مکیدن انگشت یک اختلال عاطفی و روانی در کودک است که در پی برخی احساسات در دوران شیرخوارگی ایجاد می شود و تبدیل به نوعی عادت در کودک می شود.
یک روانشناس گفت: مکیدن شست، زبان، انگشتان، پستانک، گوشه‌ی پتو یا قطعه‌ای از پارچه از عاداتی هستند که در شیرخوارگان مشاهده می‌شود و به کودک احساس آرامش و خوشحالی می‌دهد.
علی سلیمانی اظهار کرد: این کار در شیرخوارگان عملی کاملاٌ طبیعی است اما ادامه‌ی آن پس از دوران شیرخوارگی و مرحله‌ی دهانی دال بر اختلال حرکتی است.
وی افزود: معمولاً مشاهده‌ی این عادت پس از پنج یا شش سالگی غیرعادی تلقی می‌شود.
این روانشناس در رابطه با عوارض مکیدن شست گفت: اگر عمل مکیدن شست طولانی باشد، باعث تغییر فرم دندان‌ها و سقف دهان می‌شود یعنی بتدریج دندان‌های بالا و سقف دهان به طرف جلو و بالا می‌روند.
وی تصریح کرد: در نتیجه این عمل دندان‌های پائین به علت فشار انگشت به طرف داخل و پائین می‌روند و در نتیجه بین دندان‌های فک بالا و پائین در جلو دهان فاصله می‌افتد و کودک نمی‌تواند غذاهای سفت مانند مواد پروتئینی را خوب جویده و خرد کند.
سلیمانی در رابطه با علل این کار، افزود: محرومیت کودک از مکیدن شیر مادر در بدو تولد، از شیر گرفتن کودک پیش از موعد مقرر، روش غلط پرستاری از کودک، بازگشت به دوران کودکی در اثر فشار و خستگی روانی، مانند تولد کودک جدید و توجه بیش از حد والدین به نوزاد می‌تواند از جمله علل این کار از سوی شیرخوار باشد.
وی ادامه داد: مکیدن گاهی ناشی از پرخاشگری فرد در مقابل فشار روانی جهت تنش‌زدایی و عمل مکیدن میان کودکانی که زودتر از موعد متولد می‌شوند یا حین تولد وزن آنها کمتر از حد نرمال داشته باشد دیده شده است.
این روانشناس در رابطه با راه‌های درمان این کار خاطرنشان کرد: این عارضه چنانچه به کشمکش میان کودک و والدین منجر نشود تدریجاً اصلاح می‌شود.
وی یادآور شد: در این زمینه باید والدین را آگاه کرد که این یک عادت طبیعی است و با مختصر مراقبت مشکل برطرف می‌شود و تنبیه، تذکر و تحقیر کودک نه تنها فایده‌ای ندارد بلکه موجب تشدید رفتار می‌شود و مقابله با آن از طریق مالیدن مواد بد مزه و تلخ به انگشتان یا استعمال دستکش‌های مختلف و یا بی‌حرکت کردن آرنج و بستن آنها نه تنها تأثیری ندارد بلکه ممکن است وضعیت را نامطلوب کند و ضربه‌ی عاطفی دیگری بر طفل وارد کند.
