دستگاه گوارش ما انسانها شامل دو وظیفه مهم است که عبارتند از اینکه مواد غذایی که ما میخوریم آن مواد را به ماده مقوی تبدیل میکند و ماده هایی که برای بدن زیان آورند از بین میبرند. برای انجام این کار دستگاه گوارش به کمک سیستمهای مختلف بدن احتیاج دارد . این سیستمهای مختلف بدن شامل د هان ؛ معده, روده؛ کبد و کیسه صفرا هستند
در اینجا با دانستنی های شگفت انگیزی درباره ی دستگاه گوارش انسان آشنا می شوید.
گرانش نقشی در رسیدن مواد غذایی به معده شما ندارد
هنگامی که شما چیزی می خورند، غذا به سادگی نمی‌تواند از طریق مری به معده برود. غذا در واقع توسط حرکات دودی ماهیچه‌های حلقوی مری به دهانهٔ معده می‌رسد. هنگامی که ماهیچه های مری در حالت استراحت قرار دارد غذا از مری به معده انتقال می‌یابد اما در حالت انقباض از ورود مواد درون معده به مری جلوگیری میکند.
به خاطر حرکت دودی مواد غذایی در مری است که، شما حتی در حالت حلق آویز و به صورت وارونه نیز میتوانید غذا بخورید و مواد غذایی هنوز هم قادر به رسیدن به معده تان هستند. همینطور به تغذیه فضانوردان بیاندیشید.
مواد شوینده لباس شباهت‌هایی با دستگاه گوارش دارد
مواد شوینده رختشویی اغلب شامل چند کلاس مختلف از آنزیم ها شامل پروتئاز، آمیلاز و لیپاز هستند. دستگاه گوارش انسان نیز حاوی این آنزیم‌ها است.
دستگاه گوارش نیز از این نوع آنزیم‌ها برای خرد کردن غذا استفاده میکند. پروتئاز پروتئین‌ها را امی‌شکند، آمیلاز کربوهیدرات‌ها را و لیپاز نیز ساختار چربی را می‌شکند. به عنوان مثال، بزاق ما شامل هر دو آنزیم آمیلاز و لیپاز، و در معده و روده ما از پروتئازها استفاده می‌شود.
دستگاه گوارش، مستعد سرطان است
هر سال، هزاران ایرانی دچار سرطان دستگاه گوارش، از جمله سرطان مری، معده، روده بزرگ و روده کوچک می‌شوند. در حدود نیمی از این سرطان‌ها منجر به مرگ می‌شوند.
سرطان دستگاه گوارش بیشتر از هر ارگان دیگری در بدن موجب مرگ می‌شود.
پزشکان نزدیک به یک قرن در برخورد با زخم معده در اشتباه بودند
زخم های گوارشی، زخم های دردناک در دیواره مری، معده و یا روده کوچک، سالانه صدها هزار ایرانی را آزار می‌دهند. پزشکان مدت ها تصور می‌کردند که استرس و مواد غذایی تند باعث ایجاد زخم در دستگاه گوارشی می‌شود. بنابراین برای تقریبا ۱۰۰ سال، پزشکان استراحت و یک رژیم غذایی شیرین و مطلوب را تجویز می‌کردند.
در سال ۱۹۸۲، محققان استرالیایی؛ بری مارشال و رابین وارن کشف کردند که عامل واقعی در پشت این زخم‌ها باکتری هلیکوباکتر پیلوری است و با آنتی بیوتیک ها می‌توان این بیماری را به آسانی درمان کرد.
این کشف مارشال و وارن جایزه نوبل سال ۲۰۰۵ را در فیزیولوژی و پزشکی به دست آورده است.
خیلی خوبه چون مربوط به درسمون بود میخواستم تحقیق کنم
عالی بود