یکی از سازگاریهای فیزیولوژیکی اولیه ناشی از تمرین در ارتفاع، افزایش مقدار هموگلوبین و جرم سلول های قرمز خونی است. به لحاظ نظری، کاهش دسترسی به اکسیژن ناشی از کاهش فشار سهمی اکسیژن در ارتفاع (PO2) به هیپوکسی موضعی سرخرگ کلیه ها و افزایش ترشح اریتروپوئیتین (EPO) منجر می شود. در ادامه، EPO با عمل بر روی مغز استخوان های بلند، تولید گلبول های قرمز (اریتروسیت) را افزایش می دهد.
افزایش هموگلوبین یا افزایش جرم سلول قرمز خونی باید در افزایش حجم خون و ظرفیت عمل اکسیژن تاثیرگذار باشد و در نهایت ظرفیت هوازی را بهبود بخشد.
بطور خلاصه، مدل هماتولوژیکی تمرین در ارتفاع برای عملکرد ورزشی نشان می دهد که اثر اصلی قرار گرفتن در معرض هیپوکسی در هنگام تمرین یا دوره ریکاوری، افزایش تولید و رهاسازی EPO است. ترشح EPO باعث تحریک تولید بیشتر رتیکولوسیت و سلول های قرمز خون در مغز استخوان می شود که به افزایش ظرفیت حمل اکسیژن و بهبود عملکرد هوازی منجر می شود.
مسیر هماتولوژیکی برای بهبود قابلیت هوازی ناشی از قرار گیری در معرض هیپوکسی همراه با مسیرهای احتمالی دیگر برای بهبود عملکرد و پاسخ های فردی متفاوت:
