین تاندون و قسمت عقب پاشنه پا (تاندونیت در محل اتصال)
- درد در قسمت میانی تاندون (تاندونیت در غیر از محل اتصال)
- درد در قسمت عقب پاشنه پا و پایین تاندون (تاندونیت در محل اتصال)
- حرکات محدود در قسمت قوزک پا (خصوصا کاهش توانایی برای خم کردن پا)
تشخیص تاندونیت آشیل
ممکن است که پزشک انجام آزمایش های تصویر برداری را پیشنهاد دهد تا اطمینان حاصل کند که علائم تان به علت تاندونیت آشیل ایجاد شده اند.
اشعه ایکس
آزمایش اشعه ایکس تصویر واضحی از استخوان ها ایجاد می کند. به علاوه نشان می دهد که آیا قسمت پایین تاندون آشیل سفت شده است یا نه. اگر این قسمت سفت شده باشد نشان دهنده وجود تاندونیت آشیل در محل اتصال است. در مواردی که تاندونیت آشیل در غیر از محل اتصال وجود داشته باشد، سفت شدن در قسمت میانی تاندون اتفاق می افتد.
MRI
اگر چه MRI برای تشخیص تاندونیت آشیل ضروری نیست اما برای برنامه ریزی جهت انجام جراحی نیاز است. اسکن MRI نشان می دهد که آسیب به تاندون تا چه حد شدید است. اگر جراحی نیاز باشد بسته به میزان آسیب تاندون، پزشک پروسه جراحی را انتخاب می کند.
درمان تاندونیت آشیل
گزینه های غیر جراحی
در بیشتر موارد گزینه های غیر جراحی سبب رهایی از درد می شوند؛ اگر چه ممکن است که چند ماه طول بکشد تا علائم تان به طور کامل برطرف شوند. حتی با درمان زود هنگام، درد می تواند بیش از ۳ ماه دوام داشته باشد. اگر چندین ماه قبل از درمان درد داشتید، ممکن است ۶ ماه طول بکشد تا درمان تاثیر خود را بگذارد.
استراحت کنید
اولین قدم برای کاهش درد، کم کردن یا متوقف کردن فعالیت هایی است که درد را تشدید می کنند. اگر به طور مرتب فعالیت های سنگین را انجام می دهید (همچون دویدن)، بهتر است که فعالیت های سبک تر را جایگزین آن کنید تا فشار کمتری روی تاندون آشیل وارد شود. فعالیت هایی همچون دوچرخه سواری و شنا فعالیت های سبکی هستند که به شما کمک می کنند که فعال بمانید.
یخ
قرار دادن یخ روی قسمت هایی از تاندون آشیل که درد می کنند می تواند مفید باشد و می تواند در طول روز به میزان مورد نیاز تکرار شود. می توانید یخ را برای ۲۰ دقیقه روی قسمت آسیب دیده قرار دهید و قبل از این که پوست بیحس شود، باید آن را بردارید.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی
داروهایی نظیر ایبوپروفن و ناپروکسن به کاهش درد و ورم کمک می کنند. اما به کاهش ضخیم شدن تاندون آسیب دیده کمک نمی کنند. مصرف دارو باید با هماهنگی با پزشک صورت بگیرد.
ورزش
ورزش زیر به قوی کردن عضلات ساق پا و کاهش فشار روی تاندون آشیل کمک می کند:
1- حرکت کششی ساق پا
به یک دیوار تکیه بزنید در حالی که یک زانویتان صاف است و پاشنه پا روی زمین است. پای دیگر را در حالی جلو قرار دهید که زانو به حالت خمیده قرار داشته باشد. برای کشش عضلات ساق پا، ران های خود را در یک حرکت کنترل شده به سمت جلوی دیوار حرکت دهید. این موقعیت را برای ۱۰ ثانیه حفظ کنید و سپس به حالت اول برگردید. این حرکت را ۲۰ بار برای هر پا امتحان کنید. در طول این حرکت، باید یک کشش قوی در ساق پا احساس کنید.
فیزیکال تراپی (فیزیوتراپی):
فیزیوتراپی در درمان تاندونیت آشیل مفید است. اثبات شده که فیزیوتراپی در درمان تاندونیت در غیر از محل اتصال، بیش از تاندونیت در محل اتصال موثر است.
