ارتباط کم شنوایی و بیماری های مرتبط با آن

با افزایش سن، ریسک ابتلا به بیماری های مزمن افزایش می یابد و بسیاری از سالمندان از چندین بیماری با هم رنج می برند. یکی از مشکلات شایع در کهنسالی، کم شنوایی است. اخیرا”، مطالعات بسیاری ارتباط بین کم شنوایی و بیماری های مختلف از قبیل ضعف شناختی و آلزایمر، افسردگی، دیابت، اختلال تعادل و زمین خوردن در سالمندان، بیماری های قلبی و … را بررسی کرده اند.

در این مقاله، ما ارتباط بین هفت بیماری مزمن (انزوای اجتماعی و تنهایی، افسردگی، اختلال تعادلی و زمین خوردن، بیماری های قلبی-عروقی، دیابت، زوال عقل و مرگ) و کم شنوایی را بررسی می کنیم.

البته بیماری های دیگری از جمله درد عضلانی، کم خونی، پسوریازیس، آرتریت روماتوئید، بیماری های کلیوی و تنگی نفس و خفگی در خواب نیز ممکن است به دنبال این بیماری ها ایجاد شوند.

بیشتر بدانید: جهت اطلاع از قیمت سمعک ها، اینجا را کلیک کنید.

بیماری های مزمن مرتبط با کم شنوایی:

1- انزوای اجتماعی و تنهایی: اولین اثر کم شنوایی، کاهش درک گفتار است که منجر به اختلال در برقراری ارتباط با اطرافیان می شود. ممکن است فرد کم شنوا در جمع دوستان یا خانواده از بیان این که بخشی از مکالمات را متوجه نشده، خجالت بکشد، یا دچار ملامت ذهنی و خودخوری شود. کاهش اعتماد به نفس ناشی از این حالت در درازمدت سبب انزوا و گوشه گیری از فعالیت های اجتماعی (که لازمه ی سبک زندگی سالم است) می گردد.  مطالعه ای در سال 2016 نشان داد که افراد جوان مبتلا به کم شنوایی، نسبت به افراد کم شنوایی که سن بالاتری دارند، بیشتر دچار انزوا و تنهایی می شوند.

بیشتر بخوانید: در مورد ارتباط بین کم شنوایی و تنهایی و انزوا، این مطلب را مطالعه کنید.

2- افسردگی: اخیرا” مطالعه ای بر روی 1029 فرد 79-70 ساله انجام شده است که نشان می دهد به ازای هر 25 دسیبل کم شنوایی در گوش بهتر، تعداد افرادی که خودشان اظهار می کنند دچار افسردگی هستند، 1.5 برابر افزایش می یابد. مطالعات دیگر نیز نتایج مشابهی داشته اند. بنابراین می توان گفت که صرف نظر از سن، جنسیت و سایر بیماری های همراه، کم شنوایی یک ریسک فاکتور مستقل برای ابتلا به افسردگی است.

یک مقاله نیز در سال 2010 در زمینه ارتباط بین کم شنوایی و افسردگی منتشر شد که نشان می دهد شیوع افسردگی با شدت کم شنوایی ارتباط مستقیمی دارد؛ به گونه ای که شیوع افسردگی متوسط تا شدید در افراد دارای شنوایی عالی 4.9%، شنوایی معمولی 7.1% و هر میزان از کم شنوایی 11.4% است. شیوع افسردگی در خانم های کم شنوا بیشتر از آقایان است.

3- آسیب شناختی و زوال عقل: ریسک ابتلا به زوال عقل و آلزایمر در افراد کم شنوا بیشتر از افراد هنجار است. بر اساس نتایج مطالعات، نسبت ابتلا به زوال عقل در مقایسه با افراد هنجار، در افراد مبتلا به کم شنوایی خفیف 1.89 برابر، متوسط 3 برابر و شدید 4.94 برابر است. همچنین به ازای هر 10 دسیبل کم شنوایی، ریسک ابتلا به آلزایمر 1.2 برابر افزایش می یابد.

4- اختلال تعادلی و زمین خوردن: مطالعات نشان می دهند که به ازای هر 10 دسیبل کم شنوایی در سالمندان، ریسک زمین خوردن آن ها در مدت یک سال، تا حدود 4 برابر افزایش می یابد. البته این میزان فقط مربوط به کم شنوایی و مستقل از بیماری های قلبی-عروقی و اختلالات تعادلی است و چنانچه فردی علاوه بر کم شنوایی بیماری دیگری نیز داشته باشد، احتمال زمین خوردن او بیشتر خواهد بود. زمین خوردن یکی از مهم ترین علل مرگ و میر در سالمندان است.

