آسیب طناب نخاعی چیست؟ نحوه تشخیص و روش های پیشگیری

نخاع، دسته اصلی اعصابی است که ایمپالس های عصبی را به مغز و بقیه بدن منتقل می کند. مغز و نخاع سیستم عصبی مرکزی را تشکیل می دهند. اعصاب حرکتی و حسی در خارج از سیستم عصبی مرکزی، سیستم عصبی محیطی را تشکیل می دهند. سیستم عصبی دیگری که عملکردهای غیر ارادی مانند فشار خون و تنظیم دما را کنترل می کند، سیستم عصبی سمپاتیک و پاراسمپاتیک نامیده می شود. نخاع طولی حدود 18 اینچ دارد و از پایه مغز تا دور کمر امتداد دارد. در این مقاله از بخش بیماری های دکتر در مورد آسیب طناب نخاعی و ستون مهره صحبت خواهیم کرد.

طناب نخاعی و ستون مهره چیست؟

اعصابی که درون طناب نخاعی قرار دارد، نورون های حرکتی فوقانی (UMN) هستند و عملکرد آنها انتقال پیام ها از جلو و عقب مغز به اعصاب نخاعی در امتداد دستگاه نخاعی است. عصب نخاعی که از نخاع به قسمتهای دیگر بدن منشعب می شود، نورون های حرکتی تحتانی (LMN) نامیده می شوند. این اعصاب نخاعی در هر سطح مهره خارج و وارد می شوند و با نواحی مشخصی از بدن ارتباط برقرار می کنند. قسمتهای حسی LMN پیامهایی راجع به احساس از پوست، سایر قسمتها و اعضای بدن به مغز منتقل می کنند.

قسمت های حرکتی LMN پیام هایی را از مغز به قسمت های مختلف بدن ارسال می کنند تا اقداماتی مانند حرکت ماهیچه ها را آغاز کنند. نخاع توسط حلقه هایی از استخوان به نام مهره احاطه شده است. این استخوان ها ستون فقرات (استخوان های پشتی) را تشکیل می دهند. به طور کلی هرچه ستون فقرات بیشتر آسیب دیده باشند، اختلال در عملکرد فرد بیشتر خواهد شد. مهره ها با توجه به مکانشان نامگذاری می شوند. هشت مهره موجود در گردن را مهره های گردنی می گویند. بالاترین مهره C 1 ، بعدی C 2 و غیره است. آسیب به طناب نخاعی گردنی معمولا سبب از دست رفتن عملکرد بازوها و پا در نتیجه پاراپلژی می شود.

به 12 مهره قفسه سینه، مهره های قفسه سینه گفته می شود. اولین مهره سینه، T 1، مهره ای است که دنده فوقانی به آن متصل می شود. صدمات در ناحیه سینه معمولاً روی سینه و پاها تأثیر می گذارد و در نتیجه پاراپلژی ایجاد می شود. مهره قسمت تحتانی کمر بین مهره سینه و لگن (استخوان لگن) مهره کمر است. مهره های ساکرال از لگن تا انتهای ستون فقرات ادامه دارد. صدمات به پنج مهره کمری (L 1 تا L 5) و به طور مشابه به پنج مهره ساکرال (S 1 تا S 5) به طور کلی باعث از بین رفتن عملکرد در باسن و پاها می شود.

آسیب طناب نخاعی (SCI )

براساس اعلام انجمن آسیب دیدگی نخاع، تاکنون 450000 نفر در ایالات متحده با آسیب طناب نخاعی (SCI) زندگی می کنند. سایر سازمانها به طور محافظه کارانه ای این رقم را حدود 250،000 تخمین می زنند. هر ساله حدود 17000 آسیب نخاعی جدید در ایالات متحده اتفاق می افتد که اغلب آنها ناشی از تروما به ستون مهره ها است که بر توانایی نخاع در ارسال و دریافت پیام های کنترل عملکرد حسی، حرکتی و خود مختار زیر سطح آسیب دیدگی از مغز به سیستم های بدن تأثیر می گذارد.  بنابر اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (cdc) آسیب به طناب نخاعی، سالانه هزینه ای بالغ بر 9.7 میلیون دلار به بار می آورد.

علل آسیب طناب نخاعی

تصادفات وسایل نقلیه موتوری علت اصلی ایجاد SCI در افراد جوان در آمریکا است. در حالی که سقوط علت اصلی SCI برای افراد بالای 65 سال است. اعمال خشونت و فعالیتهای ورزشی / تفریحی از دیگر دلایل عمده این آسیب ها هستند. تقریباً نیمی از کل SCI در افراد 16 تا 30 ساله اتفاق می افتد که بیشتر آنها مرد (80٪) هستند. همچنین مردان تقریباً (90٪) SCI های مربوط به ورزش را بروز می دهند.

چند نفر دچار آسیب طناب نخاعی هستند؟

حدود 285000 نفر در ایالات متحده با صدمات طناب نخاعی (SCI) زندگی می کنند. هر ساله حدود 17،500 SCI جدید وجود دارد و اکثر آنها (81 درصد) شامل مردان هستند. این جراحات ناشی از تصادفات وسایل نقلیه موتوری (38.4 درصد)، سقوط (5/30 درصد)، خشونت (13.5 درصد) و حوادث مربوط به ورزش (9/8 درصد) است. کوادریپلژی از پاراپلژی شایع تر است.

علائم آسیب طناب نخاعی

یک SCI کامل باعث از بین رفتن کل عملکرد حرکتی و حسی زیر سطح آسیب می شود. تقریبا 50٪ از همه SCI ها از نوع  کامل است. هر دو طرف بدن به اندازه  مشابه تحت تأثیر قرار می گیرند. حتی با وجود یک SCI کامل، به ندرت نخاع قطع می شود. به طور معمول در اثر احتقان یا کبودی در نخاع یا به خطر افتادن جریان خون به قسمت آسیب دیده نخاع، عملکرد از بین می رود.

در یک SCI ناقص، برخی عملکردها در زیر سطح اولیه آسیب، باقی می مانند. ممکن است یک فرد با صدمه ناقص بتواند یک بازو یا پا را بیش از دیگری حرکت دهد یا ممکن است عملکرد بیشتری در یک طرف بدن از طرف دیگر داشته باشد.SCI  ها طبق مقیاس درجه بندی انجمن آسیب های طناب نخاعی آمریکا (ASIA) درجه بندی می شود که شدت آسیب را توصیف می کند. مقیاس با حروف درجه بندی می شود:

• ASIA A : آسیب کامل طناب نخاعی که هیچ عملکرد حسی یا حرکتی بعد از بروز آن حفظ نشده است.
•  ASIA B: یک آسیب ناقص حسی با از دست دادن عملکرد حرکتی کامل.
• ASIA C: یک آسیب ناقص حرکتی که برخی حرکات در آن وجود دارد اما کمتر از نیمی از گروه های عضلانی ضد جاذبه هستند (می تواند در مقابل نیروی گرانش با حرکت خود را بلند کنند).
• ASIA D : یک آسیب ناقص حرکتی  که بیش از 50 درصد عضلانی توانایی ضد جاذبه ای دارند.
• ASIA E: طبیعی.

هرچه صدمات شدیدتر باشد احتمال بهبودی نیز کمتر خواهد بود.

