چگونه عمل های ترکیبی، عمر ایمپلنت را افزایش می دهند؟

ایمپلنت دندان

این موضوع مربوط می شود به اینکه چگونه عمل های ترکیبی در ارتباط با ایمپلنت ها، عمر ایمپلنت را افزایش می دهد. عموما از سال های پیش، ایمپلنت ها جایگزین های بسیار شایسته ای برای دندان های طبیعی بوده و هستند و در حاشیه آن، جهت تبلیغات و اشاعه این عملکرد و یا تشویق افراد برای استفاده از این تکنولوژی، عمل های مختلفی از نظر آگاهی رسانی و یا پژوهش های مختلف انجام گرفته است، اما نکته مهمی که در مورد آن زیاد بحث نشده است اینکه آیا ایمپلنت به تنهایی و به عنوان یک عمل واحد می تواند تمامی خصوصیات مثبت جایگزینی را داشته باشد یا خیر؟

جواب تا حدودی به فاکتورهای مختلف بستگی دارد. اصولا از آنجایی که ایمپلنت یک استوانه از جنس تیتانیوم در بدنه استخوان هست و در آن محل با استخوان انسجام خواهد داشت تا بتواند تحمل فشارهای جویدن و عملکرد دندانی را به اجرا برساند، بنابراین خصوصیات محیطی یک ایمپلنت خیلی خیلی مهم در رابطه با عمر یک ایمپلنت است. اینکه دوام یک ایمپلنت بتواند تضمین شود، بستگی به این عوامل دارد.

در استخوان پایه که ایمپلنت در آن کاشته می شود، باید یک خصوصیاتی وجود داشته باشد. این خصوصیات بیشتر مربوط می شود به جنس و ابعاد استخوان و نسبت آن محل با ناحیه های آناتومیک خاص.

ایمپلنت دندان

اصولا هر ایمپلنت بایستی یک حاشیه امنیت استخوانی داشته باشد. این حاشیه تعریف شده باید حداقل از هر جانب 1.5 میلیمتر باشد و از طرف عرضی یا در بین فواصل ایمپلنت ها یا ایمپلنت و دندان ها هم این فاصله باید رعایت شود.

جنس استخوان باید از جنسی باشد که تحمل فشارهای آن منطقه را داشته باشد. بنابراین تکنیکی که در هر نوع از استخوان، ایمپلنت کاشته می شود بسیار مهم است که از چه تکنیکی استفاده می شود.

نکته بعدی که خیلی مهم است، در رابطه با استخوان هایی است که به دلایل مختلف، یا به دلایل بیماری های شدید دندانی و عفونی که استخوان را از بین برده یا به دلیل مدت زمان زیاد نداشتن دندان در ناحیه، استخوان ها دچار آتروفی شدید شده اند.

آتروفی به معنای از دست دادن ابعاد اصلی خودشان است، این ابعاد می تواند طولی، عرضی و عمقی باشد که معمولا این تحلیل ها یا کمبودها طولی هستند که خیلی شایع است.

برای اینکه در مواردی شخص توانایی وارد شدن به مراحل درمانی پیوند استخوان در حجم زیاد را ندارد و یا زمان کافی برای این عمل نیست، عده ای از پژوهشگران اعتقاد دارند که ایمپلنت های نسبتا باریک و کوتاه هم می توان استفاده کرد. البته ابعاد ایمپلنت بسیار مهم است که تماس با استخوان سنجیده شود.

اصولا برای اینکه سطح تماس ایمپلنت با استخوان به اندازه مطلوب برسد، اگر عرض استخوان کم است و ناچار به استفاده از ایمپلنت های نسبتا باریک هستیم، باید سعی کنیم طول ایمپلنت را بیشتر در نظر بگیریم تا بتوانیم سطح تماس را افزایش دهیم و یا اگر استخوان دارای عرض مناسب است، اما برای طول کمبود دارد، بایستی با قطره های بزرگ تر ایمپلنت و اندازه های کوتاه تر عمل کرد.

ایمپلنت دندان

گاهی افرادای که به مدت طولانی (شاید بیش از 10 سال) دندان نداشته اند، استخوان پایه بسیار عرض کمی دارد. در این مواقع شاید بشود ایمپلنت را در عمق گذاشت و عرض یا قطر کمتری به آن داد، اما نکته مهم این است که چه دندان در طول زمان بسیار طولانی در محل نبوده باشد و یا اینکه در محل یک آبسه بزرگ یا یک نوع عفونت منتشر شده باشد و به دلیل آن، دندان یا دندان های محل از بین رفته باشند، در هر دو صورت اتفاقی که شایع است، پوشش لثه این مناطق است. پوشش لثه عموما دارای دو بخش اصلی است: لثه آزاد و لثه چسبنده.

به طور عادی در اطراف دندان های سالم، ما لثه چسبنده داریم. لثه چسبنده، لثه ای است که اصولا دارای کراتین نسبتا بالاست، رنگ صوردتی دارد، یک مقدار زمخت تر است، از جای خودش حرکت نمی کند و کارش بیشتر مقابله با فشارهای جویدن و تحمل اضافات مواد غذایی که از کنار دندان بعد از خرد شدن عبور می کنند و بازگرداندن آن ها به دوباره جویدن است. از محل انتهای لثه های چسبنده اطراف دندان ها که به طور طبیعی وجود دارد، لثه ای آغاز می شود که به آن لثه آزاد می گوییم. این لثه پرعروق است، رگ های خونی فراوان و متحرک است، یعنی با کشش های عضلانی جابه جا می شود و در واقع این لثه بسیار آسیب پذیرتر از لثه چسبنده است.

در مواردی که استخوان به اندازه کافی نیست، اصولا لثه خصوصیات چسبنده خودش را از دست می دهد و از نظر طبیعت به لثه آزاد نزدیک می شود. لثه آزاد، چون نمی تواند چسبندگی خوبی داشته باشد، اصولا نمی تواند یک رل سیستم دفاعی و پشتیبانی را اجرا کند.

بنابراین اگر ایمپلنت در چنین محل هایی گذاشته شود، لثه اطراف این ایمپلنت ها معمولا لثه های آسیب پذیر و نفوذپذیری است. به همین دلیل بعد از مدتی امکان باز شدن این لثه ها و ورود میکروب ها به مناطق زیرلثه ای و نهایتا به سمت ایمپلنت مربوطه است.

در ارتباط با این موارد، حتما باید ظرف 6 ماه بعد از انجام، تحویل و استفاده ایمپلنت، لثه بیمار آن منطقه در دیواره ایمپلنت دارای یک چسبندگی نسبتا قوی تر باشد و توصیه می شود عمل پیوند لثه حتما در مجاورت ایمپلنت ها انجام پذیرد تا لثه چسبنده ارتقا پیدا کرده و بتواند مقاومت کافی را در کنار ایمپلنت برای فشارهای غذایی داشته باشد.

به همین جهت توصیه می شود افرادی که به روش ایمپلنت روی می آورند، حتما به توصیه های دندانپزشک مربوطه دقت و توجه کنند که عمر ایمپلنت بیشتر شود و این عمل های تکمیلی در نهایت دورنمای بسیار بهتر و روشن تری را برای ایمپلنت ها به وجود می آورد.