سالهاست که درمان دارویی برای چاقی مورد اعتراض تعداد زیادی از متخصصان پزشکی قرار گرفته، هنوز برخی از پزشکان برای مأیوس نکردن مردم، دارو تجویز می کنند. داروها عموماً در کوتاه مدت جواب می دهند اما در طولانی مدت آنها قادر به دادن پاسخ های مؤثری نیستند.
سه نوع از داروهای اصلی که به کاهش وزن مربوط می شوند بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند: دسته اول، شامل محرک هایی که از اشتها جلوگیری می کنند. یک نوع اصلی از این داروها آمفتامین ها هستند که دیگر تحت مسئولیت مصرف پزشکان نیست نمونه اصلی است. داروهایی مثل :
Diethylpropion (Tenuate, Tepanil), mazindol (Mazanor, Sanorex), phentermin (Adipex-p, Fastin, Ionamin, Oby-Trim, Span R/D, Tramine, T-Diet)
در صورتی که آمفتامین ها کم خطرتر هستند ولی محرکهای اعتیاد آورند. همه داروهای این دسته عوارضی از قبیل :
هیجان، خواب آلودگی، مشکلات معده ای، گیجی و حوادث روانی مهم دیگری دارند. بیشتر جلوگیری کننده های ضد اشتها ممکن است شامل داروهای تحریک کننده مشابه، همچون: عدم جمع شدن خون (به بخش 5-5 مراجعه شود) باشند. این داروها برای افرادی که مشکلات قلبی و عروقی دارند خطرناک است.
نوع دوم داروهای( Fenfluramine pondinin) است. این یک داروی محرک نیست. ولی با این حال از اشتها جلوگیری می کند. اثرات زیان آورش شامل: چرت زدن، خشکی دهان، گیجی، تهوع، خستگی و دردهای طاقت فرسای دیگر است. علاوه بر اینها سبب تغییرات
احساسی غیرقابل پیش بینی، خوابهای پریشان و آشفته می شوند.
نوع سوم داروها، داروهای bulk-Forming هستند که معمولا پایه اینها متیل سلولز است که این دارو باعث کاهش وزن از طریق ایجاد یک احساس سیری می شود. برخی از آنها نسبت به داروهای دیگر بیشتر قابل دسترسند، به هر حال چون اشتها اثر کمتری نسبت به احساس سیری از پر شدن شکم دارد و بدن فریب نمی خورد، معمولاً مؤثر واقع نمی شود.
