با توجه به اینکه این نام از پسوریازیس گرفته شده به راحتی می توان فکر کرد که آرتریت پسوریاتیک یا PsA یک عارضه یا حتی در نتیجه یک بیماری است که پلاک های فلس مانند قرمز رنگی روی پوست ایجاد می کند. اما بیایید این موضوع را مستقیما و از اول بررسی کنیم. این دو، دو بیماری خود ایمنی مربوط به هم ولی متفاوت هستند که هر دوی آنها مبتنی بر واکنش التهابی خارج از کنترل می باشند. در پسوریازیس، سیستم ایمنی شما پوست را هدف قرار داده و سبب رشد سریع آن می شود که منجر به ایجاد بثورات خارش دار ناخوشایندی می گردد. در این مقاله از بخش بیماری های دکتر سلام، ما علل و نشانه های آرتریت پسوریاتیک را مورد بحث قرار می‌دهیم.
آرتریت پسوریاتیک چیست؟
در آرتریت پسوریاتیک یا PsA، مفاصل، رباط ها و تاندون ها هدف قرار می گیرند که منجر به درد مفاصل، تورم و سختی آنها می شود که اگر درمان نشود می تواند به آسیب مفصلی برگشت ناپذیر منجر شود که می تواند به طور جدی با توانایی شما برای حرکت یا عملکرد نرمال تداخل به وجود آورد. هر دوی این بیماری ها، بیماری های سیستمیک هستند و می توانند باعث ایجاد علائم در کل بدن شوند.
در حدود ۳۰ درصد از افرادی که پسوریازیس دارند آرتریت پسوریاتیک بروز می کند (اگر چه که پزشک نمی تواند تشخیص دهد که در چه کسانی) و شروع این بیماری در بیشتر این افراد عموما بین دهه ۳۰ تا دهه ۴۰ زندگیشان می باشد. در حال حاضر ۷ میلیون نفر با بیماری آرتریت پسوریاتیک زندگی می کنند.
معمولا مشکلات پوستی در ابتدا خودش را نشان می دهد اما در بعضی افراد، علائم اولیه مربوط به مفاصل هستند که تشخیص را دشوارتر می کند(که بعد به آن می رسیم). شدت و مکان جراحات پوستی تاثیر خیلی کمی روی شدت و مکان علایم مفصلی PsA دارند و برعکس. یک مثال بارز می تواند این باشد که ممکن است بیمار فقط روی پاها و زانوهای خود جراحت های پوستی داشته باشد ولی فقط انگشتان یکی از دستانش متورم باشند و هر دو آزار دهنده هستند.
چه چیزی باعث بروز آرتریت پسوریاتیک می شود؟
ما علل دقیق بروز پسوریازیس و آرتریت پسوریاتیک را نمی دانیم. بهترین حدس این است که ترکیبی از ژنتیک، یک سیستم ایمنی بیش از اندازه فعال و چیزهایی که در معرض آنها قرار می گیرید(که به نام عوامل محیطی شناخته می شوند)، همه اینها در ایجاد آن التهاب مزمن که پوست و مفاصل را هدف قرار می دهد نقش بازی می کنند.
بیایید نگاهی بیاندازیم:
ژنتیک
بر اساس مطالعه ای در مورد تاریخچه بیماری های روماتیسمی، شواهد روشنی وجود دارد مبنی بر اینکه بیماری آرتریت پسوریاتیک در خانواده ها شیوع پیدا می کند. حدود ۴۰ درصد افراد مبتلا به این بیماری دارای سابقه خانوادگی هستند و در دوقولو های همسان نسبت به دوقولو های غیر همسان شایع تر است. به نظر می رسد که حداقل ۲۵ ژن وجود دارند که در پیشرفت هم پسوریازیس و هم آرتریت پسوریاتیک دخیل هستند.
سیستم ایمنی
آرتریت پسوریاتیک یک بیماری خود ایمنی است. به این معنی که بدن به اشتباه به بافت های سالم حمله می کند (در این مورد به مفاصل، تاندون ها و رباط ها) اغلب به لطف گرفتن دستورالعمل های ناقص از ژن ها. همچنین برخی تحقیقات اولیه نیز وجود دارند که نشان می دهند الگوهای باکتری های طبیعی افراد دچار آرتریت پسوریاتیک ممکن است با الگوی افراد فاقد این بیماری متفاوت باشند. این بیوم های منحصر به فرد می توانند به طور بالقوه سیستم ایمنی فرد را نیز تحت تاثیر قرار دهند.