حرکات مقاومتی اکسنتریک:
حرکات اکسنتریک شامل انقباض (سفت شدن) عضلات هستند. اگر تمرینات اکسنتریک به درستی انجام نشوند، می توانند سبب آسیب به تاندون آشیل شوند. در ابتدا این تمرینات باید تحت نظارت متخصص فیزیوتراپ انجام شوند. وقتی به این تمرین ها تسلط پیدا کردید می توانید آن ها را در خانه انجام دهید. ممکن است حین انجام این تمرینات کمی اذیت شوید اما این احساس غیر قابل تحمل نیست.
2- رها کردن دو جانبه پاشنه پا
روی لبه یک پله یا یک سکوی برآمده که ثابت است بایستید، در حالی که فقط نیمه جلویی پا روی پله قرار داشته باشد. این حرکت به پاشنه پا این امکان را می دهد که به جلو و عقب حرکت کند بدون این که به پله برخورد کند. برای اطمینان از حفظ تعادل و پیشگیری از افتادن و آسیب دیدن، باید خیلی مراقب باشید. برای حفظ تعادل از نرده ها کمک بگیرید.
3- بالا بردن پاشنه پا
به آرامی پاشنه پا را از زمین بردارید و سپس آن را تا پایین ترین نقطه پایین بیاورید. این حرکت را ۲۰ بار تکرار کنید. این حرکت باید به نحو کنترل شده و به آرامی انجام شود. حرکات سریع می توانند سبب به خطر انداختن تاندون شوند. بعد از بهبود درد، می توانید سطح دشواری این تمرین را افزایش دهید و در هر دست تان یک وزنه کوچک نگه دارید.
4- پایین آوردن یک پاشنه پا
این حرکت شبیه حرکت رها کردن دو جانبه پاشنه پا انجام می شود با این تفاوت که در این حرکت تمام وزن تان روی یک پا متمرکز است. تنها هنگامی که به حرکت رها کردن دو جانبه پاشنه پا مسلط شدید، می توانید این حرکت را انجام دهید.
تزریق کورتیکواستروئید
کورتیزون (نوعی استروئید)، یک داروی ضد التهابی قوی است. تزریق کورتیزون به تاندون آشیل به ندرت پیشنهاد می شود چون می تواند سبب پارگی تاندون شود.
کفش و کفی های مناسب
درد ناشی از تاندونیت آشیل در محل اتصال معمولا بعد از استفاده از کفش ها و کفی های مناسب بهبود میابد. برای مثال کفش هایی که در قسمت عقب پاشنه پا نرم تر هستند، به کاهش سوزش تاندون کمک می کنند. به علاوه بالا رفتن پاشنه پا با کفی های مناسب به کاهش فشاری که به تاندون وارد است کمک می کند. بالا بردن پاشنه پا برای بیمارانی که از تاندونیت آشیل در محل اتصال رنج می برند مفید است چون می توانند پاشنه پا را از عقب کفش حرکت دهند.
به علاوه با این کار فشار از روی تاندون برداشته می شود. اگر دردی که احساس می کنید خیلی شدید است ممکن است پزشک استفاده از کفش مخصوص پیاده روی را برای مدت کوتاهی پیشنهاد دهد. این کار به تاندون این امکان را می دهد که قبل از شروع هر نوع درمان، استراحت کند. اما استفاده بیش از حد از این کفش ها پیشنهاد نمی شود چون می توانند عضلات ساق پا را ضعیف کنند.
امواج شوک دهنده بیرون از بدن (ESWT)
در طول این پروسه امواج با انرژی بالا، پروسه بهبود در بافت تاندون آسیب دیده را تحریک می کنند. ESWT نتایج سازگاری را نشان نمی دهد به همین علت است که استفاده از آن خیلی رایج نیست. ESWT غیر تهاجمی است و به برش جراحی نیازی ندارد. به علت خطرات جزئی که ممکن است این پروسه به همراه داشته باشد، معمولا قبل از انجام جراحی آن را انجام می دهند.
بیشتر بخوانید: برخي از آنتي بيوتيك به تاندونها آسيب مي‌رسانند
درمان با جراحی
اگر به مدت ۶ ماه از درمان هایی به جز جراحی برای درمان تاندونیت آشیل استفاده کردید اما نتیجه ای دریافت نکردید و دردتان بهبود نیافت، ممکن است که به انجام جراحی نیاز باشد. نوع جراحی به محل تاندونیت و میزان آسیب وارده به تاندون بستگی دارد.
