دستگاه تنفسی بدن شامل بینی، سینوس ها، دهان، گلو (حلق)، تارهای صوتی (حنجره)، بادگیر (نای) و ریه ها است. عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی بر قسمت هایی از دستگاه تنفسی که از نظر مکانی بالاتر هستند از جمله بینی، سینوس ها و گلو، تأثیر می گذارند، در حالی که عفونت تنفسی تحتانی بر مجاری هوایی و ریه ها تأثیر می گذارد. در این مقاله از بخش بیماری های دکتر سلام راجع به عفونت تنفسی و انواع آن همچنین درمان های آن صحبت خواهیم کرد.
عفونت تنفسی فوقانی
انواع عفونت تنفسی فوقانی شامل سرماخوردگی، آنفولانزای خفیف، لوزه، لارنژیت و عفونت سینوس است. از بین علائم عفونت تنفسی فوقانی، شایع ترین آن سرفه است. عفونت های ریه همچنین ممکن است منجر به ایجاد آبریزش بینی، گلودرد، عطسه، التهاب عضلات و سردرد شود.
عفونت تنفسی تحتانی
عفونت تنفسی تحتانی ممکن است در ریه ها یا مجاری تنفسی وجود داشته باشند. آنها می توانند در اثر عفونت های ویروسی مانند آنفولانزای شدید یا عفونت های باکتریایی مانند سل ایجاد شوند. علائم عفونت تنفسی تحتانی شامل سرفه شدید است که ممکن است مخاط ایجاد کند (خلط) و باعث تنگی نفس، سفتی در قفسه سینه و خس خس در هنگام بازدم شوند.
سیاه سرفه (پرتوسیس)
سرفه بزرگ یا سیاه سرفه توسط باکتری Bordetella pertussis ایجاد می شود. سرفه غیرقابل کنترل و خشن که می تواند تنفس را دشوار کند، مشخصه اصلی این مشکل، عفونت تنفسی ریه است. صدای ایجاد شده ناشی از سرفه ای است که شخص بیمار ایجاد می کند. ابتلا به این بیماری برای هر فردی می تواند نگران کننده باشد اما بیشتر بزرگسالان و نوزادان در معرض خطرند، چرا که این بیماری می تواند به قیمت جان آن ها تمام شود.
واکسن سیاه سرفه برای بزرگسالان و کودکان توصیه می شود. این واکسن به جلوگیری از شیوع عفونت تنفسی سرفه سرد در نوزادان و افراد دیگر کمک می کند. واکسن ها از 2 ماهگی شروع می شوند و کودکان به طور معمول به چهار دوز از این واکسن در فواصل منظم و تا 4-6 سالگی نیاز دارند.
آنفولانزای خوکی (H1N1)
آنفولانزای خوکی (H1N1) یک بیماری تنفسی است که در اثر ویروس آنفلوانزا-A ایجاد می شود. ژنتیک ویروس به آن اجازه می دهد تا درون یک گونه خاص مانند انسان، گربه، سگ، میمون و دیگر جانداران زندگی کند. علت این نام گذاری برای بیماری آنفولانزای خوکی این است ویروس هایی که باعث ایجاد آنفولانزای خوکی می شوند (ویروس H1N1v) شباهت های ژنتیکی بسیاری با ویروس هایی که خوک ها را آلوده می کنند نشان می دهند.
مانند هر آنفولانزای فصلی، آنفولانزای خوکی می تواند باعث تب، درد گلو، احساس کلی عدم تمایل به تنفس (ضعف تنفسی)، سردرد، لرز، درد عضلات و درد مفاصل شود. این عفونت تنفسی ریه همچنین ممکن است باعث استفراغ و اسهال شود.
آیا می توان با خوردن گوشت خوک به آنفولانزای خوکی مبتلا شد؟
آنفولانزای خوکی با خوردن محصولات گوشتی پخته شده گوشت خوک قابل انتشار نیست. انتشار آنفولانزای خوکی از خوک ها به انسان امکان پذیر است، هر چند که این نوع از شیوع بیشتر در مکان هایی مانند انبارهای خوک ها و نمایشگاه های دامداری و در مکان هایی که خوک ها زندگی می کنند مشاهده می شود. معمولاً آنفلوانزای خوکی از طریق عطسه کردن یا بوسیدن از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. آنفولانزای H1N1 معمولاً پس از 1 تا 7 روز بعد از ابتلا به ویروس، قابل تشخیص است.
