استرس داشتن می تواند جنبه ارثی داشته باشد و کسانی که دچار استرس می شوند می توانند از والدین خود به ارث ببرند
طبق یک مطالعه جدید، فرایند مغزی که باعث بروز استرس، اضطراب و افسردگی در افراد می شود از والدین به ارث می رسد اما عوامل محیطی و تجربه های شخص در طول عمر نیز در کاهش خطر ابتلا به این بیماری ها موثر است.
تحقیقات اخیر با تمرکز روی واکنش میمون به انجام رسید و طی آن مشاهده شد که این میمون ها همانند انسان ها چیزی مشابه شرایط اضطراب را زمانی که در شرایطی پراسترس قرار گرفته تجربه می نمایند. به عنوان مثال وقتی این میمون ها همراه با یک غریبه در درون اتاقی قرار می گرفتند مادامیکه هورمون های استرس آنها در حال ترشح باشد بدون حرکت می ایستند و هیچ واکنشی از خود نشان نمی دهند.
به گفته دکتر «ند کالین»، روانشناس دانشگاه ویسکانسین، کودکان خجالتی نیز دقیقا در زمان قرار گرفتن در چنین شرایطی رفتار مشابهی از خود نشان می دهند.
کالین و همکارانش با اسکن مغز میمون های جوان، چه آنهایی که در حین آزمایش مضطرب بودند و چه آنهایی که در شرایط متعادل و آرامی قرار داشتند، موفق به یافتن ۳ ناحیه از مغز شدند که به شدت با اضطراب آنها مرتبط بوده و ویژگی های موجود در این نواحی همگی به نوعی از طریق ژنتیک و ارث منتقل می شوند.
این ۳ ناحیه شامل اوربیتوفرانتال کورتکس مغز که پشت پیشانی قرار دارد، آمیگدالا که بادامی شکل بوده و در قسمت مرکزی مغز واقع شده و شامل احساس ترس و عاطفه است و سومین ناحیه سیستم لیمبیک مغز است که در قسمت تحتانی آن قرار دارد.
به گفته «کالین»، کودکانی که رفتارهای پر استرسی دارند در آینده ۵۰ درصد در معرض خطر ابتلا به بیماری های حاد روانی قرار دارند که این زنگ خطری برای والدین این قبیل کودکان به حساب می آید
مهر