عوامل محیطی
خطر ابتلای به این بیماری ممکن است تحت تاثیر چیزهایی باشد که ممکن است در طول زندگی برای شما اتفاق بیفتد. بعضی افراد فکر می کنند که این بیماری می تواند در بدن به صورت غیر فعال باقی بماند تا زمانی که چیزی آن را تحریک کند.
اگر چه تحقیقات بیشتری مورد نیاز است اما برخی از عوامل تاثیر گذار و محرک شامل موارد زیر می باشد:
- مصرف مواد
- استرس احساسی (حتی اگر درجه آن پایین باشد)
- عفونت HIV
- ترومای پوست یا مفصل
- عفونت استرپتوکوکوس
بیشتر بخوانید: برای بیماری پسوریازیس چه خوراکی ها و ورزش هایی خوبست
آیا من علائم آرتریت پسوریاتیک را دارم؟
تشخیص علائم آرتریت پسوریاتیک بسیار حیاتی است. بنابراین می توانید برای کاستن و حتی پیشگیری از آسیب های بلند مدت، درمان صحیح را پیش بگیرید. علائم PsA می تواند به آرامی پیشرفت کند. مثلا ممکن است احساس کنید که نسبت به همیشه قدرت کمتری در دستان خود دارید و یا اینکه مجبورید با نوک پنجه متورم بلند شوید که راه رفتن با آن دشوار است. هر مورد بیمار آرتریت پسوریاتیک منحصر به فرد است.
با این حال به طور کلی چند علامت شایع وجود دارد:
پسوریازیس
بیشتر افراد مبتلا به آرتریت پسوریاتیک، ابتدا مبتلا به پسوریازیس می شوند و علائم پوستی مرتبط با آن را دارند. آرتریت پسوریاتیک معمولا ۱۰ سال بعد از شروع پسوریازیس آغاز می شود. با این حال، بروز آرتریت پسوریاتیک بدون پسوریازیس هم امکان پذیر است.
درد و سختی مفاصل
یکی از قسمت های پیچیده PsA این است که علائم آن شامل درد مفاصل، رفت و برگشتی هستند. زمانی که همه چیز در بدترین حالت خود قرار دارد “flare up” “یا “اشتعال ناگهانی” نامیده می شود. یک اشتعال ناگهانی بدون درمان صحیح ممکن است ماه ها طول بکشد. دوره اشتعال ناگهانی می تواند باعث شود که یک یا چند مفصل سخت و دردناک شوند.
همچنین ممکن است متوجه ورم در اطراف مفاصل خود شوید که می توانید آن را به راحتی ببینید مثلا اطراف مفاصل زانو و آرنج. یک نشانه بارز که می تواند بر وجود PsA دلالت کند، این است که وقتی می خواهید به خاطر درد در یک مفصل خاص به مطب دکتر بروید، به نظر می رسد که درد به یک مفصل دیگر منتقل می شود.
حساسیت به لمس در تاندون ها
فقط استخوان ها نیستند که تحت تاثیر آرتریت پسوریاتیک قرار می گیرند. تاندون هایی که به این استخوان ها متصل می شوند نیز ممکن است درگیر شوند. ممکن است التهاب به آرنج یا پاشنه پا هم گسترش پیدا کند. درد در این مفاصل می تواند کار تشخیص را سخت تر کند.
زیرا این گونه التهابات و دردها می توانند در نتیجه فعالیت های ورزشی یا فقط استفاده بیش از حد از این مفاصل رخ دهند. یک علامت واضح تر آرتریت پسوریاتیک، تورم ناگهانی یا حساسیت به درد در انگشتان دست و پا است، بیماری که داکتیلیت به معنای آماس انگشت نامیده می شود. انگشت آسیب دیده شبیه یک سوسیس کوچک به نظر خواهد رسید.
کاهش دامنه حرکت و آرتریت پسوریاتیک
التهاب که مشخصه PsA است می تواند بر نحوه حرکت مفاصل تاثیر بگذارد. ممکن است سختی و خمش ناپذیری مخصوصا هنگام برخاستن یا بعد از بیدار شدن از خواب قابل توجه باشد. ممکن است احساس شما به این شکل باشد که مفصل گیر کرده یا اینکه حس کنید مفصل به درستی کار نمی کند.
