باید بتوانید زمانتان را مدیریت کنید و از کل وقتتان در طول روز مفیدترین استفاده ها را ببرید و حتی الامکان کارهای بیهوده نکنید و وقت های اضافی تان به خوبی بهره ببرید!
از قدیم گفتند وقت طلا است و غنیمت شمارید؛ اما تا چه میزان این حرف که میراث گذشتگان ما است به الگوی رفتاری در میان جامعه ی ما رسیده است. ما به واسطه ی مسلمان بودن هم بارها و به بیان های مختلف از اهمیت وقت و زمان در احادیث و آموزه های دینی و مذهبی خود شنیده ایم و با این مقوله آشنایی شفاهی داریم؛ مشکل اساسی اجرایی شدن این آموزه ها در زندگی روزمره است.
برنامه ریزی در هر مقطعی از زندگی در نظم بخشی و هدایت انسان ها در رسیدن به اهداف و پیشرفت های گوناگون موثر است. توصیه می شود برنامه ریزی را از دوران کودکی به کودکان خود بیاموزیم و به آن ها در کنار سایر فعالیت هایی که آموزش می دهیم، مدیریت زمان را هم قرار دهیم.
نحوه صحیحی برنامه ریزی در طول روز موضوع مهمی است که اگر از سال های اولیه ی زندگی، فرزندان را به آن عادت دهیم آن ها در سال های بعدی زندگی خود به راحتی می توانند به کارهای خود برسند و با کمبود وقت مواجه نشوند.
کودکان باید بدانند که هر زمانی مناسب هر کاری نیست و هر کاری را باید در زمان مخصوص به خود انجام داد. از اواخر دو و اوایل سه سالگی کودکان معنای وقت را می توانند بفهمند و این وظیفه بر دوش والدین آن ها است که به درک آن ها از زمان جهت بدهند. و آن ها بفهمند که در چه زمانی باید از تخت خواب بلند شوند و به سراغ صبحانه بیایند و درکنار اعضای دیگر خانواده بشینند، چه زمانی می توانند از تلویزیون و بازی های کامپیوتری استفاده کنند و چه اوقاتی را باید به تکالیف و افزایش مهارت های آموزشی بپردازند. برای هر وعده یا میان وعده غذایی چه میزان وقت دارند و آیا در هر زمانی می توانند تقاضای غذا بکنند؟همچنین باید برای آن ها تفهیم شود که نمی توانند تا هر زمانی پای برنامه های تلویزیونی بشینند و تمام فیلم ها را ببینند.
اگر این برنامه برای آن ها عادت شود در سال های بعدی که به مدرسه می روند قدر زمان های خود را می دانند و راحت تر از دنیای بازی های خود جدا و به محیط آموزشی و اجرای تکالیف مدرسه راضی می شوند؛ ضمنا می دانند که برای نوشتن و انجام دادن تکالیف خود تا آخر شب وقت ندارند و باید زمان را برای خود برنامه ریزی کنند در عین حال حمایت و هدایت والدین هنوز ادامه دارد و به برنامه ریزی زمانی فرزند خود کمک می کنند.
اما از اواخر دوره های کودکی و سال های دبستان، آموزش و برنامه ریزی زمانی برای آن ها باید به اتمام برسد و آن ها قادر باشند که به تنهایی زمان خود را مدیریت کنند. این روال ادامه پیدا می کند تا کودکان به دختران و پسران جوان تبدیل می شوند که باید زمان خود را برای آموزش و تحصیلات تکمیلی، شغل، خانواده، دوستان،تفریحات و غیره مدیریت کنند و اگر این روند از ابتدایی ترین سال ها برای آن ها اجرایی نشده باشد و آن ها عادت به برنامه ریزی زمانی نداشته باشندهمیشه باید با بی نظمی ، بهم ریختگی زمانی و کمبود وقت مواجه باشند.
ما متاسفانه پرسنل زیادی را در انواع مشاغل مختلف داریم که توان برنامه ریزی زمان خود و استاندارد سازی زمانی برای فعالیت های روزمره خود را ندارند. آن ها ممکن است افراد متخصص و توانمندی باشند اما یک امری که بر عهده ی آن ها گذاشته می شود برای انجام آن نیاز به زمان باز دارند و نباید آن ها را از لحاظ زمانی محدود کرد زیرا تحمل و توان انجام کار محوله را در زمان محدود ندارند در نتیجه استرس شغلی آن ها افزایش پیدا می کند و هم از کیفیت کار کاسته می شود و هم فرسودگی شغلی به کمین آن ها می نشینند و سلامت و بهداشت روانی آن ها را تهدید می کند.
استانداردسازی زمان به دستیابی به اهداف در تمام مقاطع و مراحل زندگی کمک می کند. حتی برنامه ریزی یک روزه از صبح تا شب به افراد کمک می کند که قدر تک تک دقایق روز خود را بدانند و آن ها را به هدر ندهند و از زمان خود مراقبت کنند. تکلیف مدار شوند و به کارهای خود تمام و کمال برسد.
ایسکانیوز
