چرا مادران بهتر از پدران می توانند با نوزادشان ارتباط برقرار کنند و دلیل این سهولت چیست و چرا پدران این توانایی را ندارند؟
تولد یک نوزاد در هر خانواده ای تمامی مناسبات و عادات یک خانواده را تغییر می دهد، حالا دیگر یک موجود کوچک که زبان قبل فهمی هم برای بزرگ ترها ندارد به کانون توجه تبدیل می شود. نوزادی که اعضای خانواده از همه مهم تر و البته بیشتر پدر و مادر تلاش می کنند با او صحبت کنند. اما در برقراری ارتباط با نوزادی که زبان خاص خودش را دارد پدران موفق تر عمل می کنند یا مادران؟
کمی دقت در رفتار زنان و مردانی که به تازگی مادر و پدر شده اند نشان می دهند، رفتار غریزی مادران در قبال نوزادانشان موجب نزدیکی بیشتر آنها با فرزندشان می شود. در واقع زنان بدون اینکه فکر می کنند با صدایی شبیه به نوزادشان غان و غون می کنند، با زیر و بم صدای خود بازی می کنند و باصدایی آهنگین برایش آواز می خوانند و همه اینها دست به دست هم می دهد تا رابطه قوی تری با نوزداشان برقرار کنند. اما این قضیه برای پدران وجهه ای متفاوت دارد.
یافته های به دست آمده از تحلیل صدای ضبط شده مادران و پدران با نوزادشان نشان می دهد، پدران حتی زمانی که وقت زیادی با نوزاد خود صرف می کنند باز هم چندان در ایجاد ارتباط با او موفق نیستند. زیرا آنها در صحبت با یک نوزاد چند ماهه همان شیوه ای را پی می گیرند که با هنگام صحبت با یک بزرگسال به کار می برند. در نقطه مقابل مادران از صدا و لحنی آهنگین برای ایجاد صمیمت و بر قراری ارتباط با نوزادشان استفاده می کنند، روشی که به صورت غیر مستقیم به فرزندان آنها یاد می دهد چه طور با محیط پیرامون خود ارتباط برقرار کنند.چه طور محبت بیشتری به اطرافیان و جهان نشان دهند.
اما لحن گفتاری پدران از همان ابتدا به گونه ایست که به نوزاد می گوید چگونه با دیگران به نحوی منطقی ارتباط برقرار کند. بنابراین پدران و مادران هر یک با طرز صحبتشان تجربه های جدیدی را به دنیا نوزادشان وارد می کنند. بنابراین آنها کودک خود را آماده حضور در دنیایی می کنند که محبت و عقلانیت تنها راه ادامه حیات در آن است.
منبع تایم