بالا و پایین رفتن از پله ها و داخل شدن به و خارج شدن از اتومبیل ممکن است به صورت ناگهانی یا به صورت افزایشی دشوار شود. گاهی درد در هنگام حرکت بهتر می شود اما بسته به میزان التهاب در مواقع دیگر می تواند در طول روز دردناک بماند.
خستگی مفرط
احساس خستگی شدید می تواند یکی از رنج آورترین علایم آرتریت پسوریاتیک باشد و این موضوع حدود نیمی از افراد مبتلا به این بیماری را تحت تاثیر قرار می دهد. در حالیکه ممکن است دلایل متعددی برای خستگی مفرط وجود داشته باشد اما التهاب همراه با آرتریت پسوریاتیک نیز می تواند تا حدودی مسبب این خستگی باشد. پروتئین هایی که در طول واکنش التهابی آزاد می شوند می توانند تقریبا به طور کامل انرژی شما را تخلیه کنند.
زندگی با استرس درد مزمن نیز می تواند سبب افسردگی و مشکلات خواب شود. که هر دوی اینها می توانند باعث شوند شما احساس خستگی بیشتری کنید. خستگی به تنهایی نمی تواند نشانه آرتریت پسوریاتیک باشد ولی اگر نسبت به حالت عادی احساس خستگی بیشتری می کنید و علائم دیگری هم دارید، صحبت با پزشک راجع به این خستگی شدید کمک می کند تکه های این پازل کنار هم قرار داده شده و تشخیص صحیح صورت گیرد.
ضایعات ناخنی
این بیماری اغلب روی ناخن های پاها و دست ها تاثیر می گذارد. ممکن است متوجه فرو رفتگی های کوچکی در سطح ناخن یا جدا شدن ناخن از بستر یا تغییر رنگ غیر طبیعی آن شوید.
ناراحتی های چشمی و آرتریت پسوریاتیک
التهابی که آرتریت پسوریاتیکدر سراسر بدن شما ایجاد می کند چشم ها را نیز می تواند تحت تاثیر قرار دهد. ممکن است متوجه شده باشید که چشم های شما قرمزتر شده و نسبت به قبل بیشتر تحریک می شوند یا اینکه متوجه شده باشید که بینایی شما به طور ناگهانی بدتر شده است.
مقایسه آرتریت پسوریاتیک و آرتریت روماتوئید
هر دوی آرتریت پسوریاتیک و آرتریت روماتوئید از نوع آرتریت التهابی هستند. بنابراین این دو بیماری از جهاتی شبیه هم هستند. اما تفاوت های عمده ای نیز دارند.
- بیشتر افراد مبتلا به آرتریت پسوریاتیک، پسوریازیس نیز دارند.
- آرتریت روماتوئید پوست را تحت تاثیر قرار نمی دهد.
- آرتریت روماتوئید اغلب خودش را در هر دو مفصل جفت مثل مفصل هر دو زانو نشان می دهد.
- در حالیکه الگوی عمل آرتریت پسوریاتیک نامتقارن تر است.
- مثلا مفصل هیپ سمت راست و مفصل زانوی سمت چپ درگیر می شوند.
- داکتیلیتیس یعنی تورم انگشت دست یا انگشت پا نیز در PsA شایع تر است تا در آرتریت روماتوئید.
- آزمایش های تشخیصی خون می توانند آرتریت روماتویید(RA) را شناسایی کنند.
- برای تشخیص آرتریت پسوریاتیک هنوز آزمایش خون وجود ندارد.
همچنین اینکه ما هنوز آنقدر که در مورد آرتریت روماتوئید می دانیم در مورد علل اشتعال ناگهانی در PsA نمی دانیم. در بیماری PsA، اشتعال ناگهانی می تواند خیلی ناگهانی رخ داده و اوضاع را به طور قابل توجهی بدتر کند. یا اینکه آرتریت پسوریاتیک می تواند همیشه با علائم درجه پایینی بروز کند. برای مثال، ممکن است لازم باشد همیشه بعد از یک پیاده روی، روی مفصل دردناک خود کمپرس یخ بگذارید. ولی در هنگام اشتعال ناگهانی، ممکن است ناگهان، راه رفتن بسیار دشوار شود.