احتقان ستون فقرات نیز می تواند رخ دهد که می توانند کامل یا ناقص باشند اما اختلال عملکرد نخاع موقتی است و به طور کلی طی یک یا دو روز برطرف می شود. بازیکنان فوتبال مستعد احتقان نخاع و طناب نخاعی هستند. احتقان طناب نخاعی ممکن است علائم عصبی از جمله بی حسی، سوزن سوزن شدن، احساسات شوک مانند و سوزش در اندام ها ایجاد کند. صدمات باز یا سوراخ کننده به ستون فقرات و نخاع، به ویژه صدمات ناشی از سلاح گرم، ممکن است چالش های کمی متفاوتی را داشته باشد.

بیشتر زخمهای مربوط به اسلحه در ستون فقرات پایدار است. بسته به آناتومی آسیب، ممکن است بیمار برای چند هفته یا ماه به وسیله کولار گردنی یا بریس بی حرکت شود تا قسمت های ستون فقرات که توسط گلوله شکسته شده اند، بهبود یابد. در اغلب موارد جراحی برای برداشتن گلوله فواید زیادی ندارد و ممکن است خطرات دیگری از جمله عفونت، نشت مایعات مغزی و خونریزی ایجاد کند. با این حال، بعضی اوقات زخمهای ناشی از اصابت گلوله به ستون فقرات ممکن است برای بهبود نتیجه نیاز به جراحی و  یا فیوژن داشته باشد.

زمان نیاز به مراقبت های پزشکی و درمانی

به هنگام تروما، در صورت بروز هر یک از موارد زیر  به دنبال مراقبت های پزشکی باشید:

• درد یا فشار شدید در گردن، سر یا پشت
• سوزن سوزن شدن یا از بین رفتن احساس در دست، انگشتان، پا یا انگشتان پا
• از دست دادن جزئی یا کامل کنترل بر روی هر قسمت از بدن
• فوریت ادراری یا روده، بی اختیاری یا احتباس روده
• گرفتگی غیر طبیعی در قفسه سینه (درد، فشار)
• اختلال در تنفس بعد از آسیب
• توده های غیرمعمول در سر یا نخاع

چگونه صدمات حاد نخاع تشخیص داده می شود؟

میزان کامل SCI ممکن است بلافاصله پس از آسیب دیدگی قابل درک نباشد اما ممکن است با یک ارزیابی جامع پزشکی و آزمایشات تشخیصی مشخص شود SCI . حاد یک اورژانس پزشکی است. هر زمان شکی به  آسیب طناب نخاعی  وجود داشته باشد، توجهات پزشکی فوری نیاز است. تشخیص SCI با معاینه فیزیکی و آزمایشات تشخیصی انجام می شود. در طول معاینه پزشک سوابق پزشکی کاملی را بدست می آورد و درباره چگونگی این آسیب ها اطلاعاتی به دست می آورد. تروما به نخاع می تواند باعث مشکلات عصبی شود که نیاز به پیگیری های بیشتر پزشکی دارد. گاهی اوقات برای تثبیت نخاع پس از ضایعه نخاعی حاد، جراحی لازم است.

آزمایشات تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

آزمایش خون

اشعه ایکس

آزمایشی تشخیصی که از پرتوهای انرژی الکترومغناطیسی نامرئی برای تولید تصاویر از بافت های داخلی، استخوان ها و اندام ها بر روی فیلم استفاده می کند.

اسکن توموگرافی کامپیوتری (اسکن CT یا CAT)

یک روش تصویربرداری تشخیصی که از ترکیبی از پرتوهای X و فناوری رایانه ای برای تولید تصاویر افقی یا محوری (که اغلب به آنها “برش” گفته می شود) استفاده می کند. سی تی اسکن تصاویر با جزئیات فراوانی از هر قسمت از بدن از جمله استخوان ها، ماهیچه ها، چربی و اندام ها نشان می دهد. اسکن CT نسبت به پرتوهای X دقیق تر است.

تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI)

یک روش تشخیصی که از ترکیبی از آهنرباهای بزرگ، فرکانس رادیویی و رایانه ای برای تولید تصاویر دقیق از اندام ها و ساختارهای بدن استفاده می کند.

---

بیشتر بدانید: تصویربرداری رزونانس مغناطیسی از مغز و نخاع چطوری است

---

چگونه آسیب طناب نخاعی بر روی سایر قسمت های بدن تأثیر می گذارد و چگونگی درمان آن

افرادی که از آسیب طناب نخاعی نجات می یابند، اغلب دچار عوارض پزشکی در مثانه، روده و عملکرد جنسی می شوند. همچنین ممکن است دچار درد مزمن، اختلال عملکرد اتونوم و اسپاسم (افزایش تن و انقباض عضلات بازوها و پاها) شوند. آسیب دیدگی سطوح بالاتر ممکن است باعث افزایش بروز مشکلات تنفسی و قلبی می شود.

تنفس

آسیب طناب نخاعی در گردن می تواند  بر روی اعصاب و ماهیچه های گردن و قفسه سینه که در تنفس نقش دارند، تأثیر بگذارد. عوارض تنفسی اغلب نشانه ای از شدت آسیب طناب نخاعی است.  حدود یک سوم از افرادی که از ناحیه گردن دچار آسیب شده اند، برای تنفس  به کمک نیاز دارند و از طریق لوله گذاری به پشتیبانی تنفسی نیاز دارند که شامل قرار دادن لوله متصل به دستگاهی است که اکسیژن را از طریق بینی یا گلو وارد ریه ها می کند و دی اکسید کربن را از بین می برد.

بسته به شدت و محل آسیب دیدگی ممکن است راه هوایی موقتی یا دائمی باشد. هرگونه صدمه به نخاع بین بخش های  C1 و) C4 اعصاب فرنیک منتهی به دیافراگم را تأمین می کند) می تواند تنفس را متوقف کند.  افراد مبتلا به این آسیب ها نیاز به تهویه فوری حمایتی دارند. افرادی که آسیب طناب نخاعی دارند ممکن است در سرفه و پاکسازی ترشحات از ریه ها دچار مشکل شوند به همین دلیل ممکن است نیاز به آموزش ویژه در مورد تنفس و بلع باشد.

پنومونی

عوارض تنفسی عامل اصلی مرگ و میر در افراد دارای آسیب طناب نخاعی است که معمولاً نتیجه پنومونی است. لوله گذاری خطر ابتلا به پنومونی مرتبط با ونتیلاتور را افزایش می دهد. در صورت بروز علائم پنومونی، افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی دارای لوله گذاری باید با دقت کنترل شوند و با آنتی بیوتیک درمان شوند. توجه به پاکسازی ترشحات و جلوگیری از آسپیراسیون محتویات دهان به داخل ریه ها می تواند از پنومونی جلوگیری کند.

 اختلالات گردش خون

آسیب های طناب نخاعی می تواند باعث تغییرات مختلف گردش خون شود، از جمله بی ثباتی فشار خون، ضربان قلب غیر طبیعی (آریتمی) که ممکن است روزها پس از آسیب دیدگی و لخته شدن خون ظاهر شود. از آنجا که کنترل مغز بر روی اعصاب قلبی قطع شده است، قلب می تواند با سرعت به شدت کند یا به طور نامنظم و سریع ضربان بزند. آریتمی ها در آسیب های جدی شایع ترند. فشار خون پایین نیز غالباً به دلیل تغییر در سیستم کنترل عصبی عروق خونی رخ می دهد که بعد از آن گسترش یافته و باعث می شوند خون در شریان های کوچک جمع شود.

