ارتباط میان دیابت و سل برای قرن ها شناخته شده است. در دهه های اخیر، بروز سل در کشورهای با درآمد بالا کاهش یافته است، اما بروز در کشورهایی که میزان بالای عفونت با HIV، شیوع بالای سوء تغذیه و شرایط زندگی شلوغ یا فقیر زیرساخت های کنترل سل باقی مانده است. دیابت عامل خطر مهم برای بیماری سل است و ممکن است به درمان پاسخ ندهد. علاوه بر این، سل ممعدم تحمل گلوکزوجود داشته باشد
15درصد از موارد مبتلا شدن به بیماری سل درکل دنیا به علت دیابت می باشد . این موارد را با بینماری قند ارتبا ط داردکه بیش از 40 درصد آن در کشورهای هند و چین می باشد. چنانچه روند ابتلا به دیابت همچنان خارج از کنترل زیادتر شود، روند رو به کاهش موارد TBدرجهان تا سال 2035 می تواند تا 8 درصد یا بیشتر معکوس شود.
دیابت خطر ابتلا به TBفعال را افزایش می دهد و با پیش آگهی یا پروگنوز وخیم تری از TBهمراه است. درمقابل، عفونت TBکنترل قند خون را در بیماران مبتلا به دیابت سخت تر می کند بنابراین، از آنجائیکه دیابت در مناطق اندمیک –TB(مناطق بومیTB) بیشتر شایع است سیستم مراقبت های بهداشتی به طور فزاینده ای با بار سنگین این دو بیماری درچالش هستند.
دیابت سهم قابل توجهی در اپیدمی (همه گیری) بیماری سل دارد. بر اساس تحقیقات انجام شده شیوع دیابت درطول 3 سال گذشته در 22 کشورکه میزان بالایی از ابتلا به سل را دارند 52 درصد افزایش یافته است که بنظر می رسد این افزایش ابتلا به دیابت مسئول افزایش موارد”سل مرتبط به دیابت” از 10 درصد درسال 2010 به 15 درصد درسال 2013 می باشد.
برآوردهای جدید نشان می دهد بیشترین موارد ابتلا به “سل مرتبط با دیابت” در ده کشور زیر وجود دارد: هند(302 هزارنفر)، چین (156 هزارنفر)، آفریقای جنوبی (70 هزار نفر) ، اندونزی (48 هزارنفر) ، پاکستان(43 هزار نفر)، بنگلادش (36 هزار نفر)، فیلیپین (29 هزارنفر)، روسیه (23 هزار نفر)، برمه(21 هزار نفر)، جمهوری دموکراتیک کنگو (19 هزار نفر).
به گفته ی دکتر Lönnrothاز برنامه ی جهانی TBدر سازمان بهداشت جهانی درژنو: این یافته ها تأثیر رو به رشد دیابت بر کنترل سل را در مناطقی از جهان که هر دو بیماری شایع هستند، پررنگ تر کرده است. رشد فزاینده ی مبتلایان به دیابت، کنترل TBرا تضعیف کرده است بطوریکه انتظار می رود به آمار مبهوت کننده ی 592 میلیون نفر درسراسر جهان تا سال 2035 برسیم. بار این دو بیماری بطور همزمان سبب ایجاد موانعی برای پیشگیری و مراقبت از هر دو بیماری شده است.
دکتر Crevelمتخصص عفونی از دانشگاه Radboudدرهلند می گوید: خطر ابتلا به سل برای افراد مبتلا به دیابت 3 برابر بیش تر از افراد غیردیابتی است واحتمال عود مجدد بیماری سل پس از درمان در این افراد 4 برابر بیش از افراد غیردیابتی است، همچنین خطر مرگ هنگام درمان سل در افراد دیابتی 2 برابر افراد غیردیابتی است. این ارقام نشان می دهد که برای بهبود این بیماران باید در چندین سطح مراقبتها را افزایش دهیم. با کمال تأسف ونگرانی، تأثیر دیابت بر میزان ابتلا به TB(سل) در دهه های آینده می تواند بدتر شود. در طی 20 سال آینده بنابر تخمین فدراسیون بین المللی دیابت (IDF)تعداد افراد مبتلا به دیابت به 21 درصد افزایش خواهد یافت که شیوع دیابت در بزرگسالان را تا بیش از 10 درصد افزایش می دهد. دانشمندان با استفاده از مدل های ریاضی تخمین می زنند به عنوان یک نتیجه افزایش ابتلا به دیابت با این مقیاس، میزان ابتلا به سل در جهان به بیش از 3 درصد بالاتر از روند رو به کاهش آن تا سال 2035 یا حتی بر اساس سناریوی بدبینانه تا 8 درصد (اگرتعداد افراد مبتلا به دیابت به 25 درصد افزایش یابد) از روند رو به کاهش آن بکاهد. که البته ممکن است در واقعیت درمناطقی که فاکتورهای خطر دیابت رو به افزایش هستند سریعتر نیز اتفاق افتد.
با این حال نویسندگان مقاله اثر مثبت تلاشهای بهداشت عمومی را برای جلوگیری و بهبود مراقبت از دیابت درسطح جهان محاسبه کردند (برای مثال بهبود شناسایی موارد ابتلا، بهبود کنترل گلوکز در بیماران مبتلا به دیابت و کیموپروفیلاکسی درافراد مبتلا به عفونت سل نهفته) چنین تلاشهایی می تواند موارد ابتلا به سل را تا 15 درصد یا بیشتر تا سال 2035 در مقایسه با نرخ کاهش فعلی کاهش دهد.
به گفته ی دکتر Lönnroth: اگر ما بتوانیم به هدف کاهش TBپس از سال 2015 به میزان 90 درصد تا سال 2035 دست یابیم، افزایش تلاشها برای تشخیص و درمان بیماری سل و دیابت بخصوص درکشورهایی که آمار هر دو این بیماریها در آنها بالا است، حیاتی می باشد.
بر اساس نتایج این سری از مقالات واضح است که ادامه ی پیشرفت درکاهش بیماریهای مسری مانند TBنمی تواند بدون فراهم نمودن منابع کافی برای مبارزه با دیابت میسر باشد. با توجه به سرمقاله ی ارائه شده، این آمار زنگ خطری برای جامعه ی جهانی و سرمایه گذاران برای سرمایه گذاری بیشتر درامر پیشگیری و درمان بیماریهای مزمن مانند چاقی و دیابت است که همچنان در هنگام اختصاص بودجه های بهداشتی نادیده گرفته می شوند.
منبع-diabetestma