عقب رفتن گاستروکنمیوس (عضله دوقلو)
این جراحی شامل افزایش طول عضله ساق پا (گاستروکنمیوس) است. از آن جایی که سفت بودن عضله ساق پا فشار زیادی به تاندون آشیل وارد می کند، این پروسه برای بیمارانی که با وجود کشش مداوم، برای خم کردن پا مشکل دارند مناسب است. در این جراحی، طول یکی از دو عضله که ساق پا را ایجاد کرده اند، افزایش میابد تا امکان افزایش حرکت مچ پا وجود داشته باشد.
این پروسه می تواند با روش قدیمی برش باز انجام شود یا از یک برش کوچک تر و اندوسکوپ استفاده شود (اندوسکوپ ابزاری است که یک دوربین کوچک دارد). پزشک از روشی استفاده می کند که مناسب شرایط تان باشد. احتمال بروز عوارض جانبی بعد از پروسه عقب رفتن گاستروکنمیوس پایین است اما عوارض جانبی آن شامل آسیب عصبی است. عقب رفتن گاستروکنمیوس می تواند همراه یا بدون دبریدمان (Debridement) انجام شود که شامل برداشتن بافت آسیب دیده است.
دبریدمان و ترمیم
این پروسه در صورتی انجام می شود که آسیب وارده به تاندون کمتر از ۵۰% باشد. هدف این جراحی برداشتن قسمت آسیب دیده تاندون آشیل است. وقتی که قسمت آسیب دیده تاندون برداشته شد، تاندون باقیمانده با بخیه ترمیم می شود تا پروسه ترمیم تکمیل شود. برای درمان تاندونیت در محل اتصال، اسپور استخوان نیز برداشته می شود.
ممکن است برای ترمیم تاندون در این روش به یک تکیه گاه فلزی یا پلاستیکی نیاز باشد که تاندون آشیل را به استخوان پاشنه پا محکم نگه دارد. بعد از انجام پروسه دبریدمان و ترمیم، بیشتر بیماران می توانند با کفش های مخصوص، پیاده روی کنند و زمان بهبود به میزان آسیب وارده به تاندون بستگی دارد.
دبریدمان همراه با انتقال تاندون
این پروسه در صورتی انجام می شود که آسیب وارده به تاندون بیش از ۵۰% باشد. در مواردی که بیش از ۵۰% از تاندون آشیل سالم نیست و به برداشتن نیاز دارد، قسمت باقیمانده تاندون به اندازه کافی قوی نیست تا بتواند به تنهایی عمل کند. برای پیشگیری از پارگی قسمت باقیمانده، انتقال تاندون آشیل اتفاق می افتد. تاندونی که به انگشت بزرگ پا کمک می کند که به سمت پایین باشد به استخوان پاشنه پا منتقل می شود تا به تاندون آسیب دیده استحکام ببخشد.
اگر چه ممکن است این پروسه سخت در نظر گرفته شود اما انگشت بزرگ پا هنوز هم قادر به حرکت است و بیشتر بیماران هیچ تفاوتی در نحوه راه رفتن و دویدن خود احساس نمی کنند. بسته به میزان آسیب وارده به تاندون، ممکن است برخی از بیماران نتوانند دوباره در ورزش های رقابتی یا دو شرکت کنند.
ریکاوری بعد از جراحی تاندونیت آشیل
بیشتر بیماران بعد از جراحی نتایج مفیدی دریافت می کنند. ریکاوری بعد از جراحی به آسیب وارده به تاندون بستگی دارد. هر چه قسمت بیشتری از تاندون آسیب دیده باشد، به ریکاوری طولانی مدت تری نیاز است و احتمال این که بیمار بتواند به فعالیت های ورزشی برگردد کمتر است. فیزیوتراپی قسمت مهمی از پروسه ریکاوری است. بسیاری از بیماران به ۱۲ ماه توانبخشی با فیزیوتراپی نیاز دارند تا بتوانند به طور کامل از درد رهایی پیدا کنند.
عوارض جانبی
۲۰ تا ۳۰ درصد از بیماران بعد از جراحی، درد متوسط تا شدید را تجربه می کنند و رایج ترین عوارض جانبی این جراحی درد است. به علاوه احتمال عفونت زخم هم وجود دارد و ممکن است که درمان عفونت خیلی دشوار باشد.