برای اینکه جریان خون و اکسیژن در بافت نخاع جریان پیدا کند، فشار خون باید از نزدیک کنترل شود، با این درک که فشار خون پایه ممکن است در افراد دچار آسیب طناب نخاعی به طور قابل توجهی پایین تر از حد معمول باشد. از آنجا که حرکت عضلات باعث بازگشت خون به قلب می شود، افراد دچار آسیب طناب نخاعی به دلیل رکود جریان خون در رگ های بزرگ پاها، در معرض خطر لخته شدن خون هستند. درمان شامل داروهای ضد انعقادی و جوراب های فشاری برای افزایش جریان خون در پاها و انگشتان است.

اسپاسم و تن عضلانی

وقتی نخاع آسیب دیده، اطلاعات مغزی دیگر قادر به تنظیم فعالیت های رفلکسی نیست. رفلکس ها ممکن است با گذشت زمان شدید و باعث اسپاسم عضلات شوند. با کاهش استفاده از ماهیچه ها، آنها ممکن است از بین بروند یا کاهش حجم پیدا کنند. اگر اسپاسم به اندازه کافی شدید گردد ممکن است به درمان پزشکی نیاز باشد. برای بعضی  افراد اسپاسم می تواند به عنوان مانعی کمک کننده  باشد زیرا اسپاسم ها می توانند تن عضلات را تغییر دهند تا مانع از بین رفتن آنها گردند.

دیس رفلکسی خودکار یا اتونوم

سیستم عصبی خودمختار اقدامات غیر ارادی مانند فشار خون، ضربان قلب و عملکرد مثانه و روده را کنترل می کند. دیس رفلکسی اتونوم  عمل رفلکسی تهدید کننده زندگی است که در درجه اول افراد آسیب دیده به گردن یا قسمت فوقانی کمر را تحت تأثیر قرار می دهد. هنگامی اتفاق می افتد که تحریک، درد یا محرک به سیستم عصبی زیر سطح آسیب وجود داشته باشد. ناحیه تحریک شده سعی می کند تا یک سیگنال حسی را به مغز بفرستد اما ممکن است این سیگنال به صورت صحیح هدایت نشود و باعث یک عمل رفلکسی افسارگسیخته در نخاع شود که از کنترل مغز جدا شده است.

برخلاف اسپاسم هایی که بر روی عضلات تأثیر می گذارند، دیس رفلکسی اتونوم بر رگ های خونی و سیستم اندام های تحت کنترل سیستم عصبی سمپاتیک تأثیر می گذارد. هر چیزی که سبب درد یا خارش شود می تواند ناشی از دیس رفلکسی اتونوم باشد از جمله پری مثانه، یبوست، بریدگی، سوختگی، کبودی، آفتاب سوختگی، هر نوع فشار روی بدن. علائم شروع آن ممکن است شامل گرگرفتگی یا تعریق، سردرد تپنده، اضطراب، افزایش ناگهانی فشار خون، تغییر بینایی و یا ضربان در بازوها و پاها باشد.

تخلیه مثانه یا روده و از بین بردن یا شل کردن لباس های تنگ، معدودی از مواردی  است که باید برای تسکین امتحان کرد. در صورت امکان فرد باید به جای اینکه دراز بکشد، در حالت نشسته نگه داشته شود تا خون در اندام های تحتانی جریان یابد و به کاهش فشار خون کمک کند.

زخم های فشاری

زخم های فشاری مناطقی از پوست هستند که به دلیل فشار مداوم بر روی پوست و کاهش جریان خون، بافت آن ناحیه شکسته می شود. افراد مبتلا به پاراپلژی و تتراپلژی مستعد ابتلا به زخمهای فشار هستند زیرا ممکن است تمام یا بخشی از احساسات پوستی خود را از دست بدهند و نتوانند محل فشار را تغییر دهند.

در نتیجه افراد اگر نتوانند موقعیت خود را تغییر دهند باید به طور دوره ای توسط مراقب تغییر موقعیت داده شوند. همچنین تغذیه مناسب و بهداشت می توانند از بروز زخمهای فشار جلوگیری کنند. ممکن است از تختخواب های مخصوص برای جلوگیری و درمان زخم ها استفاده شود.

درد

برخی از افرادی که فلج عصب نخاعی دارند، اغلب دچار درد عصبی می شوند – درد یا احساس سوز شدید یا سوزش شدید که ممکن است به دلیل حساس بودن بعضی از قسمت های بدن ناپایدار باشد. این بیماری ممکن است خودبخود یا توسط عوامل مختلفی ایجاد شود و حتی ممکن است در قسمت هایی از بدن که احساس طبیعی خود را از دست داده اند رخ دهد.

تقریباً همه مبتلایان به آسیب طناب نخاعی مستعد درد عضلانی و اسکلتی عضلانی هستند، از جمله درد شانه به دلیل استفاده بیش از حد از مفصل شانه در استفاده از صندلی چرخدار. درمان درد مزمن شامل داروها، طب سوزنی، تحریک الکتریکی نخاع یا مغز و جراحی است. با این حال، هیچ یک از این روش های درمانی در تسکین کامل درد نوروژنیک مؤثر نیستند.

مشکلات مثانه و روده

بیشتر آسیب های طناب نخاعی بر عملکرد مثانه و روده تأثیر می گذارد زیرا اعصاب کنترل کننده این اندام ها از بخش های نزدیک به انتهای پایین نخاع منشا می گیرند. اگرچه کلیه ها به تولید ادرار ادامه می دهند ولی ممکن است کنترل مثانه از بین رود و خطر عفونت مثانه و مجاری ادراری افزایش یابد. ممکن است برای برخی از افراد سوند ادراری استفاده گردد. دستگاه گوارش ممکن است تحت تأثیر قرار نگیرد اما افرادی که از آسیب طناب نخاعی بهبود می یابند ممکن است برای خالی کردن روده خود نیاز به یادگیری داشته باشند. برای کمک به کنترل، تغییر در رژیم ممکن است لازم باشد.

عملکرد جنسی

بسته به میزان آسیب و بهبودی حاصله از تروما، عملکرد جنسی و باروری ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد. یک متخصص ارولوژی و سایر متخصصان می توانند گزینه های مختلفی را برای عملکرد جنسی و سلامت ارائه دهند.

افسردگی

بسیاری از افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی ممکن است در نتیجه تغییرات سبک زندگی، دچار افسردگی شوند. داروها ممکن است به درمان افسردگی کمک کنند. هنگامی که فردی از آسیب دیدگی جان سالم به در برد و از نظر روانی و عاطفی سازگاری پیدا کرد، نگرانی بعدی نحوه زندگی با معلولیت است. پزشکان می توانند با دقت نتیجه احتمالی بلند مدت آسیب های طناب نخاعی را پیش بینی کنند. این کار به افراد مبتلا به SCI کمک می کند تا اهداف قابل دستیابی را برای خود رقم بزنند و به خانواده ها دید واقع بینانه ای از انتظارات را می دهند.

چگونه توانبخشی به افراد در بهبودی از آسیب های طناب نخاعی کمک می کند؟

هیچ یک  از افراد زنده مانده بعد از آسیب طناب نخاعی، احساسات مشابهی را تجربه نخواهند کرد اما تقریباً همه ترس و وحشت، اضطراب و گیجی نسبت به آنچه اتفاق افتاده است را احساس می کنند. برنامه های توانبخشی درمان های جسمی را با فعالیت های مهارت سازی و مشاوره تلفیق می کند تا حمایت اجتماعی و عاطفی ارائه دهد. آموزش و مشارکت فعالانه فرد آسیب دیده و خانواده و دوستان وی بسیار مهم است.

