در پزشکی، بیومارکر شاخص اندازه گیری شدت و یا وجود برخی بیماری ها است. به طور کلی بیومارکر یک شاخص بیماری خاص و یا برخی از ویژگیهای فیزیولوژیکی ارگانیسم دیگر استفاده می شود
از C-peptide و اتوآنتی بادی جزایر می توان به عنوان نشانگرهای زیستی برای پیش بینی خطر ابتلا به هیپوگلایسمی شدید در طول تشدید درمان دیابت نوع 2 استفاده کرد.
نویسنده ی ارشد این مطالعه دکتر Lisa Chow، متخصص غدد در دانشگاه مینه سوتا می گوید: در حال حاضر، هیچ راه مشخصی برای پیش بینی خطر هیپوگلیسمی در کنترل سختگیرانه ی قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 وجود ندارد. حال، با استفاده از نشانگرهای زیستی خون احتمال پیش بینی خطر هیپوگلایسمی در این افراد امکان پذیر شده است.
با استفاده از داده های مطالعه ی ” اقدام به کنترل خطر بیماریهای قلبی عروقی در دیابت”(ACCORD) ، محققان دانشگاه مینه سوتا مطالعه ای چند مرکزی، تصادفی، دوبل، فاکتوریل 2 × 2 را برای بررسی اثرات کنترل قند خون(سختگیرانه در برابر استاندارد)، کنترل فشار خون و کنترل چربی بر ناتوانی و مرگ و میر در بیماران مبتلا بیماریهای قلبی-عروقی که دیابت نوع 2 بصورت بالینی در آنها تشخیص داده شده است، طراحی کردند.
در این مطالعه 10251 شرکت کننده که بمدت طولانی به دیابت نوع 2 و همچنین بیماری های قلبی عروقی مبتلا بودند و یا حداقل دو عامل خطر بیماریهای قلبی عروقی (علاوه بر دیابت) در آنها وجود داشت، برای مداخله و پس از آن پیگیری مورد بررسی قرار گرفتند.
در این مطالعه ی مورد- شاهدی لانه گزیده (nested case-control design)، دانشمندان با دوبار آنالیز به بررسی تاثیر کمبود انسولین پایه و یا وجود اتوآنتی بادی های جزایر با هیپوگلیسمی شدید و عدم توانایی در رسیدن به کنترل خوب قند خون پرداختند.شرکت کنندگان حداقل یک اپیزود هیپوگلیسمی شدید را در طول مطالعه یACCORDتجربه کرده و در رسیدن به مقدار هدف هموگلوبینA1c که کمتر از 6 درصد است در طول دوره پیگیری شکست خورده بودند.
در ابتدای تحقیق، در افراد گروه آزمایش در مقایسه با گروه شاهد، میزانHbA1c بالاتر، مدت زمان ابتلا به دیابت طولانی تر بود و این افراد بیشتر با کمبود انسولین مواجه بودند (در 17٪ موارد در مقابل 1٪ گروه شاهد) و درصد بالاتری از آنها از انسولین استفاده می کردند (89٪ موارد در مقابل 24٪ از گروه شاهد).
مقدار قند خون ناشتای گروه آزمایش درمقایسه با گروه شاهد قابل مقایسه بود اما میزان بالاتری از آنتی بادی های جزایر در این افراد وجود داشت. کیفیت تطابق بهینه در متغیرهای سن و BMI عالی بود.
مقایسه ی نتایج نشان داد: حضور یک آنتی بادی در مقایسه با صفر اتوآنتی بادی با افزایش قابل توجه احتمال ابتلا به عارضه ی جانبی و حضور دو یا چند اتوآنتی بادی در مقایسه با صفر اتوآنتی بادی با شانس بالاتر نتیجه ی نامطلوب همراه بود.
پس از تجزیه و تحلیل نتایج، تیم دکتر Chowدریافتند که C-peptide و اتوآنتی بادی جزایر ممکن است به عنوان نشانگرهای زیستی برای پیش بینی خطر ابتلا به هیپوگلیسمی شدید در طول تشدید درمان دیابت نوع 2 قابل استفاده باشد.
دکتر Chowمی گوید:بدیهی است این نتایج در یک مطالعه ی بزرگتر و جامع تری باید مورد تایید قرار گیرد،با این حال، این یافته ها احتمال استفاده از نشانگرهای زیستی خون برای اختصاصی کردن درمان دیابت نوع 2 برای هر بیمار و به حداکثر رساندن نتایج مثبت درمان را افزایش داده است.
خلاصه ی نتایج این پژوهش:
· تشدید درمان دیابت نوع 2 می تواند خطر بروز هیپوگلایسمی شدید را در این افراد افزایش دهد.
· ابتلا طولانی مدت به دیابت نوع 2 و حضور اتوآنتی بادی سلول های جزائر، بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 را با کمبود انسولین مواجه می کند که قابل مقایسه با بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، با نرخ هیپوگلیسمی مشابه است.
· این مطالعه نشان داد که نشانگرهای زیستی خون که نشاندهنده ی کمبود انسولین هستند، می توانند پاسخ بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 را به تشدید کنترل قند خون پیش بینی کنند.