درمان طبیعی برای تاندونیت آشیل
تاندونیت شامل التهاب تاندون است. تاندون نواری از بافت الیافی (رشته ای) است که عضلات را به استخوان متصل می کند. این اختلال سبب بروز درد نزدیک مفصل آسیب دیده می شود، که این درد با حرکت آن مفصل بدتر می شود. تاندونیت اغلب در اطراف آرنج، شانه و زانو اتفاق می افتد اما می تواند روی مچ دست، ران و پاشنه پا هم تاثیر بگذارد.
اگر علائم تاندونیت را تجربه می کنید، حتما به پزشک مراجعه کنید تا پزشک مشکل را تشخیص دهد. اگر چه برخی از درمان های طبیعی نیز می توانند تا حدی موثر واقع شوند، اما تاکنون هیچ منبع علمی ای وجود نداشته که نشان دهد هر نوع دارویی می تواند به طور قطعی تاندونیت را درمان کند.
در این جا به برخی از این درمان ها اشاره می کنیم:
طب سوزنی
طب سوزنی یکی از درمان هایی است که روی آن مطالعه شده و برای بهبود درد (همچون درد تاندونیت) استفاده می شود. برای مثال ۶ مطالعه که برای بررسی بیماری آرنج تنیس بازان انجام شدند نشان دادند که طب سوزنی برای رهایی کوتاه مدت از درد ناشی از این بیماری موثر بوده است. با توجه به طب سنتی چینی درد به علت انسداد انرژی در راه های انرژی بدن که نامرئی هستند، اتفاق می افتد و بعد از این که سوزن های طب سوزنی روی پوست زده می شوند، این راه ها باز می شوند.
طب سوزنی مواد طبیعی ای را رها می کند که به رهایی از درد کمک می کنند، پیام هایی می فرستند که سبب آرام کردن سیستم عصبی می شوند، یا سبب تحریک ترشح مواد شیمیایی مغز (پیام رسان های عصبی) و هورمون ها می شود. حتما قبل از این که طب سوزنی را امتحان کنید با پزشک تان مشورت کنید.
عوارض جانبی طب سوزنی می توانند شامل درد، کبودی یا خونریزی در محلی باشد که سوزن ها قرار گرفته بودند. طب سوزنی می تواند سبب خستگی موقت نیز شود. اگر چه به ندرت، اما گاهی سوزن ها می توانند به اندام یا ساختارهای داخلی آسیب بزنند. اگر اختلالات مربوط به خونریزی دارید یا داروی رقیق کننده خون مصرف می کنید، طب سوزنی می تواند برای شما خطرناک باشد.
ماساژ سایشی عرضی (Transverse Friction Massage)
این تکنیک یکی از روش های ماساژ است که گاهی برای درمان تاندونیت استفاده می شود. اعتقاد بر این است که این تکنیک به کاهش درد، افزایش جریان خون به قسمت های اطراف، پیشگیری از شکل گیری بافت زخم و ممانعت از چسبندگی بافت همبند کمک می کند. حرکات ماساژ در این روش به طور مستقیم روی قسمت آسیب دیده اعمال می شوند.
معمولا انجام ماساژ درمانی توسط یک متخصص ماهر، خطری به همراه ندارد. اطمینان حاصل کنید که سابقه سلامتی تان را به طور کامل در اختیار متخصص ماساژ قرار می دهید. افرادی که سرطان دارند، اخیرا دچار شکستگی استخوان شده اند یا شکستگی بهبود نیافته دارند، افرادی با پوکی استخوان، آرتریت روماتوئید، ترومبوز عمیق وریدی، حمله اخیر قلبی، سوختگی یا زخم باز، یا افرادی که باردار هستند قبل از ماساژ درمانی باید با پزشک خود مشورت کنند.
به علاوه ماساژ سایشی (اصطکاکی) نباید روی پوست عفونی، پاره شده، تاول زده یا پوستی که زخم دارد انجام شود. این روش نباید برای این موارد استفاده شود: تاندونیت روماتوئید، بورسیت، اختلالات عصب ها، هماتوم یا برای قسمت هایی که فشار عمیق به آن ها می تواند خطرناک باشد.
عوارض جانبی ماساژ می تواند شامل درد و احساس خستگی موقت باشد. به ندرت ماساژ می تواند سبب خونریزی داخلی، فلج موقت و آسیب به عصب ها شود (معمولا علت این موارد انجام ماساژ توسط فردی است که به اندازه کافی در زمینه ماساژ مهارت ندارد).
