بن لوین و جیم استری – گوندرسن (1997) برای به حداکثر رساندن سازگاریهای فیزیولوژیکی ناشی از قرار گیری در معرض هیپوکسی و در عین حال به حداقل رساندن افت ظرفیت ورزشی که معمولا در ارتفاع مشاهده می شود، مدل تمرینی اقامت در ارتفاع، تمرین در مناطق پست را پیشنهاد کردند. در این مدل تمرینی ورزشکاران هنگام استراحت و خواب هیپوکسی غیر فعالی را روزانه حدود 8 تا 10 ساعت در ارتفاع بین 2000 تا 2700 متری تجربه می کنند تا سازگاری های غیر هماتولوژیکی و اریتروپوئیتی ایجاد شود. تمرین منظم در نواحی اجرا می شود که تا حد ممکن در سطح دریا یا نزدیک بدان، معمولا کمتر از 1000 متر باشد.
در مطالعه ای که بر روی 13 دونده زن و مرد انجام شد، ارتباط قوی بین بهبود پاسخ هماتوپوئیتی و نهایتا بهبود VO2MAX و عملکرد ورزشی گزارش شد. به ویژه اینکه, جرم سلول قرمز خون، هموگلوبین و VO2MAX روی دستگاه نوارگردان همگی بعد از دوره تمرین در ارتفاع افزایش یافتند. در حالی که در گروه کنترل در متغیرهای اشاره شده یا مدت زمان دوی 500 متری هیچ تغییری مشاهده نشد. در گروه اقامت در ارتفاع، تمرین در مناطق پست (LHTL) مدت زمان دوی 500 متر طی 3 روز بعد از بازگشت از ارتفاع به طور متوسط حدود 13/4 ثانیه بهبود یافت و این بهبود در آزمون های مداومی که در فواصل هفتگی یا سه هفته بعد از بازگشت از ارتفاع به عمل آمده بود، حفظ شد.
