به هر حال، برخی از مشکلات متابولیسمی فراتر از دستیابی به سازگاری است. وقتی غده ترشح هورمون اصلی مانند انسولین را قطع می کند، یا قشر آدرنال تولید هورمونی خودش را انجام نمی دهد ( به طور مثال پس از سالها که در معرض درمان با داروهای استروئید قرار گرفته)، برای آنها دنبال کردن کار محدود به طور طبیعی غیر ممکن خواهد شد. اگر ترشحات تنظیم کننده شیمیایی متابولیسمی لازم در دسترس بدن قطع شود، مرگ نتیجه نهایی خواهد بود، مگر اینکه این مواد دوباره سازی شوند. در این حوزه پیشرفتهای زیادی در پزشکی انجام گرفته است که میلیون ها نفر را این جایگزینها زنده نگه داشته است.
با این حال انتخاب یک روش پیشرفت سلامتی در زندگی هر شخصی ضروری است. چونکه جانشینهای هورمونی نه در کمیتهای مناسبی که مورد نیاز هستند قابل دسترسند، و نه در زمانی که مورد نیاز هستند؛ آنها تقریباً آن چنان که بایستی مؤثر باشند نیستند. تعادل متابولیسمی باید دقیقا ً با انتخاب یک روش زندگی که حداکثر کارایی عملکرد متابولیسم را دارد، حفظ شود. کسانی که برای زنده ماندن از درمان با «جانشینها» استفاده می کنند، نسبت به افراد دیگر به طور دقیقتری باید خودشان را تحت کنترل قرار دهند.