واکسن آنفولانزای خوکی
واکسن آنفلوانزای خوکی به صورت تزریقی یا اسپری بینی تهیه می شود. محلول تزریقی واکسن آنفولانزای خوکی، واکسنی تهیه شده از “ویروس کشته شده” است. در اسپری بینی، این واکسن به صورت “ویروس زنده” ضعیف شده است. در هر حالت، واکسن آنفولانزای خوکی با قرار گرفتن بیماران در معرض دوز کمی از ویروس کار می کند، که به بدن کمک می کند تا ایمنی خود را در برابر آنفولانزای خوکی توسعه دهند. استفاده از این واکسن پس از شش ماهگی شروع می شود.
آنفولانزای مرغی (آنفولانزای مرغی H5N1)
آنفولانزای مرغی (پرنده) بیماری ای است که توسط ویروس آنفلوانزا- A نیز ایجاد می شود. بیشتر بیماری های انسانی ناشی از آنفولانزای مرغی ناشی از انواع LPAI (آنفولانزای مرغی پاتوژن پایین) H7N9 و HPAI (آنفولانزای مرغی پاتوژن بالا) H5N1 که شباهت های ژنتیکی با ویروس های آلوده کننده پرندگان دارند، است. افراد آلوده به آنفلوانزای مرغی، غالباً در تماس نزدیک با پرندگان بیمار و مدفوع آن ها، یا در تماس مستقیم با شخص دیگری که قبلاً به ویروس آنفلوانزای مرغی آلوده بوده است، بوده اند.
آنفولانزای مرغی می تواند باعث تب، مشکلاتی در تنفس، اسهال، سردرد، درد بدن، گیجی، گلودرد و آبریزش بینی شود. آنفولانزای مرغی می تواند برای زندگی فرد تهدید کننده باشد. حدود 40٪ از مبتلایان به H7N9 و 50٪ از افراد آلوده به نوع H5N1 جان خود را از دست می دهند.
درمان آنفولانزای مرغی
معمولاً داروهای کشنده ویروس تجویز می شوند و می توانند به شما در مقابله با آنفولانزای مرغی کمک کنند. عفونت تنفسی شدید معمولاً نیاز به بستری در بخش مراقبت های ویژه با درمان های حمایتی مانند پشتیبانی از تنفس مکانیکی و تجویز اکسیژن دارد.
واکسیناسیون و پیشگیری از آنفولانزای مرغی
بهترین راه برای جلوگیری از ابتلا به آنفلوانزای مرغی، امتناع از عوامل پخش کننده آن مانند مزارع مرغ آلوده و مرغداری ها است. در صورت شیوع آنفلوانزای مرغی، واکسن H5N1 از طرف دولت ایالات متحده موجود است. این واکسن معمولاً به عنوان واکسن آنفولانزای فصلی پیشنهاد نمی شود.
اینترو ویروس عفونت تنفسی
اینترو ویروس های غیر از فلج اطفال، به گروهی از ویروس های بسیار شایع گفته می شود که سالانه 10 تا 15 میلیون عفونت تنفسی ایجاد می کنند. بسیاری از اینترو ویروس های غیر فلج اطفال مانند enterovirus 71 وجود دارند که باعث شیوع بیماری های بزرگ دست، پا و دهان در سراسر جهان شده اند، اما به طور معمول بیشتر افراد آلوده به اینترو ویروس چیزی بیش از سرماخوردگی را تجربه نمی کنند.
هر فردی می تواند اینترو ویروس را که از طریق تماس فرد به فرد نیز منتقل می شود دریافت کند. کسانی که احتمال بیشتری برای بروز علائم اینترو ویروس را از خود نشان می دهند، نوزادان، کودکان و نوجوانان هستند. اینترو ویروس ممکن است در ابتدا شبیه به سرماخوردگی همراه با تب، آبریزش بینی، عطسه، خارش پوستی، تاول های دهان و درد بدن و ماهیچه ها باشد.
در میان انواع گوناگون اینترو ویروس، حدود نیمی از آن ها به عنوان عوامل موثر در تحریکات پوستی شناخته شده اند. افرادی که تحت تأثیر علائم انترو ویروس قرار دارند ممکن است در تنفس نیز مشکل داشته باشند و دچار خس خس سینه شوند.
درمان اینترو ویروس
بسیاری از بیماران آلوده می توانند توسط پزشک و مراقبت های اولیه فردی معالجه شوند. در صورت بروز عوارض، متخصصان بیماری های عفونی، متخصصان مراقبت های ویژه، متخصصان قلب و عروق و یا متخصصان ریه ممکن است به درمان آن ها کمک کنند. در حال حاضر هیچ داروی ضد ویروسی برای اینترو ویروس های غیر فلج اطفال در دسترس نیست.