بیشتر بخوانید: در تسکین آرتریت روماتوئید یوگا چقدر تاثیر گذار است؟
پزشکان چطور آرتریت پسوریاتیک را تشخیص می دهند؟
متاسفانه هیچ تست مشخصی وجود ندارد که PsA را تشخیص دهد. پزشک، شما را معاینه فیزیکی می کند که شامل یک شرح حال پزشکی نیز می باشد تا مشخص شود که آیا هیچ یک از اعضای خانواده شما دچار پسوریازیس یا آرتریت پسوریاتیک هستند یا خیر؟ همچنین پزشک، پوست شما را برای علائم پسوریازیس چک می کند.
چون ممکن است پسوریازیس به صورت لکه های فلس دار خشک یا قرمز رنگ ظاهر شود. همچنین پزشک، مفاصل را برای علائمی مثل تورم و حساسیت به لمس معاینه می کند و ناخن های انگشتان را برای وجود فرو رفتگی ها و پوسته پوسته ها چک می کند.
پزشک برای چک کردن حساسیت به لمس، کف پاها و اطراف پاشنه ها را به دقت بررسی کرده و آنها را فشار می دهدکه اگر پا را عقب بکشید یا آخ بگوئید، این می تواند یک نشانه باشد. همچنین ممکن است که پزشک تست های آزمایشگاهی دیگری را برای رد کردن احتمال سایر بیماری های ایجاد کننده درد مفاصل مثل آرتریت روماتوئید یا نقرس انجام دهد.
این آزمایش ها عبارتند از:
آزمایش خون
با اینکه یک تست خون ساده برای شناسایی آرتریت پسوریاتیک وجود ندارد اطلاعات دیگری وجود دارد که به پزشکان در تعیین علت علائم شما کمک می کنند. اگر برای مثال آزمایش فاکتور روماتوئید شما مثبت شد احتمالا دچار PsA نیستید. آزمایش فاکتور روماتوئید یا RF در بیشتر افراد دچار آرتریت پسوریاتیک تقریبا همیشه منفی است. همچنین پزشک به سطح پروتئین واکنشی C توجه دقیقی می کند. این پروتئین به وسیله کبد ساخته می شود و سطح آن در اثر التهاب افزایش پیدا می کند.
آزمایش های مایع مفصلی
کشیدن مایع از یک مفصل ملتهب می تواند به پزشک در رد کردن امکان بیماری دیگری که ممکن است علائم مشابهی داشته باشد کمک کند. به عنوان مثال نقرس. اگر آنالیزها نشان دهند که سطح اسید اوریک شما بالاست این می تواند نشان دهنده نقرس باشد. وقتی که مقدار اسید اوریک در بدن شما بیش از حد باشد کریستال ها در مفاصل رسوب می کنند. به خصوص در انگشت شست پا و باعث درد شدیدی در آن می شود.
اشعه ایکس
اگر بیماری PsA برای مدتی وجود داشته باشد اما تشخیص داده نشده باشد، تصاویر اشعه ایکس می توانند در تشخیص آن موثر باشند. اشعه ایکس می تواند نوع آسیب وارد شده را مشخص کند و مشخص می کند که آیا استخوان ها در حال تغییر شکل هستند؟ افزایش سن و سایر انواع آرتریت نیز می توانند باعث تغییر شکل استخوان ها شوند. بنابراین این اطلاعات تنها یک تکه پازل هستند. وقتی که بیماری هنوز شانسی برای ایجاد آسیب به استخوان ها پیدا نکرده ، تصاویر نیز کمک چندانی نخواهند کرد.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا MRI
اسکن MRI تصاویری با جزئیات، هم از بافت نرم و هم از بافت سخت را فراهم می کند که مخصوصا برای شناسایی التهاب در اطراف تاندون ها و همچنین تشخیص علائم اولیه آرتریت پسوریاتیک که اشعه ایکس نمی تواند از آنها عکس بگیرد موثر است.
درمان های موضعی آرتریت پسوریاتیک
هدف درمان، ساده است. کاهش واکنش التهابی ایجاد شده توسط آرتریت پسوریاتیک. به همان صورت که ممکن است علل مختلفی برای این بیماری وجود داشته باشد، درمان نیز می تواند به یک رویکرد چند بعدی نیاز پیدا کند. به این معنی که ممکن است فاکتورهای دارو، جراحی و سبک زندگی، همه اینها در کنترل بیماری PsA نقش بازی کنند.
