مسولیت مهم یک پزشک انجام کشیک شبانه در شهر کوچک یا بیمارستان است . او معمولا در شب با حوادث گوناگون مواجه می شود . موقعی برای این مشکل برای پزشک تحویل پیدا می کند که خسته است و چند دقیه ای بیشتر صرف کسب اطلاع و بررسی بیماری نمی نماید ، در حالی که این زمان برای رسیدگی به وضع بیماری مبتلا به آسم کافی نیست . در معاینات مقدماتی پزشک دستی بر سینه بیمار می گذارد و به معاینه می پردازد اما خستگی و کار و بی خوابی بر او غلبه می کند لذا بیمار با توجه به هراس معاینه گر به اختفای خس خس سینه می پردازد و درد سینه را از پزشک مخفی میکند . پزشک در موقع رسیدگی به یک بیمار آسمی باید وانهاده باشد و تمام افکار را از ذهنش براند و تلاش کند تا آرامش خود را به بیمار منتقل نماید . وانهادگی کلید بهبود آسم است .
اغلب بیماران آسمی گرفتار انواع درمان می شوند . برای آنها مهم است که درک کنند چگونه درمان را به کار گیرند . درمان های معمول به چهار گروه تقسیم می شود :
نایژه گشا
که به طور معمول به سه گروه زیر شامل می شود :
1-اسپری ها مثل سالبوتامول با ایزوپرنالین
2- آدرنالین یا مشتقات آن هر چند زیاد موثر است ولی عوارض جانبی دارد .
3- مشتقات کافئین این داروها به صورت قطره در حد پایین باید استعمال شوند زیرا با عوارض جانبی اضطراب و تحریک زیاد همراه هستند . بنابراین از این داروها در موقع ضرورت و نیاز کامل باید استفاده شود .
داروهای ضد احتناق
شامل آنتی هیستامین کرتیکواسترویید . مورد اول براس سازگار کردن حساسیت و بعضی مواقع در معالجه آسم مصرف می شود . انواع مختلفی وجود دارند که هیچکدام قاطع آسم نیستند . نوع دوم از ترکیبات هورمونی هستند که شامل هیدروکورتیزن ، پردنیزولون – بتامتازون و دگزامتازون می شوند و اثر موقت دارند اما با خطرات جانبی زیاد . این داروها در حد امکان نباید به طور عادی مصرف شود .
فعال کردن موضعی
شامل چند قسم دارو است . کروموگلیکات دی سدیم بکلومتازون . سالبوتاموا . ما قطع دارو برای بیماران آسمی تاکید نمیکنیم . بخصوص اگر بیمار درمان دارویی را برای مدت دراز ادامه داده باشد اما تاکید داریم که معالجات دارویی را با تمرینات یوگا درمانی همراه کنند تا به تدریج با ایجاد سلامت کاهش مصرف دارو انجام پذیرد .
