در اين دوره در صورتي که برنامه روزانه و باثبات بچه ها به شدت به هم بريزد يا طلاق والدين پرتنش باشد ممکن است عوارضي چون بازگشت بچه ها به رفتارهاي سنين پايين، مثل خيس کردن خود يا انگشت مکيدن را در پي داشته باشد، علاوه بر اين ممکن است اختلال در خواب و تحريک پذيري در اين بچه ها ديده شود.
کراهت پدیده طلاق بر هیچ کس پوشیده نیست، ولی این مسئله معضل و واقعیت امروز جامعه ماست.
دکتر مهدی دوایی، روانشناس و عضو هیئت علمی پژوهشکده علوم شناختی گفت: طبق یک تحقیق بین یک گروه از کودکان طلاق که والدین ضمن حفظ نقش پدر و مادری خود، بدون درگیری از هم جدا شدهاند، و گروهی که کودکان شاهد دعوا و کشمکش بین والدین بودند مشاهده شد کودکان گروه اول، در مقایسه با گروه دوم، موفقتر و از نظر سلامت و روان در وضعیت مطلوبتری قرار دارند.
دکتر دوایی ادامه داد: این مطلب به معانی مطلوب جلوه دادن طلاق توافقی و بدور از کشمکش نیست. ولی از آنجایی که این واقعیت تلخ جامعه است، نحوه و شرایط جدایی والدین بسیار مهم است. والدین باید نقش خود را به عنوان پدر یا مادر حفظ کنند.
یکی از اشتباهات بسیاری از پدرومادرها پس از جدایی، توضیح و تلاش برای اثبات بیگناهی خود در جدایی برای کودک هست و سعی میکنند کودک را به سمت خود بکشند. درصورتیکه این مسئله بسیار به ضرر کودک است.
این روانشناس با تأکید بر این مطلب که “پدر و مادر خوب بودن” در اولویت قرار دارد گفت: از سنین 7-6 سالگی، میتوان با کودکان در مورد جدایی صحبت کرد و توضیح داد که شرایط طوری است که پدر و مادر نمیتوانند باهم زندگی کنند ولی این اطمینان خاطر را به کودک بدهند که آنها تا ابد پدر و مادر او باقی میمانند و تا هر وقت که او بخواهد در کنارش هستند.
با این نوع رفتار تا حد زیادی اضطراب از دست دادن پدر یا مادر از کودک گرفته میشود و هرگز در حضور کودک از والد دیگر بدگویی نکنند.