روماتولوژیست می تواند به شما در تصمیم گیری راجع به مناسب ترین گزینه های درمان کمک کند که نتایج این تصمیم گیری به شدت علائم بیمار و روش هایی که در گذشته بیشتر روی بیمار تاثیر داشته بستگی دارد. از آنجا که ممکن است PsA هم با مشکلات پوستی و هم با مشکلات مفصلی همراه باشد، ممکن است برای پیدا کردن درمان مناسب یک تلاش و آزمون و خطای هماهنگ نیاز باشد.
ممکن است برخی درمان ها به مفاصل بیشتر از پوست کمک کنند و بر عکس. ممکن است زمان ببرد تا ترکیب مناسبی از روش های درمانی موثر برای بیمار را بتوان پیدا کرد. التهاب کنترل نشده علت اصلی بیشتر ناراحتی های مربوط به آرتریت پسوریاتیک است. شدت التهاب و نوع تمایل شما اغلب تعیین می کنند که پزشک کدام درمان را انتخاب خواهد کرد. خوشبختانه داروهای موثر زیادی در این زمینه موجود هستند.
داروهای آرتریت پسوریاتیک
طیف تقریبا وسیعی از داروهایی که می توانند PsA را درمان کنند وجود دارد. همه چیز از آسپرین داروخانه بگیرید تا داروهای بیولوژیک پیشرفته.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی یا NSAIDs
اگر درد و التهاب خیلی ملایم و خفیف باشد، معمولا داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی در اولین مرحله قرار دارند. اگرچه که ممکن است چندین هفته طول بکشد تا این داروها اثر کنند و از آنجایی که این داروها دارای عوارض جانبی مثل سوزش معده، مشکلات قلبی و آسیب های کلیوی می باشند، مصرف طولانی مدت آنها توصیه نمی شود.
شایع ترین داروهای NSAIDs عبارت اند از:
- بایر، بافرین (آسپرین)
- اَدویل، موترین (ایبوبروفن)
- آلو (ناپروکسن)
- رلافلن (نابومتون)
مهار کننده های COX_2 یک زیر کلاس NSAIDs با ریسک کمتر خونریزی داخلی و اولسر معده (یک عارضه جانبی سایر داروهای NSAIDs وقتی در دوز های بالا و به مدت طولانی مصرف می شوند). نام های برند این نوع دارو عبارتند از بکسترا و سلبرکس.
داروهای بیولوژیک
این داروها به عنوان biologic – response modifiers یا مهارکننده های واکنش بیولوژیکی نیز شناخته می شوند. این داروها، مبتنی بر پروتئین هستند که از سلول های زنده کشت شده در آزمایشگاه گرفته می شوند. آنها برای کنترل قسمت های خاصی از سیستم ایمنی ساخته می شوند که ممکن است عجیب به نظر برسد اما با ما بمانید.
داروهای بیولوژیک می توانند روی پروتئین هایی که التهاب را تقویت می کنند تمرکز کرده و آن پسران بد را در نطفه خفه کنند. همچنین کارآیی آنها نیز بسیار بالاست. بر اساس مطالعه ای در Arthritis Research & Therapy تا ۶۰ درصد از مبتلایان به PsA بعد از یک سال درمان با داروهای بیولوژیک، حداقل فعالیت بیماری را در خود خواهند داشت.
این داروها معمولا به روش خود تزریقی عضلانی یا تزریق وریدی در یک مرکز تزریقاتی به بیمار داده می شوند و ممکن است نیاز باشد که بیمار با آزمایش خون، تحت نظارت قرار داشته باشد. به طور کلی، داروهای بیولوژیک مصرف دراز مدت دارند.
