زیاده روی در خوردن یک حالت ناخوش آیند است ولی شایع است که بیماران آسمی حتی الامکان باید از آن دوری کنند . غیر از اختلالات متعددی که در اثر پرخوری ایجاد می شود غذا به مقدار زیاد موجب اتساع معده و ازدیاد حرکات آن می گردد و دیافراگم را محدود می کنند ، به بیان دیگر از انبساط کامل ریه جلوگیری می شود. بیماران آسم به نوبه خود باعث تنگی مجاری تنفسی می گردد . حال اگر حرکات دیافراگم نیز کاهش یابد بار بیشتری بر روی اختلال تنفسی اضافه می شود . از سوی دیگر اعصاب و رگ معده نیز تحریک می گردد و با اثر بر روی عصب سمپاتیک ریه وضع را وخیم تر می کند . فشار به یک قسمت از سیستم معمولا به بازتاب در قسمت دیگر می انجامد .
پرخوری اغلب به سبب ناراحتی های روانی و احساس بیهودگی ایجاد می شود . در یک فرد برخی از تمایلات برآورده نمی شود به طوری که ذهن تلاش می کند خود را با پرخوری اقناع نماید . البته این واکنش به رفع کمبود ها نمی انجامد و حاصل تغییر از افزایش تنش ناشی از فشار به معده نخواهد بود . نیروی بسیار لازم است تا عادت اشتها زیاد از سر پرخور بیفتد ولی این تلاش ارزش خود را حفظ می کند . رژیم متعادل برای یک بیمار آسمی که تمایل دارد سلامت خود را باز یابد و آنرا حفط کند اساسی است .