بیشتر بخوانید: بررسی فواید ماساژ درمانی و آموزش نحو ماساژ دادن
درمان های دیگر
- یخ، به خصوص درست پس از آسیب دیدن
- استراحت کردن
- ماساژ
- بی حرکت نگه داشتن قسمت آسیب دیده
- تمرینات مربوط به انعطاف پذیری و تمرینات مقاومتی پس از برطرف شدن التهاب
- فیزیکال تراپی، همچون تمرینات حرکتی
- اولتراسونوگرافی که از امواج صوتی با فرکانس بالا برای گرما دادن و افزایش گردش خون استفاده می کند
- تحریک الکتریکی عصب از راه پوست (TENS) که از الکتریسیته برای رهایی از درد استفاده می شود.
مواد مغذی و مکمل ها
بروملین
بروملین آنزیمی است که از آناناس گرفته می شود و به کاهش التهاب کمک می کند. بروملین می تواند سبب افزایش خطر خونریزی شود، در نتیجه افرادی که از داروهای ضد انعقاد خون (داروهای رقیق کننده خون) همچون وارفارین (کومادین)، کلوپیدوگرل (پلاویکس) و آسپرین استفاده می کنند، نباید بدون صحبت با پزشک مصرف بروملین را آغاز کنند.
افرادی که زخم معده دارند باید از مصرف بروملین بپرهیزند. اگر آنتی بیوتیک مصرف می کنید، بروملین می تواند سطح آنتی بیوتیک در بدن را افزایش دهد که این موضوع می تواند خطرناک باشد. گاهی زردچوبه با بروملین ترکیب می شود چون تاثیر بروملین را افزایش می دهد.
برای کمک به بهبود، افزایش عملکرد سیستم ایمنی و کاهش التهاب می توان از ویتامین C استفاده کرد. مکمل ویتامین C می تواند با برخی داروها (همچون داروهای شیمی درمانی، استروژن، وارفارین و سایر دارو) تداخل پیدا کند.
کلسیم و منیزیم
از کلسیم و منیزیم برای کمک به بهبود بافت همبند و عضلات استفاده می کنند. اگر هر گونه اختلالی دارید (خصوصا اختلالات مربوط به قلب، فشار خون بالا یا پایین، COPD یا سایر اختلالات) نباید بدون تایید پزشک مکمل کلسیم یا منیزیم دریافت کنید.
از ویتامین A برای افزایش عملکرد سیستم ایمنی و بهبود استفاده می شود. اگر باردارید از ویتامین A استفاده نکنید. ویتامین A می تواند با برخی از داروها تداخل پیدا کند (همچون داروهای بدون تجویز). تداخل دارویی در برخی موارد می تواند خطرناک باشد. قبل از مصرف ویتامین A با پزشک مشورت کنید.
ویتامین E و اسیدهای چرب ضروری (همچون روغن ماهی و روغن گل مغربی) برای کاهش التهاب استفاده می شوند. ویتامین E می تواند با برخی داروها تداخل پیدا کند. ویتامین E، روغن ماهی، و روغن گل مغربی خطر خونریزی را افزایش می دهند. اگر از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید، قبل از مصرف هر یک از این مکمل ها از پزشک تان سوال بپرسید.
گیاهان
برخی گیاهان به تقویت سیستم های بدن کمک می کنند. درست مثل هر نوع درمان دیگری، قبل از شروع این نوع درمان هم باید با پزشک تان مشورت کنید. گیاهان به صورت عصاره خشک شده (کپسول، پودر، چای)، گلیسیریت (عصاره گلیسیرین) و تنتور (عصاره الکل) در دسترس هستند.
چای را با ۱ قاشق چای خوری (۵ گرم) از این گیاهان در یک فنجان آب داغ مخلوط کنید. برگ یا گل ها را ۵ تا ۱۰ دقیقه و ریشه ها را ۱۰ تا ۲۰ دقیقه در آب بخیسانید. روزانه ۲ تا ۴ فنجان از این ترکیب را بنوشید. می توانید تنتور را به تنهایی یا در ترکیب با موارد بالا استفاده کنید. اگر باردارید یا تحت مراقبت پزشکی هستید، قبل از مصرف هر یک از محصولات گیاهی با پزشک تان مشورت کنید.
زردچوبه
زردچوبه برای بهبود درد و التهاب استفاده می شود. زردچوبه گاهی با بروملین ترکیب می شود چون زردچوبه تاثیر بروملین را افزایش می دهد. زردچوبه خطر خونریزی را افزایش می دهد پس افرادی که داروهای ضد انعقاد خون (رقیق کننده خون) همچون وارفارین (کومادین)، کلوپیدوگرل (پلاویکس) یا آسپرین مصرف می کنند نباید بدون مشورت با پزشک از زردچوبه استفاده کنند.
