بدن به یک سطح ثابت از گلوکز خون برای سوخت و ساز سلولها و تهیه انرژی نیازمند است. بنابراین گلوکز از غذایی که ما می خوریم ساخته می شود. زمانی که قند خون کاهش می یابد، ذخیره های قندی بدن ازاد می شوند و زمانی که گلوکز خون افزایش می یابد، لوزالمعده که یک غده بزرگ نزدیک معده است، انسولین تولید می کند و انسولین به سلولها اجازه می دهد که برای استفاده فوری ذخیره گلوکز اضافی را از خون جمع آوری کنند. اگر لوزالمعده برای تولید انسولین بدرستی عمل نکند (معمولا به دلایل نامعلوم، از طریق عفونت ویروسی و عملکرد بد دستگاه ایمنی بدن اتفاق می افتد) بدن احتیاج شدیدی به گلوکز پیدا می کند و شکل شدیدتری از دیابت به وجود می آید. این بیماری زمانی که سطح قند خون به طور غیر عادی افزایش یافته، تشخیص داده می شود و قند مصرف نشده از ادرار تخلیه می شود. این امر مخصوصاً شبیه آن مواردی است که به هنگام بچگی و جوانی اتفاق می افتد. این شرایط اغلب دیابت شروع جوانی نامیده می شود و به نام های دیگری مانند وابستگی انسولین و دیابت نوع (I) نامیده می شود.
عناوین فوق این نوع دیابت را نسبت به نوع های دیگری که اکنون متداولند از قبیل دیابت نوع دو (II) یا شروع بزرگسالی مشخص می کنند. این مورد معمولا در افراد بزرگسالی که وزنشان زیاد است توسعه می یابد و منجر به مقاومت سلولها در برابر انسولین می شود. بیشتر دیابت ها سطح بالایی از انسولین یا یک سطح طبیعی از انسولین را تولید می کنند، ولی این نوع یک اثر طبیعی نیست.
