با ورود تلفن های هوشمند و وسایل الکترونیکی جدید وعلاقه وافر کودکان به آنان ،در ارتباط آنان با جامعه و خانواده اختلال و مشکل به وجود آمده است.که این امر روانشناسان و متخصصین اطفال را بسیار نگران کرده است.
تحقیق های صورت گرفته از سوی مرکز پزشکی بوستون نشان داده والدینی که اسیر ایمیل ها و بازی ها و اپلیکیشن های گوشی های تلفن خود می شوند، ارتباط منفی تری با بچه های خود داشته و این احساس را به آنها می دهند که باید برای جلب توجه والدین خود با ابزار الکترونیکی آنها رقابت کنند.
به سختی می توان به تلفن هوشمند و اپلیکیشن های فراوان روی آنها بی اعتنایی نشان داد و اگر شما بچه های غیرقابل کنترلی دارید، شاید نخواهید به تلفن خود بی اعتنایی کنید. اما یک تحقیق جالب درمورد رابطه پدر و مادران و بچه ها و تلفن های هوشمند تصویری عاقلانه تری از آنچه ابزارهای الکترونیکی در رابطه بچه و والدین می گذارند، ارائه می دهد. دکتر جنی رادسکی یک پزشک متخصص در مرکز پزشکی بوستون که در زمینه مشاوره به والدین در رابطه با رفتارها و مسایل با کودکان فعالیت می کند، نسبت به حضور همیشگی تلفن های هوشمند و قابلیت زیاد حواس پرت کننده آنها و اینکه این قضیه روی رابطه و کیفیت زمان والدین با بچه ها تاثیر بگذارد، کنجکاوی های زیادی داشت. تحقیقات قبلی نشان داده بود که تلویزیون ها حتی اگر فقط روشن باشند، می توانند عاملی بازدارنده در زمینه خلاقیت بچه ها باشند و قدرت تمرکز آنها را از بین ببرند.
او و همکارانش برای مطالعه تاثیر تلفن های هوشمند، چند محقق خود را به طور ناشناس برای زیرنظر گرفتن رفتارهای گروههای والدین و بچه ها به رستوران های فست فود فرستادند. این افراد رفتار هر دو گروه یعنی والدین و بچه ها را در 55 گروه مختلف و اینکه والدین به چه تناوب از تلفن های هوشمند خود استفاده می کردند زیرنظر داشتند.
آمار نشان داد که والدین تا چه اندازه در تلفن های هوشمند خود غرق شده بودند. حتی یک بچه تلاش کرد صورت مادرش را زمانی که به تبلت خود نگاه می کرده به سوی خود برگرداند، ولی موفق نشده بود. یک مادر دیگر در واکنش به تلاش های فراوان بچه برای جلب توجه او زمانی که مشغول نگاه کردن به تلفنش بود، بچه اش را به زیر میز فرستاد. پدری با لحن عصبانی به تلاش های بچه هایش که می خواستند او را از تلفنش جدا کنند، واکنش نشان داد. رادسکی گفت: «آنچه فهمیدیم این بود که استفاده والدین از تلفن های همراه در تمام مدت صرف غذا چه تاثیر منفی روی نحوه برقراری تعامل آنها با بچه هایشان می گذارد.” اگرچه این تحقیق میزان مشخصی از واکنش ها در آمار و ارقام ارائه نکرده، رادسکی می گوید که لحظات زیادی وجود داشتند که تعامل بسیار کم، یا منفی یا حتی خشنی بین دوطرف وجود داشت.» دکتر وندی سو سوانسون از بیمارستان اطفال سیاتل می گوید: «این رفتار درحق بچه ها کاملا غیرعادلانه است.»
براساس این تحقیق، رادسکی درحال کارکردن با آکادمی پزشکان اطفال آمرکا برای ارائه راهنمایی هایی در زمینه استفاده والدین از تلفن هوشمند نزد کودکان است. این آکادمی توصیه هایی برای والدین در مورد تماشای تلویزیون (نه برای بچه های زیر 2 سال) ارائه داده است. او و گروهش همچنین برنامه ای برای توسعه این تحقیقات با نوارهای ویدئویی درمورد برقراری تعامل والدین و فرزندان به منظور اینکه نحوه مجذوب شدن والدین توسط تلفن های همراه و نحوه پاسخگویی آنها به بچه هایشان را بهتر بفهمند، و همچنین درمورد واکنش بچه ها به پدرومادرهایی که تمام حواس آنها معطوف به تلفن های همراه و تبلت هایشان است، در دستور کار دارند. برخی از اعضای گروه همچنین کارهای دیگری با آنالیز جزئیات بیشتر از آنچه والدین در تلفن های هوشمند خود انجام می دهند، با هدف تشخیص اینکه آیا چیزهای بهتر یا بدتری وقتی آنها درکنار فرزندانشان هستند برای انجام دادن وجود دارد یا خیر، برعهده خواهند داشت.
درعین حال ، کنارگذاشتن تلفن های همراه در زمان های خاص نظیر موقع غذا، قصه خواندن و زمان خواب، می توانند تاثیر حواس پرت کنندگی تلفن های هوشمند را در روابط والدین و بچه ها را به حداقل برساند. سوانسون می گوید: «استفاده از تلفن در زمان صرف شام، زمانی که ازنظر ما برای ایجاد وابستگی بیشتر بین والدین و بچه ها ارزشمند است، توصیه نمی شود.»
همچنین تشخیص پاسخ دادن به ایمیل یا چک کردن فیسبوک درحالیکه بچه ها منتظر شما هستند یا تلاش دارند توجه شما را جلب کنند، بی عدالتی درحق آنهاست و می تواند ماهیت رابطه شما با بچه ها را اگر آنها خودشان را به اندازه تلفن شما مهم نمی دانند، تغییر دهد. سوانسون می گوید: «این آمار زنگ هشداری برای ما والدین و فهم اینکه ما واقعا نیاز داریم در مورد تاثیر این ابزارالکترونیکی و اینکه نه تنها حواس ما را پرت می کنند بلکه نقش ما را به عنوان پدر و مادر تغییر می دهند، خواهد بود.»
تثبیت قوانینی درمورد عدم استفاده از تلفن در برخی از زمان های روز یا اماکن در خانه هم می تواند به بهبود این وضعیت کمک کند. این قضیه نه تنها رابطه بین بچه ها و والدین را بهبود می بخشد، بلکه به بچه ها در مورد اینکه چطور باید با مردم در زمان مکالمات یا تعاملات خود در سالهای بعدی زندگی رفتار کنند هم چیزهایی یاد می دهد. او می گوید: «نگرانی من این است که اگر استفاده از ابزار الکترونیکی به بیش از حد لازم افزایش یابند و جای تعاملات روزانه را بگیرند، آنگاه بچه ها تمرین کافی در مورد مکالمه، خواندن رفتارهای و علایم اجتماعی و پاسخگویی به آنچه بقیه ابراز می کنند، بدست نمی اورند. بچه ها با تماشا کردن و شرکت کردن در مباحث چیزها را می آموزند. اگر والدین با آنها تعاملی برقرار نکنند، آنگاه بچه ها الگوهای اجتماعی خود را به تدریج از دست می دهند. و چه کسی نسلی از آدمهایی را می خواهد که درحالیکه سر یک میز نشسته اند، با ارسال پیام از تلفن های خود با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند؟»
اهل ایران
