چرا چربی های شکم آخر از همه جا آب می شود؟

چاقی می تواند آسیب های زیادی  به بدن برساند به همین دلیل افراد چاق سعی می کنند تا جایی که ممکن است خودشان را لاغر کنند و خیلی علاقمندند که چربی های شکم را کاهش دهند ولی همیشه چربی شکم بسیار دیرتر از سایر اعضا آب می شود دلیلش را در ادامه مطلب برایتان توضیح میدهیم . دانستن این نکات برایتان بسیار حائز اهمیت است

واکنش‌های هورمونی به استرس می‌تواند موجب افزایش چربی‌های میان‌تنه شود.

خیلی از آنهایی که درگیر برنامه‌های کاهش وزن هستند گله می‌کنند که چربی‌های بعضی از قسمت‌های بدن بسیار سرسخت هستند و انگار هیچوقت به طور کامل از بین نمی‌روند. شکم یکی از متداول‌ترین این ناحیه‌هاست. علت این عدم تمایل به چربی‌سوزی در یک ناحیه خاص از بدن می‌تواند از دستور ژنتیکی که طبق آن بدن چربی ذخیره می‌کند تا تفاوت‌های جنسیتی و واکنش‌های هورمونی احتمالی به رژیم‌های غذایی و محیط زندگی تغییر کند.

چربی‌سوزی موضعی یک باور عمومی نادرست درمورد لاغری است. بعضی بر این باورند که ورزش کردن روی یک ناحیه از بدن می‌تواند به سوختن چربی‌های آن ناحیه کمک کند. این درست نیست. کاهش چربی‌های بدن منجر به از دست رفتن چربی در کل بدن می‌شود. طبق تحقیقی که بر روی گروهی از مردانی انجام گرفت که ۵۰۰۰ حرکت درازنشست را طی یک دوره ۲۷ روزه انجام داده بودند، کاهش چربی به طور مساوی از کل بدن آنها اتفاق افتاده بود نه فقط از ناحیه شکمشان.

چربی‌های بدن ابتدا در یک ناحیه انباشته می‌شوند. ذخیره شدن چربی در بدن برحسب جنسیت متفاوت است. چربی اضافه مردها معمولاً ابتدا در ناحیه شکم و در خانم‌ها در ناحیه ران و پاها انباشته می‌شود. البته این مسئله در افراد مختلف متفاوت است. اما بااینکه چربی زیرپوستی از کل بدن کم می‌شود، در زمان ذخیره شدن، ابتدا به یک ناحیه می‌رود. حتی به نظر می‌رسد که وقتی چربی اضافه از طریق رژیم‌غذایی و ورزش می‌سوزد، اولین جایی که چربی گرفته است، در آخرین مرحله چربی‌سوزی می‌کند.

هورمون کورتیزول در زمان‌های استرس طولانی‌مدت ترشح می‌شود. یکی از عملکردهای کورتیزول آزاد کردن چربی انباشته به جریان خون برای انتقال است. این چربی‌ها می‌توانند بعنوان سوخت عضلات در سوخت‌وساز هوازی مورد استفاده قرار گیرند، درست مثل واکنش جنگ و گریز. اما کورتیزول ممکن است باعث شود چربی آزادشده دوباره ذخیره شود، اما اینبار به شکل چربی شکمی به دور اندام‌های داخلی. سبک زندگی نشسته امروزی می‌تواند به این معنی باشد که نمی‌توان واکنش فیزیکی به استرس داد و این موجب انتقال چربی‌های نواحی دیگر بدن به شکم می‌شود.

چربی‌ شکمی بیشتر از چربی‌های انباشته‌شده در فسمت‌های دیگر بدن نشان دهنده عوامل خطرزای دیگر است. چربی احشایی (شکمی) با بیماری‌های قلبی، دیابت نوع ۲، سندرم متابولیک، سرطان سینه و روده، فشارخون بالا و مشکلات مثانه در ارتباط است.

چربی‌سوزی موفق و حفظ آن نیاز به ترکیبی از رژیم‌غذایی و ورزش دارد. به نظر می‌رسد که تاثیر رژیم‌غذایی برای از دست رفتن چربی‌های شکم بیشتر است. اما ورزش هم تاثیر بسیار خوبی بر کنترل استرس نشان داده است. تقویت واکنش به استرس به استفاده از چربی آزادشده توسط کورتیزول کمک می‌کند تااینکه اجازه دهد که این چربی‌ها در بدن ذخیره شوند. در نهایت پشتکار و ثبات‌قدم به یک برنامه کاهش‌وزن موجب موفقیت در این زمینه می‌شود.

منبع : www.mardoman.net