در سال ۱۹۱۷، اریل دیکسون با ژوزفین فرانسیس نایت زندگی مشترک خود را آغاز کرد کرد. ولی خوشبختی‌شان به دلیل حوادث کوچکی که در اشپزخانه برای ژوزفین می‌افتاد و سبب زخمی شدنش می‌شد، تیره و تار شده بود. این چنین به نظر می‌رسید که ژوزفین همیشه خودش را زخمی می‌کند.
ارل در پی راه مناسبی می‌گشت تا با بریدگی‌ها و زخم‌های بی‌شمار ژوزفین مقابله کند. او تکه‌ای چسب جراحی روی میز گذاشت و قطعات کوچک تاشده‌ای از گاز استریل میان آن گذاشت. سرانجام نواری از پارچه مویی آن گذاشت که پارچه خشکی بود که در دامن‌های زنانه به کار می‌رفت.
با به هم پیچیدن آنها روی هم، او نواز زخم‌بندی آماده‌ای درست کرده بود که هنگام نیاز فوری، قابل استفاده بود. هر وقت ژوزفین دستش را می‌برید، می‌توانست یک تکه ازاین نوار را ببرد و فوری روی زخمش بچسباند.
دیکسون مسئول خرید پنبه برای شرکت جانسون و جانسون بود و همکارانش به او پیشنهاد کردند اختراعش را مدیر درمیان بگذارد. او نیز چنین کرد و با کمی تدبیر، یکی از محبوب‌ترین و معروف‌ترین محصولات شرکت جاسنون به وجود آمد: چسب زخم!
این محصول در سال ۱۹۲۰ وارد بازار شد، اما با موفقیت آنی مواجه نشد. فقط سه هزار عدد از این چسب در سال اول به فروش رفت، شاید تا حدی به این دلیل که در سه نوار پهن و طولانی در اختیار مردم قرار گرفت و افرادی که نیاز داشتند، باید خودشان هر مقدار که می‌خواستند، می‌بریدند.
شرکت جانسون و جانسون، چسب‌های زخم را کوچک‌تر کرد و به صورت تبلیغ، آنها را بین گروه‌های پیشاهنگی به طور رایگان توزیع کرد. این ترفند، کارساز بود و مردم از آن هنگام تاکنون از چسب زخم استفاده می‌کنند.
تخمین زده می‌شود که تا امروز بیش از ۱۰۰ میلیارد چسب زخم استفاده شده باشد.
ارل دیکسون بعدها معاون ریاست شرکت جانسون و جانسون و عضو هیئت مدیره شد.
ناشیگری ژوزفین، بهترین پدیده برای این زوج جوان شد!
منبع-http://1pezeshk.com