بر اساس یافته های جدید محققان پس از یك روز انزوای كامل یک انسان متوجه شدند این اتفاق همان منطقه از مغز را فعال می كند كه وقتی شخصی كه تمام روز غذا نخورده است تصویری از یك صفحه ماكارونی با پنیر را می بیند روشن می شود.
به گزارش هندوستان تایمز، در یک مطالعه دانشمندان علوم مغز و اعصاب دریافته اند اشتیاق به تعاملات اجتماعی که در طول انزوا احساس می شود از نظر عصبی بسیار شبیه هوس غذایی است که مردم هنگام گرسنگی تجربه می کنند.
مک گارون، نویسنده ارشد این تیم تحقیقاتی می گوید: افرادی که مجبور به انزوا می شوند به همان روشی که یک گرسنه غذا میل می کند خواهان تعاملات اجتماعی هستند. یافته های ما متناسب با این ایده شهودی است که تعاملات اجتماعی مثبت یک نیاز اساسی انسان محسوب می شود و تنهایی حاد یک حالت منزجر کننده است که به افراد انگیزه می دهد آنچه را که مانند گرسنگی است ترمیم کنند.
این تیم تحقیقاتی داده های این مطالعه را در سال 2018 و 2019، مدت ها قبل از همه گیری ویروس کرونا و در نتیجه اعمال قرنطینه جمع آوری کرده بودند. یافته های جدید آنها که امروز در Nature Neuroscience چاپ شده بخشی از یک برنامه تحقیقاتی بزرگتر است که بر چگونگی تاثیر استرس اجتماعی بر رفتار و انگیزه افراد تمرکز دارد.
ولع اجتماعی
این مطالعه جدید تا حدی از مقاله اخیر تای، عضو سابق موسسه یادگیری و حافظه Picower MIT الهام گرفته شده است. در آن مطالعه که در سال 2016 انجام شده مجموعه ای از نورون ها را در مغز موش ها شناسایی کردند که نشان دهنده احساس تنهایی هستند و محرک تعامل اجتماعی پس از انزوا را ایجاد می کنند. مطالعات انجام شده روی انسان ها نشان داده است محرومیت از ارتباط اجتماعی می تواند منجر به پریشانی عاطفی شود، اما اساس عصبی این احساسات شناخته شده نیست.
یکی از اعضای این تیم تحقیقاتی می گوید: ما می خواستیم ببینیم آیا می توانیم نوع خاصی از استرس اجتماعی را تحریک کنیم جایی که ما می توانیم کنترل کنیم که استرس اجتماعی چیست؟
کنترل استرس اجتماعی
برای ایجاد این محیط انزوا، محققان داوطلبان سالم را که عمدتا دانشجوی دانشگاه بودند را مورد ارزیابی قرار دادند و آنها را به مدت 10 ساعت در یک اتاق بدون پنجره در موسسه فناوری ماساچوست قرار دادند. آنها اجازه استفاده از تلفن هایشان را هم نداشتند، اما اتاق دارای رایانه ای بود كه می توانستند از آنها برای تماس با محققان در صورت لزوم استفاده كنند.
وی می افزاید: یک سری مداخلات وجود داشت که ما برای اطمینان از اینکه واقعا احساس عجیب و متفاوت و منزوی می شود، استفاده کردیم. آنها باید هنگام رفتن به دستشویی به ما اطلاع می دادند و غذا را هم ما تحویل می دادیم و واقعا مجاز به دیدن مردم نبودند.
پس از پایان 10 ساعت انزوا، هر شرکت کننده در دستگاه ام آر آی اسکن شد که چالش های دیگری به وجود آورد زیرا محققان می خواستند از هرگونه تماس اجتماعی در طول اسکن نیز جلوگیری کنند. قبل از شروع دوره انزوا، هر آزمودنی در مورد نحوه ورود به دستگاه آموزش دیده بود به طوری که آنها می توانستند این کار را به تنهایی و بدون کمک محقق انجام دهند.
به طور معمول سوق دادن شخصی به دستگاه ام آر آی در واقع یک فرایند اجتماعی است. ما درگیر انواع و اقسام تعاملات اجتماعی هستیم تا اطمینان حاصل کنیم که مردم می فهمند که ما از آنها چه می خواهیم اینکه آنها احساس امنیت کنند و می دانند که ما آنجا هستیم. در این مورد افراد باید همه کارها را خودشان انجام دهند در حالی که محقق که لباس پوشیده و ماسک زده بود فقط ساکت کنار او ایستاده بود و تماشا می کرد.
بیشتربخوانید:مراقب دورکاری باشید
هر یک از 40 شرکت کننده نیز در یک روز متفاوت 10 ساعت روزه گرفتند. پس از 10 ساعت انزوا یا ناشتایی شرکت کنندگان هنگام مشاهده تصاویر غذا، تصاویر تعامل افراد و تصاویر خنثی مانند گل اسکن شدند. محققان روی بخشی از مغز به نام جسم سیاه یک ساختار کوچک واقع در مغز میانی متمرکز شدند که قبلا با گرسنگی و ولع مصرف مواد مخدر مرتبط بوده است.
محققان این فرضیه را مطرح کردند وقتی افراد منزوی اجتماعی عکس افرادی را مشاهده می کنند که از تعاملات اجتماعی لذت می برند، “سیگنال ولع” در جسم سیاه آنها مانند سیگنالی است که با دیدن تصاویر غذا پس از روزه داری تولید می شود. علاوه بر این، میزان فعال شدن ماده سیاه با میزان شدت ارزیابی بیماران از ولع مصرف غذا یا تعامل اجتماعی ارتباط داشت.
مترجم: الهه زارعی