پوست درخت بید
از پوست درخت بید برای رهایی از درد استفاده می کنند. این ماده همچون آسپرین عمل می کند. اگر از آسپرین یا داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید، از بید سفید استفاده نکنید. اگر به آسپرین یا سالیسیلات آلرژی دارید، از محصولات پوست بید استفاده نکنید. بید نباید به افراد زیر ۱۸ سال داده شود.
شیرین بیان
از شیرین بیان برای کاهش التهاب استفاده می کنند. اگر فشار خون بالا، ورم، نارسایی قلبی، سرطان های حساس به هورمون ها (همچون سرطان سینه، پروستات، تخمدان یا رحم)، دیابت، بیماری کلیوی و بیماری کبدی دارید یا اگر داروهای کورتیکواستروئید دریافت می کنید، از شیرین بیان استفاده نکنید. شیرین بیان می تواند با برخی داروها تداخل پیدا می کند. برای رعایت احتیاط اگر از هر داروی دیگری استفاده می کنید، قبل از مصرف شیرین بیان با پزشک تان مشورت کنید.
گیاهان زیر نیز به کاهش التهاب کمک می کنند اگر چه برای درمان تاندونیت مورد آزمایش قرار نگرفته اند:
گیاه پنجه گربه
از این گیاه برای رهایی از درد استفاده می کنند. اگر برای فشار خون بالا دارو مصرف می کنید یا از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید، گیاه پنجه گربه مصرف نکنید. گیاه پنجه گربه به تحریک سیستم ایمنی کمک می کند و می تواند با داروهایی که برای سرکوب سیستم ایمنی استفاده می شوند تداخل پیدا کند.
به علاوه ممکن است که برای افرادی که اختلالات خودایمنی دارند مناسب نباشد. گیاه پنجه گربه ممکن است سبب کاهش فشار خون شود پس اگر داروهای فشار خون بالا مصرف می کنید، ممکن است در خطر افت فشار قرار داشته باشید.
گیاه پنجه شیطان
این گیاه برای رهایی از درد استفاده می شود. گیاه پنجه شیطان خطر خونریزی را افزایش می دهد، خصوصا اگر از داروهای رقیق کننده خون همچون وارفارین (کومادین) استفاده می کنید. این گیاه می تواند با داروهای دیابت و سایر داروها تداخل پیدا کند. به علاوه می تواند روی افرادی با مشکلات قلبی، فشار خون بالا یا پایین هم تاثیر منفی بگذارد. اگر سنگ صفرا دارید از گیاه پنجه شیطان استفاده نکنید. قبل از استفاده از این گیاه با پزشک مشورت کنید.
کندر خطر خونریزی را افزایش می دهد پس اگر از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید قبل از مصرف کندر با پزشک تان مشورت کنید.
هومئوپاتی
درمان هومئوپاتی برای تاندونیت شامل مصرف کرم و ژل است. کرم آرنیکا به تنهایی یا در ترکیب با کالاندولا افیسینالیس، هاماملیس انجیلی، اقونیطون و بلادون استفاده می شود، روزی ۳ تا ۶ بار استعمال می شود، که سبب تسریع بهبود و کاهش اذیت شدن می شود. برای آسیب های حاد (و ناگهانی) همیشه با آرنیکا آغاز کنید.
بریونیا (فاشرا)
این گیاه برای دردهایی که با حرکات ضعیف بدتر می شوند استفاده می شود. به علاوه برای دردهایی که با سرما بدتر می شوند و با گرما بهتر می شوند نیز استفاده می شود.
فیتولاکا (سرخ بر)
فیتولاکا برای تاندونیتی که درد آن در محل اتصال تاندون ها متمرکز است و با گرما تشدید می شود استفاده می شود.
گیاه Rhus toxicodendron
این گیاه برای تاندونیتی استفاده می شود که در صبح تشدید می شود.
رودودندرون (خرزه هندی)
این گیاه برای تاندونیتی استفاده می شود که با تغییر در فشار هوا تشدید می شود. بسیاری از پزشکان از داروهای هومئوپاتی قابل تزریق (همچون Traumeel) استفاده می کنند که در برخی مطالعات نشان داده شده که در کاهش التهاب موثرند.