آنفولانزا در کودکان
آنفولانزای فصلی یک بیماری حاد تنفسی است که در اثر ویروس های آنفولانزای A یا B ایجاد می شود و برای کودکان، سالمندان و افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف خطرناک است. آنفلوانزا مسری است و هر وقت یک فرد آلوده عطسه و یا صحبت کند، از طریق قطرات منتقل می شود. کودکان ممکن است برای بیش از هفت روز نقش ناقل را برای ویروس آنفولانزا ایفا کنند و برخی از افراد مبتلا به عفونت تنفسی نیز ممکن است علائم آنفولانزا را تا مدتی نشان ندهند.
بیماری آنفولانزا یک تا چهار روز پس از ورود ویروس به بدن شما شروع می شود و می تواند باعث تب، لرز، گلو درد، آبریزش بینی، درد عضلات یا بدن، سردرد و خستگی شود. علائم آنفولانزا در کودکان ممکن است شامل استفراغ و اسهال نیز باشد.
تفاوت بین آنفولانزای کودکان و آنفولانزای معده
اگرچه ممکن است آنفولانزا به خصوص در کودکان باعث استفراغ و اسهال شود، اما این لزوماً به این معنا نیست که کودک مبتلا به آنفولانزای معده است. آنفولانزای معده در اثر عفونت روده از ویروس، معمولاً روتا ویروس یا نورو ویروس ایجاد می شود. به عبارت دیگر، آنفولانزای معده در واقع یک بیماری متفاوت است نوعی از انفولانزا است.
عوارض آنفولانزا در کودکان
مرکز کنترل بیماری (CDC) تخمین می زند هر ساله حدود 20،000 کودک زیر 5 سال به دلیل عوارض آنفولانزا در بیمارستان بستری می شوند. عوارض شدید در کودکان زیر 2 سال شایع است.
پیشگیری از آنفولانزا
همه افراد 6 ماهه و بالاتر باید سالانه یک واکسن آنفولانزا دریافت کنند تا از ابتلا به عفونت تنفسی جلوگیری شود. واکسن ها حاوی ویروس غیرفعال (مرده) هستند که باعث ایجاد پاسخ ایمنی بدون بروز عفونت می شوند. این به بدن کمک می کند تا آنتی بادی های آنفولانزا را تولید کند و از این طریق مانع عفونت بیشتر شود. اسپری بینی حاوی ویروس زنده ضعیف است و برای استفاده در افراد 2-49 ساله تأیید شده است.
فراتر از واکسیناسیون، متخصصان توصیه می کنند کودکان را در صورت ابتلا به آنفولانزا در خانه نگه دارید. شستن دست ها با آب و صابون و یا استفاده از دستمال حاوی الکل توصیه می شود. از اشتراک مواد غذایی، ظروف، ملحفه و لباس با کودکانی که مبتلا به آنفولانزا هستند خودداری کنید. برای جلوگیری از شیوع ویروس های آنفلوانزا، سطوح لمس شده مانند اسباب بازی ها و مناطق بازی را تمیز و ضد عفونی کنید.
آنفولانزا در بزرگسالان
آنفولانزای فصلی در بزرگسالان نیز به دلیل ویروس های آنفلوانزا A یا B ایجاد می شود. آنفولانزا می تواند غیرقابل پیش بینی، و علائم آن نیز می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. علائم آنفولانزا در بزرگسالان اغلب با کودکان مشابه است: تب، لرز، گلودرد، آبریزش یا گرفتگی بینی، درد عضلات یا بدن، سردرد و خستگی. استفراغ و اسهال نیز ممکن است از جمله علائم آنفلوانزا در بزرگسالان باشد، اگرچه این در کودکان شایع تر است.
عوارض آنفولانزا بزرگسالان
عوارض آنفولانزا می تواند شامل ذات الریه باکتریایی، عفونت گوش، عفونت سینوس، کم آبی و بدتر شدن شرایط پزشکی مزمن مانند نارسایی احتقانی قلب، آسم و یا دیابت باشد. در مرکز کنترل بیماری ها تخمین زده می شود که سالانه 200000 نفر به دلیل عوارض آنفولانزا بستری می شوند و مرگ و میر ناشی از آنفولانزا از سالانه 3000 نفر به 49000 نفر افزایش یافته است که این بستگی به شدت ویروس آنفولانزا در یک فصل خاص دارد. سالمندان و افراد دارای سیستم ایمنی به خطر افتاده در معرض خطر بیشتری هستند.