این داروها بر اساس سلول هایی که هدف قرار می دهند طبقه بندی می شوند:
- مهار کننده های فاکتور نکروز دهنده تومور(TNF)
- مهار کننده های اینترلوکین ۱۷ (IL_17 ) یا اینترلوکین ۱۲ و ۲۳ (IL_12/23)
- مهار کننده های لنفوسیت های(سلول های) T
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری یا DMARDs
این داروها سابقا تنها نقطه اتکای درمانPsA به شمار می رفتند. آنها بر اساس تنظیم کاهشی یا با سرکوب سیستم ایمنی که بیش از حد فعال شده است کار می کنند. تمام این داروها را می توان به صورت خوراکی مصرف کرد و متوترکسات را از طریق تزریق هم می توان استفاده نمود. با توجه به اینکه این داروها ماهیتا سرکوب کننده سیستم ایمنی هستند، مسلما عوارض جانبی خودشان را در پی دارند. مثل زخم دهان، ریزش مو، ناراحتی های معده، عفونت، خستگی مفرط یا آسیب های کبدی. در نتیجه بیماران باید به دقت با تست های آزمایشگاهی منظم(به صورت هفتگی یا هر چند ماه یک بار) تحت نظارت قرار داشته باشند.
مهار کننده های PDE4 یا مهار کننده های فسفودی استراز نوع ۴
در حال حاضر تنها یک مهار کنندهPDE4 به نام آپرمیلاست با نام تجاری اوتزلا برای PsA تائید شده است. این دارو را می توان به صورت خوراکی مصرف کرد و نیازی به آزمایش های خون روتین ندارد.
کورتیکو استروئیدها
کورتیکو استروئیدها یک گزینه کوتاه مدت و حداکثر دو ماهه هستند که شما می توانید در حالی که که منتظر دریافت دیگر داروهای بلند مدت تر هستید از آنها استفاده کنید. کورتیکو استروئیدها همچنین برای اینکه بتوان اشتعال های ناگهانی را تحت کنترل در آورد مفید هستند. استفاده طولانی مدت از این داروها می توانند به عوارض جانبی مثل قند خون بالا، فشار خون بالا، پوکی استخوان و بیماری گلوکوم یا آب سیاه منجر شوند. این داروها را میتوان به صورت خوراکی یا تزریق داخل وریدی یا تزریق مستقیم به داخل مفصل مصرف کرد. شایع ترین این داروها پردنیزون می باشد.
جراحی آرتریت پسوریاتیک
جراحی یک درمان استاندارد برای افراد مبتلا به PsA نیست. با این حال اگر مدتی بدون تشخیص و بدون درمان با این بیماری زندگی کرده اید ممکن است این بیماری، موجب آسیب مفصلی دائمی شده باشد و ممکن است آرتروپلاستی (مفصل سازی) پیشنهاد شود. عمل جراحی، مفصل آسیب دیده را بازسازی یا جایگزین می کند. استخوان ها می توانند دوباره شکل داده شوند یا با قطعات فلزی، سرامیکی یا پلاستیکی جایگزین گردند.
سالانه بیش از یک میلیون جراحی برای جایگزینی مفصل انجام می گیرد که اکثرا مربوط به مفاصل لگن یا مفصل زانو است. اما شانه ها و آرنج ها و مفاصل موجود در دست ها و پاها نیز می توانند جایگزین شوند. مانند تمام جراحی ها، لازم است که خطرات جراحی را در مقایسه با مزیت های بالقوه روش مورد استفاده در جراحی، سبک سنگین کنید.
چطور اشتعال های ناگهانی را در آرتریت پسوریاتیک کنترل کنم؟
وقتی که علائم PsA به طور ناگهانی بدتر می شوند این حالت اشتعال ناگهانی یا اشتعال نامیده می شود و در هر شخص با شخص دیگر متفاوت است. برای بعضی از بیماران به این صورت است که ممکن است یک یا دو مفصل بیشتر از حد معلوم درد بگیرند. در حالی که بعضی دیگر از بیماران ممکن است علاوه بر آن از سر تا پا احساس ناراحتی و خستگی کنند. هیچ محرک و علتی برای اشتعال ناگهانی وجود ندارد.
اما بعضی از فاکتورها گزارش شده اند که امکان بروز اشتعال ناگهانی را بیشتر می کنند. فاکتورهایی مثل استرس، جراحت، عفونت یا عدم مصرف داروها. تجربه کردن اشتعال ها بهترین راه ممکن برای کنترل آنهاست. هر چه مدت بیشتری با این بیماری زندگی کنید زودتر می توانید زمان وقوع آنها را پیش بینی کنید. کم کم شروع به اجتناب از چیزهایی که وقوع اشتعال ها را تحریک می کنند کرده و کارهایی که برای تخفیف آن لازم است را انجام خواهید داد.
