پژوهشهای جدید نشان می دهد کم خونی – یک بیماری رایج ئر بین مردم مخصوصا خانمهاست که برای تشخیص دیابت میزان هموگلوبین A1C را تغییر داده و نتایج اشتباه پوزیتیو می دهد
استفاده از آزمایش هموگلوبین A1Cدرحال حاضرتقریباً به یک معیار جهانی برای کمک به تشخیص دیابت نوع 2 تبدیل شده است با این حال نتایج تحقیقات جدیدی که در مجله ی Diabetologiaمنتشر شده است، نشان می دهد کم خونی میتواند به تشخیص اشتباه دیابت بیانجامد.
درسالهای اخیر، سازمان بهداشت جهانی و انجمن دیابت آمریکا از آزمون هموگلوبین A1Cرا برای تشخیص دیابت حمایت کردند (مقدار 6.5 درصد یا 48 میلی مول در مول).
در انگلستان و بیشتر کشورهای اروپایی بر اساس همین معیار (هموگلوبین A1C6.5 درصد ) تشخیص دیابت انجام می شود.
پس از توصیه ی WHOبرای استفاده از HbA1cبه عنوان روش تشخیصی برای دیابت نوع 2، متخصصان انگلیسی اعلام کردند یکی از مسائل مهم و تأثیر گذار بر مقدار هموگلوبین کم خونی و فقر آهن است.
سازمان بهداشت جهانی کم خونی را در بزرگسالان مرد 130 گرم در لیتر هموگلوبین و برای زنان غیر باردار 120 گرم در لیتر هموگلوبین تعریف کرده است. تقریباً 29 درصد زنان غیرباردار در سراسر جهان به کم خونی مبتلا هستند(آخرین تخمین درسال 2011) این تخمین، تعداد قابل توجهی از افرادی را شامل می شود که تشخیص دیابت در آنها با معیار هموگلوبین A1Cنامناسب است.
آخرین تخمین سازمان بهداشت جهانی برای شیوع کم خونی در مردان برابر با 13درصد بود البته در افراد سالمند این تخمین بالاتر است اگر چه داده ها در این زمینه بسیار محدود می باشند.
دراین مرور سیستماتیک، نویسندگان برای پاسخ به این سوال که کم خونی به چه میزان بر آزمون تشخیص هموگلوبین A1C تأثیر می گذارد به ارزیابی شواهد موجود درباره ی تأثیر اختلالات شاخص های گلبول های قرمز و کم خونی بر میزان هموگلوبین A1Cدر نقطه ی تشخیص تعیین شده توسط سازمان بهداشت جهانی و انجمن دیابت آمریکا یعنی 48 میلی مول درمول یا 6.5درصد پرداختند.
بررسی تحقیقات انجام شده از سال 1990 تا 2014 شامل مطالعاتی بود که حداقل یک اندازه گیری هموگلوبین A1Cو قند و حداقل یک شاخص کم خونی در بین بالغین غیرباردار که به دیابت مبتلا نبودند درآنها صورت گرفته بود.
نویسندگان 12 مطالعه ی مناسب را از میان همه ی مطالعات موجود انتخاب کردند که تمرکز اکثر آنها بر روی کم خونی فقر آهن بود، بطورکلی در این مطالعات مشخص گردید وجود فقر آهن با یا بدون کم خونی به افزایش مقدار HbA1cدرمقایسه با گروه کنترل منجر می شود. این افزایش متناظر با افزایش قندخون نیست درنتیجه تشخیص دیابت در این افراد با استفاده از آزمون هموگلوبین A1Cغیرقابل اعتماد و ناصحیح است.
نویسندگان مقاله می گویند: هموگلوبین A1Cبه احتمال زیاد تحت تأثیر فقر آهن و کم خونی فقر آهن بیش از مقدار واقعی اندازه گیری می گردد به همین دلیل تشخیص دیابت بر اساس معیار 6.5درصد هموگلوبین A1Cسبب سردرگمی می شود. در این بررسی به وضوح مشخص گردید درشناسایی انواع مختلف و درجات کم خونی و تأثیرات آن بر مقدار هموگلوبین A1Cبه گرد آوری شواهد بیشتری نیاز داریم. بر اساس شواهد موجود نویسندگان مقاله چند توصیه ی عملی بالینی زیر را ارائه دادند:
1) درهنگام نظارت بر قندخون افراد مبتلا به دیابت، هنگامیکه مقدار قند خون وهموگلوبین A1Cنتایج مختلفی را نشان می دهد باید اختلالاتی مانند کم خونی و فقر آهن را مورد توجه قرار داد.
2) فقر آهن و همچنین کم خونی فقر آهن سبب تغییر میزان HbA1cمی شود، این حالت در زنانی که در سنین باروری هستند، بسیار متحمل است.
3) چنانچه اختلالاتی مانند کم خونی تشخیص داده شود، باید اصلاح این ناهنجاری قبل ازاستفاده از HbA1cبرای تشخیص یا نظارت بر کنترل بیماری درنظر گرفته شود.
در مطالعاتی که در این تحقیق از آنها استفاده شده است، درمان کم خونی یا فقر آهن پس از 6 ماه منجر به طبیعی شدن مقدار هموگلوبین فرد می شود. نویسندگان فراخوانی برای تحقیقات بیشتر دراین زمینه اعلان کرده اند. آنها در نتیجه گیری خود ابراز داشتند: یک پرسش کلیدی که هنوز پاسخی به آن داده نشده است اینست که آیا کم خونی و اختلالات مرتبط با گلبول های قرمز خون تأثیر قابل توجهی بر تشخیص دیابت با استفاده از معیار هموگلوبین A1Cدرجمعیت عمومی برجا می گذارد؟
منبع : diabetestma.org
