اختلال شنوایی یک مشکل آرام و پنهان است و کودکانی که مبتلا به آسیب شنوایی هستند در بدو تولد از نظر ظاهر قابل شناسایی نمی باشند. بنابراین تشخیص آن در ابتدای تولد بدون استفاده از انجام غربالگری شنوایی ممکن نیست.
سابقه خانوادگی مشکل شنوایی، نوزاد را در خطر بیشتری از ابتلا به این مشکل قرار می‌دهد. اما مطمئن باشید که شنوایی فرزندتان به دقت قابل بررسی است تا اگر مشکلی وجود داشت، درمان‌ها هر چه زودتر شروع شوند.
در بیشتر مناطق، بیمارستان قبل از مرخص کردن نوزاد، روی او تست شنوایی انجام می‌دهند. اما اگر این تست انجام نشد، یا بچه در خانه یا محلی دیگر متوبد شد، خیلی مهم است که طی ۳ هفته اول تولد او را برای انجام این تست به بیمارستان ببرید.
البته نوزادی که در تست شنوایی قبول نشده، لزوماً مشکل شنوایی ندارد. برای تایید مشکل شنوایی یک تست دوباره طی سه ماهه اول تولد گرفته می‌شود و اگر آن تست مشکل را تایید کرد، دکترها از شش ماهگی درمان‌ها را روی کودک آغاز می‌کنند.
حتی اگر از معاینات مقدماتی شنوایی با موفقیت عبور کند، باید به دنبال نشانه‌هایی باشید که مطمئن شوید خوب می‌شنود. معیارهای شنوایی که باید در یک سال ابتدای تولد مدنظر قرار گیرند، عبارتند از:
• بیشتر نوزادان با شنیدن صداهای بلند ناگهانی، تکان خورده و از جا می‌پرد.
• تا ۳ ماهگی، نوزاد معمولاً قادر به شناختن صداهای والدین خود هست.
• تا ۶ ماهگی، نوزاد می‌تواند سر خود را به سمت صدا برگرداند.
• تا ۱۲ ماهگی، نوزاد می‌تواند بعضی صداها را تقلید کند و چند کلمه مثل «ماما» یا «بای‌بای» را تولید کند.
در موارد زیر، نوزاد بیشتر در معرض مشکلات شنوایی قرار دارد:
• زودرس به دنیا آمده باشد.
• در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان نگهداری شده باشد.
• داروهایی به او داده شده باشد که موجب مشکلات شنوایی می‌شود.
• در موقع تولد مشکلاتی داشته باشد.
• دچار عفونت‌های مداوم گوش شود، عفونت‌هایی مثل مننژیت یا سیتومگالوویروس.
بچه‌هایی که به نظر می‌رسد شنوایی طبیعی دارند می‌بایست به طور منظم در طول زمان رشد خود تحت بررسی شنوایی قرار گیرند. تست‌های شنوایی معمولاً در سنین زیر انجام می‌شود: ۴، ۵، ۶، ۸، ۱۰، ۱۲، ۱۵ و ۱۸ سالگی. در موارد دیگر نیز در صورت مشاهده مشکل این تست‌ها قابل انجام هستند.
اگر درمورد شنوایی فرزندتان نگرانی دارید، حتماً با پزشک او مشورت کنید.
