در اصطلاح رشته ی پریودانتیکس به این درگیری ها لیجن ها یا درگیری های n2 پریو اطلاق می شود.
درگیری های n2 پریو بدان معناست که در ابتدا یکی از دندان ها به دلیل نفوذ پوسیدگی به مرکز و یا قسمت عصب دندان و انتقال عفونت به داخل محفظه یا کمبر عصب دندان بی توجه بماند و این پروسه و این انتقال میکروبی به داخل عصب زنده و بخش عروقی دندان پیشرفت نموده و در مسیر ریشه های دندان در کانال هایی که به انتهای ریشه منتج می شود این میکروب ها انتقال پیدا کنند و در منطقه ای زیر ریشه های دندان ایجاد ضایعه ای عفونی و پیش رونده کنند.این مناطق عفونت زده به مرور زمان با یک شیوه ی مزمن و در بیشتر مواقع بدون این که شخص متوجه آن شود شروع به رشد می کنند و رشد آنها ضایعه و یا منطقه ی عفونت زیر ریشه ای را گسترده کرده و پیشرفته می کند.
در این جور مناطق چون فضای انتقال عفونت در منطقه ی استخوانی دندان زیر ریشه ها محدود است, این محصولات میکروبی با گذشت زمان چون فضایی بیشتر برای انتقال و افزایش حجم ندارند به ناچار به لایه ی لیگامنتی یا بخش زنده ی ریشه که اطراف دندان را فرا می گیرد و در آن عروق و فیبر های مختلفی برای سلامت ریشه و حرکت های فیزیولوژیک آن وجود دارد که به این منطقه PDL یا periodontal ligament اطلاق می شود .این عفونت های زیر ریشه ای می توانند به محل لیگامنت نفوذ کنند و چون این لیگامنت ها از مسیر ریشه تا سطح استخوان ادامه دارند, این نفوذ میکروبی در مسیر بالا آمده و به منطقه ارتباطی بین ریشه لیگامنت و لثه منتقل شود، در این زمان میکروب ها و محصولات عفونی آن به لایه های لثه ای نفوذ می کنند و تظاهرات عفونی و التهابی را در آنجا به وجود می آورد.
در این شرایط به طور عمومی، در واقع خود لثه و انساج مربوط به آن ابتدا دچار حمله ی میکروبی نشده اند, وبه صورت غیر مستقیم همانطور که توضیح داده شد از طریق کانال های داخل دندانی به عمق رفته و از عمق از کنار ریشه ها به سمت سطح لثه می آید و این انتقال میکروبی بیماری لثه ای را ایجاد می کند که در اصطلاح به آن درگیری N2 پریو ویا عفونت لثه در اثر عفونت ابتدایی ریشه دندان و مرکز عصب آن به وجود می آید، در اینگونه موارد باید این دو پدیده به صورت جداگانه در نظر گرفته شود.
البته پیشرفت آن و زمانی که از حمله میکروبی گذشته است بسیار در موفقیت درمان این دندان ها موثر است.به طور عمومی هرچه زودتر تشخیص داده شود شانس نگهداری دندان بیشتر است.
عموما برای کنترل و درمان چنین پدیده ای باید هر دو منطقه به طور جداگانه مورد درمان قرار گیرد به این منظور که هم باید دندان رودکانال و یا درمان عصب شود تا مسیر کانالهای ریشه که دچار درگیری های عفونی هستند پاک شود و سپس اگر پیشرفت این درگیری استخوان را تا حد زیادی آسیب نزده باشد درمان لثه انجام پذیرد تا هر دو مقوله کاملا کنترل شده و دندان بتواند ادامه حیات دهد.
