انسان حقیقتا موجودی است اجتماعی و احتیاج به برقراری ارتباط با سایر افراد دارد .خیلی از احتیاجات انسان و مشخص شدن استعدادها و نو آوری هایش تنها از راه تعامل میان فردی و ارتباطات اجتماعی می تواند اجرا شود.درهرجامعه درصد قابل توجهی از کودکان، نوجوانان و بزرگسالان بدون آن که تمایلی داشته باشند، ناخواسته خودشان را در حصاری از کمرویی محبوس می کنند و شخصیت واقعی و قابلیت های ارزشمندشان در پس توده ای از ابرهای تیره ی “کمرویی “ناشناخته می ماند.
کمرویی یک ناتوانی و معلولیت فراگیر اجتماعی است و یک نقیصه جدی در زندگی فردی و خانوادگی و خسران حیات اجتماعی به شمار می آید . به کلام ساده کمرویی یعنی “خودتوجهی “فوق العاده و ترس از مواجه شدن با دیگران. زیرا این اختلال نوعی ترس یا اضطراب اجتماعی است که در آن فرد از مواجه شدن با افراد ناآشنا و ارتباطات اجتماعی گریز دارد.
هر جامعه برای رشد و پیشرفت نیازمند انسانهایی پویا و کوشا، هوشمند و خلاق است ،بنابراین نباید پدیده کمرویی به عنوان یکی از اساسی ترین آفات رشد متعادل در خانواده ها و جامعه ، فراگیر شود . روند تحولات اجتماعی گویای این حقیقت است که مساله ی کمرویی غالبا با گذشت زمان، فشردگی و پیچیدگی روابط بین فردی و تشدید فشارهای اجتماعی، رقابت ها، گوشه گیری ها و تک روی ها گسترده تر و شدیدترمی شود و درصد بیشتری از جوانان و بزرگسالان را فرا می گیرد مگراین که بتوان با تشخیص سریع واستفاده از روش های تربیتی و درمانی مناسب از گسترش و تشدید کمرویی پیشگیری کرد .
در کتاب “روان شناسی کمرویی ” به نویسندگی غلامعلی افروز ، سعی شده است به اختصار و به زبان ساده ضمن بررسی ابعاد روانی اجتماعی “پدیده کمرویی” روشهای عملی اصلاح و درمان کمرویی مورد بحث قرار گیرد. از مطالب ذکر شده در این کتاب می توان به مبانی روانی – اجتماعی کمرویی ، کمرویی از دیدگاه فرهنگی ،کمرویی و اضطراب اجتماعی ،شیوع کمرویی ،کمرویی و احساس تنهایی ،ویژگی های رفتاری افراد کمرو ،علل کمرویی، روش های درمان کمرویی و … اشاره کرد.
منبع : www.tebyan.net
