احساس درد از محل درد به وسیله تارهای عصبی خاصی به مغز منتقل می شود.جایی که احساس آن درک شده به سمت واکنش، راهنمایی می شود. در ابتدا این طور به نظر می رسد که وضعیت، مستقیم به جلو می رود اما تحقیق و آزمایش کلینیکی ثابت کرده که به این شکل نیست. احساس درد از راه دستگاههایی که تا حد کمی درک شده مؤثر واقع می شود. برای مثال، می دانیم که ممکن است احساس درد در یک عضو قطع شده (درد عضو خیالی) و همچنین تعدادی از قربانی ها درد را بدون علامت آسیب دیدگی نشان می دهند که می توانند احساسشان را توضیح دهند. هیچ ارتباط درستی میان بافت آسیب دیده، صدمه دیده یا مرض و تحمل درد دیده نمی شود.روشهای درمان برای رهایی از درد روی فیزیولوژی درد تمرکز پیدا می کند؛ در طی جریانی که بخشهای دردناک را با مغز ارتباط می دهد اگر علت درد بتواند تشخیص داده شود اغلب ممکن است با داروها یا عمل جراحی قطع شود، بنابراین درد به اتمام خواهد رسید. هنگامی که روشهای درمانی و عمل جراحی در برابر درد حاد مخصوصاً وقتی که در ارتباط با آسیب دیدگی است می تواند بسیار موفقیت آمیز باشد، ولی آنها اغلب در برابر درد مزمن با شکست مواجه می شوند. افراد با چنین وضعیت هایی مانند کمر دردهای طولانی ممکن است چندین بار عمل جراحی را تکرار کنند و مقداری از داروهایی را مصرف کنند که هر چه زمان ادامه یابد اثرشان کمتر و کمتر می شود. بعضی از مبتلایان به درد با وجود اینکه هیچ گونه آسیب دیدگی فیزیولوژیکی در قسمتی از بدن ندارنداما با ناراحتی های عدیده ای مواجه اند؛ انها ممکن است با وجودی که درمان می شوند، دردشان خیالی یا عصبی بوده و دردی نداشته باشند. ازمایش آنها نه فقط اندوهی از درد است، بلکه به کنار زدن روش درمانی است که کاستیهایی مانند ناراحتی واقعی را نشان می دهد.