بیشتر بدانید: بیماری قارچی آسپرژیلوزیس چیست؟ + نحوه تشخیص و درمان آن
چه موقع آنفلوآنزا شروع می شود؟
هر ساله ویروس های آنفلوانزا مختلفی در زمان های مختلف شیوع می یابند. در ایالات متحده، فصل آنفلوانزا از اوایل ماه اکتبر آغاز می شود و اواخر ماه می به پایان می رسد. عفونت های آنفولانزا معمولاً در ژانویه / فوریه یا بعد از چند سال به اوج خود می رسد.
پیشگیری از آنفولانزا
دریافت واکسن آنفولانزای فصلی بهترین روش برای جلوگیری از ابتلا به آنفولانزا است. همه بزرگسالان سالم و واجد شرایط باید در فصل وجود آنفولانزا، واکسن آنفولانزا را دریافت کنند. دو هفته پس از زمان واکسیناسیون طول می کشد تا آنتی بادی ها در بدن ایجاد شوند تا از بدن در برابر آنفولانزا محافظت کنند. بعضی از افراد برای واکسینه شدن دربرابر آنفولانزا مناسب نیستند. سن، سابقه سلامتی و پزشکی و آلرژی فرد (از جمله آلرژی به تخم مرغ) باید قبل از دریافت واکسن آنفولانزا در نظر گرفته شود.
پنومونی باکتریایی نوعی عفونت تنفسی
یکی از دلایل عمده ذات الریه عفونت باکتریایی است. پنومونی باکتریایی معمولاً باعث سرفه و درنتیجه باعث ایجاد مخاط (خلط) در ریه ها می شود. هر کسی ممکن است آلوده شود، اما برخی از افراد در معرض خطر بیشتری قرار دارند، از جمله کسانی که:
- از عفونت ویروسی رنج می برند
- به بیماری تنفسی دیگری مبتلا هستند، یا
- در حال بهبودی و دوران نقاهت بعد از عمل جراحی هستند.
آنتی بیوتیک ها در درمان ذات الریه باکتریایی بسیار مؤثر هستند، البته این تا زمانی است که باکتری ها در برابر آنتی بیوتیک ها مقاوم نباشند. اکثر افراد بهبودی را طی دو تا سه روز پس از شروع درمان با آنتی بیوتیک مشاهده می کنند، اما برخی موارد حتی نسبت به آنتی بیوتیک های IV نیز مقاومت بیشتری از خود نشان می دهند. پنومونی باکتریایی، به جز سل، خیلی مسری نیست. آنها می تواند از باکتری هایی که به طور معمول در بینی یا گلو یافت می شوند، ایجاد شوند و به دلایل مختلف به ریه ها منتقل شده و باعث عفونت آن ها شوند.
پنومونی پیاده (ساده) چیست؟
گرچه پنومونی پیاده یک اصطلاح پزشکی نیست، اما بسیاری از مردم از این عبارت برای توصیف شکل خفیف ذات الریه استفاده می کنند. یک سوم کسانی که به باکتری مایکوپلاسما پنومونیه (M. pneumoniae) آلوده می شوند این شکل خفیف از ذات الریه را تجربه می کنند. ویروس ها نیز می توانند باعث بروز این نوع عفونت شوند. این عفونت های ریوی اغلب در مکان های شلوغ مانند مدرسه، پادگان های نظامی، آسایشگاه ها و بیمارستان ها رخ می دهد.
بیشتر بدانید: ذات الریه یا پنومونی چیست؟ + علل، علائم، تشخیص و درمان
پنومونی ویروسی
ذات الریه ویروسی یک عفونت ریوی است که در هر فردی و در هر سنی ممکن است رخ دهد، اما در کودکان خردسال و سالمندان بیشتر دیده می شود. ویروس ها شایع ترین علل آنفلوانزا A یا B، ویروس همگام سازی تنفسی (RSV)، پارا آنفلوآنزا و آدنو ویروس هستند. در سراسر جهان، ذات الریه ویروسی عامل اصلی مرگ در میان کودکان زیر 5 سال است.
