راه حل ایده آل برای حل مشکلات فشار، منوط به استفاده کامل از بدنها و فکرها است. ما از نظر فیزیکی، به بدنی سالم، احساسی خوش و یک سلسله تجارب قابل دسترس در ترکیب افکار و بدنمان نیاز داریم. امروزه، آموزش و پرورش، چنین رابطه ای را انکار می کند؛ در نتیجه، مردم در تعدادی از زمینه های بحرانی زندگی جزء مشارکت نیستند. آنها نه تنها مانع پیشروی توانایی حیاتشان بر روی منحنی صعودی عملی می شوند، بلکه، خودشان نیز بعنوان یک منبع فشار محسوب می شوند. افراد بسیاری به منظور افزایش سلامتی بخش اعظم اوقاتشان را به پیاده روی در پارکها مصرف می کنند، این افراد در صورتی که درباره پیاده روی صحیح چیزی نیاموخته باشند، تلاش و نیرویشان بی نتیجه ضایع می شود. بعضی از افرادی که این کار را در پارک انجام نمی دهند باید بمراتب وضعیت ناگوارتری داشته باشند. ما بدون جسمی سالم و یک احساس خوش در وجودمان، احساس کامیابی در استفاده از بدنمان نخواهیم داشت. بدون یک خوشحالی پایدار (واقعی) هر تلاشی برای افزایش توانایی بدن مستلزم یک مبارزه علیه خودمان است که معمولاً شکست خواهیم خورد و ممکن است سخت بهبود یابد وقتی که ما بیشتر بدان نیاز پیدا کنیم و فقط شانس زندگی ما و ارتباط های شخصی مان نقصان پیدا کند. برای اینکه بتوانیم بر این نیاز برتر پایه که به زمان و فضا نیاز دارد، نایل آئیم، اولین و مهمترین وظیفه ما به وجود آوردن آن است. زمان، قابل یافتن است به طوری که بیشتری کارهایی که ما برای آنها وقت صرف می کنیم به اندازه سلامتی و زنده ماندنمان ضروری نیستند. اوقاتتان را بررسی کنید، مخصوصاً اوقاتی را که به جریان عادی زندگی و نیازهای دیگران اختصاص داده اید، روی اوقات تجدید نظر کنید، آن مربوط به شماست و شما به آن نیاز دارید. یافتن فاصله ممکن است مشکل باشد مخصوصاً در موقعیتهای خانوادگی. شاید شما باید مقدار از وقت خواب خود را برای کارهای دیگری در نظر بگیرید و بیشتر اوقاتی را که در اطاق خواب می گذارنید احتمالاً بیهوده باشد؛ رفع و رجوع آن را فراموش کنید و این وقت را برای فاصله مخصوص، مورد استفاده قرار دهید. با صرف وقت و فاصله در قلمروتان شما می توانید به بررسی فشار بپردازید.