تیم توانبخشی معمولاً توسط پزشک متخصص طب فیزیکی و توانبخشی (تحت عنوان پزشک متخصص فیزیوتراپی) انجام می شود و اغلب شامل مددکاران اجتماعی، درمانگران جسمی و شغلی، درمانگرهای تفریحی، پرستاران توانبخشی، روانشناسان توانبخشی، مشاوران حرفه ای، متخصصان تغذیه و سایر متخصصان هستند. در مرحله اولیه توانبخشی، درمانگران بر بازیابی مهارت های ارتباطی و قدرت پا و بازو تأکید می کنند. برای برخی از افراد تحرک تنها با کمک دستگاه هایی مانند واکر، بریس یا صندلی چرخدار امکان پذیر خواهد بود.

مهارت های ارتباطی مانند نوشتن، تایپ کردن و استفاده از تلفن نیز ممکن است برای برخی از مبتلایان به تتراپلژی به دستگاه های سازگار نیاز داشته باشد. فیزیوتراپی شامل برنامه های ورزشی است که جهت تقویت عضلات در نظر گرفته شده است. کاردرمانی به پیشرفت مهارت های حرکتی ظریف کمک می کند، خصوصاً مهارت هایی که برای انجام فعالیتهای روزمره زندگی مانند ورود و خروج از تختخواب، نظافت شخصی و غذا خوردن نیاز است.

برنامه های مدیریتی مثانه و روده، روتین های پایه ای رفتن به دستشویی را آموزش می دهد.. افراد به تکنیک های سازگاری برای دوره های عود اسپاسم، دیس رفلکسی اتونوم و درد عصبی نیاز پیدا می کنند. توانبخشی شغلی شامل شناسایی مهارتهای اصلی کار و تواناییهای جسمی و شناختی فرد برای احتمال اشتغال فرد است که برای شناسایی مکان های کاری بالقوه، تجهیزات کمکی و تنظیم محل کار کاربر پسند مورد نیاز می باشد.

در صورت لزوم آموزش های لازم جهت ایجاد مهارت های جدید برای کاری جدید فراهم می شود که ممکن است کمتر به توانایی های جسمی و بیشتر به مهارت های رایانه ای یا ارتباطی وابسته باشد. افراد دارای معلولیت هایی که مانع از بازگشت آنها به کار می شود، به شرکت در فعالیت هایی که سبب ایجاد احساس رضایت و عزت نفس می شود  از جمله کلاس های آموزشی، سرگرمی، عضویت در گروه های ذی نفع خاص و مشارکت در خانواده و اجتماع، به حفظ بهره وری تشویق می شوند.

تفریح درمانی افراد با SCI را ترغیب به مشارکت در ورزش های تفریحی یا فعالیت های تحرک آور  می کند و همچنین سبب دستیابی به سبک زندگی متعادل تر و عادی تر برای جامعه پذیری و بیان خود ایجاد می کند، می شود. دستگاه های سازگار ممکن است به افراد آسیب دیده نخاع کمک کنند تا استقلال خود را به دست آورند و تحرک و کیفیت زندگی را بهبود بخشند. چنین وسایلی ممکن است شامل صندلی چرخدار، آموزش راه رفتن ، پروتزهای عصبی، سازگاری با رایانه و سایر فناوری های رایانه ای باشد.

چه تحقیقاتی در حال انجام می باشد؟

دانشمندان راه های ی برای درک بهتر و درمان آسیب های طناب نخاعی را بررسی می کنند .بخش اعظم این تحقیق توسط انستیتوی ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی (NINDS) که بخشی از انستیتوی ملی بهداشت (NIH) است، پشتیبانی می شود. سایر بخش های NIH و همچنین وزارت امور سربازان، سایر آژانس های فدرال، مؤسسات تحقیقاتی و سازمان های داوطلبانه بهداشتی، تحقیقات اساسی را در رابطه با بهبود عملکرد و فعالیت در افراد فلج انجام می دهند.

بسیاری از بیمارستان ها مراکز تخصصی برای مراقبت از آسیب طناب نخاعی ایجاد کرده اند. بسیاری از این مراکز، محققان آسیب طناب نخاعی را از رشته های مختلف برای مشارکت در زمینه تحقیقات اساسی و کلینیکی و مراقبت های بالینی جمع آوری می کنند.

تحقیقات کنونی در پیشبرد درک ما از چهار اصل اصلی ترمیم نخاع متمرکز شده است:

• محافظت از اعصاب – از سلول های عصبی موجود در برابر آسیب های بیشتر محافظت می کند
• بازسازی – تحریک رشد مجدد آکسونها و اتصالات صحیح آنها
• جایگزینی سلول – جایگزینی سلول های عصبی یا گلیال آسیب دیده
• آموزش مجدد مدارهای CNS و انعطاف پذیری برای بازگرداندن عملکرد بدن

آسیب طناب طناب نخاعی پیچیده است. در ترمیم آن باید انواع مختلف آسیب های حین و بعد از آسیب را در نظر گرفت. از آنجا که محیط مولکولی و سلولی نخاع به طور مداوم از لحظه آسیب دیدگی تا چند هفته یا حتی چند ماه بعد در حال تغییر است، باید روش های ترکیبی برای رفع انواع خاص آسیب در مراحل مختلف آسیب طراحی شود.

محافظت عصبی

استراتژی های مربوط به محافظت عصبی با هدف جلوگیری از مرگ سلولی، محدودیت یا کاهش التهاب و توقف تحریک پذیری و عملکرد سلول های خاص انجام می شود. محققان به دنبال راه هایی برای کاهش التهاب در داخل یا نزدیک طناب نخاعی آسیب دیده هستند که می تواند جریان خون را محدود کند، بر انتقال سیگنال عصبی تأثیر بگذارد و مرگ سلول را افزایش دهد. یک روش، استفاده از داروهای استروئیدی برای کاهش آسیب سلول های عصبی و سرکوب فعالیتهای سلول های ایمنی است. در یک کارآزمایی بالینی، پیشرفت جزئی در عملکرد حرکتی در بین برخی از افرادی که طی 8 ساعت پس از آسیب، استروئید داده شده بود، مشخص شد.

با این حال، آزمایشات دیگر نشان داد که فواید متوسط ​​دارو از عوارض جانبی جدی فراتر نمی رود. استروئید درمانی توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای درمان آسیب حاد نخاع مورد تأیید قرار نگرفته است. نشان داده شده است که آنتی بیوتیک هایی که می توانند از سد محافظ مغز خون عبور کنند باعث بهبود عملکرد حرکتی، ترمیم، کاهش اندازه ضایعات و کاهش مرگ سلولی در مدل های حیوانی آسیب طناب نخاعی می شوند.

هورمون کلیوی یعنی اریتروپویتین رشد گلبول های قرمز خون جدید را افزایش داده و میزان اکسیژن خون را افزایش می دهد. مطالعات انجام شده در مدلهای حیوانی نشان داده است که اریتروپویتین می تواند التهاب مغزی را کاهش داده، جریان خون را به سمت مغز بهبود بخشد و در نتیجه آسیب مغزی  ناشی از مرگ سلول های عصبی را کاهش دهد.