آیا مسری است؟
از آنجا که ذات الریه ویروسی در اثر وجود میکروب های عفونی ایجاد می شود، مسری است. با این حال، این عفونت ریه کمتر از آنفولانزا مسری است. اگر سیگار می کشید و یا برخی شرایط اساسی پزشکی مانند دیابت یا بیماری قلبی وجود دارند، خطر ابتلا به این عفونت افزایش می یابد. ممکن است دچار تب، لرز، تنگی نفس، خستگی، درد عضلات، سردرد، تعریق، خارش پوست، ترشح خلط و سرگیجه شوید (به خصوص در افراد مسن).
بر خلاف ذات الریه باکتریایی، آنتی بیوتیک ها در درمان ذات الریه ویروسی کمکی نمی کنند. پزشک ممکن است داروهای ضد ویروسی تجویز کند. از آنجا که ویروس های مختلفی ممکن است باعث ذات الریه شوند، پزشک بسته به میکروب آلوده کننده، داروهای درمانی متفاوتی را انتخاب می کند.
پنومونی ویروسی اغلب از طریق واکسن برای ویروس های تحریک کننده قابل پیشگیری است (به عنوان مثال، آنفولانزا). علاوه بر این، پاکیزگی می تواند به جلوگیری از شیوع ویروس های ایجاد کننده ذات الریه کمک کند: دست ها را اغلب به مدت حداقل 20 ثانیه با صابون و آب بشویید (مخصوصاً قبل از خوردن یا تهیه غذا)، از افرادی که به نظر مریض هستند دوری کنید و دست های خود را از چشم ها، گوش، بینی و دهان دور نگه دارید.
برونشیت نوعی عفونت تنفسی
برونشیت شرایطی است که برونش ها (مجاری عبور هوا در ریه ها) ملتهب می شوند. گاهی اوقات به آن سینه سرد نیز گفته می شود. در این عفونت، ریه ها متورم شده و مخاط ایجاد می کنند که با سرفه همراه است. همچنین ممکن است احساس خستگی و درد خفیف بدن، سردرد، گلودرد و آبریزش بینی و چشم داشته باشید.
برونشیت ممکن است حاد باشد. در این حالت می تواند از پنج روز تا سه هفته دوام داشته باشد. یا ممکن است مزمن باشد، که به نظر می رسد که برونشیت در طول دو سال متوالی و حداقل تا سه ماه طول می کشد. استعمال دخانیات شایع ترین علت برونشیت مزمن است، اما گرد و غبار، آلرژن ها و گازهای سمی نیز می توانند در ایجاد آن نقش داشته باشند. شکل حاد معمولاً توسط ویروسی ایجاد می شود که به دنبال عفونت تنفسی فوقانی به ریه ها منتقل می شود.
سرماخوردگی نوعی عفونت تنفسی
همه افراد گاهی سرما می خورند. این عفونت تنفسی فوقانی بسیار رایج، معمولاً توسط یکی از 57 نوع آدنو ویروسی ایجاد می شود. افراد آلوده به سرماخوردگی چند روز قبل از بروز علائم آلوده می شوند و تا زمان بهبودی به عنوان ناقل عمل می کنند. این عفونت درمجموع تا حدود دو هفته ادامه دارد.
به عنوان یک عفونت تنفسی فوقانی، سرماخوردگی باعث آبریزش بینی، گلودرد و سردرد می شود. ممکن است غدد لنفاوی نیز متورم شوند. معمولاً افراد در طی یک هفته بهبود می یابند. با این حال، بهبودی ممکن است تا دو هفته طول بکشد. هیچ درمان خاصی برای سرماخوردگی وجود ندارد. آنتی بیوتیک ها در برابر ویروس سرماخوردگی بی فایده هستند و نباید بیش از حد از آن ها استفاده شود. مسکن های بدون نسخه ممکن است درد بدن را کاهش دهند.
داروهای باز کننده مجاری تنفسی بینی و سینه نیز می توانند کمک کننده باشند. همچنین ممکن است شربت سرفه توسط پزشک تجویز شود. مانند همه داروها، برچسب ها را با دقت بخوانید و دستورالعمل آن ها را دنبال کنید. در خصوص معالجه کودک احتیاط کنید، زیرا بسیاری از داروها برای کودکان نامناسب اند. مهم ترین نکته در بهبود سرماخوردگی، نوشیدن زیاد مایعات است.
بیشتر بدانید: علائم آزبستوز؛ علل، پیشگیری و درمان بیماری آزبستوز
این باعث می شود آب بدن افراد مبتلا به سرماخوردگی کاهش پیدا نکند و در نتیجه به جلوگیری از ایجاد عفونت های دیگر کمک می کند. استراحت کافی نیز در بهبود تاثیرگذار است. تقریباً 250 ویروس مختلف می توانند منجر به سرماخوردگی شود. دانشمندان هنوز نتوانسته اند برای محافظت در برابر همه این ویروس ها، واکسنی تولید کنند.
