افزایش حجم خالص خون در بومیان تمرین نکرده مناطق پست و بومیان غیر فعال در مقایسه با بومیان غیرفعال مناطق پست مشاهده شد و حتی افزایش بیشتری نیز در بومیان تمرین کرده مناطق مرتفع دیده شد. با وجود این، بین مقدار VO2MAX دوچرخه سواران مناطق مرتفع و پست هیچ تفاوتی گزارش نشد. در حالی که، بومیان غیرفعال مناطق پست در عمل، VO2MAX بالاتری را نسبت به بومیان غیرفعال مرتفع داشتند.
حتی در میان جوامع و قومیت های نژادی، به نظر می رسد تفاوت های فردی زیادی در پاسخ به محرک های ارتفاع وجود داشته باشد.
قرار گرفتن در معرض هیپوکسی نمی تواند به این مسئله تعمیم پیدا کند که هیپوکسی همواره مزایای نیروزایی یکسانی دارد.
پیش بینی تناسب و تطبیق برنامه های تمرینی در ارتفاع برای تک تک افراد فوق العاده دشوار است.
فعالسازی HIF-1 و اثربخشی آن در تحریک بیان ژنی در سیستم های فیزیولوژیکی مختلف ممکن است عامل کلیدی در تعیین واکنش متفاوت افراد و نژادها به هیپوکسی با سازوکارهای هماتولوژیکی و غیر هماتولوژیکی – هر دو – باشد.
مطالعات نشان داده است تمرین های هایپراکسی که برای دو گروه نورموکسی فراهم شده بود، تاثیری در افزایش عملکرد هوازی نداشته است.
ظرفیت تامپونی عضله با سازگاری های نسبت به ارتفاعات افزایش می یابد.
در آخر باید ذکر شود که کسانی که در ارتفاع زندگی می کنند از نظر ژنتیکی چون بومی آن منطقه هستند عملکرد بهتری دارند.
