بیماری پارکینسون به عنوان سریع‌ترین بیماری عصبی در جهان شناخته می‌شود و حدود دو درصد از افرادی که بالای ۷۰ سال سن دارند را تحت تأثیر قرار می‌دهد. پیش‌بینی می‌شود که این آمار در دو دهه آینده سه برابر شود و ۲۰ درصد از این افراد قبل از رسیدن به ۵۰ سالگی علائم آن را مشاهده خواهند کرد.
تیمی از محققان آمریکایی یافته‌هایی را منتشر کرده‌اند که نشان می‌دهد یکی از نظریه‌های احتمالی افزایش ابتلا به پارکینسون، آلودگی هوا می‌تواند باشد. در این تحقیق ۳۴۶ بیمار پارکینسون در مینه سوتا شناسایی شد که بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۲۰۱۵ به این بیماری مبتلا شده بودند. این بیماران به دو زیر گروه تقسیم شدند. کسانی که زوال شناختی سریع‌تر و حرکت آهسته‌تری دارند و کسانی که لرزش دارند.
محققان میانگین سالانه PM۲.۵ در جو – ذرات آلاینده کوچکتر از ۲.۵ میکرومتر – از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۹ و میزان دی اکسید نیتروژن را بین سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۴ محاسبه کردند.
سپس سطوح آلودگی آدرس خانه شرکت کنندگان در این مطالعه را در محدوده یک کیلومتری مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.
گفتنی است PM۲.۵ ذرات دوده در هوا هستند که برای چشم انسان نامرئی هستند و می‌توانند وارد خون شده و به اعماق ریه نفوذ کنند. آنها می توانند توسط وسایل نقلیه، سوزاندن چوب و دود کردن منتشر شوند.
اگرچه کوچک هستند، اما تصور می شود که این ذرات از سد خونی مغز انسان عبور کرده و منجر به التهاب، استرس اکسیداتیو و میکروگلیا{ سلولی که می تواند باعث التهاب شود} فعال شوند که می‌تواند عامل ایجاد پارکینسون شود.
محققان دریافتند که سطح بالای آلودگی با افزایش ابتلا به پارکینسون ارتباط دارد.
محققان همچنین دریافتند ۳۶ درصد افزایش خطر ابتلا به سفت و سخت آکنتیک (نوعی پارکینسون که می‌تواند باعث زوال شناختی سریع‌تر و حرکت کندتر شود) وجود دارد و باعث زوال سریع‌تر شناختی در حافظه می‌شود.
علاوه بر این، طبق بنیاد پارکینسون، سطوح بالاتر PM۲.۵ و NO۲ با افزایش خطر ابتلا به دیسکینزی مرتبط بود – یک عارضه جانبی پارکینسون که باعث حرکات غیرارادی یا کنترل نشده عضلات می‌شود.
نویسندگان مطالعه هشدار می‌دهند که یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که کاهش آلودگی هوا ممکن است به کاهش خطر بیماری پارکینسون کمک کند.