همچنین در بازیابی عملکرد حرکتی کمک می کند. با این حال آزمایش های دیگر روی مدل های حیوانات نتایج متناقضی را در مورد فواید دارو در جلوگیری از التهاب و مرگ سلول نشان می دهد. محققان به مطالعه دارو در مدل های بالینی ادامه می دهند. هیپوترمی درمانی (پایین آوردن کنترل شده دمای اصلی بدن) می تواند سلول ها را از آسیب در پی ایست قلبی، سکته مغزی و آسیب دیدگی مغزی محافظت کند. مطالعات نشان داده شده است که هیپوترمی درمانی باعث کاهش تورم و التهاب ناشی از آسیب در نخاع بعد از آسیب مدل های حیوانی و در مطالعات محدود انسانی می شود.

همچنین صدمات نورون های مستعد را در پی آسیب اولیه کاهش  می دهد، آسیب به عروق کوچک نخاعی را کاهش داده و نتیجه عملکردی را بهبود می بخشد. محققان در حال مطالعه ایمنی و اثربخشی دوره های زمانی مختلف هیپوترمی در پی آسیب طناب نخاعی هستند. محققان در تلاشند تا ماکروفاژها )نوعی از گلبولهای سفید که در طی پاسخ التهابی به محل آسیب می آیند(  را دستکاری کنند تا رشد سلول های عصبی را بدون ایجاد آسیب بیشتر بافت تقویت کنند.

به دنبال آسیب طناب نخاعی، ماکروفاژها در محل آسیب شروع به از بین بردن بقایای سلولی و دریافت سیگنال هایی می کنند که به آنها در رشد آکسون ها کمک می کند اما طی چند روز پس از آسیب دیدگی مجموعه ماکروفاژها التهاب، زخم و سمیت را افزایش می دهد که می تواند آسیب را بدتر کند. دانشمندان امیدوارند  چگونگی پیام دهی ماکروفاژها برای ادامه عملکرد ترمیم کننده خود حین حذف عواقب آسیب زا را درک کنند. تجمع سدیم و گلوتامات در سلول های پس از آسیب طناب نخاعی می تواند منجر به آسیب سلولی، اختلال یا مسدود شدن سیگنال سلول شود.

داروی ریلوزول دارویی است که باعث کاهش پیشرفت بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک  می شود و در مدل های حیوانی سبب بهبود عملکرد حرکتی و کاهش تلفات سلولی ناشی از کاهش جریان خون به دنبال آسیب طناب نخاعی شده است. داروی آزمایشی HP 184 ورود سدیم به سلول ها را مهار می کند (که می تواند عملکرد عصبی را تضعیف کند) و ممکن است سبب افزایش سیگنال دهی در میلین هایی گردد که میلین محافظتی خود را به دنبال آسیب طناب نخاعی از دست داده اند.

دانشمندان دیگر در حال بررسی داروهایی هستند که گلوتامات را هدف قرار می دهند، که در اثر آسیب طناب نخاعی انتشار آن بسیار افزایش می یابد. گلوتامات بیش از حد منجر به مرگ سلولی و مسدود شدن سیگنالها از طریق سیناپسهای عصبی می شود. محققان در حال مطالعه داروهای مختلفی هستند که ممکن است باعث کاهش اتصال گلوتامات به سلول ها پس از آسیب طناب نخاعی شوند که می تواند باعث کاهش مرگ  ثانویه سلول ، بهبود عملکرد حرکتی و کاهش دراز مدت درد پس از عمل می شود.

بازسازی

نورون ها ظرفیت محدودی برای بازسازی دارند. از آنجا که سلول های عصبی به دلیل آسیب دیدگی، تخریب یا نابود می شوند و برخی نیز در طی رشد بطور طبیعی می میرند، تعداد اثرات متقابل شیمیایی بین سلول های عصبی مجاور (سیناپس) کاهش می یابد. سلول های عصبی می توانند وقتی سیناپس های کافی ایجاد نکنند، بمیرند و تعداد زیادی سلول های گلیال پشتیبان را در ناحیه آسیب بجا بگذارند. تصور می شود سلول های گلیال بعد از آسیب به نخاع از بافت پشتیبانی می کنند اما همچنین رشد آکسون ها را مهار می کنند.

رویکردهای ترمیم آکسون های آسیب دیده از طریق اصلاح مجدد و رشد جدید عبارتند از: نشان داده شده است که برخی از داروهای ضد التهاب با تحریک آکسون های عصبی CNS برای رشد و مهار سمیت اسید آمینه و  مرگ سلولی اتفاق افتاده پس از آسیب اولیه، باعث ترمیم آکسون می شوند. دو مورد از این داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی ایبوپروفن و ایندومتاسین هستند.

---

بیشتر بدانید: پرسشهایی درمورد صدمات نخاعی

---

داروی رولیپرام  برای تشویق بازسازی آکسون در یک مدل حیوانی دچار آسیب طناب نخاعی نشان داده شد. مطالعات بالینی به بررسی اثربخشی رولیپرام در ترکیب با داروهای دیگر مصرفی در زمان های مختلف پس از آسیب دیدگی می پردازد. آنتی بادی ها پروتئین هایی هستند که توسط سلول های ایمنی ساخته می شوند و به گونه ای طراحی شده اند که خود را به پروتئین های خاص خارجی (موسوم به آنتی ژن ها) وصل می کنند و آنها را غیرفعال می کنند.

از نظر درمانی می توان آنتی بادی هایی ساخت که پروتئین های مانع ترمیم بدن پس از آسیب را هدف قرار دهند. آنتی بادی های مونوکلونال تولید شده در آزمایشگاه، می توانند با مسدود کردن پروتئین های بقایای میلین مانع بازسازی، بازسازی فیبرهای عصبی را تقویت کنند.

دانشمندان آنتی بادی های مونوکلونال را در محل آسیب نخاع در مدل های حیوانات آزمایش می کنند تا بتنوانند از فعالیت ضد ترمیمی سلول ها در سیستم عصبی آسیب دیده مرکزی جلوگیری کنند و باعث بهبود عملکرد عصب شوند،. به عنوان مثال، محققان از یک آنتی بادی مونوکلونال Nogo A برای مسدود کردن پروتئین هایی که مانع جوانه زدن و بازسازی آکسون ها به دنبال آسیب طناب نخاعی می شوند، استفاده می کنند.

آنتی بادی های دیگر با نام آنتی MAG (گلیکوپروتئین های مرتبط با میلین)، برای مقابله با مولکول های قند-پروتئین در بقایای تشکیل دهنده میلین در محل آسیب دیدگی طراحی شده اند. تعدادی از اهداف دیگر برای غلبه بر مهار بازسازی آزمایش شده است. ساترین، یک پروتئین نوترکیب که باعث مانع فعال شدن rho (پروتئینی که باعث مهار بازسازی آکسون می شود) می شود، از نظر بالینی مورد آزمایش قرار گرفته است. دارویی که گیرنده های Nogo را هدف قرار می دهد، پس از آسیب طناب نخاعی و سکته مغزی، باعث ترمیم بازسازی می شود.

مطالعات اخیر روی حیوانات نشان می دهد که مهار ژن سرکوب کننده تومور PTEN می تواند رشد سلول های عصبی حرکتی فوقانی را بهبود ببخشد و منجر به انجام تحقیقاتی درباره راه های لازم برای تقویت بازسازی پس از آسیب طناب نخاعی و عصب بینایی شود. سرانجام داستیلازهای هیستون (HDAC) یک سریاز ترکیبات هستند که در تنظیم بیان ژن نقش دارند و بعد از آسیب دیدگی طناب نخاعی بر ساختار سلولی تأثیر منفی می گذارند.

