استفاده از مواد افرایش دهنده حجم بافتی مناسب برای اصلاح چین و چروک و زیبایی گونه ها و لب ها یکی از آرزوهای قدیمی پزشکان و بیماران بوده است . استفاده از این مواد قابل تزریق به سال 1997 بر میگردد . در آن سال کلاژن گاوی برای پر کردن چین و چروک و اصطلاح اسکار به بازار معرفی شد و به تدریج انواع متفاوت کلاژن وارد بازار پزشکی شد . این ماده که قابل جذب است بعد از سع تا نه ماه از بین می رفت . عارضه ایجاد شده پس از مصرف این ماده به میزان یک تا پنج درصد گزارش شده است. بعضی از مواد تزریقی دایمی یا غیر قابل تجزیه است مثل روغن پارافین و سیلیکون مایع .
ژل تزریقی زمانی موثر است که دائمی باشد . واکنش سنجی نداشته باشد و به خوبی شکل بپذیرد و تزریق آن نیز آسان باشد تجزیه نشود و قابل جذب باشد و احتمال بروز عفونت در آن پایین باشد ارزان بوده و در نهایت در صورت نارضایتی قابل خارج کردن باشد .امروزه اکثر پزشکان از ژل های که اسید هیالورونیک می باشند استفده می کنند که هیدروفیل یا آب دوست هستند و در محل تزریق شده آب را به خود جذب کرده و در محل با قی می مانند و اگر از نظر تکنیک رعایت اصول کافی شوند از عوارض آن همچون عفونت محل تزریق و یا نامتقارن بودن آن در اصلاح خط خنده کاسته می شود .
توصیه می شود برای حجم دهندگی لب ها ار رژها و کرم های مخصوصی که حجم دهنده لب هستند استفاده شود و برای زیبایی تزریق ژل صورت نگیرد
