آمریکا یکی از کشور های بزرگ مصرف کننده داروست . از قرص ها ، شربتها ، شیافها ی طبی ، کرمها . محلولهایب طبی مخصوص شستشو که محتوی یک یا چند نوع از دارو هاست استفاده می کنند . در سال 1986 ، حد متوسط صورت حساب تجویز داروی یک شهر وند آمریکایی از 122 دلار در شش نوبت تجویز ، سال به سال ، افزایش پیدا می کند . آمریکاییها به مصرف دارو ها عادت کرده اند ، تا حدی که سلامتی خود را ناشی از آن می دانند و آن را به شکل کاملا منطقی در مصرف روزانه خود جای داده اند و از آن به عنوان عامل تثبیت زندگی روزانه یاد می کنند . چرا این امر را پذیرفته اند ؟ عمدتا به این علت است که نحو درمان نمی تواند سلامتی را آنگونه که باید ، تضمین کند . اغلب بیماریهای آنها با افزایش بیش از حد دارو های کاهش دهنده بیماری ارتباط دارد .
بنابراین ، چیزی به عنوان دارو های ایمنی ( پیش گیرنده ) وجود ندارد . هر ماده ای که دارای اثر دارویی باشد ، ممکن است دارای اثر های نیز بوده ، دامنه پیامدهای بالقوه آسیب رساننده آن ، غیر قابل کنترل و جدی باشد . پیامد های جتنبی تب یونجه ، سرماخوردگی یا بیماری مسافرتی ممکن است زمینه کسالت را پدید آورد . پیامد های جانبی به خودی خود به طور حتم آزار رساننده نیستند . اگر چه انها ممکن است ترتیب دامنه خطر درجه دومی را فراهم کنند . کسالت یک مسافر در یک اتومبیل ممکن است مسئله ای نباشد اما اگر شما راننده اتومبیل باشید و از آنتی هیستامین استفاده کنید، می توانید سایرین را در معرض خطر قرار دهید . عکس العملهای مضر ، بیشتر جدی هستند . آنها شامل مراحلی از خارشهای روی پوست و تهوع تا قطع موقت دستگاههای متابولیسم بدن و مرگ هستند. حتی این دارو ها مانند پنی سیلین مردم بسیاری رادر ایالات متحده به کام مرگ می کشاند .