با این حال، بعضی از اشتعال ها معلوم نیست از کجا می آیند و به چیزی بیش از خود کنترلی نیاز دارند. در این مواقع، لازم است که با یک روماتولوژیست در تماس باشید و بسته به موقعیتی که دارید، او راهکارها و درمان های اضافی را به شما پیشنهاد می کند تا بتوانید در این موقعیت ها دوام آورده و از آنها عبور کنید.
رویکردهای مکمل درمانی آرتریت پسوریاتیک
علاوه بر داروها و جراحی، اقدامات دیگری هم وجود دارند که می توانید به صورت روزانه انجام دهید تا به شما کمک کنند که علی رغم داشتن بیماری آرتریت پسوریاتیک بهترین زندگی را داشته باشید. علائم بیماری پسوریاتیک می توانند با استرس بدتر شوند. بنابراین عاقلانه است که جدی تر از هر تغییری که می خواهید در سبک زندگی خود ایجاد کنید، به اندازه کافی استراحت کرده و تمدد اعصاب داشته باشید(همراه با مصرف داروهایی که پزشک تجویز کرده است).
نرمش
اگر دچار سختی و زخم در مفاصل خود هستید، ممکن است ورزش، آخرین کاری باشد که بخواهید انجام دهید. اما گفته می شود که تحرک، مفاصل متاثر از PsA را نرم می کند. بر اساس بنیاد ملی پسوریازیس، نرمش کلید غلبه بر علائم آرتریت پسوریاتیک است. تمرین با وزنه می تواند عضلات اطراف ماهیچه ها را قوی نگه دارد. بنابراین بهتر می توانند از حرکات مفاصل پشتیبانی کنند.
حرکت های کششی می توانند دامنه حرکتی مفاصل را حفظ کرده و از سختی آنها جلوگیری نمایند. نرمش های قلبی عروقی می توانند به شما در کاستن از وزن ناخواسته کمک کرده و حال شما را به طور کلی بهتر کنند. پزشک یا درمانگر فیزیکی می تواند به شما نحوه صحیح حرکات را آموزش داده و به شما در انجام آن کمک نماید.
خوردن غذاهای سالم
به این دلیل که هر فرد با فرد دیگر متفاوت است و بیماری PsA نیز بیماری پیچیده ای است هیچ رژیم خاصی را نمی توان پیشنهاد کرد. با این حال، مواد غذایی خاصی این قدرت را دارند که حال شما را بهتر یا بدتر کنند. میوه ها و سبزیجات حاوی ترکیباتی هستند که می توانند التهاب را کاهش دهند و باید تا جایی که ممکن است مصرف شوند.
همچنین معروف است که این مواد غذایی، خواص آنتی اکسیدانی دارند که می توانند احساس بهتری به بیمار دهند(یک سیستم ضد زنگ در اتومبیل را در نظر بگیرید). مواد غذایی حاوی باکتری های مفید مثل ماست و هر چیز تخمیر شده نیز می توانند بیماران را به کاهش سطح التهاب داخلی امیدوار کنند. در طرف دیگر، رژیم های غذایی حاوی چربی، قند و نمک بالا اثر معکوس دارند.
خواب کافی و آرتریت پسوریاتیک
خواب به شکل مثبتی روی هر سیستمی در بدن تاثیر می گذارد. و می تواند احساس افسردگی و اضطراب را در فرد کاهش داده، عملکرد فیزیکی او را بهبود بخشیده و روند درمان را تسریع کند. مراکز کنترل بیماری ها پیشنهاد می کنند که افراد بزرگسال باید روزانه بین ۷ تا ۹ ساعت بخوابند.
اگر در حال حاضر درگیر یک اشتعال یا دچار درد مزمن و یا در حال سازگار شدن با یک درمان جدید می باشید احتمالا نسبت به قبل باید بیشتر استراحت کنید. اگر آنقدر درد دارید که شب ها شما را بیدار نگه می دارد مهم است که به پزشک این اجازه را بدهید که طرح درمان شما را تغییر دهد.
وقت گذاشتن برای استراحت و ریلکسیشن
نشان داده شده است که استرس احساسی شایع ترین محرک برای اشتعال ناگهانی در پسوریازیس است و تحقیقات نشان می دهند که تجربه یک دوره ترس و نگرانی، شروع PsA را در حداقل ۴۴ درصد از بیماران جلو می اندازد و وقتی که چرخه استرس شروع شود، مهار کردن آن نیز سخت تر است.