5- بیماری های قلبی-عروقی: یک مطالعه در سال 2009 نشان داد الگوهای ادیومتریک کم شنوایی (به ویژه کم شنوایی مسطح (Flat) و کم شنوایی فرکانس پایین (Sloping) ارتباط قابل ملاحظه ای با بیماری های قلبی-عروقی دارند.

به گونه ای که گفته می شود افراد مبتلا به کم شنوایی فرکانس پایین، می بایست از نظر بیماری های قلبی-عروقی Atrisk در نظر گرفته شده و جهت ارزیابی قلبی نیز ارجاع داده شوند. بر اساس آمارهای ارائه شده، 85% موارد سکته قلبی مربوط به افرادی است که یکی از این دو الگوی کم شنوایی را داشته اند. یکی از فرضیه ها در این مورد این است که پاتولوژی در عروق CerebroVascular یا گرفتگی عروق بدن هم بر سیستم شنوایی و هم بر سیستم قلبی-عروقی اثر می گذارد.

6- دیابت: طبق مطالعات، شیوع اختلالات شنوایی و همچنین شدت کم شنوایی در افراد مبتلا به دیابت حدود دوبرابر بیشتر از افراد هنجار است. ارتباط بین کم شنوایی و دیابت در سنین کمتر از 60 سال بیشتر از سنین بالاتر از 60 سال است.

گفته می شود که تغییرات عروقی که به واسطه دیابت ایجاد می شود، به تغذیه خونی حلزون گوش داخلی آسیب می رساند و منجر به کم شنوایی حسی-عصبی می گردد. سطوح بالای گلوکز خون، بیشترین اثر را بر عروق درون استریاوسکولاریس حلزون (نوار عروقی) داشته و با تغییرات شیمیایی در حلزون کم شنوایی را ایجاد می کند.

7- مرگ و میر: مطالعات نشان می دهند که افراد مبتلا به کم شنوایی، احتمال بیشتری دارد که بر اثر بیماری های قلبی-عروقی و سکته فوت کنند.

اثرات احتمالی تقویت شنوایی بر کاهش ابتلا به بیماری های همراه کم شنوایی:

مطالعات نشان می دهند که تقویت شنوایی می تواند اثرات مثبتی بر بیماری های مزمن همراه کم شنوایی داشته باشد. به عنوان مثال:

1- زمین خوردن: مطالعات نشان می دهند که 30 روز استفاده از سمعک می تواند خطر زمین خوردن سالمندان مبتلا به کم شنوایی را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. در یکی از مطالعات، مدت زمان حفظ تعادل افراد کم شنوا با و بدون سمعک در تست های تعادلی مختلف ثبت شد.

نتایج این مطالعه نشان داد که با استفاده از سمعک، افراد می توانند مدت زمان بیشتری تعادل خود را حفظ کنند. به نظر می رسد که مغز از اطلاعات صوتی دریافت شده توسط گوش برای جهتیابی فضایی استفاده می کند و بدین ترتیب عملکرد تعادلی فرد بهبود می یابد.

2- افسردگی و تنهایی: طبق آمار ارائه شده، تعداد بیماران کم شنوایی که علائم افسردگی را دارند یا خودشان از افسردگی شکایت دارند، در افرادی که از سمعک استفاده می کنند نسبت به افراد کم شنوای فاقد سمعک، خیلی کمتر است. همچنین مطالعات نشان می دهند که به طور میانگین 6 ماه استفاده از سمعک، بهبود قابل ملاحظه ای را در سلامت ذهنی و عملکرد اجتماعی افراد کم شنوا ایجاد می کند.

3- وضعیت شناختی: مطالعات نشان می دهند که به طور میانگین بعد از 3 ماه استفاده از سمعک، بهبود وضعیت شناختی و شرایط روانی- اجتماعی نمایان می گردد.

کاربران سمعک نسبت به کم شنوایان بدون سمعک کمتر ابراز ناراحتی، افسردگی و ناامیدی کرده، تمایل بیشتری برای مشارکت در فعالیت های گروهی داشته و احتمال آلزایمر و فراموشی در آن ها کمتر است. علت این است که سیستم شنوایی از لحاظ نوروفیزیولوژیک کاملا” انعطاف پذیر است؛ یعنی با کم شنوایی و عدم دریافت کامل اطلاعات شنوایی، بخش هایی از مغز که مربوط به پردازش اصوات هستند، تحلیل رفته و به زبان ساده تنبل می شوند؛ اما با استفاده از سمعک و رسیدن اطلاعات شنوایی کافی به مغز، عملکردهای پردازش شنوایی مغز به تدریج بهبود می یابد.