مطالعات بالینی روش هایی را برای مهار فعالیت HDAC به عنوان راهی برای محافظت و کمک به آکسون ها جعت غلبه بر مهارکننده های موجود در ناحیه آسیب مورد بررسی قرار می دهند. برای انتقال سیگنال ها از جسم سلولی آکسون باید بین پیچیدگی های مولکول های بلند و شاخه دار که از پروتئین های بازدارنده و قندهای احاطه کننده سلول ها ساخته شده اند، پیش رود. آزمایش ها با موفقیت از آنزیم باکتریایی کندرویتیناز ABC برای از بین بردن پیچیدگی ها استفاده کردند تا آکسون ها در مدل های حیوانی رشد کنند.

محققان به دنبال راه هایی برای ترکیب کندرویتیناز ABC با سایر روش های درمانی مانند پیوند سلولی جهت بهبود عملکرد هستند .محققان دیگر در حال استفاده از مهندسی بافت شبه ماتریکسی هستند که روی نخاع کاشته می شوند تا به بهسازی مدارهای عصبی کمک کنند. آنها همچنین به ماتریکس به عنوان روشی برای رساندن فاکتورهای رشد به بقایای سلول های عصبی نگاه می کنند تا سلول های عصبی بیشتری را زنده نگه دارند و پروتئینهای مرتبط با اسکار گلیال را مهار کنند.

جانشینی سلول

درباره مزایا و پیامدهای مضر احتمالی جایگزینی سلول و پیوند سلول اختلاف نظر وجود دارد. پتانسیل چندین نوع سلول از جمله سلول های بنیادی و سلول های گلیال برای درمان آسیب طناب نخاعی مورد بررسی قرار می گیرد اما موارد بسیاری در مورد سلول های بنیادی وجود دارد که محققان هنوز هم باید درک کنند. به عنوان مثال محققان می دانند انواع مختلفی از سیگنال های شیمیایی وجود دارد که به سلول های بنیادی نحوه کار را پیام رسانی می کنند.

برخی از این سلول ها در سلول های بنیادی داخلی هستند اما بسیاری دیگر در محیط سلولی خارجی هستند و برای رشد و تمایز مناسب مجبور به بازسازی در منطقه پیوند هستند. به دلیل پیچیدگی هایی که در درمان سلول های بنیادی وجود دارد، محققان انتظار دارند این نوع روش های درمانی تنها پس از انجام تحقیقات بیشتر انجام شود. نتایج تحقیقات بالینی محدود است اما نشان می دهد که پیوند سلول می تواند رشد عصبی را بازسازی کند و اتصالات جدیدی بین نورون ها ایجاد کند.

---

بیشتر بدانید: درمان آسیب نخاعی با سلول بنیادی

---

دانشمندان در حال آزمایش انواع مختلف سلول ها برای اثربخشی و ایمنی در افزایش اتصال و بازیابی عملکرد بعد از آسیب طناب نخاعی هستند:

نشان داده شده است که سلول های سازنده الیگودندروسیت های انسانی در نتیجه آسیب طناب نخاعی باعث کاهش صدمات ثانویه و بهبود عملکرد و ساخت مجدد میلین می شوند. محققان در حال گسترش آزمایشات برای ارزیابی خطرات احتمالی پیوندها از جمله ایجاد تومورها و واکنشهای التهابی هستند.

سلول های شووان اعصاب محیطی را احاطه کرده و عایق بندی می کنند و پس از آسیب اغلب وارد نخاع می شوند. سلول های شوآن که در محل آسیب طناب نخاعی پیوند یافته می شوند، می توانند فاکتورهای رشد ایجاد کرده و آکسونهای عصبی آسیب دیده را مجدداً عایق بندی کنند.

سلول های شووان را می توان از بدن خود فرد گرفت که این امر نیاز به داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی و خطر ایجاد تومور را را کاهش می دهد اما این امر به چندین هفته زمان قبل از انجام عمل پیوند نیاز دارد. مطالعات بالینی سلول های شووان در مورد پتانسیل در معالجه ایمن هر دو آسیب حاد و مزمن نخاع مورد بررسی قرار گرفته است.

در برخی از مطالعات نشان داده شده است که سلول های استرومای مغز استخوان گرفته شده از بافت موجود در استخوان ها می توانند بهبودی آسیب به نخاع را افزایش دهند. دانشمندان در حال مطالعه تزریق این سلول ها به مایع مغزی نخاعی (مایعی که مغز و نخاع در آن شناور می شوند) می باشند که سبب بهبود پروتئین های مورد نیاز برای رشد و نگهداری اعصاب و افزایش سیگنالینگ عصبی در سراسر زخم گلیال می شود.

سلول های انسداد کننده بویایی بینی که از لایه بینی گرفته شده اند، انواع خاصی از سلول های گلیال هستند که نشان داده شده است که باعث ترمیم آکسون و میلین سازی در محل آسیب می شوند. نشان داده شده است که سلول های پیوند شده امکان رشد مجدد آکسون در هر دو سیستم عصبی محیطی و مرکزی را فراهم می کنند و نتیجه عملکرد را در مدل های حیوانی آسیب طناب نخاعی بهبود می بخشند. آزمایشات اولیه بر روی انسان در خارج از کشور در حال انجام می باشد.

بازآرایی مدارهای CNS و تغییر پذیری آنها

بهبودی از آسیب طناب نخاعی ممکن است به عنوان بخشی از توانایی مغز برای سازماندهی مجدد یا تشکیل اتصالات عصبی و مسیرهای جدید به دنبال آسیب یا مرگ سلولی (به نام نوروپلاستیک)، مدتی بعد از آسیب اولیه حاصل آید.

توانبخشی فعال و ورزش

آموزش خاص می تواند عملکرد، هماهنگی حرکات عضلات ظریف و قدرت و سلامتی کلی را بهبود ببخشد. دانشمندان در حال مقایسه اثربخشی نسبی برنامه تمرینی حرکتی ویژه  اضافه شده به توانبخشی استاندارد هستند که برای بهبود عملکرد دست و نتایج بالینی در مبتلایان اخیر به تتراپلژی به کار می روند.

بیماری قلبی و عروقی (CVD) عامل اصلی مرگ و میر در افراد دارای آسیب طناب نخاعی است. پس از آسیب فرصت برای ورزش فعال ماهیچه های بزرگ تحت تأثیر فلج ، محدود است یا ممکن است به فن آوری های کمکی نیاز داشته باشد. محققان اخیراً نشان داده اند که چنین صدماتی باعث افزایش خطر ابتلا به CVD، همراه با سایر آتروفی ماهیچه ها و اثرات عدم جابجایی می شود.

از آنجایی که CVD در اوایل زندگی افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی رخ می دهد، محققان تأثیر ورزش، تهویه و مکمل های غذایی را بر روی اقدامات تناسب اندام، عملکرد و عوامل خطر / تغییردهنده CVD در افراد مبتلا به تتراپلژی ارزیابی می کنند. دانشمندان دیگر در حال بررسی برنامه تمرینی گروهی مضاف بر برنامه درمانی فیزیکی معمول در بیمارستان هستند تا بلکه بتوانند دیدگاه کلی شرکت کنندگان درباره ورزش را بهبود ببخشند و فعالیتهای بدنی را به عنوان بخشی از یک شیوه زندگی سالم القا کنند.

