هروئین و سایر دارو های نارکوتیک ( مخدر) احساس آرامش را در استفاده کننده تحریک می کنند بنابراین آنها از هیجانات یا اضطراب بدنی رنج می برند . مخدر ها تهاجم و تمایل جنسی و غذایی را کاهش می دهند .
استفاده کنندگان عادی تمایل دارند که تمایل مصرف هر چیزی جز مصرف مواد مورد نظر را از دست بدهند . اعتیاد به هروئین باسرعت زایدالوصفی ، مخصوصا ً اگر مقداراستعمال دارو بالا باشد توسعه پیدا می کند و ترک آن دشوار و ناگوار است تا حدی که قابل بیان نیست . استعمال دارو می تواند معتاد را از نظر بدنی و اجتماعی نابود کند . استفاده کننده احتیاج خود را به طور سریع دریافت می کند تا مصرف دارو را به ترتیبی انجام دهد که همان اثر را داشته باشد . وقتی دارو موجود نباشد ، اشتیاق به آن و علائم ترک در ظرف ساعتها ادامه پیدا می کند . این علائم به طور معمولی شامل بی قراری ، انزجار ، ناامیدی ، انقباض ، درد کمر و شکم و پاها ، ترک پوست در اثر بی حسی ، یا ترس ( مانند « بوقلومن سر ما خورده » اصطلاحاتی است برای کسی که هروئین را ترک کرده ) .
در حد بالای آن کراک به حالت انفجار در می اید . این از کوکائین گرفته شده که به عنوان یک « اعتیاد ناپایدار »توصیف می شود . تاثیرات آن با عنوان تاخیر در اوج لذت جنسی در فکر توصیف می شو د ، سریع به اوج رسیدن به دنبال آن به حداقل می رسد . کراک معضل عمده بسیاری از شهر های ایالات متحده است ؛ توزیع ان به سطحی از تهدید به خلاف کاری مربوط می شود . متاسفانه ، به علت امتیاز برتری کوکائین ، از کراک استقبال نشده و اثر های شدید دارو معضلی است که درحالت خاص حل نشدنی است .