یک زندگی بی نظم می تواند علائم بیمار را بدتر کرده و به او استرس بیشتری وارد کند. بهترین داور برای اینکه بگوید چه چیزی بیشتر از همه شما را آرام می کند خود شما هستید. پیاده روی در بیرون، بافتنی کردن، خواندن کتاب یا هر چیز دیگری. فقط سعی کنید که از وقت استراحت روزانه خود حتما استفاده کنید.
بیشتر بخوانید: اضطراب ناشي از بيماري‌هاي جسمي و سوء مصرف مواد و داروها
آیا آرتریت پسوریاتیک عوارض جانبی جدی به دنبال دارد؟
می تواند داشته باشد، بیشتر به خاطر اینکه التهابی که مفاصل را تحت تاثیر قرار می دهد سایر قسمت های بدن را نیز می تواند متاثر کند. اما شما می توانید روی آن کمی کنترل داشته باشید. درمان آرتریت پسوریاتیک و تحت کنترل بودن بیماری ریسک گسترش بیماری های مرتبط را کاهش می دهد.
در اینجا مناطقی از بدن را که بیماری PsA می تواند روی آنها تاثیر بگذارد را ذکر می کنیم:
چشم ها
بر اساس یافته های انجمن ملی پسوریازیس در حدود ۷ درصد از افراد مبتلا به PsA با بیماری یوئیت یا التهاب چشم همراه می شوند. این بیماری باعث درد، اذیت، قرمزی و تاری دید می شود. اگر این بیماری درمان نشده رها شود، ممکن است به از دست رفتن بینایی منجر شود.
مثل بسیاری از جنبه های PsA، این بیماری نیز ممکن است خیلی ناگهانی شروع شده و به سرعت وخیم شود. اگر چشم های شما به مدت بیشتر از دو روز شما را اذیت می کنند زمان آن است که با چشم پزشک تماس بگیرید. حتما به چشم پزشک بگویید که مبتلا به PsA هستید چون این مساله می تواند باعث شود که پزشک زودتر به شما وقت ملاقات بدهد.
روده ها
افراد مبتلا به پسوریازیس در خطر ابتلا به بیماری کرون در اواخر زندگی خود هستند. تعجب آور نیست که در هر دوی این بیماری ها، بافت سالم برای یک مهاجم خارجی اشتباه گرفته شود. علائم بیماری کرون عبارتند از اسهال مکرر، درد شکمی، گرفتگی عضلات شکم، مدفوع خونی و کاهش وزن. اگر هر کدام از این علائم را دارید که به هیچ مشکل پزشکی دیگری مربوط نباشد و همچنین اگر بیرون از منزل غذای مشکل داری نخورده باشید، زمان آن است که پزشک خود را ملاقات کنید.
قلب و آرتریت پسوریاتیک
بنابر گفته های بنیاد ملی پسوریازیس، عامل اصلی مرگ در افراد مبتلا به پسوریازیس، بیماری های قلبی عروقی است. محققان بر این باورند که علت این موضوع این است که التهاب مزمنی که با آرتریت پسوریاتیک همراه است می تواند با فشار خون بالا، چاقی شکمی و مقاومت به انسولین دست در دست هم دهند.
اگر مبتلا به آرتریت پسوریاتیک هستید حتما با پزشک در مورد خطرات قلبی عروقی و چگونگی پایین بردن ریسک آنها صحبت کنید. خبر خوب اینکه درمان بیماری پسوریاتیک شما می تواند احتمال حمله قلبی، سکته یا دیگر عوارض قلبی عروقی را کاهش دهد.
استخوان ها
شیوع پوکی استخوان در افراد مبتلا به بیماری پسوریاتیک اگر بالاتر از شیوع پوکی استخوان بدون این بیماری نباشد، کمتر هم نیست. کاملا مشخص نمی شود که بیماری استخوان به التهاب ناشی از آرتریت پسوریاتیک مربوط است یا کاهش حرکت و یا دیگر فاکتورها. می توانید با پزشک خود در مورد اینکه آیا یک تست تراکم استخوان را باید در معاینه بعدی در نظر بگیرد یا خیر صحبت کنید.