تحریک اپیدورال

در ماه می سال 2011، دانشمندان مؤسسه ملی بهداشت گزارش دادند که پس از انجام فیزیوتراپی های شدید و تحریک الکتریکی ستون فقرات، مردی که پس از آسیب طناب نخاعی، دچار فلج از قفسه سینه شده بود، وقتی محرک فعال بود توانایی ایستادن و حرکت عضلات فلج شده را داشت. این مرد در یک مطالعه مقدماتی شرکت کرد که ترکیبی از تحریک اپیدرمی و تمرین حرکتی بود.

دو سال تمرین حرکتی به دنبال مصدومیت باعث بهبود توانایی او در راه رفتن یا ایستادن نشده بود اما بعد از دسامبر سال 2009، هنگامی که الکترودها به صورت جراحی بر روی ناحیه فلج نخاع قرار گرفتند و شروع به ارسال متناوب محرک های الکتریکی به سلول های عصبی نخاع در طول تمرینات حرکتی کردند. این شبیه سازی اپیدورال از سیگنال های ارسال شده مغز به نخاع تقلید می کند تا حرکت را شروع کند. او به تدریج توانست بایستد و وزن خود را به طور کامل برای چند دقیقه تحمل کند. اگرچه او بدون کمک نمی تواند راه برود اما می تواند یک پا را از زانو خم کند و هنگام تحریک فعال، مچ پا را خم کند.

به طور معمول تمرین حرکتی بدون تحریک اپیدورال به عنوان یک روش توانبخشی برای مبتلایان به آسیب طناب نخاعی مورد استفاده قرار می گیرد – این امر به برخی افراد امکان می دهد توانایی حرکت و احساس در قسمت تحتانی  آسیب را حفظ کنند. در همین حال از نوعی تحریک اپیدورال برای تسکین درد برخی افراد استفاده می شود. محققان و دانشمندان NIH هشدار می دهند که این یافته فقط در یک نفر بوده است و برای تأیید این نتایج امیدوارکننده و درک دقیق چگونگی عملکرد تحریک، مطالعات بیشتری لازم است.

تحریک الکتریکی عملکردی

در مطالعات با استفاده از تحریک الکتریکی عملکردی (FES) نتایج هیجان انگیز و امیدوارکننده ای در بازگرداندن یا کمک به عملکرد در افراد دارای آسیب مزمن نخاع، نشان داده شده است. دستگاه های FES از یک سیستم رایانه ای و الکترود تشکیل شده است که برای تولید انقباضات عضلانی،  انفجارهای کوچک جریان الکتریکی سطح پایین در عضلات فلج می سازد. محققان در تلاشند تا الکترود و رابط های رایانه را بهبود بخشند تا بتوانند حرکات طبیعی و در عین حال پیچیده تری تولید کنند.

FES برای بازگرداندن تنفس بدون ونتیلاتور، سرفه بدون کمک، تقویت کنترل مثانه و روده، افزایش حرکت دست و چنگ زدن و بهبود جریان خون به پوست مورد استفاده قرار می گیرد. مطالعات متعدد درباره بررسی استفاده از FES در ترمیم یا بهبود عملکرد آسیب طناب نخاعی ادامه دارد. محققان از FES استفاده می کنند تا به افراد مبتلا به تتراپلوژی کمک کنند تا عضلات فلج خود را حرکت دهند تا بتوانند عملکرد مستقل فرد را بازگردانند.

نشان داده شده است که این روش برای افرادی که دچار سکته مغزی شده اند مفید است. یک کارآزمایی بالینی با حمایت NINDS نشان داد که FES دیافراگم و عضلات بین دنده ای (عضلات بین دنده های مجاور که به حرکت دیواره قفسه سینه کمک می کنند) می تواند در افراد مبتلا به تتراپلژی، سرفه مؤثر ایجاد کند. توانایی سرفه، نیاز به کمک در مکش ترشحات را از بین می برد و خطر ابتلا به بیماری های ریه را کاهش می دهد. این محققان اکنون در تلاشند تا طراحی الکترود را بهبود بخشند تا جراحی کم تهاجمی کمتری را انجام دهند.

یک مطالعه با استفاده از کاشت جراحی FES برای تسهیل ورزش کردن، ایستادن، بالا رفتن از پله ها و  یا تعادل در افراد مبتلا به درجات مختلف فلج است. یک مطالعه مرتبط از کاشت جراحی FES برای تسهیل ثبات تنه و باسن استفاده می کند و برای ارزیابی چگونگی تاثیر تثبیت و سفتی تنه بر نحوه نشستن، نفس کشیدن، هل دادن ویلچر و غلتیدن در رختخواب بهره می برد. تحریک جریان مستقیم میان جمجمه ای  (tDCS) شکل دیگری از تحریک الکتریکی است که بمنظور بهبود نتایج بیمار پس از آسیب طناب نخاعی، به صورت آزمایشی مورد آزمایش قرار می گیرد.

tDCS یک روش غیر تهاجمی است که جریان الکتریکی کم و مداوم را به مناطقی از مغز درگیر در حرکت، از طریق الکترودهای کوچک قرار داده شده در پوست سر منتقل می شود. محققان در حال تحقیق هستند که آیا ترکیب tDCS با ورزش درمانی برای دست مبتلا می تواند سبب افزایش کارایی آن هنگام بکارگیری ورزش درمانی باشد یا خیر. محققان امیدوارند بتوانند تشخیص دهند که tDCS می تواند باعث کاهش درد مزمن در افراد دارای آسیب طناب نخاعی شود.

درمان روباتیک

بیشترین بهبودی پس از SCI طی شش ماه پس از آسیب انجام می شود. بهبودی اساسی بعد از 12 ماه امری غیر معمول است اما محققان همچنان روشهایی برای بازگرداندن عملکرد در افراد مبتلا به فلج مزمن را آزمایش می کنند. در یک مطالعه  که شامل بیماران یک سال بعد از آسیب دیدگی است، دانشمندان در حال آزمایش ایمنی و کارآیی یک نوع دستگاه روباتیک درمانی موسوم به دستگاه AMES هستند.

هدف از این مطالعه، بررسی استفاده از فناوری حرکتی کمکی و تقویت احساس (AMES) در توانبخشی پاهای شرکت کنندگان با آسیب ناقص طناب نخاعی است. دستگاه AMES مچ پا را بیش از 30 درجه می چرخاند در حالی که لرزاننده ها تاندون های متصل به ماهیچه هایی محرک پا را تحریک می کنند. وظیفه اصلی دستگاه کمک به حرکت است.

رابط های رایانه – مغز (BCI)

هدف از فن آوری رابط رایانه 

مغز دور زدن مدارهای عصبی آسیب دیده در نخاع و ایجاد ارتباط مستقیم بین مغز و یک دستگاه کمک کننده کاشت شده است که ممکن است توانایی کنترل فرد بر حرکات خودبخودی عضلات و هماهنگی عضلات فلج را بازگرداند. اغلب افراد مبتلا به تتراپلژی، عملکرد مغزی خود را از دست نداده اند اما به دلیل آسیب یا بیماری در طناب نخاعی، قادر به حرکت نیستند.

 فن آوری رابط رایانه 

مغز مبتنی بر این یافته است که با حفظ عملکرد مغز، سیگنال های عصبی برای حرکت در مغز ایجاد می شوند و می توانند برای کنترل وسایل مبتنی بر رایانه مورد استفاده قرار گیرند. با کاشت الکترود در مغز، افراد می توانند افکار خود را تمرین کنند تا از این طریق سیگنال های عصبی را تولید کنند که توسط کامپیوتر تفسیر می شوند و به حرکت در می آیند تا از این طریق بتوان  انواع دستگاه ها یا نمایشگرهای رایانه ای را کنترل کرد.