SARS (سندرم تنفسی حاد شدید)
سندرم تنفسی حاد شدید (SARS) یک عفونت تنفسی شدید ویروسی است که توسط کرونا ویروس SARS-CoV ایجاد می شود. شیوع ویروس SARS از سال 2003 در چین آغاز شد و در سراسر جهان گسترش یافت و بیش از 8000 نفر را قبل از مهار آلوده کرد. ویروس SARS عمدتاً از طریق تماس مستقیم فرد به فرد گسترش می یابد. از سال 2004، هیچ مورد ویروس SARS شناخته شده ای گزارش نشده است. SARS می تواند باعث تب، لرز، درد عضلات، تنگی نفس، سردرد و اسهال شود. بیشتر بیماران SARS به بیماری ذات الریه مبتلا می شوند.
درمان SARS
قربانیان SARS معمولاً به اکسیژن درمانی و احتمالاً تنفس مکانیکی نیاز دارند. در حال حاضر هیچ دارویی برای کمک به درمان SARS وجود ندارد. در صورت تشخیص عفونت SARS، آژانس های محلی، CDC و WHO باید فوراً مطلع شوند.
واکسن و پیشگیری از SARS
دانشمندان چینی و ایالات متحده در تلاشند تا واكسن SARS را ایجاد كنند، اما تحقیقات به دلیل عدم وجود بیماری فعال برای انجام آزمایشات با دشواری های بسیاری مواجه شده است. تحقیقات پیرامون آنتی بادی های مونوکلونال انجام شده است، که احتمال می رود در آینده به عنوان ابزار تشخیصی برای عفونت تنفسی و درمان SARS استفاده شوند.
اقدامات توصیه شده برای پیشگیری از SARS شامل شستن دست ها با صابون و آب گرم یا مالش دست با الکل، پوشیدن دستکش یکبار مصرف در صورت تماس با مایعات بدن یا مدفوع بدن فرد آلوده و دور انداختن آن دستکش ها، استفاده از ماسک، شستن ظروف شخصی، حوله و ملحفه و لباس و ضد عفونی کردن سطوح خانگی که ممکن است در اثر عرق، بزاق، مخاط، استفراغ، مدفوع یا ادرار حاوی ویروس، آلوده شده باشد.
MERS (سندرم تنفسی خاورمیانه)
MERS (سندرم تنفسی خاورمیانه) ناشی از تاج ویروس MERS-CoV است. این عفونت ویروسی برای اولین بار در سال 2012 در عربستان سعودی گزارش شده و منبع اصلی ویروس ناشناخته است اما گمان می رود از شترها ناشی شده باشد. تاکنون فقط دو بیمار مبتلا به MERS در ایالات متحده گزارش شده اند که هر دو در مراقبت های بهداشتی کار می کردند و اخیراً در عربستان سعودی بوده اند.
MERS با ایجاد لرز یا تشنج، گلو درد، سرفه خونی، مشکل در تنفس، استفراغ، درد شکم، اسهال و درد عضلانی همراه است و می تواند باعث ایجاد تب بالاتر از 100.4 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) شود.
درمان MERS
هیچ درمان ضد ویروسی خاصی برای عفونت MERS-CoV توصیه نشده است. مانند SARS، بیماران MERS معمولاً به اکسیژن درمانی و احتمالا تنفس مکانیکی احتیاج دارند. در صورت تشخیص عفونت MERS-CoV، آژانس های محلی، CDC و WHO باید فوراً مطلع شوند.
واکسیناسیون و پیشگیری MERS
در حال حاضر هیچ واکسن یا درمانی برای MERS وجود ندارد. همان اقدامات پیشگیرانه برای سایر بیماری های تنفسی در مورد عفونت MERS نیز اعمال می شوند: دست ها را مرتباً بشویید یا از یک ضد عفونی کننده الکلی استفاده کنید، هنگام عطسه بینی و دهان خود را بپوشانید و بلافاصله دستمال استفاده شده را دور بیندازید، از لمس کردن چشم ها، بینی و دهان با دست های شسته نشده خودداری کنید. بهتر است از بوسیدن، به اشتراک گذاشتن غذا یا نوشیدنی با افراد بیمار نیز خودداری کرده و تمیز کردن و ضد عفونی کردن سطوح آلوده مانند دستگیره های در را مدنظر داشته باشید.