محققان در تلاش برای توسعه فناوری BCI هستند تا در افراد مبتلا به فلج اندام فوقانی، سیگنال طبیعی و کنترلی برای بازوهای پروتزی یا دستگاه FES ارائه دهند. در این مطالعه از الکترودهای الکتروکورتیکوگرافی (ECoG) استفاده شده است که با نورون های قشر مغز (بخشی از مغز که وظیفه تفکر و کنترل حرکات را بر عهده دارد) ارتباط می گیرد. شرکت کنندگان یاد می گیرند که نشانگرهای رایانه ای، محیط های واقعیت مجازی و دستگاه های کمکی مانند پروتزهای دستی و دستگاه های FES را با استفاده از فعالیت عصبی ضبط شده با حسگر ECoG کنترل کنند.

مطالعه مقدماتی دیگر، ارزیابی ایمنی و اثربخشی رابط رایانه – مغز است تا به افراد مبتلا به تتراپلژی امکان کنترل مکان نمای کامپیوتر و سایر وسایل کمکی را با افکار خود ارائه دهند. الکترود کوچکی در قسمتی از سطح مغز قرار داده می شود که حرکات را کنترل می کند. محققان با استفاده از سیگنال های دقیقی که این دستگاه ضبط می کند، تلاش می کنند تا توانایی رایانه را در تفسیر قصد شخص و انتقال آن به صفحه نمایش بهبود دهند.

آیا افراد دارای آسیب طناب نخاعی بهتر می شوند؟

وقتی آسیب طناب نخاعی رخ می دهد، معمولاً تورم نخاع اتفاق می افتد که ممکن است باعث ایجاد تغییراتی  در همه سیستم های بدن می شود. پس از گذشت روزها یا هفته ها، تورم شروع به کاهش می کند و ممکن است افراد دوباره عملکرد خود را بدست آورند. با وجود بسیاری از صدمات،طی آسیب های ناقص فرد ممکن است تا 18 ماه پس از آسیب دیدگی برخی از عملکردهای خود را باز یابد.

در موارد بسیار نادر افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی، سالها بعد از آسیب دیدگی مجدداً عملکرد خود را به دست می آورند. با این حال، تنها بخش کوچکی از افراد دچار آسیب طناب نخاعی، به طور کامل عملکرد خود را بازیابی می کنند.

آیا همه افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی می توانند از صندلی چرخدار استفاده کنند؟

همه کسانی که دچار آسیب طناب نخاعی می شوند، نیازی به استفاده از صندلی چرخدار ندارند. صندلی های چرخدار ابزاری برای تحرک هستند. صدمات سطوح بالای مهرهای گردنی معمولاً  ملزم به استفاده از صندلی چرخدار می باشند. در صدمات سطوح پایین تر مهره های گردنی اشخاص معمولاً  از صندلی دستی استفاده می کنند. مزایای صندلی های دستی این است که هزینه و وزن کمتری دارند و به قطعات کوچکتری تقسیم می شوند و قابل انتقال می باشند.

با این حال برای کسی که به صندلی حتیاج دارند، کسب استقلال ارزش محدودیت ها را دارد. بعضی از افراد قادرند از بریس ها و عصا برای حرکت استفاده کنند. این روش های تحرک بدان معنی نیست که فرد هرگز از صندلی چرخدار استفاده نخواهد کرد. بسیاری از افرادی که از بریس استفاده می کنند، داشتن صندلی های چرخدار برای مسافت های طولانی را مفید تر تلقی می کنند. البته افرادی که از صندلی های چرخدار استفاده می کنند، به طور همیشگی از آن استفاده نمی کنند. آنها رانندگی، شنا، اسکی و بسیاری از فعالیت ها را از روی صندلی خود انجام می دهند.

میزان امید به زندگی در افراد دچار آسیب طناب نخاعی  چقدر است؟

امید به زندگی شخص فرد مبتلا به آسیب طناب نخاعی وابسته به سطح آسیب می تواند متفاوت باشد. به طور کلی 85 درصد از مبتلایان به آسیب طناب نخاعی که 24 ساعت اول زنده مانده اند، تا 10 سال بعد نیز زنده بودند. شایع ترین علت، مرگ ناشی از بیماری های دستگاه تنفسی است که اغلب به دلیل پنومونی است. در حقیقت، پنومونی اصلی ترین علت مرگ در طول مدت 15 سال بلافاصله بعد از SCI برای همه گروه های سنی اعم از زن و مرد، سفید پوستان و غیر سفید پوست و افراد مبتلا به کوادریپلژی می باشد.

داده های بلند مدت جمع آوری شده نشاندهنده افزایش امید به زندگی  در بین افرادی است که 25 سال یا بیشتر با آسیب طناب نخاعی زندگی کرده اند. میزان بقا برای افرادی با 25 سال یا بیشتر پس از آسیب، 60٪ است. این میزان طی سالها به طور پیوسته در حال صعود بوده است. علاوه بر این بسیاری از شاخص ها نشان می دهد که کیفیت امید به زندگی زیاد، خوب است. قبل از جنگ جهانی دوم، بیشتر افرادی که دچار آسیب نخاعی شده بودند، طی چند هفته پس از آسیب دیدگی در اثر اختلال در ادرار، عفونت تنفسی یا زخم بستر درگذشتند.

با ظهور آنتی بیوتیک های مدرن و مواد مدرن مانند پلاستیک و لاتکس و روش های بهتر برای زندگی با SCI، امید به زندگی بسیاری از افراد به طول عمر افراد غیر معلول نزدیک می شود.  به غیر از میزان آسیب، نوع تأسیسات توانبخشی مورد استفاده نیز بزرگترین شاخص بقای بلند مدت است که نشانگر اهمیت و تفاوت ایجاد شده طی مراجعه به مراکز تخصصی آسیب طناب نخاعی می باشد. افرادی که از ونتیلاتور استفاده می کنند در معرض خطر مرگ ناشی از پنومونی یا عفونت تنفسی قرار دارند، اما فناوری مدرن در آن حیطه نیز رو به بهبود می باشد.

زخمهای فشاری یکی دیگر از دلایل عمده بستری می باشد و در صورت عدم درمان، می تواند کشنده باشد. دومین عامل اصلی مرگ و میر، بیماری های عفونی و انگلی است. که معمولاً با سپتی سمی مرتبط هستند و معمولاً با زخم های دکوبیتوس، عفونت ادراری یا عفونت های تنفسی همراه هستند. سرطان به عنوان سومین عامل اصلی مرگ شناخته شده است و بیماری فشار خون بالا و ایسکمیک قلب در جایگاه های بعدی قرار دارند.

چگونه می توان از آسیب های طناب نخاعی جلوگیری کرد؟

از آنجا که آسیب های طناب نخاعی اغلب به دلیل وقایع غیرقابل پیش بینی است، بهترین راهکاری که می توان انجام داد کاهش خطر است. برخی از اقدامات کاهش خطر عبارتند از:

• همیشه هنگام رانندگی، کمربند ایمنی را ببندید.
• هنگام ورزش وسایل محافظتی مناسب را بپوشید.
• هرگز داخل آب شیرجه نزنید مگر اینکه ابتدا آن را بررسی کرده باشید تا مطمئن شوید از عمق کافی و عاری از سنگ بودن آن، مطمئن شوید.